ตอนที่ 465+466 ตรอกลึก

ท้ายที่สุด การใช้เวลากับเธอเพียงลำพังมักจะเป็นสิ่งที่เธอไม่มีความสุขที่จะทำ สิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้เห็นจะเป็นการพาเธอออกมาข้างนอก

“ไม่รู้ค่ะ ตอนที่เรียนอยู่ที่นี่ ปกติคุณไปที่ไหน” เจียงเหยาไม่รู้จักเมืองจินโด สถานที่ท่องเที่ยวจะใช้เวลามากเกินไปในการเข้าชม อีกอย่างเธอไม่ต้องการให้ลู่ชิงสีรู้สึกเหนื่อยจนเกินไป “งั้นไปหาร้านอะไรอร่อยนั่งรับแสงแดดกัน”

หลังจากคิดดูแล้ว ลู่ชิงสีก็หันรถไปรอบ ๆ และขับไปที่ทางเข้าตรอก เมื่อเดินไปตามตรอกพร้อมกับเจียงเหยา พวกเขาก็มาถึงร้านน้ำชาที่ลู่ชิงสีเคยได้ยินชื่อ แต่ยังไม่เคยมา

ร้านน้ำชามีชื่อว่าร้าน ‘ตรอกลึก’ แผ่นไม้ธรรมดา ๆ สลักชื่ออย่างกล้าหาญแขวนไว้ที่ทางเข้าร้าน

“ร้านนี้เป็นของเพื่อนร่วมชั้นเก่าของผม ผมยังไม่เคยมาที่นี่มาก่อน” ลู่ชิงสีเข้ามาจับมือเจียงเหยา

สิ่งแรกที่เจียงเหยาเห็นเมื่อเธอเข้าไปในร้านทำให้เธอตกตะลึง

มันคือส่วนผสมเก่าแก่ มีถังเก็บน้ำขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง ถังเก็บน้ำมักพบเห็นโดยทั่วไปที่บ้านเกิดของเจียงเหยา แต่ละครอบครัวจะมีถังเก็บน้ำอย่างน้อยสองสามใบต่อบ้าน

แต่นี่มันถูกใช้ปลูกดอกบัว ไม่รู้ว่าเป็นพันธุ์อะไร ทว่ามีดอกบัวสองสามดอกบานอยู่นอกฤดู ใบไม้สีเขียว มีน้ำค้างเกาะ

ผนังด้านใดด้านหนึ่งถูกปกคลุมไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน พวกมันเติบโตจากต้นเดียวกัน แต่น่าแปลกที่ได้เห็นดอกไม้เติบโตมีเฉดสีที่โดดเด่นและสดใสเช่นนี้

ข้างหน้าอีกหน่อยมีดอกไม้สีฟ้าราวกับท้องฟ้า ปลูกในกระถางดอกไม้เล็ก ๆ ห้อยลงมาจากเพดาน

โต๊ะและเก้าอี้เก่าสองสามชุดวางอยู่ตรงหน้ากระถางดอกไม้ที่แขวนอยู่ โดยมีร่มที่ยังไม่ได้กางวางไว้ข้าง ๆ อาจจะมีไว้ใช้ในช่วงวันที่ฝนตก ทว่าตอนนี้แสงอาทิตย์กำลังแผ่ความอบอุ่น ส่องสว่างไปทั่วทุกมุมของบริเวณ

“เจ้าของอยู่ที่ไหนคะ” เจียงเหยามองไปรอบ ๆ อย่างงงงวย

ลู่ชิงสีชี้ไปที่ชั้นสองและบอกให้เจียงเหยามองไปในทิศทางนั้น จากนั้นเธอก็เห็นผู้หญิงสวมคลุมสีดำโบกมือมาทางพวกเขา ชี้ไปที่ตำแหน่งที่เธอยืนอยู่และออกไปให้บริการลูกค้าคนอื่น ๆ

“เจ้าของเป็นใบ้น่ะ เธอประสบอุบัติเหตุตั้งแต่เป็นวัยรุ่น” ลู่ชิงสีอธิบายก่อนจะจับมือเจียงเหยาให้ขึ้นไปชั้นบน

เห็นได้ชัดว่าเจ้าของเป็นคนเรียบร้อยและชอบต้นไม้เป็นอย่างมาก สีเขียวและดอกไม้มากมายตกแต่งพื้นที่บนชั้นสอง มีแจกันเซรามิกเล็ก ๆ วางอยู่ตรงกลางโต๊ะแต่ละโต๊ะ โดยมีดอกไม้สีสันสดใสจำนวนหนึ่งอยู่ในนั้น

เจ้าของยิ้มเงียบ ๆ ให้กับลู่ชิงสีและเจียงเหยา หลังจากที่พวกเขานั่งลง เจียงเหยารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มมิตรภาพของเธอ

พวกเขากำลังพลิกดูเมนู โทรศัพท์มือถือของลู่ชิงสีก็ดังขึ้น

เจียงเหยาแอบจ้องมองว่าใครเป็นใครโทรมา จึงพบว่าเป็นสายจาดโจวเหวยฉี

__

ตอนที่ 464 เคี้ยวและแทะ

“พี่ลู่ พวกพี่อยู่ที่เมืองคินกันใช่ไหม? ตอนนี้ว่างหรือเปล่า?” โจวเหวยฉีถามอย่างไม่เป็นทางการ “คุณตู้ คุณนายตู้ และโจวฉางข่างอยากจะพบพี่และอยากจะขอโทษเจียงเหยา”

“พวกเราอยู่ที่ตรอกคินลี่ นายรู้จักร้านน้ำชาตรอกลึกไหมล่ะ? รถฉันจอดอยู่หน้าซอย เจอแล้วก็เดินเข้ามาในซอย ก็จะเจอเอง เราอยู่บนชั้นสอง” ไหน ๆ พวกเขาก็อยากจะมาขอโทษ ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องหยุดพวกเขา

เจียงเหยาถาม “เหวยฉี ทำเพื่อพ่อของเขาเหรอคะ?”

“เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น เขารู้ว่าผมอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด เขาไม่มาที่นี่เพียงเพราะเรื่องแค่นี้หรอก” ลู่ชิงสีตอบอย่างใจเย็น

เมื่อเห็นการแสดงออกที่งงงวยของเจียงเหยา เขาอธิบายว่า “นางโจวและโจวหนิงต้องการขอโทษ” ขณะที่เขาหยุดพูด เขาลุกขึ้นยืนและพันผ้าพันคอรอบคอให้กับเจียงเหยา

“มันร้อน!” เจียงเหยาตีมือของลู่ชิงสี “คุณไม่เห็นหรือไงว่าอากาศมันอุ่นขนาดไหน”

ลู่ชิงสีไอเล็กน้อย น้ำเสียงแหบพร่า เขาบอกเป็นนัยว่า “มีรอยจูบที่คอคุณ”

เจียงเหยาปรับผ้าพันคอของเธอ และตัดสินใจว่าจะไม่ถอดมันออก ไม่ว่าอากาศจะร้อนแค่ไหนก็ตาม เธอจ้องไปที่บุคคลที่ถูกถามอย่างโกรธจัดและพูดว่า “คุณเป็นอะไร สุนัขเหรอ? กัดแทะเหมือนยังกับไม่มีพรุ่งนี้!”

“ช่วยไม่ได้” ลู่ชิงสียิ้ม “อยากดื่มอะไรรึเปล่า? ชาเก๋ากี่? นมร้อน?”

“ชาเก๋ากี่ ฟังดูดี” ความสนใจของเจียงเหยาเปลี่ยนไปทันทีจากคำถามของเขา เธอเพิ่มผลไม้และเค้กอีกชิ้น

ครอบครัวโจวอาศัยอยู่ไม่ไกลจากร้านที่ลู่ชิงสีและเจียงเหยาอยู่ พวกเขามาถึงทันทีที่อาหารถูกเสิร์ฟ

มีทั้งหมดหกคน สองคนจากตระกูลตู้ สามคนจากตระกูลโจว และโจวเหวยฉี ซึ่งเป็นคนที่หก ลู่ชิงสีโบกมือให้โจวเหวยฉีนั่งลงและสั่งชาสมุนไพรให้เขาโดยไม่สนใจคนที่เหลือ

โจวเหวยฉีไม่สนใจที่โจวฉางข่างขยิบตาส่งซิกให้ เขานั่งลงและเมื่อเห็นเค้กบนโต๊ะ เขาก็ตักกินแล้วพูดว่า “อร่อย! ดีเลยฉันเพิ่งตื่น ยังไม่ได้กินอะไรเลย”

เจียงเหยาสั่งอาหารเพิ่มอีกทันทีและไม่ได้กังวลกับเค้กที่ถูกเขาแย่งไป

โจวฉางข่างยืนอยู่ด้านข้างและมองดูพวกเขา ในที่สุดเขาก็เห็นภรรยาของลู่ชิงสีตามที่โจวหนิงพูด เธอดูไม่คุ้นหน้า ไม่เคยเจอเธอในเมืองจินโดมากก่อน

เขามั่นใจว่าหากได้เจอใบหน้าแบบนี้ เขามั่นใจว่าไม่มีทางลืม

“คุณชายลู่ คุณนายลู่ พวกเราเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเป็นอย่างมากครับ แม่และน้องสาวของผมดูหมิ่นและทำให้พวกคุณไม่พอใจ” โจวฉางข่างละสายตาไปหลังจากสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้ลึก ๆ ว่าคุณนายลู่สวยเพียงใดก็ตาม เขาไม่ควรเข้าใกล้เธอมากเกินไป