บทที่ 547 เศษเสี้ยวแห่งความหวัง
บทที่ 547 เศษเสี้ยวแห่งความหวัง -จะเป็นอะไรได้อีกล่ะ- หยุนอ่าวสบถขึ้นมาในใจ “ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้เลวระยำนั่นต้องถูกสัตว์ปีศาจกลืนกินจนแห้งผาก จะดีกว่านี้หากไม่เหลือขี้เถ้าของมันเอาไว้ให้รกโลก” เฉินเฉียงพยักหน้ารับ “ที่ท่านพูดมามันก็ถูกต้องอยู่ ไอ้ผู้คุมหอหวังนั่นไม่เหลือแม้แต่ขี้เถ้าแล้วล่ะ เพราะร่...
