Dual Cultivation บทที่ 845 สำนักแม่น้ำเหลือง (ฟรี ชดเชย 840)
"ผู้อาวุโส เรามีสถานการณ์ที่นี่ เจ้าสำนักของนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัย ซูหยาง อยู่ที่นี่ และเขาต้องการพบกับเจ้าสำนักของเรา" ทหารยามส่งข้อมูลนี้ไปยังผู้อาวุโสนิกายที่อยู่ด้านหลังผ่านหยกสื่อสาร
"อะไรนะ จริงรึ ข้าขอเวลาคุยกับเจ้าสำนักชั่วขณะ"
สองสามนาทีให้หลัง ทหารยามที่ทางเข้าก็ได้รับคำสั่งจากเจ้าสำนักอนุญาตให้ซูหยางเข้าไปภายในสำนักแม่น้ำเหลือง
"ขอเวลาข้าชั่วขณะ ข้าจะเรียกศิษย์ที่นี่มานำเจ้าไปหาเจ้าสำนัก"
"มิต้องเป็นห่วง ข้ารู้ว่าจะหาเขาได้ที่ไหน" ซูหยางพูดขณะเดินเข้าไปในสำนัก
ภายในสำนักแม่น้ำเหลือง การปรากฏตัวของซูหยางดึงดูดความสนใจของศิษย์ทุกคนที่ได้เห็นเขา และพวกเขาทั้งหมดก็ทำเหมือนเห็นผีหรืออะไรทำนองนั้น
"สวรรค์ นั่นมิใช่ซูหยางจากนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยรึ เขามาทำอะไรที่นี่ ข้าคิดว่าเขายังคงจัดการกับกิจกรรม 'นั่น' อยู่"
"ข้าเดาว่ามันไม่ผิดที่จะสรุปว่าเขาจัดการเสร็จแล้ว ข้าสงสัยว่าในช่วงเวลานั้นเขานอนกับผู้หญิงกี่คน"
"แน่นอนว่ามีมากกว่าใครในสำนักนี้ในช่วงชีวิตของพวกเขา…รวมกัน"
ข่าวการปรากฎตัวของซูหยางกระจายไปทั่วสำนักและในเหล่าศิษย์อย่างรวดเร็ว ทำให้ทุกคนที่นั่นต่างตกตะลึง
ภายในไม่กี่นาที ก็สามารถมองเห็นศิษย์หญิงออกมานอกบ้านและพยายามแอบมองตัวตนของซูหยาง
"ว้าว เจ้าได้ไปนอนกับคนที่หล่อเหลาเช่นนั้นเลยรึ ข้าเสียใจจริงๆ ที่มิได้ไปในงานนั้นแล้วตอนนี้"
"ใช่ และมันเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมที่ข้าจะจดจำไปตลอดชีวิต แม้แต่การฝึกยุทธ์ของข้าก็เพิ่มขึ้นสี่ระดับหลังจากนั้น"
"ข้าด้วย ข้าเข้าสู่เขตสัมมาวิญญาณในวันเดียว ต้องขอบคุณซูหยาง"
"อ๊าาาา… ข้าอิจฉาเหลือเกิน ทำไมข้าถึงไม่เป็นไปตามข้อกำหนด ข้าเหลือแค่อีกระดับหนึ่งเท่านั้นก็จะเป็นไปตามความต้องการในการฝึกยุทธ์เช่นกัน"
ในขณะเดียวกัน ที่ไหนสักแห่งภายในเขตใน หลี่เซียวโม่ก็หยุดเดินเมื่อเธอได้ยินชื่อ 'ซูหยาง' จากเหล่าศิษย์ข้างๆ เธอ
"จริงรึ นี่หมายความว่าเขาอยู่ที่นี่ตอนนี้แล้วงั้นรึ"
"นั่นคือสิ่งที่ข้าได้ยิน"
หลี่เซียวโม่จ้องไปที่ศิษย์เหล่านี้ด้วยสายตาตะลึงงัน
'ซูหยาง… เขาอยู่ที่นี่จริงๆ…' หลี่เซียวโม่คิดในใจ
ที่สำนักงานใหญ่ของเจ้าสำนัก ซูหยางนั่งตรงหน้าชายชราด้วยสีหน้าเยือกเย็น
"ขอบคุณที่ยอมพบกับข้าทั้งๆ ที่ข้ามาเยี่ยมโดยไม่ได้ตั้งใจและกะทันหัน เจ้าสำนักฮวง" ซูหยางพูดกับชายชรา
"ได้โปรด นับว่าเป็นเกียรติที่สำนักแม่น้ำเหลืองมีคนที่สูงศักดิ์อย่างเจ้ามาเยี่ยม อันที่จริงข้าต้องขออภัยที่มิได้ทักทายเจ้าตรงทางเข้า"
ซูหยางส่ายหน้าแล้วพูดว่า "ลืมเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แล้วมาตรงประเด็นกัน"
เจ้าสำนักฮวงกลืนน้ำลายอย่างกระวนกระวายหลังจากได้ยินคำพูดของซูหยาง คิดสงสัยกับตัวเองเงียบๆ ว่าสำนักแม่น้ำเหลืองไปทำอะไรล่วงเกินเขาบ้าง
ซูหยางพลันยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่ได้มาเพื่อสร้างปัญหา”
จากนั้นเขาก็หยิบกล่องไม้ขนาดกลางออกมาและวางลงบนโต๊ะระหว่างพวกเขา
"นี่คือ…❓" เจ้าสำนักฮวงเลิกคิ้ว
"นี่เป็นเพียงคำขอบคุณเล็กๆ น้อยๆ ที่ข้ามอบให้กับสำนักแม่น้ำเหลือง" ซูหยางกล่าว และเขาพูดต่อไปว่า"เอาเลย เปิดสิ"
เจ้าสำนักฮวงกลืนน้ำลายอย่างกระวนกระวายก่อนที่เขาจะพลิกกล่องไปมาและเปิดมันอย่างระมัดระวัง ทำราวกับว่ากล่องอาจจะระเบิดได้ถ้าเขาไม่ระวัง
"น-นี่คือ❓❓❓" เจ้าสำนักหวางเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นเม็ดยาที่วางไว้อย่างเรียบร้อยภายในกล่อง
ภายในกล่องมีโอสถเหนือสวรรค์สามเม็ดและโอสถสู่ปฐพีเจ็ดเม็ด
"เช่นนี้หมายความว่าอย่างไร เจ้าสำนักซู สำนักแม่น้ำเหลืองทำอะไรให้กับเจ้า จึงได้รับคำขอบคุณเช่นนี้" เจ้าสำนักฮวงถามเขา แน่นอนว่าเขาคงไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อขอบคุณเพราะศิษย์สองสามคนจากสำนักของพวกเขาตัดสินใจที่จะมอบร่างกายให้กับเขาใช่หรือไม่❓
"หลี่เซียวโม่… ชื่อนี้ฟังดูคุ้นๆ หรือไม่" ซูหยางพลันยกชื่อเธอขึ้นมาพูด
“ใช่”
ซูหยางพยักหน้าและพูดว่า "ดังนั้น เจ้าก็น่าจะรู้ว่าเธอเคยเป็นศิษย์ที่นิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัย เมื่อสำนักอื่นปฏิเสธที่จะช่วยเธอ สำนักแม่น้ำเหลืองก็ได้รับเธอเป็นศิษย์ ในฐานะเจ้าสำนักนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัย ข้าอยากจะขอบคุณเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว"
"..."
เจ้าสำนักฮวงนิ่งเงียบ ความคิดของเขาไม่ชัดเจน
##ซื้อข้าวให้ผู้แปลสักจานที่ mynovel.co หรือ www.thai-novel.com นะคะ
หลังจากเงียบมาไปนาน เจ้าสำนักฮวงก็พูดเบาๆ ว่า "เจ้าต้องการให้หลี่เซียวโม่ กลับไปที่นิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยงั้นรึ❓ยาพวกนี้… คงไม่ใช่แค่ขอบคุณพวกเราใช่หรือไม่"
"ใช่แล้ว ข้ามาที่นี่เพื่อหลี่เซียวโม่" ซูหยางพยักหน้า ไม่แม้แต่จะโกหก
และเขาก็พูดต่อไปว่า “อย่างไรก็ตาม เจ้าคิดผิดอยู่อย่างหนึ่ง หลี่เซียวโม่จะไม่กลับไปที่นิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยในฐานะศิษย์”
"หือ เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าจะพาเธอไปไหน" เจ้าสำนักฮวงเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงง
ซูหยางชี้นิ้วไปที่ตัวเอง
"ข้าจะพาหลี่เซียวโม่ไปที่สวรรค์ศักดิ์สิทธิ์" เขาพูดพร้อมกับยิ้ม
หลังจากเงียบไปชั่วขณะ เจ้าสำนักฮวงก็พูดอีกครั้ง "ข้าเข้าใจสถานการณ์แล้ว… อย่างไรก็ตามข้ายังไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าถึงรู้สึกจำเป็นต้องพูดกับข้า ถึงกับส่งยาเหล่านี้ให้ข้า ถ้าเจ้าต้องการหลี่เซียวโม่ให้ไปกับเจ้า เจ้าก็ควรถามเธอแทนมิใช่รึ❓”
"ใช่ แต่เธอลังเลเพราะเธอไม่ต้องการรู้สึกผิดในเรื่องนี้ ไม่ว่าอย่างไรสำนักแม่น้ำเหลืองก็ได้ยอมรับเธอเมื่อไม่มีใครต้องการ และเธอก็รู้สึกถึงความรับผิดชอบบางอย่างซึ่งควรอยู่ในที่นี้ นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าถึงมาอยู่ที่นี่" ซูหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
