ตอนที่ 447+448 ภรรยาตัวเล็ก ๆ

ตอนที่ 447 ภรรยาตัวเล็ก ๆ

“จู่ ๆ ทำไมถึงถามขึ้นกะทันหันคะ?”

“ผมอยากได้ลูกสาว” ลู่ชิงสีตอบ

เขาตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าที่เจียงเหยาสวมอยู่ขนาดเล็ก เพื่อให้ลูกสาวของพวกเขาได้สวมใส่

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาอยากรู้ว่าพวกเขาจะมีลูกสาวที่น่ารักอย่างเธอด้วยหรือไม่

ภรรยาคนสวยของเขาพร้อมกับลูกสาวที่น่ารักของเขา นั่นคือทั้งหมดที่เขาต้องการ ครอบครัวเล็ก ๆ ของพวกเขาเอง เมื่อถึงเวลานั้น ชีวิตของเขาก็สมบูรณ์แบบ

“ตอนนั้นคุณก็เรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียงเหรอ? ถ้าคุณเคยอยู่ที่เมืองจินโดสักสองสามปี คุณก็น่าจะชินกับอากาศหนาว” ลู่ชิงสีนึกถึงเรื่องนี้ เขารู้สึกแปลกใจที่ตัวเองพูดมันออก เขาน่าจะใช้อดีตก็อยู่ส่วนอดีต ไม่ควรเอามาพูดขึ้นอีก

เขาเชื่อว่าเธอไม่ได้มาทำงานที่เมืองจินโดหลังจากเรียนจบ เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นฝ่ายย้ายไปทำงานใกล้ ๆ เธอแทน

เจียงเหยาอ้าปากเพื่อตอบ แต่ปิดปากในนาทีสุดท้าย

เธอพักอยู่ที่เมืองจิน แต่นั่นก็ผ่านไปหลายปีแล้ว และเธอก็อยู่ที่นั่นเพียงครึ่งปีเท่านั้น หลังจากที่เขาถูกย้ายไปแล้ว เธอจึงขอย้ายไปทำงานที่หมู่บ้านชนบททางตอนใต้

เธอได้ข้ามผ่านช่วงเวลาที่หนาวที่สุดของปีระหว่างที่เธออยู่เมืองจินและจากไปก่อนที่อากาศจะหนาวเย็นเวียนมาอีกครั้ง นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่ได้สัมผัสกับฤดูหนาวที่โหดร้ายทางตอนเหนือ

หมู่บ้านในชนบทก็แย่เช่นกัน มันไม่มีของจำเป็นมากมาย สภาพอากาศเลวร้ายประกอบกับสภาพที่ยากลำบากอยู่แล้วที่เธออาศัยอยู่ ปกติเธอเองก็ไม่ชอบอากาศหนาวเย็น เธอไม่สามารถเอาชนะมันได้เลย

เจียงเหยานิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกไป กลัวว่าลู่ชิงสีจะสอบถามถึงอดีตลึกเข้าไปอีก สำหรับเธอมันยังเป็นเรื่องน่าอายที่จะพูดถึง เธอแสร้งทำเป็นหมกมุ่นอยู่กับการขับรถและมองตรงไปข้างหน้า

เจียงเหยามีความจำที่ดี เธอไปเยี่ยมบ้านตระกูลเหลียงเพียงครั้งเดียว ก็สามารถจำทางไปบ้านของพวกเขาได้

พวกเขามาตรงเวลา เพราะงานเพิ่งจะเริ่มขึ้น บ้านหลังนี้มีชีวิตชีวาและคึกคักไปด้วยเสียง นายพลเหลียงและนายพลเฉินกำลังเคร่งขึงกับการเล่นหมากรุกที่กำลังเข้มข้น โดยมีเฉินซวีเหยาและเหลียงเยวี่ยจือนั่งดูอยู่

เฉินซวีเหยาเข้าไปมีส่วนร่วมอย่างมากในเกมนี้ของท่านทั้งสอง เขากระตือรือร้นมากกว่าผู้อาวุโสที่กำลังแข่งขันเสียอีก โดยการแสดงความคิดเห็นออกมาเสียงดัง สร้างความรำคาญใจให้กับคนอื่น ๆ

ส่วนเหลียงเยว่หวาและภรรยานั่งเล่นเกมไพ่นกกระจอกอยู่กับย่าเหลียงและเฉินเฟยถัง แม่เหลียงและหลัวเหลาหรุนกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารเย็นกับสาวใช้ในครัว ในห้องนั่งเล่น พ่อเหลียงและเฉินเฟยไป่จ้องมองกันและกันด้วยหน้าซีดเผือดทั้งสองคน

“สองคนนั้นเป็นอะไรไป” เจียงเหยาเดินตรงไปที่ห้องครัวหลังจากเข้ามาในบ้านและถามหลังจากสังเกตเห็นบรรยากาศแปลก ๆ ในห้องนั่งเล่น

“พวกเขาทะเลาะกันหลังจากดูข่าว สงสัยมีความคิดเห็นที่ต่างกันในเรื่องทางการเมืองล่ะมั้ง” หลัวเหลาหรุนหัวเราะ “ฉันล่ะนับถือเฉินเฟยไป่จริง ๆ เขาคงเป็นคนเดียวที่กล้าต่อต้านพ่อ”

หลังจากตอบ หลัวเหลาหรุนมองไปที่เจียงเหยาและหัวเราะออกมา เธอร้องเรียกคุณนายเหลียง “แม่คะ! มาดูภรรยาที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของชิงสีสิ!”

__

ตอนที่ 448 สาวหวานที่น่ารัก

คุณนายเหลียงเหลือบมองไปที่เจียงเหยาที่สวมเสื้อผ้าอย่างแน่นหนาเหมือนเกี๊ยว และหัวเราะออกมา “ก็นี่มันเดือนตุลา! คงกลัวจะหนาวใช่ไหม? บ้านนี่มีเครื่องทำความร้อนอยู่ ถอดแจ็คเก็ตกับผ้าพันคอออกก่อนเถอะ”

เจียงเหยากำลังจะถอดผ้าพันคอและหมวกของเธอออก หลัวเหลาหรุนรีบเช็ดมือให้แห้งบนผ้ากันเปื้อนและตะโกนว่า “เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยว! ขอหยิกแก้มก่อน!”

หลังจากนั้นเธอก็ใช้นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของเธอบีบแก้มสีดอกกุหลาบของเจียงเหยาเบา ๆ “เธอนี่แทบจะไม่มีเนื้อเลยนะ” หญิงสาวบ่น

เจียงเหยาผอมเพรียว ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ ทำให้ดูเหมือนสาวน้อยอ่อนแอ โชคดีที่เธอมีพละกำลังและมีออร่ามากกว่ารูปร่างเล็ก ๆ ของเธอ

เธอดูน่ารักเมื่อสวมเสื้อผ้าฤดูหนาวที่หนาทึบ ประกอบกับสีชมพูและดวงตากลมโตคู่นั้นที่เปล่งประกาย

หลัวเหลาหรุนดึงมือของเธอออก แต่ก่อนที่จะผละออกเธอยังสะบัดปอมปอมบนหมวกของเจียงเหยาและถามว่า “ชิงสี เตรียมชุดพวกนี้ให้เธอเหรอ?”

“จะเป็นใครได้อีกล่ะ? เขาน่ารำคาญพอ ๆ กันเลย ชอบมาสะบัดปอมปอมบนหมวกฉัน” เจียงเหยาเงยหน้าขึ้นและพูด เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะสวมผ้าพันคอก่อนลงจากรถ เพราะจุดจอดรถอยู่ห่างจากประตูบ้านเพียงไม่กี่วินาทีเอง ทว่าภายใต้การยืนกรานของลู่ชิงสี เธอจำเป็นต้องสวมเสื้อผ้าในฤดูหนาวก่อนที่จะออกจากรถ

“ไปกันเถอะ ไม่ต้องทำอาหารต่อแล้ว น่าเบื่อเสียเปล่า ๆ เราไปนั่งคุยกับที่ห้องนั่งเล่นดีกว่า” คุณนายเหลียงเดินออกมาพร้อมกับหลัวเหลาหรุนและเจียงเหยา เธอยิ้มอย่างสดใสราวกับสายลมอ่อน ๆ ภายใต้แสงแดดอันอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิ

คุณนายเหลียงชอบเจียงเหยามาโดยตลอด นับตั้งแต่เหตุการณ์ที่โรงพยาบาล เธอชอบหญิงสาว – ผู้หญิงร่างผอมบางแต่มั่นใจและมีความสามารถ

คืนนี้เป็นการรวมตัวที่ครอบครัวเหลียงเพื่อเป็นการฉลองที่ลู่ชิงสีได้ออกจากโรงพยาบาล เมื่อรู้ว่าพวกเขาวางแผนไปที่งานของสวนกล้วยไม้สีม่วงกับเจียงเหยา อาหารเย็นที่บ้านตระกูลเหลียงจึงเริ่มเร็วขึ้น

คนอื่น ๆ ยกเว้นโจวเหวยฉีล้วนอยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันที่นี่

เจียงเหยาหันกลับไปมองทั้งลู่ชิงสีและเฉินซวีเหยาที่กำลังก้มมองนาฬิกาของพวกเขา เธอถามขึ้น “เราควรโทรหาเขาไหมคะ?”

เฉินซวีเหยากำลังจะตอบตกลง แต่ลู่ชิงสีและเหลียงเยวี่ยจือตอบออกมาพร้อมพร้อมกันในทันทีเสียก่อน

“ไม่ล่ะ”

“ไม่ต้องหรอก”

พวกเขามองหน้ากันและเข้าใจว่าพวกเขาสามารถทำอะไรได้มากมายเพื่อโจวเหวยฉี แต่สุดท้ายแล้ว เจ้าตัวนั่นแหละที่ต้องต่อสู้ด้วยตัวเอง การอยู่ในตระกูลโจวมีแต่จะทำให้เขาล้มลง

“เราไม่รอเขาแล้ว กินกันเถอะ” เหลียงเยวี่ยจือพูดกับนายพลเหลียงและนายพลเฉิน “เขาไม่อดตายหรอกครับ”

“นายนี่เป็นพี่ใหญ่ที่ดีที่สุด” เหลียงเยว่หวามองไปที่เหลียงเยวี่ยจือและพูดประชด “ฉันล่ะสงสัยซะเหลือเกินว่านายจะคิดยังไง ถ้าฉันทำแบบนี้บ้าง”

เหลียงเยวี่ยจือหัวเราะและหันกลับไปสนใจลู่ชิงสี “นายจะกลับไปที่กองทัพวันมะรืนนี้ใช่ไหม? พิธีมอบรางวัลมีวันเดียวกันเลยหรือเปล่า?”