ระบบเส้นทางแห่งสวรรค์ บทที่ 33 ออกไป
วาเรี้ยนดึงเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายของเขาหลบลำแสง
“บูม!”
เสียงอึกทึกตามมาด้วยฝุ่นที่ปกคลุมเนินเขาเต็มไปหมด
วาเรี้ยนล้มลงกับพื้นและเศษที่กระจายออกมาก็เจาะผิวหนังของเขา บาดแผลจากก่อนต่อสู้ก็ยิ่งแย่ลงกว่าเดิม
“โอ๊ยยยยย” เขาตะโกนด้วยความเจ็บปวดและพยายามขยับตัว
เมื่อเขากำลังจะลุกขึ้น ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ ไม่มีพื้นอยู่ข้างหน้าเขา! มีแต่หลุมช่องว่างขนาดใหญ่!
เขามองไปรอบๆ เพื่อตระหนักถึงความจริงที่เขาไม่อยากเชื่อ
แสงสีขาวนั้นตัดเนินเขาทั้งหมดออกเป็นสองส่วน
'เรื่องจริงเหรอ? ตัดเนินเขาออกเป็นสองส่วน? อดาแมนเทียมันยังตัดขาดง่ายขนาดนี้?' วาเรี้ยนยืนขึ้นอย่างระมัดระวังและมองดูเท้าของเขา เขากลัวว่าพื้นด้านล่างจะถล่มลงมา
“บูม!”
“บูม!”
เสียงของอดาแมนเทียบนเพดานที่ถล่มลงมายังคงดังก้องกังวาน วาเรี้ยนตัดสินใจอย่างรวดเร็วว่าเขาต้องเดินหน้าต่อไป เขาจำห้องก่อนหน้านี้และหันหลังกลับไป
เขามองผ่านฝุ่นและเห็นห้องที่มีคริสตัลออร่า มันเต็มไปด้วยบล็อกอดาแมนเทียที่พังทลายลงมา แท่นบูชาและคริสตัลออร่าส่วนใหญ่ถูกบดขยี้ คริสตัลออร่าสองสามอันกระเด็นออกจากห้องเนื่องจากการกระแทก
มีเรื่องที่เขาสงสัยอยู่เรื่องนึง
'อะบิซอลไนท์พวกนั่นไปไหนแล้ว?'
วาเรี้ยนเดินผ่านเศษซากอย่างระมัดระวัง
เขาไปถึงทางเข้าห้องและเติมแหวนอวกาศของเขาด้วยคริสตัลออร่าที่ไม่แตกที่กระจัดกระจายไปทั่ว
ก่อนที่เขาจะเข้าไป เขาตรวจสอบคะแนนเพื่อยืนยันการเดาของเขา
{ได้รับ: 1 mb
5 mb สำหรับการเข้าสู่ สถาบันป้องกันสีคราม
6 mb สถาบันป้องกันราชอาณาจักร
….
10 คะแนนสะสมสำหรับ สถาบันฝึกทหารจักรพรรดิ}
วาเรี้ยนได้รับคะแนน 1 mb จากการฆ่าอะบิซอลไนท์
'ดังนั้นไม่สำคัญว่าอะบิซอลจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่? ตราบเท่าที่ฉันสามารถฆ่ามันได้ฉันก็จะได้คะแนน? รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของ วาเรี้ยน ขณะที่เขาจ้องมองไปที่ห้องขนาดใหญ่
กลั้นหายใจ วาเรี้ยน ก้าวผ่านทางเข้าในโหมดพร้อมสู้
ในห้องนั้นเต็มไปด้วยผลึกออร่าที่ถูกบดขยี้และแตกสลาย บล็อกอดาแมนเทียส่วนใหญ่ถูกฝังในห้องพร้อมกับตำแหน่งของแท่นบูชา พื้นถูกย้อมด้วยเลือดสีเขียว
วาเรี้ยนจดจ่ออยู่กับอะบิซอลที่ปลายอีกด้านของห้อง พวกมันทั้งหมดได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ยังไม่ตาย
สาเหตุของอาการบาดเจ็บนั้นง่ายมาก บล็อกอดาแมนเทียบดขยี้พวกเขา บางตัวมีขาติดอยู่ใต้บล็อก บ้างแขนโดนทับขาด มีเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่ศีรษะของมันถูกบดขยี้และเสียชีวิต
วาเรี้ยนเหล่ตาของเขาและตระหนักว่าพวกเขาอยู่รอบ ๆ บริเวณที่แท่นบูชาแปลก ๆ อยู่ก่อนหน้านี้
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มีบล็อกหินแข็งขนาดใหญ่อยู่ในสถานที่นั้น
“มะ มะ..นุด!” อะบิซอลสังเกตเห็นวาเรี้ยนและตะโกนด้วยความโกรธ
พวกเขาเห็นอะบิซอลไนท์ตัวนึงต่อสู้กับมนุษย์และคิดว่ามนุษย์คนนี้จะตาย แต่แล้วทำไมมันยังยืนอยู่ตรงนี้
พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการปกป้องแท่นบูชาเลยไม่ได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้มนุษย์คนนี้ยังมีชีวิตอยู่และกำลังเตะพวกอะบิซอลอยู่ อะบิซอลไนท์รู้สึกว่ามนุษย์คนนี้แข็งแกร่งกว่าตอนที่มันมาแอบดูตอนพวกเราปกป้องแท่นบูชามาก
วาเรี้ยนหยิบชิ้นอดาแมนเทียขึ้นมาแล้วยิ้มให้พวกเขา มันเป็นรอยยิ้มที่เย็นชาและไม่แยแส
อะบิซอลรู้ได้ทันทีว่ามนุษย์คนนี้จะทำอะไรกับพวกเขาและวาเรี้ยนก็เริ่มปาดคอพวกมันทันที
"เชือดดดด"
วาเรี้ยนเคลื่อนไหวเร็วขึ้นและชิ้นส่วนของอดาแมนเทียก็แทงเข้าที่หัวของพวกมัน
พวกมันพยายามที่จะฝืนต่อสู้อย่างเต็มที่แต่บาดเจ็บสาหัสจนขยับไม่ไหว วาเรี้ยนก็ฆ๋าพวกมันทั้งหมดอย่างไร้ความปราณี
และวาเรี้ยนก็รีบเรียก AI ตรวจเช็คคะแนนของเขา
{mp: 10
ขอแสดงความยินดี วาเรี้ยน! ตอนนี้คุณมีสิทธิ์เข้าร่วมสถาบันฝึกทหารจักรพรรดิแล้ว
หากคุณต้องการเป็นนักเรียนกิตติมศักดิ์ ให้มีส่วนร่วมที่โดดเด่น}
วาเรี้ยน รู้สึกปลาบปลื้มใจ และรู้สึกว่าทุกเซลล์ในร่างกายของเขาร่าเริง
เขาเงยหน้าขึ้นและกำลังจะหัวเราะเมื่อ...
“บูม!”
เขาหลบบล็อคอดาแมนเทียที่ตกลงมาได้อย่างชิวเฉียด
'ถ้าฉันจะเข้าเรียนได้ ฉันต้องรอด!'
แม้ว่าเขาจะได้คะแนน mp มาแต่ถ้าเขาอยู่ที่นี่เขาต้องตายแน่ เขาพยายามทำตัวเองให้สงบและเห็นประตูอยู่บานนึงตรงมุมห้อง
'เขาเปิดประตูและตาของเขาก็โตขึ้น
เขาเห็นบันได!
สิ่งเดียวที่น่าเศร้าคือบรรไดไม่มีทางลงมีแต่ทางขึ้น ถ้าเลือกได้วาเรี้ยนต้องการลงจากเนินเขาและจากไปมากกว่าเดินขึ้นไป
ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เขาจะไม่สามารถต่อสู้กับอะบิซอลไนท์ที่ลาดตระเวนไปรอบๆ เนินเขาได้ แต่เขามีความมั่นใจมากในการหลบหนี
แต่เขาทำได้แค่ขึ้นข้างบนเท่านั้น ดีกว่าอยู่ที่นี่และถูกทับตาย
ผนังห้องเป็นสีแดง ทำให้มีแสงสว่างเพียงพอ ใบหน้าของวาเรี้ยนมีรอยยิ้มที่มีความหวัง และเขาก็เร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อที่จะออกไป
ระหว่างทางมีประตูหลายบานแต่วาเรี้ยนเลือกที่จะเดินขึ้นไปชั้นต่อไปอย่างเดียว
มีเพียงด้านบนและด้านล่างของเนินเขาเท่านั้นที่ปลอดภัย ที่ชั้นอื่นก็ต้องเจอกับเพดานที่ไม่รู้จะถล่มลงมาเมื่อไร
ด้วยความเร็วของมหามนุษย์ที่เพิ่มขึ้น 25% เขาไปถึงชั้นบนสุดได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่ได้เปิดประตูทันที แต่มุ่งไปที่การได้ยินของเขาแทน
เขาได้ยินเสียงการต่อสู้อยู่อีกฝั่งของประตูอยู่นิดหน่อย และคิดว่าการต่อสู้นั่นอยู่ห่างจากจุดที่เขาอยู๋พอสมควร
'ฉันจะปลอดภัยจากการต่อสู้ ฉันแค่ต้องหาทางออกก่อนตอนนี้'
เขาเปิดประตูออกไปและประตูก็ล้มลงไปทันที
แสงจันทร์สีแดงจากท้องฟ้าสีดำส่องบนยอดเขา ปราสาทบนเนินเขากว้างใหญ่และครอบคลุมทั้งยอดเขา อย่างน้อยก็ใหญ่พอๆ กับสนามฟุตบอล
วาเรี้ยนตกใจกับภาพที่เห็นเป็นอย่างมากปราสาทนี่ถูกผ่าออกเป็น 2 ส่วน และส่วนนั้นก็แบ่งเนินเขาด้วย ช่องว่างกว้างไม่กี่เมตร พิสูจน์ให้เห็นถึงพลังอันน่ากลัวของแสงสีขาวนั้น
'ถ้าฉันไม่หนี ฉันคงตายไปแล้ว' วาเรี้ยนรู้สึกเหงื่อไหลอาบหน้าของเขา และในวินาทีต่อมา เขาสังเกตเห็นร่างสามร่างในระยะไกล
เขาทำได้เพียงรู้ว่าคนหนึ่งเป็นมนุษย์และอีกสองคนเป็นอะบิซอลโดยดูจากร่างกายของพวกเขา มนุษย์อยู่ในชุดสีดำทั้งตัวและอะบิซอลสวมเสื้อคลุมสีแดงและชุดเกราะเต็มตัว
อะบิซอลในชุดคลุมสีแดงชกใส่มนุษย์ เนื่องจากแรงลมพัดแรง ทำให้อากาศอัดและระเบิด ส่งคลื่นกระแทกไปหลายร้อยเมตร
มนุษย์หลบได้และหมัดของอะบิซอลก็กระแทกกับพื้นแทน
“บูม!”
วาเรี้ยนเกือบทรุดตัวลงขณะที่พื้นสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง เขาก้มลงมองพื้นและเห็นเพดานของทุกชั้นในสถานที่ลับของเนินเขาสั่นไหว ทำให้เพดานถล่มลงมาอย่างต่อเนื่อง
'สัตว์ประหลาด!'
เขาตัดสินใจออกจากสถานที่นี้ เขาเห็นทางเดินลงเขาห่างไปสองสามร้อยเมตรแล้วรีบวิ่งลงไป
'ถ้าฉันอยู่ด้านล่าง ฉันจะหนีออกจากเมืองได้ และทั้งหมดที่ฉันต้องทำคือรอจนกว่าพวกเขาจะมารับเรา' วาเรี้ยนรู้สึกมีความหวัง แต่ยังเร็วเกินไป
พวกที่ต่อสู้กันอยู่อยู่ดีๆก็มาปรากฏตัวห่างจากเขาประมาณสามสิบเมตร
ในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นวาเรี้ยนเห็นว่าอะบิซอลในชุดเกราะเต็มตัวมีรอยสักสามชิ้นที่คางของเขาและอะบิซอลในชุดเสื้อคลุมก็มีรอยสักที่แก้มของเขา
วาเรี้ยน รู้สึกว่าลมหายใจของเขาหยุดลงในขณะที่เขานึกถึงสัญลักษณ์ของอะบิซอล
'สามรอยสักบนคาง — อะบิซอลคอมมานเด้อ — ระดับ 3 หนึ่งรอยสักที่แก้ม — อะบิซอลลอร์ด — ระดับ 4!'
อะบิซอลทั้ง 2 จ้องมองมาที่มนุษย์ในชุดดำ
วาเรี้ยนอยู่ข้างหลังมนุษย์คนนั้นและรู้สึกว่าความตายกำลังจะมารับเขาไป..
