ตอนที่แล้ว48 - ผมคือเยาวชนดีเด่นของเมืองเอี๋ยนไห่
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป50 - เพื่อนทางจดหมายของผู้ป่วยทางจิต

49 - ไม่มีที่ไหนดีเหมือนที่บ้าน


กำลังโหลดไฟล์

49 - ไม่มีที่ไหนดีเหมือนที่บ้าน

“ผอ.ยอดเยี่ยมมาก!” คนขับปรบมือและมองอย่างชื่นชม “ถ้าผอ.ไม่ขับไล่สิ่งชั่วร้ายไปพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่คงกลายเป็นอาหารของมันแล้ว”

ในช่วงเวลานั้นเองชายที่ได้รับบาดเจ็บก็พยายามใช้เลือดของเขาเขียนไปที่กระจกหน้าต่างรถเป็นข้อความว่า

[พวกเขาเพ้อเจ้อ!】

เขาได้รับความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส เมื่อเขาตื่นขึ้นมาเขายังได้ยินคำพูดเพ้อเจ้อจากคนพวกนี้อีก มันทำให้เขารู้สึกโกรธมากและทำได้เพียงระบายออกด้วยคำพูดนี้เท่านั้น

หลี่ไหลฟู่ที่เห็นแบบนั้นก็โบกมือพร้อมกับอธิบายด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ

“สิ่งที่ผมพูดไปเมื่อสักครู่นี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงแรกๆ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าปลาหมึกยักษ์ตัวนั้นหนีไปด้วยวิธีนี้หรือไม่ เพราะว่าผมก็ถูกซัดจนสลบเหมือนกัน”

จากนั้นเขาก็หันไปมองคนขับรถด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยพร้อมกับพูดว่า

“ตอนนี้ผมยังเป็นแค่รองผอ. ไม่ใช่ผอ. คุณไม่ควรเรียกผมแบบนั้นมันจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิด”

“ครับ รองผอ.” คนขับตอบสนองอย่างรวดเร็ว

หลี่ไหลฟู่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขาเป็นเพียงรองผอ. แต่เขาต้องการให้พนักงานเรียกเขาว่าผอ.นี่คือความปรารถนาของเขาอยู่เสมอ

แต่แน่นอนว่าเขาไม่สามารถพูดออกมาได้ตรงๆ

คนจากแผนกพิเศษรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกเขาไม่เชื่อว่าสิ่งมีชีวิตระดับ 3 อย่างปลาหมึกยักษ์จะถูกมนุษย์ธรรมดาขับไล่ไปได้

เรื่องนี้ไร้สาระทั้งเพ!

"มันน่ารักมาก ๆ."

"รสชาติของมันก็ดีด้วย"

หลินฟ่านพูดพล่ามกับผู้เฒ่าจาง

ยอดฝีมือทั้ง 4 ไม่รู้จักตัวตนของพวกเขา หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วถามว่า

"สิ่งชั่วร้ายไปไหนแล้ว"

หลินฟ่านมองหน้าผู้เฒ่าจางด้วยความสับสน เขาไม่เข้าใจว่าคนพวกนี้หมายถึงอะไร พวกเขาพูดถึงสิ่งชั่วร้าย ซึ่งปลาหมึกยักษ์ตัวนั้นน่ารักมากคงไม่ใช่สิ่งชั่วร้ายอย่างแน่นอน

“เหล่าจาง คุณเคยเห็นสิ่งชั่วร้ายหรือเปล่า” หลินฟ่านถาม

“ผมไม่รู้ มันเคยผ่านมาที่นี่ด้วยเหรอ?” ผู้เฒ่าจางกล่าวด้วยความสงสัย

ทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้งก่อนจะหัวเราะอย่างอธิบายไม่ถูก

ยอดฝีมือทั้งสี่มองหน้ากันด้วยความสับสน พวกเขาคิดว่าทั้งสองคนนี้ต้องมีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับสมองอย่างไม่ต้องสงสัย

หลี่ไหลฟู่ที่เห็นแบบนั้นก็อธิบายด้วยรอยยิ้มว่า

"พวกเขาคือผู้ป่วยจากโรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน พวกเขาได้รับบาดเจ็บและเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลกลางของเรา วันนี้ผมกำลังพาพวกเขาไปส่งที่โรงพยาบาลจิตเวช"

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้."

ยอดฝีมือทั้งสี่คนจากแผนกพิเศษมองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขากำลังสนทนากับผู้ป่วยทางจิตอยู่ มันสมเหตุสมผลแล้วที่พวกเขาจะไม่ได้รับอะไร?

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ตอนนี้พวกเขาค้นพบว่าดวงตาและรอยยิ้มของคนทั้งสองดูน่าขนลุกเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าทั้งสองเป็นผู้ป่วยทางจิต ความสับสนในใจของพวกเขาก็คลี่คลายทันที

สะพานข้ามแม่น้ำเป็นช่องทางจราจรที่สำคัญมาก หลังจากกำจัดสิ่งชั่วร้ายออกไปแล้ว คนจากหน่วยพิเศษก็มาจัดการทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว

หลี่ไหลฟู่เดินเข้าไปปลอบโยนผู้ได้รับบาดเจ็บคนนั้นและกล่าวว่า

"อาการบาดเจ็บของคุณค่อนข้างซับซ้อน ผมรู้ดีว่าคุณต้องการจะพูดแต่คุณไม่ควรเขียนอะไรอีกเพราะมันจะกระทบกระเทือนกับอาการบาดเจ็บของคุณ

หลังจากผมไปส่งผู้ป่วยทางจิตทั้งสองที่โรงพยาบาลจิตเวชชิงซานแล้ว ผมจะพาคุณกลับไปที่โรงพยาบาลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขอให้คุณมั่นใจ”

พูดจบหลี่ไหลฟู่ก็ดึงมือของชายที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้นออกจากกระจกรถเพื่อไม่ให้เขาเขียนอะไรไร้สาระอีก!

โรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน

ผอ.ฮ่าวยืนอยู่หน้าหน้าต่างฝรั่งเศส สูบบุหรี่ และจ้องมองไปที่ประตูโรงพยาบาลด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เขาได้รับข่าวแล้ว หลี่ไหลฟู่ได้ส่งผู้ป่วยทางจิตทั้งสองกลับมาที่นี่เป็นการส่วนตัวอีกครั้ง ซึ่งมันทำให้เขาได้รับชื่อเสียงในด้านที่ดี และผอ.ฮ่าวก็ขุ่นเคืองใจในเรื่องนี้เล็กน้อย

วี้หว่อ วี้หว่อ วี้หว่อ

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ชายตาเดียวไม่สนใจสัญญาที่พวกเขาลงนามกันไว้ และผู้ป่วยจากวอร์ด 666 ก็ถูกส่งกลับมาอีกครั้ง

ชั้นล่าง

หลี่ไหลฟู่และคนขับได้นำเปลฉุกเฉินลงมา พวกเขาไม่มีเจตนาอื่นใด พวกเขาส่งทั้งสองคนกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“น้องหลี่ เรื่องนี้ผมว่าไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ คนไข้จากโรงพยาบาลของเราสร้างชื่อเสียงให้กับคุณ แต่สภาพร่างกายของพวกเขายังไม่ปกติคุณก็รีบส่งพวกเขากลับมาแล้ว คุณยังมีคุณธรรมอยู่หรือเปล่า” ผอ.ฮ่าวไม่พอใจเป็นอย่างมาก

นอกจากนี้ยังมีเรื่องจรรยาบรรณทางการแพทย์ มนุษยธรรม และความเห็นอกเห็นใจ

หลี่ไหลฟู่มองไปที่ ผอ.ฮ่าว ด้วยท่าทางสงบ มันไม่มีทางอีกแล้วที่เขาจะคุกเข่าขอร้องผอ.ฮ่าว ไอ้แก่คนนี้คือคนที่โหดเหี้ยมที่สุด มันไม่มีทางที่ฝ่ายตรงข้ามจะเห็นใจใคร

“ผอ.ฮ่าว พี่ฮ่าว คุณรู้ไหมว่าผมเจออะไรระหว่างที่ส่งพวกเขากลับมา?”

“ผมไม่รู้ ผมไม่อยากรู้ด้วย” ผอ.ฮ่าวตอบกลับอย่างเย็นชา

“มันเป็นสิ่งมีชีวิตชั่วร้ายที่น่ากลัว ผู้คนจากแผนกพิเศษบอกว่ามันอยู่ในระดับ 3 ด้วย พี่ดูสิว่ารถของพวกเราพังยับเยินมากแค่ไหน

ที่ผมพูดเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าผมต้องการค่าซ่อมรถหรืออะไรหรอกนะ ผมส่งพวกเขากลับมาด้วยความจริงใจตามจรรยาบรรณของแพทย์ และเปลพยาบาลทั้งสองนี้ผมก็ไม่คิดจะเอาคืนด้วย ผมกลับแล้วนะ ลาก่อน!”

สิ้นหางเสียงหลี่ไหลฟู่ก็ขึ้นรถและเหยียบคันเร่งจนมิดโดยไม่หันกลับมามอง

วี้หว่อ วี้หว่อ วี้หว่อ

รถพยาบาลหายไปราวกับสายลม

ในเวลาเดียวกันนั้นหลินฟ่านกับผู้เฒ่าจางรีบลุกขึ้นยืนเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์

"ผมกลับมาแล้ว."

"ผมก็กลับมาแล้วเหมือนกัน"

พวกเขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะไปที่ไหนพวกเขาก็รู้สึกว่าโรงพยาบาลจิตเวชชิงซานคือบ้านที่แท้จริงของพวกเขา ไม่มีสถานที่ใดในโลกที่จะดีเหมือนบ้านของตัวเอง

ผอ.ฮ่าว มองไปที่ทั้งสองคนพร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย มันเป็นเรื่องยากจริงๆที่จะให้ทั้งสองคนนี้ไม่อยู่ที่โรงพยาบาลสักสัปดาห์

วอร์ด 666

หลินฟ่านและผู้เฒ่าจางนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง

"นี่คือที่สุดแห่งความสุข"

"ไม่มีอะไรยอดเยี่ยมไปกว่านี้แล้ว"

ผู้เฒ่าจางหยิบนมถั่วเหลืองสองถุงออกจากตู้

"ดื่มสไปรท์"

"ดื่มโค้ก"

ทั้งสองนั่งบนเตียงและดื่มอย่างสบาย ๆ

จากนั้นผู้เฒ่าจางก็หันไปพูดกับหลินฟ่านด้วยความสงสัย

"นั่นคืออะไร?"

หลินฟ่านมองลงไปที่เป้า เขาหยิบมีดสั้นเล่มหนึ่งออกมาแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า

"ผมเก็บมันเอาไว้เผื่อเราได้หั่นเนื้อที่น่ารักอีก?”

"คุณพูดถูกรีบซ่อนมันไว้เร็ว เดี๋ยวคนพวกนั้นจะมาหยิบไปอีก"

"ใช่."

หลินฟ่านพยักหน้าอย่างสงบ เขายกที่นอนของตัวเองขึ้นก่อนจะซ่อนมีดสั้นไว้อย่างรวดเร็ว!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด