ฮันเตอร์สุดแกร่งที่อย่างเป็นแค่คนอ่อนแอ ตอนที่ 25 มันเยอะเกินไปหรือเปล่า

ประกาศจากนักเขียน สำหรับคนที่อ่านจบแล้วช่วยเขียนรีวิวเรื่องให้หน่อยนะครับขอบคุณครับ

หลังจากที่ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์แจ้งเตือนขึ้นมาผมก็ใช้มือขวาของผมจกลงไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่ามันคือการแจ้งเตือนของอะไร

แต่เมื่อผมเปิดหน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นว่ามันคือการแจ้งเตือนจากข้อความของคนที่พึ่งติดต่อไปเรื่องการเคลียร์ประตูมิติระดับ 1ดาว ของกลุ่มคนแค่อายุ 18 เท่านั้นในข้อความนั้นตอบกลับมาว่า

( สวัสดีครับผมชื่อนิวเป็นหัวหน้าในการลงเหรดครั้งนี้พอดีเห็นว่าคุณทักมา ทีี่จะมาเป็นคนแบกของให้เรา วันนี้ 18:00 น มาเจอตามที่พิกัดที่ผมส่งให้นะครับ )

หลังจากที่ผลผมอ่านข้อความที่นิวส่งมาให้เสร็จ ผมก็ตอบกลับไปว่า

( ตกลงครับ )

แล้วผมก็ดูนาฬิกาที่อยู่ในหน้าจอโทรศัพท์ตอนนี้เวลาที่แสดงอยู่ในหน้าจอคือ 14.30 เหลือเวลาประมาณ 3 ชั่วโมงกว่าๆกว่าจะถึงเวลาที่นัดเอาไว้ เอาไงดีนะไปซื้ออาวุธตอนนี้จะทันหรือเปล่า ตัวผมคิดอยู่สักพักจนได้ข้อสรุป

งั้นเอาเป็นว่าไปซื้อดีกว่าเราเองก็ต้องมีของเอาไว้ป้องกันตัวด้วย ถึงเราแค่ใช้มือป่าวก็ชนะพวกปีศาจในประตูมิติ 1 ดาวได้ก็เถอะแต่ถ้ามีไว้ยังไงมันก็อุ่นใจกว่า

ส่วนเรื่องการซื้ออาวุธนั้นมันก็หาซื้อได้ แค่ตามร้านที่ได้รับมาตรฐานเท่านั้นมันก็อยู่แถวๆนี้แหละอยู่รอบๆสมาคม Hunter แต่ว่าราคาของมันนั้นแพงมากเกินไปตัวผมคงไม่มีปัญญาซื้อในตอนนี้เพราะแบบนี้ถึงต้องหาอีกวิธีที่จะทำให้ผมประหยัดเงินได้ นั่นก็คือซื้ออาวุธมือสองที่ลงขายตามอินเทอร์เน็ตในเว็บสมาคม Hunter

จากนั้นผมก็เดินไปด้านในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งที่มีสัญลักษณ์ร้านเป็นเลข 7 ผมเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ที่ทางร้านมีเอาไว้ให้ มันต้องแบบนี้สินั่งตากแอร์ทั้งๆที่ไม่ได้เสียเงินสบายจริงๆ

เมื่อผมเข้ามานั่งด้านในร้านแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อที่จะเข้าเว็บสมาคม Hunter เพื่อหาซื้ออาวุธมือสองในการลงเหรดในครั้งนี้งบของผมตอนนี้มีอยู่ประ มาณ 1,500 บาทอย่างมากก็น่าจะได้มีดสั้นไม่ก็ดาบยาวที่ใกล้จะพังแต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้ผมก็ต้องซื้อเอาไว้ก่อน

หลังจากผมเปิดเข้าเว็บของสมาคม Hunterได้ไม่นานผมก็เจออาวุธที่ผมถูกใจ มันเป็นดาบยาวคล้ายๆพวก ดาบคาตานะของญี่ปุ่นแต่สภาพของมันใกล้จะพังแล้วคนขายก็อยู่แถวนี้พอดีเขาประกาศขายในเว็บในราคา 1,500 บาทในงบที่ผมตั้งไว้พอดีเลย

คนประกาศขายเขาใช้ user name ที่มีชื่อว่า นักรบแห่งความมืด ตัวผมที่อ่านชื่อของเขาเสร็จก็ยิ้มออกมาเป็นการตั้งชื่อที่สุดยอดจริงๆเราเองก็น่าจะตั้งฉายาของเราให้เป็นแบบนี้บ้างนะแต่มันก็น่าอายยังไงไม่รู้เอาเป็นชื่อของเรานี่แหละดีแล้ว หลังจากที่ตัวผมอ่านชื่อของเขาเสร็จผมก็ทักข้อความไปหาเขาทันทีเพื่อจะขอซื้อดาบคาตานะเล่มนั้น

( สวัสดีครับ ผมต้องการซื้อดาบที่คุณประกาศขายไว้ในเว็บสมาคม Hunter ครับ )

ผมทักเข้าไปพร้อมกับส่งรูปที่แคปจากในเว็บที่เขาประกาศขายส่งไปด้วย หลังจากนั้นผมก็ลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ตู้แช่น้ำในร้านสะดวกซื้อแห่งนั้นมา 1 ขวดและเดินตรงไปยังโซนกล่องที่มีขายในร้าน ในระหว่างที่ผมกำลังยืนเลือกข้าวกล่องอยู่นั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาชนผม

" ขอโทษค่ะ "

เธอพูดออกมาพร้อมกับก้มเก็บข้าวกล่องที่ตกอยู่กับพื้นที่เธอกำลังเลือกซื้อเพื่อจะไปเวฟ

" ไม่เป็นไรครับ เดียวผมช่วยเก็บนะ "

" ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ "

ตอนนี้ผมก้มลงไปนั่งเก็บข้าวกล่องกับเธอ ในระหว่างที่ผมกำลังเก็บอยู่นั้น ผมก็มองข้าวกล่องที่เธอซื้อ นี่เธอจะซื้อไปทำอะไรนักหนาเนี่ยดูจากจำนวนนี่มัน 10 กล่องได้เลยนะคนเดียวจะกินหมดงั้นเหรอเนี่ย

หลังจากที่เก็บเข้ากล่องที่ตกอยู่กับพื้นเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ผมก็กำลังยืนมองเธอที่กำลังซื้อของอยู่จากนั้นเธอก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

" ขอโทษจริงๆนะค่ะ แล้วก็ขอบคุณมากที่ช่วยเก็บค่ะ "

" ครับ "

ผู้หญิงคนนี้ เป็นผู้หญิงที่มีผมสีเหลือง ดวงตากลมโตสีดำ ส่วนสูงประมาณ 165 cm หน้าตาของเธอเหมือนจะเป็นคนไทยแต่ก็ไม่ใช่รู้สึกว่าจะเป็นลูกครึ่งระหว่างฝรั่งกับคนไทย แต่ที่ทำให้ผมแปลกใจยิ่งกว่านั้นก็คือเธอคนนี้กำลังใส่ชุดนอนอยู่ นี่มันอะไรกันเนี่ยใส่ชุดนอนมาร้านสะดวกซื้องั้นเหรอในเวลาบ่ายเนี่ยนะไม่ใช่พึ่งตื่นแล้วมาใช่ไหมนี่ทำงานทำการบ้างไหมเนี่ย

" งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ "

" ครับเชิญเลยครับ "

หลังจากนั้นเธอก็เดินไปทางตู้ขายน้ำที่อยู่ด้านหลังของผม ตัวผมก็ยืนคิดอยู่สักพักว่า ทำไมหน้าตาของเธอดูคุ้นๆเหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็ช่างเถอะตอนนี้เรารีบกินข้าวก่อนดีกว่าตั้งแต่ออกจากบ้านยังไม่ได้กินอะไรเลย

จากนั้นตัวผมก็เดินไปหยิบข้าวกล่อง ในตู้มีข้าวให้เลือกมากมายตัวผมก็ยืนอยู่คิดสักพักว่าจะกินอะไรดี สุดท้ายมันก็เป็นเมนูอาหารสิ้นคิดของคนประเทศไทยมันก็คือผัดกระเพราหมูนั่นเอง

ตัวผมเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ของพนักงานเพื่อจะจ่ายเงินแล้วก็ให้พนักงานเวฟอาหารให้ ช่องคิดเงินตอนนี้มีอยู่ 3 ช่องแต่พนักงานทำงานตอนนี้มีอยู่แค่คนเดียวทำให้ผมต้องต่อแถวรอซึ่งคนที่ผมกำลังรออยู่นั้นก็ไม่ใช่ใคร ก็คือเธอที่ผมชนด้วยเมื่อกี้นี้เธอกำลังยืนรอพนักงานเวฟข้าวกล่องให้เธออยู่

ตอนนี้ตัวผมที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอก็มองเธอด้วยหน้าตาที่กำลังสงสัย นี่เธอคิดจะเวฟครั้งเดียวหมด 10 กล่องนั้นเลยงั้นเหรอเป็นคนที่กินเยอะจริงๆนะ ไม่สิเธออาจจะซื้อไปฝากเพื่อนเธอก็ได้ในระหว่างที่ผมกำลังคิดเรื่องของเธอที่ซื้อข้าวกล่องจำนวนเยอะขนาดนั้นอยู่เธอก็หันหลังกลับมา

" อ่าว...เจอกันแล้วนะครับ "

" ครับ "