บทที่ 749 ข้าคือราชาแห่งประจิมทิศ
ในห้วงเวลาสุดท้ายก่อนตายของจอมมารฟ้าผู้เกรียงไกร ดวงตาของเย่ชิงอวิ้นจ้องมองไปยังค้างคาวตัวเล็กๆที่โบยบินเข้ามาเกาะบนหน้าผาก สำนึกรู้ในความตายของมันเด่นชัดยิ่งกว่าครั้งไหน หากแต่อดีตราชาแห่งแดนเหนือผู้นี้มิได้หวาดกลัว แต่กลับมีรอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้น ‘ข้าเคยมองว่ามนุษย์นั้นอ่อนแอ พวกมันล้วนอยู่ใต้เท้าม...
