ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 132 การเลือกของพวกขุนนาง

ตอนที่ 132 การเลือกของพวกขุนนาง

“ท่านตอบไม่ตรงคำถามของข้าท่านบารอน” แลนด์ดรอฟพูดขัดทันทีหลังจากที่ได้คำตอบที่ไม่ตรงกับคำถามที่ตัวเองถามไป เพราะทางแลนด์ดรอฟไม่ต้องการที่จะรู้เรื่องพวกนี้ แต่ที่ต้องการก็คือไมล์จะทำอะไรกับพวกขุนนางด้านหลังของตนต่างหาก

‘ไอเด็กนี่มันได้ความกวนประสาทมาจากพ่อหรือไง เฮ้อ~’ ไมล์คิดด้วยความเหนื่อยใจหลังจากที่ได้ยินเสียงของแลนด์ดรอฟพูดกับตนอีกครั้ง เพราะตามปกติแล้วเด็กอายุแค่นี้เมื่อต้องเสียพ่อที่เป็นที่พึ่งไป แถมยังมาเห็นพวกขุนนางโดนประหารต่อหน้าแบบนี้อีกต้องกลัวไปแล้ว

แต่แลนด์ดรอฟนั้นต่างออกไป

ท่าทาง!

แววตา!

คำพูด!

ไม่ได้แสดงออกถึงความกลัวหรือความไม่มั่นใจเลยแม้แต่น้อย แถมยังกล้าพูดกับไมล์ ทั้งๆที่ขุนนางคนอื่นกลัวจนไม่กล้าพูดกันด้วย ทำให้ไมล์รู้สึกแปลกใจกับแลนด์ดรอฟที่ตัวเองคิดเอาไว้นิดหน่อย ‘ตอนแรกนึกว่าจะโดนเลี้ยงมาแบบทำอะไรไม่เป็นเพราะมีพ่ออย่างแลนด์เนอร์ แต่เราคงคิดผิดไปแล้วสินะ’

“ทางที่ 1 ข้าจะให้พวกขุนนางทรยศอย่างพวกเจ้าทั้งหมดเดินทางออกนากอาณาจักรซึ่งจะไปประเทศไหนก็แล้วแต่พวกเจ้าเลย เพียงแต่ว่า จะสามารถนำสมบัติติดตัวไปได้เพียง 10% ของทั้งหมดเท่านั้น และอย่างที่รู้พวกที่เลือกทางนี้ก็จะโดนถอดยศขุนนางด้วย”

เมื่อเริ่มพูดพวกขุนนางก็ตั้งใจฟังแบบใจจดใจจอ

“ทางที่ 2 พวกเจ้ายอมตายกันสะ! …แต่หลังจากนั้น พวกเจ้าทุกคนก็จะทำประโยชน์ให้กับตระกูลตัวเองเพราะการตาย โดยองค์ชายจะไม่ฆ่าหรือทำลายตระกูลของพวกเจ้าทั้งหมด แต่จะยังให้ผู้สืบทอดตระกูลของพวกเจ้าขึ้นปกครองแทนทั้งหมดกับพวกขุนนางที่ยอมตายเพื่อรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำไป”

เมื่อไมล์พูดจบ

พวกขุนนางต่างก็เงียบสนิทอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ความเงียบมันต่างออกไป เพราะตอนนี้พวกขุนนางส่วนมากภายในห้องต่างก็ทำสีหน้าคิดหนักออกมา เหมือนกับว่ากำลังเจอกับเรื่องที่ตัดสินใจยากอยู่หลังจากที่ได้ฟังข้อเสนอทั้งสองอย่างที่ไมล์ได้พูดออกมาเมื่อครู่

ถ้าตายตระกูลก็ยังคงอยู่

ถ้าหนีตัวเองก็ยังมีชีวิต

สำหรับพวกขุนนางแล้วสองข้อนี้มันมีน้ำหนักพอตัวอยู่เหมือนกัน เพราะความผิดทั้งหมดมันก็เกิดขึ้นกับตัวเองที่ได้ทำอาไว้จะยอมรับโทษมันก็ไม่ได้แปลกอะไร  แต่ทว่าการยอมรับโทษกับเรื่องแบบนี้ก็เท่ากับว่าตัวเองต้องตาย ทั้งๆถ้าหนีออกไปใช้ชีวิตกับครอบครัวของตนก็ได้เพียงแค่ทิ้งยศขุนนาง แถมเงินถึงจะแค่หนึ่งส่วนสิบของทั้งหมดก็คงทำให้สามารถใช้ชีวิตสบายไปตลอดชีวิตไม่ต้องทำงานอะไร ถ้าใช้จ่ายอย่างมีหัวคิด

เรื่องพวกนี้

มันก็เลยทำให้เหล่าขุนนางตัดสินใจยากอย่างที่เห็น จึงแสดงสรหน้าคิดหนักออกมากัน

‘ข้อเสนอพวกนี้มันคล้าย… ไม่สิ! ที่บารอนไมล์มันพูดออกมาเหมือนกับข้อเสอนที่มันเสนอให้กับพ่อของเราเลยไม่มีผิด’ แลนด์ดรอฟคิดในใจ

“สำหรับใครที่ตัดสินใจเลือกข้อที่ 1 ให้ยกมือขึ้นข้ามีเวลาให้ 5 วินาที” ไมล์เริ่มพูดกดดันหลังจากที่เงียบไปสักพัก แล้ว “5”

“4”

“3”

ขณะที่เวลากำลังลดลงพวกขุนนางบางคนก็ยกมือขึ้นมาบ้างแล้ว ซึ่งพวกที่รับข้อหนึ่งการเดินทางออกจากประเทศพร้อมกับครอบครัวนั้นก็ได้มีมากว่า 80% ของพวกขุนนางทั้งหมดเข้าไปแล้ว

“2”

“1”

“หมดเวลา!!!” ไมล์กระแทกเสียงกับการพูดครั้งสุดท้าย จากนั้นก็เริ่มกวาดสายตามองพวกขุนนางด้านหน้าพร้อมกับพรางคิดไปด้วย ‘เป็นแบบที่คิดเอาไว้ไม่มีผิดพวกมันเห็นแกตัว แล้วคิดว่าจะเอาตัวรอดอย่างเดียวเลย หึหึ!’ สำหรับสิ่งที่ไมล์กำลังเห็นที่ด้านหนาตอนนี้ก็คือพวกขุนนางทั้งหมดพากันยกมือขึ้นมา เพื่อเลือกข้อที่ 1 ตามที่ไมล์ต้องการเอาไว้ทั้งหมด

จากนั้น

“องค์ชายเชิญท่านดำเนินการต่อเถอะครับ ทางข้าไม่มีอะไรต้องทำที่นี่แล้วตัวข้าขอตัวไปดูพวกทหารก่อสร้างรถไฟก่อน” เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วไมล์ก็หันไปพูดกับไคเซอร์ที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้บัลลังก์

‘อะไรกันอยากจะไปก็ไปเลยหรือไง เหอะๆ’ ไคเซอร์คิดด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจ แต่ก็เข้าใจดี และไม่ได้ว่าอะไรเพราะสิ่งที่ไมล์ได้ทำเอาไว้มันก็ทำไคเซอร์สามารถจัดการได้ง่ายขึ้นเช่นกัน จากนั้นจึงตอบกลับไปว่า “ได้! เชิญท่านไปจัดการได้เลยท่านบารอน”

“ครับ”

เมื่อคุยจบ

ไมล์ก็เดินออกจากห้องโถงทันที่ท่ามกลางความไม่พอใจของพวกขุนนางที่จิกสายตามองไมล์ก่อนออกไปจากห้อง จากนั้นทางไคเซอร์ก็เริ่มดำเนินการตามแผนที่ไมล์ได้วางเอาไว้ทันที โดยการไล่ขุนนางทั้งออกหมดและให้พวกทหารควบคุมอย่างใกล้ชิดในการเก็บสมบัติออกไปเพียง 10% ส่วนสมบัติทั้งหมดที่เหลือ 90% ไคเซอร์ก็ยึดเป็นสมบัติของประเทศทั้งหมด!

‘เฮ้อ~ แบบนี้อณาเขตทางเหนือจะเป็นยังไงต่อละเนี่ย’ ไคเซอร์ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์รู้สึกหนักใจเมื่อลองมาคิดถึงอนาคตของอณาเขตทางเหนือเวลานี้ เพราะหลังจากที่ไคเซอร์ไล่พวกขุนนางที่เหลือออกไปจากประเทศ และเมื่อเอาจำนวนพวกที่โดนประหารก่อนหน้าทั้ง 25 คน มาแล้วร่วมแล้วละก็

ขุนนางในอณาเขตทางเหนือเหลือเพียงไม่ถึง 20% ของทั้งหมดด้วยซ้ำ

ซึ่งถ้ายังปล่อยเอาไว้แบบนี้อณาเขตทางเหนือในพื้นที่ไร้ขุนนางปกครองก็จะกลายเป็นดินแดนนอกกฎหมาย ซึ่งก็หมายความว่า จะกลายเป็นพื้นที่มีปัญหาแทน เพราะถึงแม้ว่าจะมีทหารของพวกขุนนางอยู่ก็จริงแต่เมื่อพวกมันไม่มีเจ้านายให้รับใช้

โดยส่วนมากพวกมันก็จะแต่งตั้งตัวเองขึ้นมา แล้วตามกฎของอาณาจักรคนธรรมดาไม่สามารถเป็นขุนนางได้ ซึ่งก็คือ พวกทหารที่มีอำนาจก็จะปกครองพื้นที่แต่ไม่ใช่ขุนนาง ก็เหมือนกับว่าพวกมันก็คือพวกโจรที่จะทำให้อณาเขตมีปัญหานั่นเอง

ด้วยเหตุผลแบบนี้

มันก็เลยทำให้ไคเซอร์กำลังนั่งคิดด้วยใบหน้าหนักใจอยู่บนเก้าอี้บัลลังค์ตอนนี้ แต่เมื่อผ่านไปสักพักหลังจากหนักใจไคเซอร์ก็พูดออกมาต่อด้วยน้ำเสียงพรึมพรำเหมือนกับคนกำลังพูดอยู่คนเดียว “เอาเถอะ! เรื่องนี้ปล่อยให้บารอนไมล์จัดการก็แล้วกัน เพราะยังไงเรื่องนี้เขาก็คงวางแผนเอาไว้แล้วเช่นกัน”