ฮันเตอร์สุดแกร่งที่อย่างเป็นแค่คนอ่อนแอ ตอนที่ 65 เรื่องที่ปิดบัง

ตัวผมที่กำลังนั่งหนักใจอยู่ว่าพรุ่งนี้จะเอาอะไรใส่ไปดีนั้น ก็นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ จริงสิใส่ชุดแบบนั้นไปดีกว่าเมื่อผมตัดสินใจได้แล้วว่าจะใส่ชุดแบบไหนไปผมก็ ไปอาบน้ำแล้วนอนทันที

เฃ้าวันต่อมา

ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางห้องพร้อมกับนิรัชและไอลินที่กำลังใส่ชุดนักเรียนอยู่ เพื่อรอกินข้าวที่ สกาวเดือน กำลังทำอยู่ในครัวตามจริงหน้าที่ทำอาหารตอนเช้า มันก็เป็นของผมนั้นแหละแต่วันนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร สกาวเดือน ถึงตื่นมาทำแทนผม

แต่มันก็ดีแล้วละ แบบนี้ผมจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก ยัังไงวันนี้ก็ต้องไปที่เชียงใหม่อีก ในระหว่างที่ผมกำลังนั่งคิดอยู่ไอลินที่นั่งอยู่ด้านหน้าของผมเธอก็ถามออกมา

" พี่ๆ เมื่อวานพี่ไปไหนมางั้นเหรอเมื่อคืนพวกเรอพี่กลับจนโดนพี่เกวลินบอกให้ไปนอนเลยนะ "

ไอลิน พูดออกมาพร้อมกับกัดช้อนข้าวที่กำลังอยู่ในปาก มองมาทางผมด้วยหน้าตาที่กำลังสงสัย

" เมื่อวานพี่ไปทำงานมานะ ไปสู้กับพวกปีศาจมา "

" ห่ะ...... นี้พี่พูดจริงงั้นเหรอ ปีศาจที่พวกมันอยู่ในประตูมิตินะเหรอ "

เสียงของนิรัช ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่กำลังตกใจ

" ใช้แล้วๆ พวกนั้นแหละถ้าเราไม่เข้าไปจัดารมันพวกมันก็จะออกมาจัดการกับพวกเราแทน เพราะแบบนี้เมื่อวานพี่เลยกลับมาดึกยังไงละ "

" นี้พี่พูดจริงงั้นเหรอ วันที่พวกผมไปโรงเรียนคุณครูก็บอกพวกเราด้วยว่า ถ้าโลกนี้ไม่มี Hunter อยู่ละก็พวกเราทุกคนคงจะตายกันหมดแล้ว "

เมื่อได้ยินที่นิรัชพูดออกมาผมก็ทำหน้าแปลกใจกับสิ่งที่ผมได้ยิน นี้มันครูโรงเรียนอนุบาลแน่เหรอเนี่ย บอกเรื่องพวกนี้ให้กับเด็กที่อายุเท่านี้ฟังเนี่ยนะ แต่มันก็ช่วยไมไ่ด้ละนะที่ครูคนนนั้นบอกมามันก็เป็นเรื่องจริง ที่ว่าถ้าโลกนี้ไม่มี Hunter อยู่ละก็ทุกคนคงจะโดนปีศาจที่ออกมาจากประตูมิติฆ่ากันหมดแล้ว

แต่ว่ามันจจะเร็วไปไหมที่สอนเรื่องพวกนี้ให้กับเด็กๆ และในระหว่างที่ผมกำลังนั่งทำหน้าแปลกใจอยู่นั้น ไอลิน ที่กำลังนั่งมองผมอยู่เธอก็พูดขึ้นมา

" พี่ค่ะ คุณครูมีเรื่องฝากมาบอกพี่ด้วยครูบอกว่า...... "

แต่่ว่าใรระหว่างที่ไอลินกำลังพูดอยู่นั้น นิรัชก็วิ่งเอามือเข้าไปปิดปากของไอลินไว้

" มีอะไรกันงั้นเหรอ ทำไมนิรัชไปทำแบบนั้นละ "

" ไม่มีอะไรครับเมื่อกี่ผมเห็นแมลงอยู่ที่ปากของไอลินเลยวิ่งมาจับมันนะ แฮะๆ "

เด็กนี้ คิดว่ามันเนียลหรือไงเนี่ยวิ่งไปปิดปากของไอลินในระหว่างที่กำลังพูดขนาดนั้น คิดว่าเราดูไม่ออกหรือยังไงเรื่องที่ไอลิน บอกว่าครูให้มาบอก มันเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้เราได้ยินขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ มันเป็นเรื่องอะไรกันนะ

" งั้นเหรอ ..... เรื่องที่ครูบอกมามันเรื่องอะไรกันน่าาาาาา "

ผมพูดออกไปพร้อมกับมองไปที่นิรัชที่กำลังใช้มือปิดปากของไอลินอยู่

" คะ....คือว่าเรื่องนั้นมัน "

" บอกมาเถอะ ไม่เป็นอะไรหรอก "

" งั้นก้ได้ครับ ไอลินต่อเลย "

นิรัชปล่อยมือออกจากปากของไอลิน แล้วก็เดินกลับมานั่งที่เดิม

" คุณครูบอกว่าพวกหนูเดินไปโรงเรียนมันอันตรายค่ะ เลยอยากให้พวกเราขึ้นรถรับส่งของโรงเรียนแต่ว่ามันก็มีค่ารถด้วย "

ออ แบบนี้เองสินะสาเหตุที่นิรัชวิ่งไปปิดปากของไอลินเมื่อกี้นี้เพราะเรื่องนี้เองสินะ ค่ารถรับส่ง แต่ว่าที่คุณครูคนนั้นพูดมามันก็ถูกนะ เพราะว่าเด็ก 2 คนเดินไปโรงเรียนมันก็อันตรายจริงๆ นั้นแหละตัวผมกับสกาวเดือนเองก็มีเรียนคงจะเดินไปส่งทุกวันไมไ่ด้ด้วยแต่ว่าผมละอยากรู้จริงๆ ใครเป็นคนบอกเด็ก 2 คนนี้กันเรื่องเงินที่ต้องใช้แบบประหยัดๆ

ไม่สิคนที่บอกเองอาจจะเป็นเราก็ได้ จากนั้นผมก็เริ่มนึกถึงเรื่องในอดีตคือตอนที่ผมทำงานปกติที่ยังไมไ่ด้เป็น Hunter พวกเราก็กินข้าวอย่างดีสุดก็เป็ดย่างปีละตัวละนะนอกนั้นก็เป็นกับข้าวปกติทั่วไป แถมยังของใช้ที่ซื้อแทบจะไม่มีเลยด้วยทั้งห้องก็มีแค่ตู้เย็นแล้วก็ทีวีที่มันติดห้องอยู่แล้ว แบบนี้เลยทำให้เด็ก 2 คนนนี้คิดว่าต้องประหยัดกันสินะ อืมผลสรุปแล้วคนที่ทำให้พวกนนี้เป็นแบบนี้มันก็เราเองนี้หว่า

" ถ้าเป็นเรื่องค่ารถละก็ไม่ต้องเป็นห่วง "

" จริงงั้นเหรอครับ " " ได้จริงๆเหรอค่ะ "

เสียงของนิรัชกับไอลินตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยใบหน้าที่กำลังดีใจอยู่