Chapter 5: เผด็จการหญิงในห้องเรียน (ฟรี)

เจียนอ้ายหยุดยืนอยู่หน้าห้องปีหนึ่ง ห้องสาม เด็กนักเรียนกำลังพูดคุยและหัวเราะคิกคักในห้อง ทุกสิ่งรอบตัวทำให้เจียนอ้ายรู้สึกกึ่งจริงกึ่งไม่จริง

เธอผลักประตูและเดินเข้าไป เมื่อเด็กนักเรียนคนอื่นเห็นเจียนอ้ายอยู่ตรงประตู พวกเขาก็พร้อมใจหยุดคุยกัน มันเป็นปฏิกิริยาชะงักงัน บางคนแม้แต่สีหน้ายังไม่ทันได้เปลี่ยน

เจียนอ้ายอดยิ้มขมขื่นในใจไม่ได้ เธอคุ้นเคยกับภาพเหล่านี้ดี ตลอดเวลาสามปีในโรงเรียน เธอคือคนนอกที่ไม่เคยเข้ากับใครได้เลย

หลังจากนั้นพวกเขาก็กลับไปพูดคุยกันต่อ ไม่มีใครถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของเจียนอ้ายเลยสักคนเดียว

ส่วนเจียนอ้าย เธอเองก็ไม่ต้องการให้คนที่ไม่สำคัญมาแสดงความห่วงใยจอมปลอมต่อเธอ

“ถ้าไม่เข้าไป ก็หลบไปด้านข้างสิยะ! จะยืนเป็นผีเฝ้าประตูรึไง?”

ในขณะนั้นเอง เสียงผู้หญิงที่หมดความอดทนก็ดังขึ้นด้านหลัง เจียนอ้ายหันกลับมาและเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามและเยาะเย้ย

แม้ว่าพวกเธอจะไม่ได้เจอกันนานกว่าสิบปี แต่เจียนอ้ายก็จำคนตรงหน้าได้อย่างรวดเร็ว หลี่หยุนเหม่ย คนร้ายที่ผลักเธอลงสระน้ำ

หลี่หยุนเหม่ยมีรูปร่างสูงผอม ใบหน้าเล็กและตาโต ร่างกายบอบบางราวกับตุ๊กตา  คนที่รู้จักเธอจะรู้ว่าหลี่หยุนเหม่ยคือผีร้ายภายใต้รูปลักษณ์ที่เหมือนเจ้าหญิง

ยิ่งไปกว่านั้น เธอชอบพูดจากระแหนะกระแหนคนอื่น เจียนอ้ายยังคงจำได้ว่าเคยมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจากห้องอื่น ถูกหลี่หยุนเหม่ยและพวกด่าทอ เพียงเพราะเธอเหลือบมองพวกหลี่หยุนเหม่ยที่ทางเดิน

ตอนที่เธออยู่ในโรงเรียนมัธยม เธอพยายามอย่างดีที่สุดที่จะหลีกเลี่ยงคนเหล่านี้ ในเวลานั้นเธอคือคนไร้ตัวตน และรู้แค่ว่าจะเรียนอย่างไร ซึ่งช่วยลดการมีตัวตนลงของเธอได้มาก ดังนั้นเธอจึงไม่มีข้อขัดแย้งใดๆ กับหลี่หยุนเหม่ย

อย่างไรก็ตาม หลังจากเกิดใหม่ เธอไม่ได้คาดหวังว่าคนแรกที่เธอจะได้พบคือ ‘เผด็จการหญิง' ที่มีชื่อเสียงในห้องเรียนนี้!

เจียนอ้ายหันหน้ากลับมาและเดินตรงไปที่ที่นั่งของเธอโดยไม่แสดงอาการใดๆ

หลี่หยุนเหม่ยตัวแข็งทื่อ เจียนอ้ายกล้าเมินเธอ! หากเป็นเมื่อก่อนเจียนอ้ายคงเอาหัวหดเข้าไปในคอเสื้อแล้ว ทำไมเธอถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลยล่ะ?

เจียนอ้ายเพิ่งวางกระเป๋าและหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้เมื่อหลี่หยุนเหม่ยเดินมาถึงตัวเธอ “เจียนอ้าย อย่าได้ใจมากนักนะ แค่เพราะหลินอีเขียนจดหมายรักถึงเธอ เธอคงไม่รู้ล่ะสิว่าหลินอีเขียนจดหมายถึงเธอเพราะเขาได้พนันกับหยวนเถียนเอาไว้ก่อนหน้านี้ พวกเขาเดิมพันกันว่าเด็กเนิร์ดอย่างเธอจะชอบหลินอีรึเปล่า”

"ใช่ เธอคิดว่าเธอคู่ควรกับหลินอีงั้นหรือ? ยังกล้าไปสารภาพรักกับเขาอีก ตลกชะมัด!” เด็กสาวอีกคนพูดอย่างเย็นชา

เจียนอ้ายหยุดจัดโต๊ะ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกอย่างที่เธอลืมเลือนไปก็ค่อยๆ กลับมาชัดเจน

หลินอี เจียนอ้ายไม่มีวันลืมชื่อนี้ เพราเขาเป็นคนเดียวที่เธอเคยหลงใหลในวัยเด็ก แต่เธอไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้เลย รวมถึงเจ้าตัว

แน่นอนว่าหลินอีเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี เล่นบาสเก็ตบอลได้ดี เรียนเก่ง และมีบุคลิกร่าเริง ผู้หญิงหลายคนชอบเขา รวมทั้งหลี่หยุนเหม่ย

อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้เป็นเพียงอดีตสำหรับเจียนอ้าย เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยแอบชอบเขามาตลอดสามปีในรั้วโรงเรียนมัธยม แต่ตอนนี้หัวใจของเธอไม่สั่นคลอนอย่างเช่นในอดีตแล้ว เธอรู้สึกอยากหัวเราะมากกว่า

ความจริงที่ว่าหลี่หยุนเหม่ยผลักเธอลงสระน้ำอาจเกี่ยวข้องกับจดหมายรักที่หลินอีมอบให้เธอก็เป็นได้