ตอนที่แล้วระบบเส้นทางแห่งสวรรค์ บทที่ 49 ไม่เป็นที่ต้องการของใคร
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไประบบเส้นทางแห่งสวรรค์ บทที่ 51 อะบิซอลที่แข็งแกร่งที่สุด

ระบบเส้นทางแห่งสวรรค์ บทที่ 50 ตรวจเช็คความทรงจำ


“เซีย!” วาเรี้ยนวัยเด็กและวาเรี้ยนพูดพร้อมกัน

วาเรี้ยนวัยเด็กรีบหันหัวและพูดติดอ่าง "ฉัน...สบายดี ฉันไม่ได้รู้สึกเหงา"

เซียนั่งลงข้างๆ และจ้องมองที่เขา

วาเรี้ยนวัยเด็กรู้สึกว่าเธอกำลังจ้องมองมาที่เขาทำให้เขาหน้าแดง เขาพูดด้วยความรำคาญเล็กน้อย "มีอะไรบนหน้าของฉันหรือไง?"

แทนที่จะตอบ เธอแตะรอยฟกช้ำของเขาและพูด "ฉันหวังว่าฉันจะช่วยเธอในการต่อสู้ได้"

“เฮ้ ตอนนี้ฉันแข็งแกร่งแล้วนะ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือหรอก ฉันจะเป็นจักรพรรดิผู้กอบกู้ได้ยังไง ถ้าฉันยังทนความเจ็บปวดเล็กๆน้อยๆแบบนี้ไม่ได้” วาเรี้ยนวัยเด็กพูดและตบหน้าอกของตัวเอง

“โอ้ย” เขาเผลอไปแตะแผลที่หน้าอกและสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด

"ไปห้องพยาบาลกันเถอะ" เซียพูดและช่วยขับแขนของเขา

"ฉันไม่เป็นไรจริงๆ" วาเรี้ยนวัยเด็กยืนกรานแต่สุดท้ายก็ยอมไป

เซียจับหน้าอกของเขาและสัมผัสได้ถึงของเหลวสีแดงอุ่นๆ บนฝ่ามือของเธอเธอจ้องวาเรี้ยน “นี่หรอทำไมเธอถึงใส่เสื้อสีแดงทั้งวัน?”

วาเรี้ยนวัยเด็กเงียบไปครู่หนึ่งและพูดว่า “ฉันไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนอ่อนแอ”

เซียหยุดเดินแล้วกำหมัดแน่น

“งั้นฉันจะไม่ช่วยเธอแต่ฉันจะเดินเคียงข้างเธอ ฉันจะพาเธอไปรักษาที่ห้องพยาบาล” เธอพูดและกระโดดไปข้างหน้า

พระอาทิตย์กำลังตกดิน เด็กคนอื่นๆก็เริ่มทยอยกลับบ้าน

วาเรี้ยนวัยเด็กแอบมองไปที่เซียตอนที่เธอหันหลังให้เขาอยู่

“ไปกันเถอะ คืนนี้เธอจะซ้อมไม่ได้นะไม่งั้นเธอจะบาดเจ็บกว่าเดิม” เธอยิ้มและยื่นมือออกไป

ผมสีน้ำตาลของเธอถูกลมพัด ดวงตาสีทองของเธอภายใต้แสงแดดเต็มไปด้วยความเมตตาขณะที่เธอยื่นมือไปหาเขา

ในขณะนั้นเองเขาตระหนักว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว มีคนเข้าใจเขามีคนเชื่อในความทะเยอทะยานของเขาที่ทุกคนมองว่าเป็นเรื่องเพ้อฝัน

"ได้ไปกันเถอะ!" วาเรี้ยนวัยเด็กยิ้มและจับมือเธอ

เขามองไปที่กลุ่มเพื่อนที่กำลังอยู่กับเพื่อนของพวกเขาอีกทีและเขามองกลับมาที่เซีย เขายิ้มและแอบพูดกับเธอเบาๆว่า

"ขอบคุณเธอมากนะ"

วาเรี้ยนวัยเด็กและเซียค่อยๆเดินจากไปจนวาเรี้ยนที่เป็นผู้ใหญ่มองไม่เห็นพวกเขาทั้ง 2 คนแล้ว

ความมืดปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่างและในชั่วขณะต่อมาวาเรี้ยนก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงในหอพักรวมของเขา

เขาสัมผัสได้ถึงรสเค็มที่ริมฝีปาก และเขาแตะที่ปากและที่หมอนของเขา ... ฉันน้ำลายไหล ...

'เธอ... เราเคยทำเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ' เขารู้สึกว่างเปล่า

'ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย? ความทรงจำของฉันเหรอ...' เขาลุกขึ้นมานั่งและพยายามคิดหากรณีที่เลวร้ายที่สุดที่ทำให้เขาเห็นภาพเหล่านี้

"ฉันต้องตรวจสอบ" เหลือบมองดูเวลาก็เที่ยงแล้ว เขานอนหลับไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง

วาเรี้ยนถามระบบของเขาว่า 'ระบบ ความทรงจำของฉันถูกปรับเปลี่ยนไปไหม'

[ระบบนี้ไม่สามารถตรวจความทรงจำของคุณได้]

"เห้อ..."

'เทเลพาธบางคนต้องเป็นทำแน่ๆ พลังจิตต้องอยู่ในระดับสูงแต่เหตุผลที่พวกเขาจะส่งภาพเหล่านี้เข้ามาในหัวฉันคืออะไร?'

วาเรี้ยนตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่างและถามระบบนักเรียนนายร้อยของเขาว่า "ฉันสามารถออกจากสถาบันได้ไหม"

{ได้แต่ต้องเป็นวันนี้เท่านั้นและคุณต้องกลับมาตอน 3 ทุ่มเท่านั้น}

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและออกจากหอพักของเขา

"แกร่ก"

“โอ้ย”

เขาเหยียดแขนและขาของเขา อาการบาดเจ็บจะใช้เวลาสองสามชั่วโมงกว่าจะหายสนิท แต่เขาสามารถทำกิจกรรมตามปกติได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ

วาเรี้ยนเดินออกจากสวนขนาดใหญ่ ขึ้นรถโฮเวอร์บัสที่จอดอยู่ใกล้หอพักและออกจากสถาบัน โชคดีที่การขนส่งภายในสถาบันนั้นฟรี

เขาจองมอเตอร์ไซค์โฮเวอร์ด้วยคะแนนเครดิตของเขา เขาตั้งจุดหมายไปที่โรงพยาบาลเคล์เบลหรือโรงพยาบาลเบลที่มีชื่อเสียงมาก

ก่อตั้งโดย เคล์ เบล หนึ่งในแปดจักรพรรดิ เขายังเป็นหนึ่งในสามจอมพลของกองทัพมนุษย์

เส้นทางสวรรค์ของเคล์ เบลคือ:

พลังจิต (ระดับ 1-3) -> เทเลพาธ (ระดับ 4-6) -> พลังจิตสูงสุด (ระดับ 7 จักรพรรดิ)

วาเรี้ยนอยู่ในห้วงความคิดในขณะที่มอเตอร์ไซค์โฮเวอร์พุ่งผ่านแอร์เวย์

ในไม่ช้าเขาก็เข้าใกล้พื้นที่ที่หรูหราที่สุดแห่งหนึ่งของโลก มียานพาหนะที่ทำจากโลหะผสมราคาแพงขับผ่านเขาไป ที่นี้ยานพาหนะแบบนี้เห็นได้เป็นปกติแถมยังมีทุกสีทุกแบบที่จะหาได้

มอเตอร์ไซค์โฮเวอร์สีแดงทำจากอดาแมนเทีย รถโฮเวอร์สีดำทำจากทอง และอื่นๆ

ยานพาหนะพวกนี้มีสิ่งเดียวกันที่เหมือนกันคือยานพาหนะเหล่านี้เป็นสมบัติดวงดาว!

นี่หมายความว่าไม่เพียงแต่จะสามารถปกป้องผู้โดยสารเท่านั้น แต่ยังสามารถโจมตีศัตรูได้อีกด้วย

มอเตอร์ไซค์โฮเวอร์ของวาเรี้ยนเป็นรถเช่าซึ่งไม่มีทางที่จะเป็นของแบบนั้นได้

เมื่อขับไปสักพักมอเตอร์ไซค์โฮเวอร์ก็บินขึ้น และวาเรี้ยนก็เบิกตากว้างขณะที่มันทะยานสู่เมฆ

“เดี๋ยวก่อน อะไร—?” วาเรี้ยน หยุดชั่วคราวเมื่อเห็นอาคารขนาดใหญ่ลอยอยู่ในเมฆ อาคารทั้งหมดมีขนาดอย่างน้อยเท่ากับสนามฟุตบอล

มีทางเข้าออกหลายทางที่มีการตรวจสอบความปลอดภัยอย่างเข้มงวด

'ช่วยเซีย...' วาเรี้ยนนึกถึงคำพูดของแม่

'ถ้าเซียมีจริง แล้วทำไมแม่ถึงไม่เคยพูดถึงเธอเลย? ความทรงจำของฉันทั้งหมดที่เกี่ยวกับเซียถูกลบไป? มีโอกาสที่จะเป็นแบบนั้นไหมนะ?' เขาคิดขณะที่รถโฮเวอร์หยุดที่จุดตรวจรักษาความปลอดภัย

เขาแสดงบัตรประจำตัวและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ตรวจตามปกติ

'แล้วทำไมเธอถึงขอให้ฉันช่วยเซียก่อนที่แม่จะตายในคืนนั้น? เซียอยู่บ้านเดียวกับเราด้วยเหรอหรือฉันแค่ลืมไป? ถ้าอย่างนั้น เธอยังจะมีชีว...?' วาเรี้ยนส่ายหัว

'ไม่มีบันทึกของอะไรเกี่ยวกับเซียเลย บันทึกของฉันเองก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับชื่อของเธอเลยสักนิด และแม่ก็ไม่มีบันทึกการรับเลี้ยงเด็กผู้หญิงด้วย'

'นั้นหมายความว่าเซียจะต้องมีตัวตนอยู่จริงๆหลังจากที่เธอเข้าเรียนในโรงเรียนทหาร ข้อมูลทั้งหมดของเธอทางออนไลน์ก็ถูกลบ รวมทั้งบันทึกของเธอกับฉันด้วย ฉันน่าจะรู้เรื่องนี้แต่ฉันดันลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเธอไปแล้ว' วาเรี้ยนคาดเดาข้อสรุปของเขาเอง

'ถ้าความทรงจำของฉันกลับมา ฉันจะสามารถตามหาเธอได้' ริมฝีปากของเขาขดขึ้นโดยไม่รู้ตัว นั่นอาจไม่ใช่ข้อสรุปที่สมเหตุสมผลที่สุดแต่เขาอยากจะเชื่อว่ามันเป็นแบบนี้

การตรวจสอบความปลอดภัยเสร็จแล้วและวาเรี้ยนก็เข้าไปในโรงพยาบาล เขารู้สึกถึงออร่าที่ไหลเวียนอยู่ภายในและรู้สึกสดชื่นจากภายในร่างกาย

วาเรี้ยนดูป้ายต่างๆที่ชิ้นแขวนอยู่บนผนัง พูดถึงความยิ่งใหญ่ของสถานที่แห่งนี้ไว้มากมาย

เขาเดินไปที่เคาน์เตอร์และแคชเชียร์หญิงก็โค้งคำนับ "สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ"

เขาสามารถบอกได้ทันทีว่าเธอเป็นหุ่นยนต์เพราะเธอไม่มีออร่าแถมยังไร้ชีวิตชีวาอีกต่างหาก

"ฉันต้องการการตรวจสอบและฟื้นฟูความทรงจำ" เขาพูดว่า

โรงพยาบาลเบลเป็นหนึ่งในบริษัทที่ก้าวหน้าที่สุดในด้านการแพทย์ที่นี้ดูจะเป็นความหวังสำหรับเขาได้มากที่สุด

หากพวกเทเลพาธลบความทรงจำของคนไป โรงพยาบาลเบลจะสามารถกู้กลับมาคืนได้อย่างง่ายดาย

"ค่ะท่าน โปรดตรวจสอบรายชื่อและเลือกมาหนึ่งรายการนะคะ" เธอปัดไปข้างหน้าและโฮโลกราฟแสดงค่าใช้จ่ายสำหรับแพทย์แต่ละคนปรากฏขึ้น

'พลังจิตสูงสุดจะต้องใช้ระดับ 7 ขึ้นไป ซึ่งพวกเขาเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่เลือกได้' วาเรี้ยนคิด

หากผู้ที่มีพลังจิตสูงสุดได้รักษาเขาโอกาสที่ปัญหาของเขาจะเป็นเกือบ 100%

พวกเขาเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดจริงๆ... จนเขาเหลือบไปเห็นค่าใช้จ่ายสำหรับการรักษา

'ลืมมันไปเถอะ แม้แต่จะเป็นแค่ระดับ 7 ค่าใช้จ่ายต้องการคะแนนเครดิต 800k ถ้าฉันมี MP ก็จะเป็น 400 MP' วาเรี้ยนเรียกมองดูคะแนน 0 MP ของเขาและยังมีอีก 20 MP ที่เขาต้องจ่ายเพราะการทะเลาะวิวาทที่เขาไม่ได้ผิดด้วยซ้ำ

1 คะแนน KP = 1,000 คะแนนเครดิต || 1 คะแนน MP = 2 คะแนน KP

วาเรี้ยนรู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่ได้ใช้คะแนน MP ให้หมดตั้งแต่วันแรกถ้าไม่งั้นเขาจะได้ใช้ตั้ง 510 MP

เขาตรวจสอบการรักษาอันต่อไป ระดับ 6 เทเลพาธ

แม้ว่าเทเลพาธจะไม่ได้ดีเท่ากับผู้ใชพลังจิตสูงสุดในการควบคุมจิตใจ แต่ก็แข็งแกร่งกว่าผู้ปลุกพลังจิตระดับปกติมาก

เครดิต 300k!

วาเรี้ยน เห็นราคาแล้วเข่าของเขาแทบจะทรุด

'ฉันควรเลื่อนการตรวจออกไปไหมเนี้ย...ไม่ นี่เป็นสิ่งสำคัญมาก วาเรี้ยนตัดสินใจและติดหาทางออกสำหรับเรื่องนี้

เขาใช้เงินออมทั้งหมด 300k ไปกับสมบัติระดับ 2 ดาวแล้ว 300k นั่นเป็นเงินออมที่เขาเก็บมาทั้งชีวิตรวมกับมรดกของแม่

ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรนอกจากบ้าน... บ้านไง!

วาเรี้ยนนึกอะไรดีๆออกและตัดสินใจขายบ้าน กระเป๋าสัมภาระทั้งหมดของเขาอยู่ในหอพักของเขาอยู่แล้ว แม้แต่รถโฮเวอร์ของเขาก็ยังอยู่ในสถาบัน

ตัวบ้านเองเป็นค่าตอบแทนจากรัฐบาลเนื่องจากบ้านเก่าของเขาถูกทำลายโดยสัตว์เวทมนตร์

วาเรี้ยนเปิดระบบและตั้งขายบ้านในทันที มันจะขายได้อย่างน้อย 350k แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาแล้ว

ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากสถาบัน และตอนนี้เขาก็ไม่มีคะแนน MP เลยแถมยังติดลบอีก เขาจะไม่สามารถปรึกษาแพทย์ที่สถาบันได้

ดังนั้นเขาจึงตั้งราคาไว้ที่ 300k โดยต้องจ่ายเป็นเงินสดทันที

เขารอสองสามนาทีและก็ได้รับการแจ้งเตือน การแจ้งเตือน:

เครดิตมูลค่า {300k เครดิตเข้าบัญชีของคุณ}

'ยอดเยี่ยม ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนเร่ร่อนไร้บ้านไปแล้ว' วาเรี้ยนรู้สึกว่าเขายากจนขึ้นทุกวันที่เขามีชีวิต

'ฉันถังแตกอีกแล้ว...' เขาอยากจะตะโกนออกมาดังๆแต่เขายับยั้งตัวเองไว้และเลือกเทเลพาธระดับ 6

"กรุณาชำระเงิน"

"นี่ครับ"

{ยอดเงินในธนาคารของคุณคือ 3,000 คะแนนเครดิต}

“คุณหมอรอคุณอยู่” สาวใช้โค้งคำนับและปัดบางอย่างไปทางเขา

วาเรี้ยนพยักหน้าและเดินไปตามเส้นทางที่ส่งไปยังการสื่อสารของเขา

เขาเดินผ่านผู้ป่วยรายอื่น ส่วนใหญ่สวมเสื้อผ้าหรูหราแต่ไม่ถึงกับเป็นคนที่มีพลังตื่นขึ้น

วาเรี้ยนถึงที่หมายแล้วประตูก็เปิดออก

เขาก้าวเข้ามาและเห็นผู้หญิงที่สง่างามนั่งอยู่บนเก้าอี้

เธอพยักหน้าให้เขาและส่งสัญญาณให้เขานั่ง วาเรี้ยนรู้สึกกังวลเมื่อเขานั่งลงตรงหน้าเธอ

“ทำตัวตามสบายเถอะ เดี่ยวหมอจะตรวจคุณเอง คุณจะหมดสติไปสักพักนะ” เสียงของเธอดังโดยตรงในใจของเขา

วาเรี้ยนพยักหน้า

แต่ละห้องของเทเลพาธได้รับการตรวจสอบโดยการเฝ้าระวังสุดไฮเทคและซิงค์กับฐานข้อมูลของหน่วยงานในแบบเรียลไทม์ ผู้ป่วยจึงไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเอาเปรียบ

วาเรี้ยนมองมาที่เธอและในวินาทีต่อมาและทุกอย่างก็ว่างเปล่า

กระแสจิตขยายกำลังจิตของเธอและสำรวจไปยังสมองของวาเรี้ยน

เธอไปถึงหน่วยความจำในสมองและค้นหาสัญญาณรบกวนจากเทเลพาธคนอื่นๆ

ไม่กี่นาทีต่อมาวาเรี้ยนก็ตื่นขึ้น

“ตอนนี้หมอรู้แล้วว่าความทรงจำของฉันถูกแก้ไขไปใช่ไหม กู้คืนมาให้ได้ไหมครับ” วาเรี้ยนรู้สึกตื่นเต้นและถามด้วยความคาดหมาย

หมอไม่มีการตอบสนอง

เธอมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ “ความทรงจำของคุณไม่ได้โดนแก้ไขหรือเปลี่ยนแปลงอะไรนะคะ...”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด