ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 7 ข้อมูล

เดือนปีศาจสินะ...

ที่โลกแห่งนี้ทุกปีจะมีเดือนที่เรียกว่าเดือนปีศาจ หรือจะเรียกแบบโลกที่ผมเคยอยู่ก็คือฤดูหนาวนั่นเอง แต่ว่า ที่โลกแห่งนี้ฤดูหนาวมันต่างออกไปเพราะพวกมอนเตอร์ และสัตว์ป่ามันจะดุร้ายขึ้นกว่าปกติหลายเท่ามันก็เลยถูกเรียกว่าเดือนปีศาจ

" ใจเย็นก่อนมาคัส เดือนปีศาจมันยังเหลืออีกตั้ง 5 เดือน "

ผมพยามพูดแบบใจเย็น

" เรื่องนั่นข้าเข้าใจครับ ถ้างั้นเรื่องเดือนปีศาจเราอย่าพึ่งคุยกัน แต่เรื่องของหมู่บ้านติดทะเลท่านจะเอามันไปทำอะไรกันแน่ ท่านคงไม่ได้คิดจะซื้อพวกมันเพื่อหาอาหารทะเลจริงๆ ใช่ไหม? "

มันก็แน่นอนสิ!

จะไปเอาพวกชาวบ้านมาหาอาหารทะเล เมื่อไหร่มันจะได้เงินที่จ่ายไปคืนกันละ

" ข้าจะใช้หมู่บ้านพวกนั้น เป็นโรงงานผลิตเกลือ "

" ห่ะ! "

เมคัสร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ แล้วก็เริ่มพูดต่อ " เมื่อกี้ท่านว่าอะไรนะ เกลือเหรอ ของที่ต้องเอามาจากพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ หรือให้พวกนักเล่นแร่แปลธาตุสร้างมันขึ้นมาเท่านั้น ราคาของมันอยู่ที่ 100 เหรียญทอง/กิโลกรัม เลยนะครับ ท่านบอกว่าจะสามารถผลิตมันได้จากทะเลงั้นเหรอ??? "

" อื้ม! "

ผมตอบ และพยักหน้าเล็กน้อย

เกลือเป็นของที่มีค่าากสำหรับโลกใบนี้ ตามจริงก็รู้อยู่หรอกว่ามันหาได้ยาก ก็เลยราคาแพง แต่ไม่คิดเลยว่าราคามันจะแพงถึงขั้น 100 เหรียญทอง/กิโลกรัม แบบนี้

แล้วผมก็พูดต่อ

" เจ้าไปเตรียมคนงานเอาไว้ประมาณ 500 คน และไปบอกพวกชาวบ้านในหมูบ้านที่เราซื้อด้วยว่าถ้าเอาปลามาขายให้ข้า ข้าจะมีที่พักในเดือนปีศาจให้ด้วย "

ตอนนี้เราต้องซื้อใจพวกชาวบ้านเอาไว้ก่อน เพราะยังไงพวกนี้หาอาหารทะเลมาขายก็จะทำให้เศรษฐกิจในเมืองขยับตัวด้วย

หลังจากนั้นการซื้อพื้นที่หมู่บ้านทั้ง 10 ของไมล์ก็ไม่มีอะไรขัดข้อง บารอนไนน์แลนด์ก้ไม่มีปัญหาอะไร เพราะทางไนน์แลนด์เมื่อได้รับข้อเสนอเป็นเงิน 500,000 เหรียญทอง เขาก็ตกลงซื้อขายทันที แล้วไมล์ก็ได้สั่งให้ทำถนนจากเมืองต่อไปยังหมู่บ้านทั้ง 10 ที่พึ่งซื้ออีกด้วย ทำให้ตอนนี้ไมล์มีหมู่บ้านในอนาเขตปกครองทั้งหมด 20 หมู่บ้าน

############

ณ เมืองหลวงของอณาจักร

บัดนี้มีขุนนาง 1 คน เป็นนคนตัวอ้วนผมสีทอง กำลังเดินตรงเข้าไปหาราชาที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้บัลลังค์ด้วยท่าทางเร่งรีบ พร้อมกับถุงที่ใส่น้ำตาลเอาไว้ในมือ เขาคนนี้มีชื่อว่า ดอนเต้ย !!! มีตำแหน่งเป็นอัครเสนบดีของอณาจักร

เมื่อถึงด้านหน้าพระราชา

" องค์ราชาที่ได้เห็นสิ่งนี้หรือยังครับ "

ดอนเต้ยก็พูดพร้อมกับยกถุงน้ำตาลขึ้นมาเล็กน้อย ยื้นตรงไปที่องค์ราชาที่กำลังนั่งอยู่ด้านหน้าของตน

" มันคืออะไร? "

" ของสิ่งนี้เรียกว่าน้ำตาลครับ และมันถูกทำขึ้นมาจากอ้อย แต่มันสามารถเอาไปปรุงรสกับอาหารได้ทำให้อาหารมีรสอร่อยขึ้นมากเพราะมีความหวานเพิ่มเข้ามา และอีกเรื่องที่น่าตกใจของมันก็คือ มันสามารถเก็บเอาไว้ได้หลายปีด้วยครับ "

." เจ้าว่าไงนะ!!! ถ้างั้นเอามาชิมหน่อย "

" ครับท่าน "

หลังจากที่ราชาได้ชิมน้ำตาล

" จริงด้วย... "

ก็พูดออกมาด้วยสีหน้าแปกใจ และมองเม็ดน้ำตาลสีขาวที่อยู่ในมือไปด้วย ระหว่างนั้นก็ได้คิดในใจว่า ' ใครกันที่สามารถเอาความหวานของน้ำตาลมาเก็บในรูปแบบนี้ได้ และมันก็ไม่เป็นน้ำด้วย มันเหมือนกับเกลือแต่รสชติมันเป็นคนละรสชาติกันเลย ' ระหว่างที่คิดราชาก็มองไปยังน้ำตาลที่อยู่ในมือไปด้วย แล้วก็ได้เงยหน้าถามดอนเต้ยว่า

" เจ้าไปเอามันมาจากไหน? "

" พ่อค้าครับ และพ่อค้าคนนั้นก็บอกมาว่า ได้มันมาจากเขตปกครองทางเหนือของอณาจักร เขตการปกครองของบารอนไมล์!!! "

" ถ้างั้นข้าคงต้องเดินทางไปเขตปกครองนั่นสะแล้ว เจ้ารีบสั่งให้พวกทหารเตรียมตัวออกเดินทางกันดะ-"

" ท่านพ่อไปต้องไปเองหรอกคะ "

ระหว่างที่ราชากำลังพูดอยู่ ก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นมาจากทางเข้าของห้อง เธอเป็นผู้หญิงเรือนผมสีทอง หยิกลอนตรงปลายผม ผิวสีขาวแววตากลมโต อยู่นชุดเดรสสีชมพู รูปร่างสวยเหมือนกับนางแบบ ชื่อว่า เวโลนิก้า เป็นองค์หญิงเพียงคนเดียวของอณาจักรแห่งนี้

ระหว่างที่กำลังเดินเข้ามา

" ข้าจะเป็นคนไปตรวจสอบเอง "

เธอก็พูดต่อโดยเสนอตัวเองว่าจะเดินทางไปที่เขตปกครองของไมล์แทน

" โห่ว! "

ราชาอุทานขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แล้วก็พูดต่อว่า " นี่เจ้าเสนอตัวไปเองเลยเหรอ เวโลนิก้า! " ระหว่างที่พูดออกมาก็พรางคิดในใจไปด้วย ' ปกติไม่ค่อยเห็นสนใจทำอะไร เรื่องที่ทำให้เธอสนใจได้ช่างน่าแปลกใจจริงๆ '

" ค่ะ! ข้าอยากเห็นหน้าของคนที่คิดค้นสูตรการผลิตน้ำตาลได้ อยากจะรู้ว่าเขาสามารถทำได้ยังไง และเป็นคนแบบไหน "

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน

" องค์หญิงอย่าพึ่งรีบไปดีกว่าครับ เพราะยังไงมันก็จะถึงเดือนปีศาจแล้ว ท่านน่าจะรอก่อน "

ดอนเต้ยก็พูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

" เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเหรอ แค่กลับมาให้ถึงก่อนเดือนปีศาจก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง! "

" แต่ว่า... "

" ข้าไม่สน! ยังไงข้าก็จะออกเดินทางวันนี้ เจ้าไปเตรียมคนกับทหารให้ข้าด้วย "

เวโรนิก้าพูดด้วยน้ำเสียงใส่อารมณ์ ทางด้านของดอนเต้ยที่ไม่มีทางเลือกก็ต้องตอบว่า " ครับ... "