ฮันเตอร์สุดแกร่งที่อย่างเป็นแค่คนอ่อนแอ ตอนที่ 5 เรื่องที่ไม่เข้าใจ

ผมถามออกไปด้วยหน้าตาที่กำลัง งงกับบัตร 2 ใบที่อยู่ในมือของผมพร้อมกับมองหน้า เธอที่ให้บัตรพวกนี้ผมมา ด้วยความสงสัย

" ก็ท่านประธานบอกมาแบบนี้ไงค่ะ"

เธอพูดออกมาพร้มกับใบหน้า ที่ยิ้มอยู่มองมาทางผม จากนั้นผมก็มองดูบัตรทั้ง 2 ใบที่ถืออยู่ในมือ มีบัตรHunter แรงค์ SS กับบัตรHunter แรงค์ C แต่พอมาลองคิดดูแล้วถึงจะมี 2 ใบมันก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย เพราะไม่ว่ายังไงมันก็มีบัตร แรงค์ C อยู่ละนะ

" งั้นก็ไม่มีอะไรครับ ผมขอตัวก่อนนะ "

" ดะ....เดียวก่อนค่ะ "

" มีอะไรอีกงั้นเหรอครับ "

" ขะ.....ขอไลน์หน่อยได้ไหมค่ะ "

เห้ออออ...... ตัวผมมองไปที่เธอที่พูดออกมาแบบนั้น ที่ย้ายนี้ขอไลน์เราคงเป็นเพราะเราได้บัตร Hunter แรงค์SS สินะ นี้ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย ไอบัตรHunter แรงค์SS. มันก็สร้างปัญหาให้เราแล้ว แย่จริงๆไอบัตรบ้าเอ่ย ช่วยไม่ได้ละนะถ้าเป็นHunter อยู่สักวันก็ต้องเจอกับเธอทำความรู้จักไว้ก่อน ก็ไม่ได้เสียหายอะไร

" เอาโทรศัพท์มาครับได้ผมพิมพ์ให้ "

" ค่ะ "

เธอยื้นโทรศัพท์ออกมา พร้อมกับเข้าหน้าไลน์ไว้รออยู่แล้ว โหวว...นี้กะจะขอไวตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอเนี่ยถ้าแค่เข้าไลน์์ ก็พอเข้าใจอยู่แต่นี้เล่นเข้าหน้าเพิ่มเพื่อนรอเลย สุดจริงเธอคนนี้ จากนั้นผมเลยใส่ไลน์ของผมเพื่มเพื่อนกับเธอไป

" นี้ครับ เรียบร้อย "

" ค่ะ "

จากนั้นผมก็เดินออกไปจาก ตึกของสมาคมHunter ไปพอออกมาด้านนอกเท่านั้นความรอก็เล่นงานผมเลย ด้านนอกตึกตอนนี้คงราวๆ 35 องศาได้ไม่รู้ว่ามันจะร้อนไปไหนถ้าใช้เวทย์น้้ำแข็งตอนนี้มันก็ได้อยูู่หรอก แต่ใช้เวทย์ในที่สาธรณะ มันผิดกฏหมายนี้สิเหนื่อยจริงๆ กลับโลกใบนี้รีบกลับบ้านไปเปิดแอร์นอนดีกว่า

" ไลน์ " เสียงดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ของผมที่อยู่ ในกระเป๋ากางเกงผมจึงหยิบออกมาเปิดดู หืม...... ฟ้าใส ใครหว่าหรือว่าเธอคนเมื่อกี้นี้ ไหนดูสิส่งอะไรมา

" ดีค่ะ ฉันคนเมื่อกี้นะจากสมาคมHunter. ถึงบ้านหรือยัง "

โหวววว.....เล่นทักมาแบบนี้เลยงั้นเหรอเนี่ยผมควรตอบอะไรไปดีนะ ถามมาได้ไงเนี่ยถึงบ้านยังผมคนนะไม่ใช้เครื่องบินเจส จะได้ถึงบ้านเร็วขนาดนั้น อย่าพึงตอบดีกว่าไม่สิไม่ได้เปิดอ่านแล้ว เท่ากับว่าเราเห็นแล้วถ้าเราไม่ตอบเธอมันก็แปลว่าเราไม่ตอบเธอ นั้นก็จะทำให้เธอคิดว่าเราหยิ่ง ผมเลยตอบเธอไป

" ยังเลยครับ กำลังเดินทาง "

แบบนี้คงจะได้แล้วสินะ หลังจากตอบเธอไปเสร็จผมก็เดินกลับไปที่บ้าน ถามว่าทำไมผมต้องเดินงั้นเหรอ มันไม่ใช้เพราะผมอยากฝึกร่างกายหรืออะไรหรอกนะ แต่เพราะเงินยังไงละตอนนี้นะ ผมขาดแคลนเงินมากในตัวผมตอนนี้มีอยู่ แค่ 800 เองอีก 3 วันเงินจากงานทำงงานพิเศษจะออก คิดแล้วมันเศร้าใจจัง

และผมก็เดินกลับมาถึงบ้าน ไม่สิจะเรียกว่าบ้านมันก็ไม่ถูกหรอก ผมเช่าห้องอยู่โซนนอกของกรุงเทพที่ราคามันไม่ค่อยแพงนะ และที่ห้องที่ผมเช่าอยู่นั้น มีเด็กฝ้าแฝด 2 คนที่อายุแค่ 4 ปีและน้องสาวผมอีกคน ที่อายุ 15 ปีที่พึงเข้ามาเรียนในเมือง

และวันพรุ่งนี้พวกเด็ก 2 คน ก็จะเข้าโรงเรียนอนุบาลเป็นวันแรก จากนั้นผมก็เดินและเปิดประตูเข้าไปด้านในห้อง เจอกับแฝดทั้ง2 กำลังนอนหลับกันอยู่ พร้อมกับสภาพห้องที่ยุ่งเหย่งมาก ผมก็มอง 2 คนนั้นนอนหลับด้วยรอยยิ้ม

" อะ.....พี่กลับมาแล้วเหรอ "

ผมหันหลังกลับไปมองเสียงที่พูดออกมาคนที่พูดออกมานั้นคือน้องสาวผมเอง เธอชื่อ สกาวเดือน เธอคนนี้คือน้องสาวของผมที่พึงมาอยู่ด้วย เมื่อเดือนที่แล้ว และเธอก็มองไปที่เด็กทั้ง 2 ที่กำลังมองอยู่

" 2 คนนั้นนอนหลับอยู่งั้นเหรอ "

" อืม....ใช้แล้ว "

" เห้อ....หนูละไม่เข้าใจพี่จริงๆ ว่าทำไมพี่ถึงได้รักเด็กพวกนั้น ถึงกับทะเราะกับพ่อจนโดนไล่ออกจากบ้านมาแบบนี้ "

" พี่เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน "

อย่างที่ได้ยินไปแฝด 2 คนที่นอนอยู่นั้นผู้ชายชื่อ นิรัช ส่วนเด็กผู้หญิงชื่อ ไอริน แล้วทั้ง 2 คนก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรทางสายเลือดกับผมด้วย ส่วนสาเหตุที่ผมเลี้ยงพวกเค้าอยู่นั้นเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 4 ปีก่อน ตอนที่ผมกำลังจะจบ มัธยมต้นปีสุดท้ายวันนั้นผมกำลังกลับบ้านจากการไปโรงเรียน แต่ในระหว่างทางประตูมิติมันก็เปิดขึ้น ประตูมิติที่เปิดต่อหน้าผมตอนนั้น เป็นประตูมิติที่ปล่อยพลังเวทย์ระดับ 4 ดาวออกมา และในขณะที่ผมกำลัง งงกับสิ่งที่เกิดขึ้นก็มีผู้ชายคนนึงอุ้มเด็ก 2 คนออกมาจากประตูและตรงเข้ามาหาผม

และยื้นเด็กทั้ง 2 คนนั้นให้กับผมที่กำลังยืนอยู่ และวิ่งกลับเข้าไปในประตูมิตินั้น ตัวผมที่อุ้มเด็กทั้ง 2 อยู่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ก็เลยเดินตามเค้าคนนั้นเข้าไป ด้านในประตูนั้นพร้อมกับอุ้มเด็กทั้ง 2 อยู่