ตอนที่แล้ว63 - เจ้าลูกเศรษฐี
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป65 - ความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิง

64 - เราอิจฉาผู้ป่วยโรคจิต?


กำลังโหลดไฟล์

64 - เราอิจฉาผู้ป่วยโรคจิต?

เกมที่สิบ!

KO!

เฉียนเสี่ยวเป่าส่งเสียงหัวเราะอย่างน่ารำคาญ แต่ต่อมารอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปในทันที

บูม!

หลินฟ่านลุกขึ้นต่อยหน้าจอคอนโซลเกมจนพังคามือของเขา

การพ่ายแพ้บ่อยๆนั้นแย่มาก

เขาไม่ได้โกรธแต่อยากถามตัวละครในเกมว่าทำไมคุณถึงแพ้อยู่ตลอดเวลา

“ขอโทษ แค่อารมณ์ชั่ววูบ” หลินฟ่านถอนมือและขอโทษ

เฉียนเสี่ยวเป่ามองไปที่หน้าจออย่างตะลึงงัน จากนั้นค่อยมองไปที่หลินฟ่าน

เจ้าของร้านลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงโดยคิดว่าถังแก๊สของเขาระเบิด

เมื่อเขาเห็นฝ่ายตรงข้ามทำลายเครื่องเล่นเกม ไฟในใจของเขาก็ดับลงทันที

คุณกำลังทำอะไรอยู่? นี่คือคนที่เครื่องมือทำมาหากินของฉัน มันเลี้ยงลูกของฉันจนโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ที่ดี รู้ไหมว่ามันราคาเท่าไหร่?

แต่เงินเป็นเพียงสิ่งของนอกกาย ชีวิตของเราต่างหากที่เป็นของเราอย่างแท้จริง เจ้าของร้านตระหนักได้ถึงข้อเท็จจริงของโลกมานานแล้ว

“ถ้าเครื่องนี้ไม่เหมาะเดี๋ยวผมเปลี่ยนเครื่องใหม่ให้ก็แล้วกัน”

เจ้าของร้านยิ้มอย่างอ่อนโยนและสั่งให้ลูกน้องของเขาเอาเครื่องใหม่มาเปลี่ยนให้

การหาเงินไม่ใช่เรื่องง่ายมันมีโอกาสไม่มากนักที่จะพบลูกค้าที่มือเติบขนาดนี้ และที่สำคัญที่สุดมันมีลูกค้าไม่กี่คนเท่านั้นในโลกที่สามารถทำลายตู้เกมของเขาด้วยหมัดเดียว

เกมที่ 11 เริ่มต้นขึ้น

อย่าคิดว่าเฉียนเสี่ยวเป่าอายุเพียงเจ็ดขวบ ในเมื่อเขาเป็นทายาทของคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองความคิดของเขาย่อมโตกว่าคนวัยเดียวกันมาก

ตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่าเมื่อสักครู่นี้เขาสนุกเกินไปและทำให้คนอื่นไม่มีความสุข เมื่อคิดได้แบบนั้นมือของเขาก็กดปุ่มช้าลงและมันทำให้หลินฟ่านได้รับชัยชนะเป็นครั้งแรก

"ว้าว! น่าทึ่งมาก"

“โอ้ย ได้ยังไง”

เขาแกล้งร้องออกมาชนิดที่ว่าต่อให้เป็นคนปัญญาอ่อนก็ยังมองออก

ในเกมต่อมาเฉียนเสี่ยวเป่าควบคุมตัวละครในเกมและเดินไปรอบๆ เขาไม่ได้กดปุ่มเตะหรือต่อยเพียงปล่อยให้หลินฟ่านโจมตีอยู่เพียงฝ่ายเดียว

“เหล่าจาง ผมล้างแค้นให้คุณแล้ว” หลินฟ่านรู้สึกหมดสนุกเหมือนกันเขาเลยคิดจะพอแค่นี้

ผู้เฒ่าจางปรบมือ "โอเค เยี่ยมมาก"

ไม่รู้ทำไม เฉียนเสี่ยวเป่าพบว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปมาก เขาไม่เคยอ่อนข้อให้กับคนอื่น แต่ทำไมวันนี้เขาถึงทำตัวผิดปกติไปหมด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ กลุ่มชายร่างใหญ่ในชุดดำก็บุกเข้ามา และเมื่อพวกเขาเห็นเฉียนเสี่ยวเป่า พวกเขาก็วิ่งเหยาะๆเข้ามาแสดงความเคารพ

“นายน้อยในที่สุดพวกเราก็พบคุณ”

เมื่อพวกเขารู้ว่านายน้อยหายไปจากโรงเรียน พวกเขาทั้งหมดก็ร้อนรนเป็นอย่างมาก พวกเขาออกค้นหานายน้อยอยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่งบัตรเครดิตของนายน้อยมีการนำไปใช้ พวกเขาสืบหาร้านค้าและรีบตรงดิ่งมาที่นี่ทันที

เฉียนเสี่ยวเป่าลุกขึ้นอย่างเบื่อหน่ายเมื่อเห็นบอดี้การ์ดของเขาตามมาถึงแล้ว

“มาถึงเร็วจัง ฉันยังเล่นไม่พอเลย”

เขาต้องการไปช้อปปิ้งต่อ สุดท้ายที่บ้านของเขากลับส่งคนมาตามแล้ว

เมื่อเห็นกลุ่มคนชุดดำเถ้าแก่เจ้าของร้านก็รีบนั่งหลบอยู่หลังบาร์ด้วยความกลัว

นี่เป็นลูกชายของมหาเศรษฐีจริงๆไม่อย่างนั้นปรากฏการณ์ที่น่าตื่นตะลึงนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้น

“พวกคุณจะไปไหนต่อเดี๋ยวผมไปส่ง”

เฉียนเสี่ยวเป่ายืนอยู่หน้ารถหรูสีดำยาว แม้ว่าเขาจะยังเด็กมาก แต่จิตใจของเขาก็เป็นผู้ใหญ่กว่าวัย ทั้งสองเป็นผู้ช่วยชีวิตของเขาและเขาถือว่าทั้งสองคนนี้เป็นเพื่อน

เป็นเรื่องปกติที่จะส่งเพื่อนกลับบ้าน

"กลับโรงพยาบาล" หลินฟ่านกล่าว

"ตกลง." ผู้เฒ่าจางพยักหน้า

ทั้งสองพูดคุยด้วยลักษณะท่าทางปกติ แต่มันไม่ปกติในสายตาของบอดี้การ์ดทั้งหลาย

บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างนายน้อยเห็นป้ายห้อยอยู่ที่หน้าอกของทั้งสองคน และพวกเขาก็รู้สึกตกใจจนแทบเสียสติ

ทั้งสองคนเป็นผู้ป่วยทางจิต และโดยพื้นฐานแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะสื่อสารกับผู้ป่วยทางจิตรู้เรื่อง นายน้อยอยู่กับคนป่วยทางจิตจริงๆ?

มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก ถ้าพวกเขามาช้ากว่านี้จะเกิดอะไรขึ้น?

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอรบกวนด้วย”

แม้ว่าพวกเขาจะป่วยทางจิตแต่พวกเขายังคงมีมารยาทอยู่เสมอ

ทางเข้าโรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน

หลินฟ่านยืนอยู่ที่ประตูพร้อมกับผู้เฒ่าจาง ในตอนนี้พวกเขากำลังโบกมือให้เฉียนเสี่ยวเป่า

"ลาก่อน."

เฉียนเสี่ยวเป่าพิงหน้าต่างรถและโบกมืออย่างมีความสุข

"ลาก่อน อาทิตย์หน้าผมจะมาเยี่ยมพวกคุณ"

"ยินดีต้อนรับเสมอ" หลินฟ่านกล่าว

ไม่นาน รถหรูคันนั้นก็ขับออกไปและค่อยๆ หายไปจากสายตาของพวกเขา

หลินฟ่านและผู้เฒ่าจางมองหน้ากัน

“เขาบอกลาเรา เขายินดีที่จะเป็นเพื่อนกับเรา” ผู้เฒ่าจางกล่าวอย่างมีความสุข

"เขาเป็นคนดี" หลินฟ่านกล่าว

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา แล้วพวกเขาก็พูดพร้อมกัน

"ผมมีความสุขมาก"

พยาบาลสองคนมองไปที่ผู้ป่วยทางจิตสองคนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา และเกิดความสับสนอยู่ชั่วขณะ?

ตัวตนของเด็กคนนั้นไม่ธรรมดา รถคันหรูสีดำคันยาวต้องเป็นของตระกูลที่ร่ำรวยอย่างแน่นอน แต่เขาจะอยู่กับผู้ป่วยทางจิตได้อย่างไร?

แม้แต่คนธรรมดาอย่างพวกเขาหากคิดจะผูกมิตรกับทายาทตระกูลร่ำรวยแบบนี้ ก็ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างเด็ดขาด

ทุกวันนี้ แม้แต่ผู้ป่วยทางจิตก็ยังมีเพื่อนที่ร่ำรวย มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกอิจฉาจริงๆ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด