MDB ตอนที่ 40 ผู้เข้าชมที่ตื่นเต้น
หลินจินรู้ว่าเขาไม่สามารถเปิดเผยชื่อจริงของเขาได้ ด้วยสถานะที่เล็กน้อยของเขา การเปิดเผยตัวตนของเขาจะทำให้เกิดหายนะอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่เขาต้องการชื่อที่ใช้เรียกตัวเขาด้วย เมื่อมองไปที่ป้ายไม้ในมือ หลินจินตัดสินใจว่า จากนี้ไปในห้องโถงเยี่ยมชม เขาจะเป็นที่รู้จักในนาม ‘ภัณฑารักษ์’
ภัณฑารักษ์ของพิพิธภัณฑ์สัตว์วิเศษ
เหอฉิงพยักหน้าและถอยกลับด้วยความพึงพอใจ หลินจินเกล็ดสีรุ้งขึ้นและกลายเป็นรังสีของแสงก่อนที่จะถูกบันทึกไว้ในพิพิธภัณฑ์
“อสูรรอยแยก มังกรหยกซิมโฟนี!”
“บันทึกสัตว์วิเศษจากรอยแยก 1/10”
เมื่อตัวอย่างขนาดมหึมาปรากฏขึ้น หลินจินก็อ้าปากค้าง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าขนาดของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่นี้เป็นสัตว์วิเศษที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่หลินจินเคยเห็นมาก่อน แม้ว่ามันจะลอยอยู่ในอากาศแต่ความสูงโดยประมาณของมันก็สูงอย่างน้อย 1 เมตรและมีความกว้างเท่ากับความยาวแขนของผู้ใหญ่สองคน สิ่งมีชีวิตตัวนี้ถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดหลากสีสันและมีเขาสองเขาอยู่บนหัว กรงเล็บสี่อันบนแขนขาแต่ละข้าง
หลินจินหันไปที่คำอธิบายของแผ่นหิน สิ่งมีชีวิตนี้เกิดมาเป็นระดับสามและเติบโตได้ถึงระดับหก
หลินจินตื่นตกใจ โลกนี้มีสิ่งมีชีวิตหายากและประเภทที่แตกต่างกันมากเกินไป มีสัตว์เลี้ยงที่ทรงพลังยิ่งกว่าและสามารถบันทึกไว้ในพิพิธภัณฑ์ได้ทั้งหมด เมื่อถึงเวลานั้น หลินจินจะได้รับรางวัลมากขึ้นอย่างแน่นอน
เช่นเดียวกับผลการประเมินจากพิพิธภัณฑ์ มังกรหยกซิมโฟนีตัวนี้ถูกจัดว่าเป็น 'อสูรรอยแยก' หลินจินไม่รู้ว่าเป็นสัตว์วิเศษจากรอยแยกเป็นอย่างไร แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันมีค่ามากกว่าสัตว์หายากและไข่กลายพันธุ์
ถ้าเขาสามารถบรรลุมาตรฐานเพื่อรับของรางวัลได้ พระเจ้าเท่านั้นรู้ดีว่าเขาจะได้รับรางวัลสุดวิเศษเป็นอะไร?
เมื่อคิดเช่นนี้ หลินจินก็จับมือกันด้วยความยินดี
หลินจินมองดูทั้งสามคน ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าเนื่องจากข้อจำกัดของผู้เข้าชม แขกของเขาจึงไม่สามารถมองเห็นภาพและคำอธิบายของสัตว์วิเศษที่บันทึกไว้ได้ มิฉะนั้นพวกเขาจะดูสงบ ทั้ง ๆ ที่มีตัวอย่างขนาดมหึมาที่ลอยอยู่ในอากาศได้อย่างไร?
หลังจากหลินจินปิดตัวอย่างไป เขาก็ถามว่า “แล้วคนอื่นล่ะ? พวกเจ้ามีอะไรจะถามอีกหรือไม่?”
อีกาทมิฬยังคงลังเลใจแต่ในขณะนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีคนปรากฏตัวขึ้นจากพื้นที่ที่ว่างเปล่า
บุคคลนี้สวมชุดเกราะขนาดแปลกประหลาด ปกปิดร่างกายของเขาอย่างสมบูรณ์ในขณะที่กิ้งก่าอยู่บนไหล่ของเขา
รูม่านตาของอีกาทมิฬดำขยายออกทันทีเมื่อเห็นเขา
“นั่นมัน! จอมโจรปีศาจ เจียงจื่อฉี” เห็นได้ชัดว่าอีกาทมิฬเคยได้ยินเกี่ยวกับชายผู้นี้มาก่อน
เจียงจื่อฉี ลุกขึ้นและโค้งคำนับก่อนพูดด้วยความเคารพ “ภัณฑารักษ์ ข้าอยากจะถามท่านว่าท่านรู้วิธีรักษาโรคร้ายแรงของสัตว์วิเศษหรือไม่?”
หลินจินพยักหน้า “ถ้าเจ้าสามารถให้ขน เกล็ดหรือตัวอย่างเลือดของสัตว์วิเศษดังกล่าวมา ข้าก็สามารถตอบคำถามนี้ให้เจ้าได้”
เขาสามารถเห็นร่างกายของเจียงจื่อฉีสั่น ก่อนที่คนหลังจะพูดว่า “ข้าไม่ได้นำมาวันนี้ ข้าขอถามได้หรือไม่ว่า ข้าฉันสามารถกลับมาอีกครั้งเพื่อขอคำแนะนำจากท่านได้หรือไม่?”
“อืม…” หลินจินแค่กังวลเกี่ยวกับคำตอบ ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าป้ายภัณฑารักษ์ในมือสั่น เมื่อมองลงไป เขาก็เห็นข้อความปรากฏขึ้นอีกแถวหนึ่ง
“ห้องโถงเยี่ยมชมเปิดทุก ๆ 7 วัน ผู้เยี่ยมชมสามารถเข้าได้พร้อมป้ายไม้ประจำตัว”
'มีคำตอบจริง ๆ ด้วย!'
หลินจินอ่านคำอธิบายใหม่นี้และเจียงจื่อฉีก็ถอยกลับด้วยความพึงพอใจ
เมื่อมีผู้เยี่ยมชมเข้ามา ป้ายไม้ที่แขวนอยู่ที่ประตูของพวกเขาจะกลายเป็นป้ายไม้ประจำตัว เจียงจื่อฉีได้หมายเลข 6
เหอฉิงได้หมายเลข 5 ในขณะที่อีกาทมิฬได้หมายเลข 7
“มีคำถามอะไรอีกไหม?” หลินจินต้องการบันทึกสายพันธุ์ที่หายากมากขึ้น ดังนั้นเขาจึงถามอีกครั้ง
อีกาทมิฬที่ลังเลแต่สุดท้ายก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ หลังจากถามเรื่องเหยี่ยวดำมานานแล้ว เขาก็ดึงขนนกออกมาแล้วก้าวขึ้นถามด้วยความเคารพ
“ภัณฑารักษ์ขอรับ มีวิธีใดที่จะช่วยให้เหยี่ยวดำของข้าวิวัฒนาการได้”
เห็นได้ชัดว่าอีกาทมิฬต้องการพัฒนาเหยี่ยวดำของเขามากแค่ไหน เขารู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าสัตว์วิเศษระดับสูงจะน่ากลัวขนาดไหน ชายคนนั้นมีศัตรูมากมาย แม้ว่าสัตว์เลี้ยงระดับสี่ของเขาจะเพียงพอที่จะเอาชนะคู่ต่อสู้ส่วนใหญ่ได้ แต่สัตว์เลี้ยงที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้ไม่ได้มีเพียงระดับสี่เท่านั้น
หากมีโอกาสส่งเสริมเหยี่ยวดำให้ถึงระดับห้า อีกาทมิฬก็รู้สึกตื่นเต้นเมื่อนึกถึงความรุ่งโรจน์ของมัน
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา อีกาทมิฬได้ขอคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญและพยายามหลายวิธี แต่เขาไม่สามารถหาวิธีที่จะช่วยให้สัตว์เลี้ยงของเขาเพิ่มระดับได้ บัดนี้ได้กลายเป็นความปรารถนาสูงสุดของเขาแล้ว
ภัณฑารักษ์คนนี้ทรงพลังมากและสามารถกำราบเหยี่ยวดำของเขาได้อย่างง่ายดาย บางทีชายคนนั้นอาจให้คำตอบกับเขาได้อย่างแน่นอน
หลินจินได้อ่านคำอธิบายของเหยี่ยวดำแล้ว พูดตามตรง มีหลายวิธีในการยกระดับมัน แต่ทั้งหมดนั้นยากอย่างไม่น่าเชื่อ ท้ายที่สุด ศักยภาพของเหยี่ยวดำก็ต่ำและมันหยุดอยู่ที่ระดับสี่ หากต้องการที่จะปรับปรุงสิ่งมีชีวิตระดับสูงนั้น มันเป็นยากมากกว่าการพัฒนาสัตว์เลี้ยงระดับล่าง
แม้ว่าหลินจินจะมีคำตอบ แต่เขาก็ไม่ได้ให้คำตอบ
แม้เขาเขาบอกว่าเขาจะไม่ลงโทษชายผู้นั้นที่ไร้เหตุผล แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า หลินจินจะไม่รู้สึกขุ่นเคือง หลินจินจึงสะบัดแขนเสื้อออกอย่างเย็นชาว่า
“ผู้เยี่ยมชม หมายเลข 7 เจ้าพยายามก่อเรื่องวุ่นวายในพิพิธภัณฑ์ แม้ว่าจะเป็นความผิดครั้งแรกของเจ้าและข้าสามารถยกโทษให้เจ้าได้ แต่ข้าจะต้องลงโทษเจ้าสักเล็กน้อย ข้าสามารถให้วิธีวิวัฒนาการของเหยี่ยวดำตัวนี้แก่เจ้าได้ แต่เจ้าต้องรอจนกว่าจะถึงครั้งต่อไป นอกจากนี้ เจ้าต้องนำตัวอย่างสัตว์หายากอย่างน้อย 20 ชนิดมาให้ข้า มิฉะนั้น อย่าคิดว่าข้าจะบอกสิ่งใดแก่เจ้า!!”
หลินจินรู้ว่าสัตว์หายากนั้นหายากเพียงใดและการที่จะให้ชายคนนั้นรวบรวมให้ 50 ตัวอย่าง ในหนึ่งสัปดาห์นั้นเป็นงานที่ยากเกินไป ดังนั้นแค่ 20 ตัวอย่าง ถือมว่าไม่มากเกินไป เมื่อถึงเวลานั้น เขาจะเข้าใกล้การบันทึกสัตว์หายากกว่า 50 ตัว อย่างไรก็ตาม เพียง 50 ตัว เท่านั้นที่จะให้รางวัลรูปแบบพลังงานอสูรส่วนที่สองแก่เขา
สำหรับทักษะนี้ มันทรงพลังมาเพียงใด หลินจินรู้ดีกว่าใคร ๆ หลังจากที่เสี่ยวฮั่วได้ฝึกฝนมัน นอกจากนี้ ในบรรดาวิธีการวิวัฒนาการของเสี่ยวฮั่ว ถ้าหลินจินตั้งใจจะส่งเสริมเจ้าตัวเล็กด้วยวิวัฒนาการที่สมบูรณ์แบบอีกครั้ง เขาต้องการรูปแบบพลังงานอสูรส่วนที่เหลือ
“จงจำไว้ว่า ตัวอย่างจะต้องไม่ซ้ำกัน มิฉะนั้นมันจะไม่ถูกนับ” หลินจินกล่าวย้ำ
อีกาทมิฬพยักหน้ารับ เขาจดจำมันไว้ในใจทันที
แม้ว่าสิ่งนี้จะยุ่งยากเล็กน้อย แต่อีกาทมิฬก็รู้ว่าวันนี้เขารอดชีวิตอย่างหวุดหวิด ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าขออะไรมากไปกว่านี้ นอกจากนี้ ภัณฑารักษ์ผู้ลึกลับและทรงอิทธิฤทธิ์ยังกล่าวว่ามีวิธีที่จะพัฒนาเหยี่ยวดำ สิ่งที่เขาพูดอาจจะเป็นความจริง
งานของเขาคือรวบรวมตัวอย่างสัตว์หายากและรออีกเจ็ดวัน นั่นจะไม่เป็นปัญหา เขารอมาหลายปีแล้ว รออีกเจ็ดวันจะเป็นอะไรไป
ด้วยการมาเยือนของผู้เยี่ยมชมในครั้งแรก หลินจินสามารถรวบรวมตัวอย่างของสัตว์หายากได้มากมาย นอกจากสัตว์หายากแล้ว เขายังบันทึกอสูรรอยแยกอีกด้วย ได้เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
หลังจากใช้เวลาอยู่ที่นี่ค่อนข้างนาน หลินจินวางแผนที่จะจากไป
“พิพิธภัณฑ์กำลังปิดแล้ว แขกผู้มีเกียรติ โปรดกลับไปที่ประตูไม้”
หลังจากที่หลินจินพูดจบ แขกทั้งสามก็รีบออกจากประตูบ้านไปอย่างรวดเร็ว พร้อมความคิดบางอย่างในใจของพวกเขา
อีกาทมิฬเปิดประตูเข้ามาและแน่นอนว่ามีรอยแยกพื้นที่ว่าง เขาก้าวผ่านมันไปโดยไม่ลังเลและในวินาทีต่อมา เขาก็กลับไปยังที่ที่เขาจากมา ถ้ำอมตะโบราณที่เขาและสหายของเขาก็หาเขาพบ
สภาพแวดล้อมของเขามืดและรอยแยกที่อยู่ข้างหลังเขาหายไป อีกาทมิฬยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทันใดนั้น มีคนมาจากอุโมงค์เดินเข้ามาข้าง ๆ เขา
บุคคลนี้มีเสื้อคลุมยาวคลุมหน้าและแขน มีกลิ่นเหม็นอยู่บนตัวเขา และถัดจากเขาเป็นตะขาบสีเขียวขนาดใหญ่
ตะขาบตัวนี้สูงกว่าผู้ชายเมื่อยืนขึ้นมองอย่างน่ากลัว
“อีกาทมิฬ เจ้าหนีไปไหนมา? เราหาเจ้าทุกที่แล้วแต่ไม่เจอเจ้าเลย” ชายผู้นี้ถามทันทีเมื่อพบอีกาทมิฬ
อีกาทมิฬหันกลับมาและมองอย่างไม่พอใจ “ตะขาบพิษ เวลาข้าไปไหนมาไหน ข้าต้องรายงานเจ้าทุกครั้งรึไง? อ้อ การขุดถ้ำอมตะนี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง?”
คนที่ชื่อตะขาบพิษไม่ใส่ใจกับน้ำเสียงของอีกาทมิฬ ท้ายที่สุด อีกาทมิฬก็แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม
“มันไม่ได้เป็นไปด้วยดี เจ้าหนูเจอการต่อต้านและเกือบจะตายที่นั่น” ตะขาบพิษยิ้มอย่างชั่วร้าย แม้แต่ชีวิตของสหายของเขาก็ไม่มีความหมายสำหรับเขา
นี่คือวิธีที่กลุ่มของพวกเขาทำงาน พวกเขารวมตัวกันเพื่อผลประโยชน์เท่านั้น
อีกาทมิฬกำลังจับตามองตะขาบสีเขียวตัวใหญ่นั้น ทันใดนั้นก็พูดว่า “ตะขาบของเจ้าเป็นสัตว์หายากใช่ไหม? เร็วเข้า ข้าขอเลือดมันสักหยดหนึ่ง”
...
ในป่าลับแห่งหนึ่ง ชายที่มีชื่อว่า จอมโจรปีศาจ เจียงจื่อฉีมองดูภูเขาเล็ก ๆ ที่เป็นกิ้งก่าขนาดใหญ่ในการนอนหลับสนิทและพึมพำกับตัวเองว่า
“เพื่อช่วยแก ข้าต้องใช้เกล็ดของแก หวังว่าภัณฑารักษ์จะสามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้”
…
ภายในวังของอาณาจักรมังกรหยก
ถึงตอนนี้จะเข้ากำลังสู่ยามเย็น แต่ภายในกำลังตกอยู่ในความโกลาหลเพราะเจ้าหญิงองค์ที่เจ็ดของพวกเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ราชองครักษ์กำลังตามหาอย่างร้อนรนด้วยความวิตกกังวล
ทันใดนั้น องครักษ์คนหนึ่งก็ตะโกนว่า “ทุกคนพบองค์หญิงเจ็ดแล้ว!”
เหอฉิงไล่ทุกคนออกจากห้องด้วยข้อแก้ตัวแบบสุ่ม ๆ อย่างน้อย ๆ มันน่าจะหลอกพวกเขาได้ในตอนนี้ เพื่อที่จะไม่มีใครถามเธอเกี่ยวกับการหายตัวไปของเธอเป็นเวลาหลายชั่วโมงอีกต่อไป
ในที่สุดเธอก็กลับมาอย่างปลอดภัย
ในขณะนั้นภายในห้องของเธอ ดวงตาของเหอฉิงเป็นประกายเมื่อเธอกระโดดขึ้นและลงด้วยความปิติยินดี
“เสี่ยวเตี๋ย ไม่เพียงแต่เราออกไปข้างนอกเท่านั้น แต่เรายังไปยังสถานที่ลึกลับอีกด้วย ด้วยป้ายไม้อันนี้ เราสามารถไปที่นั่นได้ทุกเจ็ดวัน นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ไม่ช้าก็เร็ว เราสามารถผจญภัยไปยังภูเขาและแม่น้ำที่มีชื่อเสียงด้านนอกได้ แต่ก่อนหน้านั้นข้าต้องช่วยแกยกระดับ เมื่อแกไปถึงระดับสามและจะสามารถเปลี่ยนรูปร่างได้ตามต้องการ แกสามารถพาข้าออกไปเที่ยวเล่นอย่างลับ ๆ ได้”
ในระหว่างที่องค์หญิงกำลังฝันหวาน ทันใดนั้น ก็มีคนร้องจากด้านนอกประตูว่า “ฝ่าบาท องค์หญิงหกทรงเป็นลมอีกแล้วเพคะ!!”
