บทที่ 62: ความรู้สึกของการมีตัวตน
บทที่ 62: ความรู้สึกของการมีตัวตน
หลัวอวี้ นั่งข้างโม่เฟยและช่วยเขียนประโยคว่า "ฉันเป็นคนโง่"
โมเฟยกัดปากกาของเขาและมองดูหลัวอวี้ด้วยความเบื่อหน่าย “องค์ชาย คุณจะมีความรู้สึกที่ชัดเจนในการเขียนสิ่งนี้ไหม”
“ความชัดเจน? หมายถึงอะไร?” หลัวอวี้มองไปที่เขา
คือ เมื่อคุณเขียนว่า "ฉันเป็นคนโง่" แล้วคุณจะพบว่าตัวเองเป็นอย่างนั้นจริงๆ” ดวงตาที่เป็นประกายของโม่เฟยมองไปที่หลัวอวี้
หลัวอวี้ เหล่มองโม่เฟยและพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่! ไม่เลย.”
“หืม? อาจารย์ของเราบอกว่า เมื่อคุณเขียนมากขึ้น คุณจะมีความตระหนักในตนเองมากขึ้น ดังนั้น คุณต้องเขียนอย่างตั้งใจ เฉพาะในนี้เท่านั้นที่คุณสามารถมีความรู้สึกมีตัวตนได้!” โม่เฟยดูค่อนข้างจริงใจ
หลัวอวี้โยนปากกาลงและพูดว่า “งั้นก็สนุกกับตัวเอง หวังว่าเธอจะสามารถค้นพบการมีตัวตน”
โม่เฟยงงงวยและมองไปที่หลัวอวี้
"เฮ้ทำไมคุณถึงเลิกทำล่ะ? เคยมีคนบอกว่าอย่าทำสิ่งต่าง ๆเพียงครึ่งๆกลางๆนะ”
“ฉันง่วงแล้ว เธอยังทำต่อได้ จำไว้นะ อย่าแบ่งครึ่งเป็นอันขาด ถ้าเธอเขียนไม่พอ อาจารย์ของเธออาจจะสอนบทเรียนดีๆ ให้ก็ได้” หลัวอวี้ยิ้มให้โม่เฟยอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม
โม่เฟยขมวดคิ้ว ไอ้นี่มันไว้ใจไม่ได้จริงๆ
โม่เฟยหยิบลายมือของหลัวอวี้ขึ้นมาดู เขาทำหน้ารังเกียจและพูดว่า “มันช่างน่าเกลียดจริงๆ!”
“มันถูกเขียนตามลายมือของเธอ ปลามักจะเริ่มเน่าจากหัว” หลัวอวี้ยืนอยู่ข้างหลังพูดขึ้นมา
เมื่อได้ยินเสียงของเขา โม่เฟยก็ตกใจ “ไม่ได้ออกไปเหรอ!”
“ฉันจะไปนอนทันทีหลังจากที่ฉันลงมาดื่มน้ำสักแก้ว” หลัวอวี้กล่าวอย่างไม่พอใจ
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของหลัวอวี้โม่เฟยก็ตะโกนเสียงดังว่า “ผู้ชายก็ไร้หัวใจเช่นนี้”
ปากของหลัวอวี้กระตุกไร้หัวใจ? เขาช่วยเขาทำการบ้านด้วยความตั้งใจดี แต่สิ่งที่เขาได้รับคือเสียงเยาะเย้ยของผู้ชายคนนี้
โม่เฟยเดินเข้าไปในห้องเรียนพร้อมกับรอยคล้ำใต้ตาในเช้าวันรุ่งขึ้น เหยียนเฉินมองเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ
“โม่เฟย รอยคล้ำใต้ตาของนายชัดเจนมาก เขียนการบ้านจนดึกเลยหรือเมื่อคืนนี้” เหยียนเฉินถามด้วยความเป็นห่วง
โม่เฟยพยักหน้า “ใช่! มาช้ามาก”
“ดังนั้น องค์ชายอวี้จึงต้องอยู่คนเดียวในห้องเมื่อคืนนี้?” เหยียนเฉินกล่าว
โม่เฟยพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่!”
เหยียนเฉินเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจกล่าวว่า “องค์ชายอวี้จะน่าสงสารเพียงใด!ต้องนอนคนเดียวทั้งคืน”
โม่เฟยพูดไม่ออก ผู้ชายคนนี้? ทำไมเขาถึงเห็นใจเขา! เขาได้ครอบครองเตียงขนาดมหึมา
“ที่จริงแล้วไม่จำเป็นต้องรีบร้อน วันนี้ไม่มีบทเรียนประวัติศาสตร์ แค่ทำให้เสร็จในวันมะรืนนี้” เหยียนเฉินกล่าว
โม่เฟย “…” ช่างเป็นความเข้าใจผิด! ทำไมถึงไม่พูดก่อนหน้านี้?
ชายหนุ่มรูปงามสวมเสื้อกันลมสีดำเข้ามาในห้องเรียน โม่เฟยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นสีฟ้าขณะที่เธอมองไปที่ชายหนุ่มรูปงาม ประณามผู้ชายคนนี้กล้าที่จะโดดเด่นกว่าเขา น่ารังเกียจจริง
“เรามีชั้นเรียนทฤษฎีศิลปะการต่อสู่สองสามวัน วันนี้เราจะทำแบบฝึกหัดร่วมกันเพื่อทดสอบความสำเร็จในการเรียนรู้ของคุณในช่วงเวลานี้” จงลั่วกล่าวอย่างเย็นชา
เหยียนเฉินกระพริบตา เขารู้สึกปวดหัวเล็กน้อย “บทเรียนวันนี้เกี่ยวกับการต่อสู้! ฉันเกลียดการต่อสู้ที่สุด”
สายตาของจงลั่วกวาดสายตาไปที่นักเรียนด้านล่าง “ที่หนึ่งฝึกฝนกับที่สุดท้าย, ที่สองและต่อไปที่รองสุดท้าย, และตามลำดับ”
เหยียนเฉินตัวสั่น “ท่านครับ ที่หนึ่งควรฝึกกับที่สอง ในขณะที่ที่สามและที่สี่อยู่ด้วยกัน? จะดีกว่าถ้าจะให้ทุกคนได้เล่นอย่างเต็มที่”
จงลั่วมองเหยียนเฉินอย่างมืดมนและพูดว่า “ถ้าฉันทำในสิ่งที่คุณพูด พวกที่ลากเท้าของเราจะไม่มีวันรู้ช่องว่างของคุณกับสิ่งที่ดีที่สุดและจะไม่มีวันรู้ถึงความสำคัญของการทำงานหนัก มีคำกล่าวที่ว่า 'ผู้คนจะกล้าที่จะปรับปรุงเมื่อรู้สึกละอายใจ' เมื่อคุณได้รับบาดเจ็บคุณจะรู้ว่าคุณควรก้าวหน้า”
“คะแนนลำดับแรกและสุดท้ายในวิชาศิลปะการต่อสู่ โปรดมาข้างหน้า” จงลั่วกล่าวอย่างเย็นชา
เมื่อได้ยินเช่นนี้หลินเฟยอวี้ก็ก้าวไปข้างหน้า โม่เฟยประหลาดใจและพูดว่า “หือ? หลินเฟยอวี้? เขาเป็นคนแรกหรือคนสุดท้าย?”
“แน่นอนว่าเขาเป็นคนแรก ทักษะการโจมตีทางกายภาพของเขาอยู่ในอันดับต้น ๆ และเขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ระดับสามแล้ว หนึ่งในดีที่สุดในเกรดของเรา แบะชั้นเรียนของเรา” เหยียนเฉินอธิบายอย่างชื่นชม
โม่เฟยจ้องที่เขาด้วยความประหลาดใจ “เฮ้ ผู้ชายคนนี้ดูบอบบาง ไม่คิดว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้”
“โม่เฟยรออะไรอยู่? ขึ้นมา!” จงลั่วเป็นคนใจร้อน
โม่เฟยประหลาดใจและพูดว่า “ฉันเป็นคนสุดท้ายเหรอ?”
“อย่าบอกนะว่าไม่รู้! คุณเป็นนักเรียนที่คะแนนแย่ที่สุดในชั้นเรียน คุณคาดหวังให้ใครมีอันดับตามคุณหรือ” จงลั่วกล่าวอย่างไม่พอใจ
โม่เฟย “…” ฉันง่อยจริงๆเหรอ?
