ตอนที่ 483+484 ไม่มีสิทธิ์

ตอนที่ 483 ไม่มีสิทธิ์

โจวเหวยฉีเงยหน้าขึ้นทันทีและมองไปทางนายโจว สายตาของเขาว่างเปล่า จากนั้นเขาก็ลุกยืนขึ้นตรงนั้น พร้อมกับรอยยิ้มเย็นบนใบหน้าของเขา

“ฉันรู้ว่านายไม่สนใจนามสกุลโจว นายยังมีนามสกุลเดิมของแม่นายนี่ ยังไงก็อย่าลืมสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอล่ะ การตัดความสัมพันธ์กับเราหมายความว่านายกำลังทำให้เธอเสียเกียรติ นายไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อเธอ ถ้าเธอมีชีวิตอยู่ เธอจะยอมให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ไหม?”

คำพูดของนายโจวที่พรั่งพรูออกมา กระทบจิตใจโจวเหวยฉีเข้าอย่างจัง

“เกินไปแล้ว!” เจียงเหยาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมา เขากล้าดียังไงถึงพูดถึงแม่ของโจวเหวยฉี คนที่เขาห่วงใยมากที่สุด! ชายเป็นผู้ชายที่ไร้ยางอายที่สุด!

“แล้วคุณล่ะ นอกจากหลอกเด็กไร้เดียงสาแล้ว คุณทำอะไรได้บ้าง” เฉินซวีเหยาเกือบจะปล่อยหมัดใส่หน้านายโจว

“ใช่ ฉันเคยสัญญา แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดถึงแม่ฉัน! คนที่ทำให้เธอเสียชื่อเสียงไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคุณ!” โจวเหวยฉีกัดฟันกรอด “กล้าดียังไงมาทำกับเธอ! คุณหลอกลวงให้เธอจงรักภักดีต่อคุณ หลอกให้เธอตกเป็นของคุณ และผลมันเป็นยังไงล่ะ? เธอถูกทุกคนประณามและใช้ชีวิตที่เหลือด้วยความหดหู่! ทั้งที่มีครอบครัวอยู่แล้ว แต่ยังมายุ่งกับแม่ฉัน! ความทุกข์ทรมานและความเจ็บปวดทั้งหมดของเธอก็เกิดจากคุณ คุณไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพูดถึงเธอ!”

โจวเหวยฉีใช้เท้าเตะโต๊ะเสียงดัง โต๊ะกาแฟหินอ่อนหนักและยังคงอยู่นิ่ง แต่คลื่นเสียงนั้นดัง ได้ยินชัดไปถึงหัวใจของทุกคน

“คิดว่าฉันสนใจตระกูลโจวเหี้ย ๆ! นี่น่ะเหรอ คุณสมควรที่จะไม่มีเรา! ตระกูลโจวมันดีอะไรนักหนา? ทำไมฉันถึงสนใจอยากจะเป็นส่วนหนึ่งด้วย? ไร้ยางอายที่มาตั้งคำถามกับฉันและมาพูดถึงความซื่อสัตย์ที่มีต่อแม่ฉัน!”

ทุกคนล้วนมีขีดจำกัดของตัวเอง และขีดจำกัดของโจวเหวยฉีก็คือแม่ของเขา

เขาสามารถยืนหยัดไม่ว่าจะถูกดูถูกและยั่วยุยังไงก็ตาม แต่เขาไม่อนุญาตให้นายโจวดูถูกแม่ของเขาได้

ก่อนหน้านี้หากโจวเหวยฉีมีข้อกังขาใด ๆ เกี่ยวกับการออกจากตระกูลโจว ทว่าตอนนี้เขาไม่มีข้อแม้อะไรทั้งนั้น

ยังจะมีอะไรให้ลังเลอีก?

ทุกสิ่งที่แม่เขาทำมีแต่จะเพิ่มความทุกข์ให้กับเขา ทำไมเขาต้องอยู่กับความอัปยศอดสูเช่นนี้ด้วย?

“ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าคุณจะตัดสินใจประกาศตัดความสัมพันธ์หรือเปล่า ฉันขอบอกคุณวันนี้เลย! คุณไม่ใช่พ่อของฉันอีกต่อไป! อะไรที่เกิดขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องของฉันอีก เราไม่มีเหตุผลที่ต้องเจอกันอีก!” โจวเหวยฉีโพล่งออกมา “มันขึ้นอยู่กับคุณว่าจะประกาศออกหนังสือพิมพ์ไหม ถ้าทำ ตระกูลตู้ก็คงจะดีใจ ถ้าไม่ทำ ฉันก็จะคอยเชียร์สิ่งที่เพื่อน ๆ จะทำเช่นกัน!”

ลู่ชิงสีลุกขึ้นยืนทันทีและวางมือบนไหล่ของโจวเหวยฉี เขาพูดอย่างอ่อนโยน “เหวยฉี พ่อแม่ฉันไม่รังเกียจหรอกนะที่จะมีสมาชิกในครอบครัวเพิ่ม ต่อไปนี้นายจะใช้ชื่อว่าลู่เหวยฉีก็ได้”

__

ตอนที่ 484 หลานชายคนใหม่

ย่าเหลียงและนางเหลียงเดินเข้ามาในห้องทันที “ฉันเองก็ไม่รังเกียจหรอกนะที่จะมีหลายชายคนใหม่ เหวยฉี ต่อไปเธอก็มาเป็นเหลียงเหวยฉีก็ได้ ยังไงซะเธอก็เรียกฉันว่าย่ามานานแล้วนี่”

“ใช่ ใช่! ฟังดูดีกว่าลู่เหวยฉีมาก! ชิงสี เธอจะมายิงเขาไปจากย่าเหลียงได้เหรอ ฉันไม่รังเกียจหรอกที่จะมีลูกชายคนใหม่!” นางเหลียงกอดโจวเหวยฉีใหญ่ “เด็กโง่ ใครบอกว่าเธอไม่เหลือใครบนโลกนี้ หึ? พวกเรานี่แหละคือครอบครัวของเธอ!”

“ย่าก็เป็นย่าของเธอมาตั้งนานแล้ว ถ้าย่าไม่ใช่ส่วนหนึ่งของครอบครัวเธอ ย่าก็ไม่รู้ว่ายังไงก็ว่ายังไงแล้ว” ย่าเหลียงลูบหัวโจวเหวยฉีด้วยความรัก “เราเป็นห่วงเธอจริง ๆ”

นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้โจวเหวยฉีน้ำตาไหลอาบแก้ม

ตลอดอายุยี่สิบปีของเขา เขาร้องไห้เพียงครั้งเดียว คือตอนที่แม่ของเขาจากไปตอนนั้นเขายังเด็ก

ตั้งแต่นั้นมาไม่ว่าจะได้รับความอยุติธรรมและการกระทำที่ไม่ดีจากตระกูลโจวมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยหลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

เขาคิดว่าเขาลืมวิธีร้องไห้ไปแล้ว!”

โจวเหวยฉีปาดน้ำตาและพูดว่า “ส่วนเรื่องนี้? ผมจะเป็นเหลียงเหวยฉีในวันคี่ และเป็นลู่เหวยฉีในวันคู่ดีไหม? ส่วนวันอาทิตย์...” เขามองไปที่เฉินซวีเหยา และยิ้ม “ฉันจะเป็นเฉินซวีเหยาในวันอาทิตย์?”

“ลืมไปเถอะ ฉันไม่ต้องการนาย!” เฉินซวีเหยาไม่รู้จะทำอย่างไร

“เจ้าเด็กโง่นี่!” ย่าเหลียงตบศีรษะโจวเหวยฉีเบา ๆ แล้วหัวเราะ

เป็นเรื่องน่ายินดีและมีความสุขสำหรับครอบครัวเหลียง นางกลับกันตระกูลโจวและตระกูลตู้กับนั่งทำหน้าประหลาดใจ

พวกเขาประหลาดใจที่เห็นท่าทีของคุณย่าเหลียงและนางเหลียงที่มีต่อโจวเหวยฉี และรู้สึกเสียใจกับวิธีที่พวกเขาปฏิบัติต่ออีกฝ่ายมาโดยตลอด

ลู่ชิงสีบีบมือของเจียงเหยาเล็กน้อย ปากของเขาขดขึ้นเป็นรอยยิ้ม

เขามีความสุขที่โจวเหวยฉีตัดสินใจด้วยตัวเอง

“ฉันต้องการเห็นประกาศตีพิมพ์บนหน้าหนังสือพิมพ์รายใหญ่ทุกฉบับภายในวันพรุ่งนี้เช้า อย่างลืมโอนเงินให้ด้วยล่ะ เมื่อจัดการเรียบร้อยแล้ว วันพรุ่งนี้บ่ายก็มาพบเทวแพทย์ได้” ลู่ชิงสีกล่าวต่อ “เราจะพบกันที่โรงพยาบาลทหาร พาตู้เฉินและประวัติการรักษาทั้งหมดของเขามาด้วย”

“ได้ ๆ เราจะจัดการให้!” ตู้ซื่อหัวยังคงพยักหน้า “เราจะโอนเงินไปที่บัญชีธนาคารของคุณชายลู่ ไม่ว่าพวกคุณจะต้องการอะไร เรายินดีทำ!”

พวกเขาจากไปทันทีหลังจากนั้น

ตู้ซื่อหัวเป็นคนขับรถ ขณะที่นางตู้นั่งอยู่ข้าง ๆ คนขับ พวกเขาต่างยิ้มแย้ม นางตู้น้ำตาซึมออกมาเพราะความสุข

ในทางกลับกัน นายโจวนั่งเกร็งอยู่ที่เบาะหลัง ความโกรธแผ่ออกจากร่างกายของเขา

“ตอนนี้ไม่มีประโยชน์จะนึกเสียใจกับนมที่หกไปแล้วหรอกนะ เขาพูดเองนี่ ว่าเขาไม่ยอมรับคุณในฐานะพ่อของเขาอีกต่อไป” ตู้ซื่อหัวกล่าวเสริมว่า “ฉันจะแวะไปเยี่ยมหัวหน้าบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์รายใหญ่หลังจากนี้ คุณควรส่งจดหมายของคุณไปให้พวกเขาโดยเร็ว พวกเขาจะได้ตีพิมพ์ในวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันจะพาเฉินไปที่โรงพยาบาล คุณคงเข้าใจสิ่งที่ฉันพยายามจะพูดใช่ไหม?”

“เงินตั้งห้าแสน คุณใจกว้างมากใช่ไหม” นายโจวพูดกลับ