ตอนที่แล้วMDB ตอนที่ 30 กู่เมียงจงสะดุ้งโหยง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปMDB ตอนที่ 32 ปิดประตู ปล่อยหมาออกมา

MDB ตอนที่ 31 รับป้ายทะเบียน


กำลังโหลดไฟล์

กู่เมียงจงรู้สึกไม่สบายใจเมื่อถามคำถามนี้ เขากลัวที่จะได้ยินคำตอบที่น่าผิดหวัง ท้ายที่สุด เขาเคยได้ยินคำตอบเช่นนี้มาหลายครั้งมากเกินไป

หลินจินยิ้ม “สัตว์เลี้ยงทุกตัวมีวิธีการฝึกฝนและสร้างพันธสัญญาโลหิต เพียงแต่…”

ผ่านไปครึ่งทาง หลินจินก็หยุดพูด

กู่เมียงจงดูร้อนรนทันที เมื่อได้ยินถึงความเป็นไปได้ เขาถามอย่างประหม่า “เพียงแต่อะไร? รีบพูดต่อสิ”

หลินจินอยากจะพูดว่า 'คุณให้ฉันทำเรื่องต่าง ๆ โดยที่ไม่จ่ายเงินได้ยังไง เงินยังคงเป็นสิ่งที่จำเป็น อย่างน้อยก็ควรให้ของแลกเปลี่ยน และอีกอย่างพวกเราไม่เกี่ยวข้องกัน ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถทำให้ฟรี ๆ ได้'

อย่างไรก็ตาม กู่เมียงจงที่กังวลใจไม่ได้พิจารณาเรื่องนี้เลย เป็นเพราะว่าเขาเคยชินกับการที่คนอื่นมักจะขอความกรุณาจากเขาเสมอ แม้แต่การประเมินสัตว์วิเศษ ไม่ว่าเขาจะไปเยี่ยมผู้ประเมินคนไหน อีกฝ่ายก็เต็มใจที่จะให้บริการเขาโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายแต่หลินจินต่างจากคนพวกนั้น

'เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการประดิษฐ์ตัวอักษรแล้วไง? คุณยังต้องจ่ายบริการสำหรับการประเมินสัตว์วิเศษด้วย'

อนิจจา อีกฝ่ายไม่ตระหนักถึงสิ่งนี้ หลินจึงทำได้เพียงยอมแพ้และพูดออกไปตรง ๆ “ทางสมาคมมีกฎเกณฑ์ที่ข้าไม่สามารถหางานภายนอกสมาคมได้ ข้าสามารถบอกท่านถึงวิธีการฝึกฝนและสร้างพันธสัญญาโลหิตกับอสูรน้ำหมึกได้แต่ท่านต้องรับป้ายทะเบียนการเข้ารับการปรึกษาจากสมาคมในตอนบ่าย”

หลินจินพูดด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมา อย่างไรก็ตาม นี่เป็นคำขอปกติ อย่างไรก็ตาม กู่เมียงจงตกตะลึงก่อนที่ใบหน้าที่แก่ของเขาจะค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงและในที่สุดก็เข้าใจ

พูดตรง ๆ เขาไม่รู้จักกับหลินจิน การที่ชายหนุ่มจับสัตว์วิเศษที่หลบหนีออกมาให้เขาและให้การประเมินฟรีแก่เขานั้นมากเกินพอแล้ว ถ้าเขาถามต่อไปเกี่ยวกับวิธีการฝึกและทำพันธสัญญาโลหิต มันก็มากเกินไปจริง ๆ

แม้ว่ากู่เมียงจงจะกังวลและใจร้อนแต่เขาก็ยังเป็นคนที่มีหน้ามีตาทางสังคม หลังจากครุ่นคิด เขาก็พูดว่า “วันนี้ข้ามีเรื่องต้องจัดการ พรุ่งนี้ข้าจะไปที่สมาคมประเมินสัตว์วิเศษเพื่อรับป้ายทะเบียนจากท่าน ข้าหวังว่าผู้ประเมินหลินจะมอบคำแนะนำของท่านในเวลานั้น”

หลินจินบ่นในใจ 'ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงโง่จัง? การขอให้คุณไปรับป้ายทะเบียนเป็นแค่ข้ออ้าง ถ้าคุณให้เงินฉันสักสองสามร้อยเหรียญ ฉันจะทำให้คุณตอนนี้ได้เลย'

อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถพูดได้ ดังนั้น หลินจินจึงทำได้เพียงพยักหน้ารับเท่านั้น

“ส่วนอสูรน้ำหมึกตัวนี้..” หลินจินมองก้อนที่แข็งตัวบนหยดหมึกที่อยู่บนมือของเขา จากนั้น เขาวางสิ่งมีชีวิตไว้บนโต๊ะ

อสูรน้ำหมึกไม่ได้วิ่งหนีแต่ยังคงเชื่อฟังและกลิ้งไปมา

เมื่อเห็นสิ่งนี้กู่เมียงจงก็ตกตะลึงอีกครั้ง เขาพูดง่ายๆ ว่า “ข้าไม่มีภาชนะและควบคุมมันไม่ได้ ข้าจะฝากไว้กับผู้ประเมินหลินและมารับมันหลังจากการประเมินในวันพรุ่งนี้”

หลินจินพยักหน้า “ตกลง”

ในขณะนั้น พ่อครัวใหญ่เหลียวกู่ออกมาพร้อมกับอาหารหลายจาน แต่ก็ต้องตกใจเมื่อหลินจินกับกู่เมียงจงกำลังพูดคุยกัน

เขาได้พึมพำออกมาว่า “ตอนแรกพวกเขาแทบจะไม่มองหน้ากันเลย แต่ทำไมตอนนี้พวกเขาเริ่มพูดคุยกันแล้ว แปลกจัง”

แต่ถึงเขาจะไม่ทราบเหตุผ แต่อย่างการที่ทั้งสองคนพูดคุยกัน มันก็เป็นเรื่องดี

“ทุกคน อาหารมาแล้ว!”

ด้วยจมูกที่ไวของเขา หลินจินได้กลิ่นน้ำหอมจากระยะไกล หลังจากคุยกันไปครึ่งวัน ตอนนี้เขากำลังหิวโหย

มีจานเนื้อสามจานและจานผักสองจาน แต่ละคนมีความตกแต่งอย่างวิจิตรงดงาม

เหลียวกู่ต้องการฟังความคิดเห็นของหลินจิน แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่ฝ่ายหลังจะให้มัน เขาสามารถพูดคุยเกี่ยวกับอาหารประเภทเนื้อสัตว์ด้วยข้อมูลที่ได้รับจากพิพิธภัณฑ์เท่านั้น อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ทำให้เขาดูฉลาดขึ้น โดยเฉพาะกับเหลียวกู่ เขารู้สึกทึ่งกับความรู้เรื่องเนื้อสัตว์ของหลินจินจนได้เรียนรู้บางสิ่งจากคำพูดของหลินจิน

กู่เมียงจงไม่เผยท่าทีที่ไม่เป็นมิตรอีกต่อไปและทั้งสามคนก็มีความสุขกับการสนทนาที่เป็นมิตร ราวกับว่ามีคนแปลกหน้าสามคนมารวมตัวกันและกลายเป็นเพื่อนที่ดี หลังอาหารมื้อนี้ ชายสามคนเป็นเหมือนเพื่อนเก่า

ศิลปะการทำอาหารของเหลียวกู่นั้นไร้เทียมทาน ส่วนการประดิษฐ์ตัวอักษรของกู่เมียงจงก็อยู่ระดับปรมาจารย์ สำหรับการประเมินสัตว์วิเศษ หลินจินใช้เวลาเพียงมื้อเดียวในการเกลี้ยกล่อมชายทั้งสองให้รู้แจ้งถึงความสามารถของเขา จนถึงจุดที่พวกเขารู้สึกถึงความเคารพต่อชายหนุ่ม

ใครก็ตามที่มีความรู้มากกว่าสมควรได้รับความเคารพโดยไม่คำนึงถึงอายุ

เนื่องจากตอนนี้พวกเขารู้จักกันแล้ว หลินจินจึงครุ่นคิดก่อนที่จะบอกกู่เมียงจงว่า “โดยทั่วไปแล้ว เพียงแค่ค่อย ๆ ป้อนอาหารให้อสูรน้ำหมึกเพื่อให้เชื่องมันยังไม่เพียงพอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสิ่งมีชีวิตหายากเช่นนี้ที่มีอัตราที่มีศักยภาพสูงและความสามารถในการต่อสู้ แต่มันก็มีจุดอ่อนด้วย ซึ่งก็คือสติปัญญาต่ำ ดังนั้นวิธีการปกติจึงไม่ได้ผล”

กู่เมียงจงเป็นคนฉลาด ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันที “ไม่น่าแปลกใจที่ก่อนหน้านี้ข้าไม่สามารถทำให้มันเชื่องได้เลย ข้าควรจะปราบปรามมันด้วยอำนาจหรือไม่?”

หลินจินพยักหน้า

“ข้าควรจะทำยังไงดี?” กู่เมียงจงถามอีกครั้ง

หลินจินตอบว่า “เรื่องนี้ค่อนข้างยุ่งยาก อาจารย์กู่มีพวกตัวอย่างเลือดหรือขนสัตว์จากสัตว์วิเศษธาตุไฟระดับสี่หรือไม่?”

กู่เมียงจงขมวดคิ้วเข้าหากัน “ข้าสามารถหาได้ แต่คงต้องใช้เวลาอีกนาน”

หลินจินส่ายหัว “เราไม่สามารถปล่อยเรื่องมันยืดเยื้อได้เช่นกัน ลืมมันไปเถอะ ข้าจะหาทางอื่นแทน ท่านแค่ต้องมาหาข้าที่สมาคมในวันพรุ่งนี้เท่านั้น ตอนนั้นข้าน่าจะพร้อมแล้ว”

ด้วยเหตุนี้ กู่เมียงจงจึงตระหนักว่า หลินจินมีวิธีอื่น ดังนั้นเขาจึงรู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด เขารอมานานมาก ดังนั้นรออีกหนึ่งวันก็ไม่เสียหายอะไร

ทัศนคติของเขาต่อหลินจินเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นอีกครั้ง

ในบางครั้ง มนุษย์มักใช้การเปรียบเทียบเพียงเล็กน้อยเท่านั้นจึงจะทราบความแตกต่าง ยกตัวอย่างเช่นเจียเฉียนและจางเฮอซึ่งทางสมาคมส่งไปรับเขา

ในขณะที่บุคคลทั้งสองมีความเคารพ พวกเขาก็ไม่มีทักษะ การแสดงความเคารพเพียงอย่างเดียวจะทำให้ดูถูกพวกเขาแทน ยิ่งกว่านั้น ทั้งสองชอบนินทาคนอื่น โดยเฉพาะจางเฮอ

กู่เมียงจงเหลือบมองไปที่หลินจินและรำพึงในใจว่า 'ดูเหมือนว่าหลินจินยังคงสงบนิ่งแม้ว่าชื่อเสียงของเขาจะตกต่ำถึงเพียงไร เขาะไม่กลัวข่าวลือใด ๆ ในขณะที่เขาถูกมองข้าม เขากลับยึดมั่นในหลักการของเขาและมุ่งเน้นที่การพัฒนาตนเองเท่านั้น คนที่มีความคิดเช่นนี้สมควรได้รับสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ถ้าเขาสามารถช่วยอสูรน้ำหมึกเชื่องและลงนามในพันธสัญญาโลหิตได้จริง ๆ ข้าก็ต้องช่วยเขาด้วยเช่นกัน'

แม้เขาไม่เคยพูดออกมาดัง ๆ แต่กู่เมียงจงได้ตัดสินใจไปแล้ว

ถ้ากู่เมียงจงเป็นเพื่อนกับหลินจินเพียงเพราะชายหนุ่มมีความสามารถ ในกรณีของเหลียวกู่เป็นเพราะความชื่นชมอย่างบริสุทธิ์ใจ จากคำพูดที่ตรงไปตรงมาของหลินจินในเรื่องของอาหาร ทำให้เขาประทับใจชายหนุ่มคนนี้

หลังจากรับประทานอาหารแล้ว กู่เมียงจงไตร่ตรองก่อนวาดภาพสองภาพ หนึ่งภาพสำหรับเหลียวกู่ อีกภาพสำหรับหลินจิน

หลินจินจะปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่จู่ ๆ เหลียวกู่ก็พูดว่า

“ภาพวาดของเมียงจงนั้นประเมินค่าไม่ได้ แม้แต่ภาพวาดธรรมดาก็อาจมีค่าอย่างน้อยหนึ่งพันหรือสองพันเหรียญ บางภาพถึงขั้นหลายพันด้วยซ้ำ”

ด้วยเหตุนี้ หลินจินจึงรับภาพวาดอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นพวกเขาแยกย้ายและหลินจินกลับไปที่สมาคม เขายังคงต้องอยู่ที่ห้องประเมินของเขาในช่วงบ่ายที่เหลือ บางทีตอนนี้อาจมีคนรับป้ายทะเบียนของเขา

ภายในห้องประเมิน จ้าวหยิงและหลู่เสี่ยวหยุนกำลังนั่งอยู่ในมุมหนึ่ง พวกเธอยังคงศึกษารายงานการประเมินที่หลินจินมอบให้พวกเธอ พวกเธอยังต้องอ่านหนังสือเกี่ยวกับสายเลือดสัตว์วิเศษเพื่อใช้ในการอ้างอิง

เสี่ยวฮัวยังคงฝึกฝนรูปแบบพลังงานอสูรอยู่ แต่ภายนอกดูเหมือนว่ากำลังงีบหลับ

เต่าบกผู้มีมารยาทดี มันไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว หลินจินเข้าไปตรวจสอบเขาและพยักหน้าเบา ๆ ตามจริงแล้วเต่าตัวใหญ่มีสายเลือดที่ทรงพลังและมีศักยภาพสูง มีเพียงซูคานเท่านั้นที่ไม่รู้วิธีกระตุ้นสายเลือดของมัน นอกจากนี้ยังต้องขอบคุณเจ้าเต่าที่มีกระดองหนาและโครงสร้างที่แข็งแรง ไม่อย่างนั้นมันคงจะตายจากยาพิษไปนานแล้ว

เมื่อเห็นหลินจินเข้ามาใกล้ เจ้าเต่าตัวใหญ่ก็โผล่หัวออกมาจากกระดองแล้วสะกิดมือของหลินจินเพื่อแสดงความรัก

“อยู่ที่นี่และพักผ่อนนะเจ้าตัวใหญ่ เดี๋ยวฉันจะพาโกลดี้มาที่นี่วันอื่นเพื่อให้พวกแกได้รู้จักกันและเป็นเพื่อนกัน”

หลินจินไม่สนใจว่าเจ้าเต่าบกจะเข้าใจที่เขาพูดหรือไม่ แต่เขาก็พูดต่อไป

จากนั้น ราวกับนึกอะไรขึ้นได้ เขาหยิบน้ำเต้าออกมาจากเสื้อของเขา แน่นอนว่าภายในน้ำเต้าไม่มีพวกน้ำเมาแต่เป็นอสูรน้ำหมึกของกู่เมียงจง

เขาวางน้ำเต้าไว้ในตู้แล้วหยิบภาพวาดที่กู่เมียงจงมอบให้เขาแล้ววางลงบนโต๊ะ หลินจินวางแผนที่จะไปตลาดในวันพรุ่งนี้เพื่อมองหาผู้ซื้อ

แน่นอนว่าเขาจะไม่ขายมัน เขาเพียงต้องการยืนยันว่าภาพวาดนี้มีค่าเพียงใด

หลังจากจิบชาแล้ว หลินจินก็เริ่มรอให้ลูกค้ามา

เวลาได้ผ่านพ้นไปก็ยังไม่มีลูกค้าเข้ามา นอกจากลูกค้าที่เขาโน้มน้าวในช่วงเช้าแล้ว ก็ยังยังไม่มีใครรับป้ายทะเบียนของเขาเลย

เมื่อหลินจินกำลังจะงีบหลับ จู่ ๆ ก็เกิดความโกลาหลขึ้นภายนอก ราวกับมีคนตะโกนและเสียงเข้ามาใกล้ขึ้นและในขณะนั้นเอง ประตูของหลินจินถูกเตะเปิดโดยที่ประตูก็แตกทันที จากนั้นชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาอย่างดุดัน

“ไหนใครคือหลินจิน? ออกมาเดี๋ยวนี้! ข้าจะสั่งสอนเจ้าที่บังอาจมา หลอกลวงน้องสาวของข้า!”

หลินจินมองไปเบื้องหน้าและคิดในใจ ‘ตระกูลหลู่ทุกคนเป็นคนใจร้อนกันหมดเลยงั้นเหรอ?’

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด