ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 5 พ่อค้า

น้ำตาลที่ถูกเอาไปขายในเมืองทั้ง 100 กิโลกรัม ถูกขายหมดภายในเวลาไม่ถึง 1 ชั่วโมง และมันทำให้ชื่อเสียงของน้ำตาลเข้าหูพวกพ่อค้าอย่างรวดเร็ว ทำให้ไมล์สามารถทำเงินจำนวน 100 เหรียญทอง ได้โดยใช้ต้นทุนไม่ถึง 1 เหรียญทอง เท่านั้น

ณ ห้องทำงานของไมล์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" ข้าเองครับท่านไมล์ "

สิ้นเสียงเคราะประตู 3 ครั้ง เมคัสก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับว่ากำลังตื่นเต้นอยู่ แต่ก็พอเดาได้อยู่หรอกว่ากำลังตื่นเต้นเพราะอะไร หึหึ!

" เข้ามา "

เมื่อเมคัสเดินเข้ามาในห้องผม ก็เจอกับใบหน้าตื่นเต้น

" ท่านไมล์น้ำตาลหมดแล้วครับ "

" อื้ม! มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว "

ตามที่คาดเอาไว้ ยังไงมันก็ต้องหมด มันเป็นของใหม่แถมรสชาติอร่อย ใครเห็นก็ต้องอยากได้ทั้งนั้นแหละ 'งั้นก็ได้เวลาต่อเลย "

" เอาไปขายเพิ่มอีก "

" เอ่ะ?! "

เมคัสแสดงสีหน้าตกใจออกมา แล้วก็เริ่มพูดต่อ " ให้เอาไปขายทั้งหมดที่มีตอนนี้เลยเหรอครับ? "

" ถูกต้องแค่คราวนี้เพิ่มราคาเป็น 1 กิโลกรัม/10 เหรียญทอง "

ผมชูนิ้วขึ้นไป 1 นิ้วขณะที่พูดไปด้วย

" สะ... สิบเหรียญ "

" ใช้ ! "

ขายราคาถูกก็ตกใจ ขายราคาแพงก็ตกใจ ไม่เข้าใจกับหมอนนี้เลยจริงๆ

" ครับท่าน " ' ถ้าถามว่าทำไมราคาแพง เดี๋ยวก็ได้คำตอบว่า [ มันอยู่ในแผน ] แบบครั้งที่แล้วแน่ อย่าถามเลยดีกว่่า '

หลังจากเมื่อรับคำสั่งเสร็จเมคัสก็เดินออกไปจากห้องของผมทันที

เท่านี้ก็เหลือเพียงแค่เวลาเท่านั้น ถ้าน้ำตาลอีกชุดถูกขายจนหมด พวกเหยื่อที่เราต้องการต้องเข้ามาติดกับดัดเอง ส่วนเหยื่อที่ผมกำลังพูดถึงตอนนี้ก็คือพวกพ่อค้า เพราะถ้ามีของที่ามารถขายได้ราคาดีแบบนี้พวกมันต้องเข้ามาติดต่อเองแน่ และถ้าพวกมันมาก็เสร็จ!

###########

ณ ห้องอาหารคฤหาสน์ของไมล์

ระหว่างที่ผมกำลังนั่งกินอาหารเช้า ที่ริมรสได้แบบรู้สึกถึงความอร่อยมาก ถึงมันจะขาดรสชาติเข็มของเกลือไปหน่อยก็เถอะ รู้สึกว่าหลังจากนนี้ต้องผลิตเกลือเพื่อขายต่อแล้ว เพราะราคาของมันแพงเหลือเกิน ทั้งๆที่ทะเลก็อยู่ติดกับอณาจักรแทบทุกทาง

เฮ้อ~

ระหว่างนั้น

" ท่านไมล์ครับ "

เมคัสก็เดินเข้ามาพูดกับผมจากทางด้านหลัง ด้วยน้ำเสียงเกรงใจ ซึ่งมันก็สมควรนั้นแหละ เพราะถึงยังไงมันก็ไม่น่าที่จะมาหากันในเวลากินอาหารแบบนี้

" มีอะไร "

" ตอนนี้มีพ่อค้าจำนวนมากมาขอพบท่านครับ "

เหยื่อมาแล้ว!

มาเร็วก็ที่คิดเอาไว้ นึกว่าต้องใช้เวลา 2 - 3 วัน เพื่อให้พวกมันเคลื่อนไหวกันสะอีก แบบนี้ก็หมายความว่าน้ำตาลมีผลตอบรับมากกว่าที่เราคาดเอาไว้

" จำนวนเท่าไหร่? "

" คือว่า... "

เมคัสเริ่มอ้ำอึ้งกับคำถามของผม

เราคงจะถามกว้างเกินไปสินะ

" มีพ่อค้าที่สามารถซื้อน้ำตาลวันละตันได้กี่คน "

" ท่านจะขายมันกิโลละเท่าไหร่ครับ? "

" 5 เหรียญทองต่อกิโลกรัม "

หลังจากที่ผมพูดออกไปเมคัสก็ทำท่าเหมือนว่ากำลังคิดไปสักพัก

ส่วนเหตุผลที่ผมต้องถามแบบนั้นก็ไปก็เป็นเพราะว่า ต้องหาพ่อค้าที่มีเงิน และความสามารถกระจายสินค้า และขายให้กับคนเดียวไปเลย จะได้ไม่ต้องยุ่งยาก การขายปลีกมันได้กำไรเยอะกว่าก็จริงแต่ตอนนี้มันไม่มีเวลาไปปวดหัวกับเรื่องแบบนั้นหรอก

แล้ว

" ประมาณ 3 คน ครับ "

เมคัสที่ใช้ความคิดสักพักก็ได้ตอบออกมา

อื้ม!

จำนวนถือว่ายังน้อยอยู่ แต่เราก็ไม่มีทางเลือกยังไงก็ต้องเรียกพวกนี้เข้ามาคุยดูก่อน

" ถ้างั้นก็ไปเรียกทั้ง 3 คน เข้ามา และพาพวกนั้นไปรอขายที่ห้องรับแขกของคฤหาสน์ได้เลย "

" ครับท่าน "

เอาละได้เวลาทำงานแล้ว!!!!

#########

ณ ห้องรับแขก

ด้านหน้าของผมตอนนี้มีคนกำลังนั่งอยู่ 3 คน โดยโต๊ะที่นั่งเป็นโต๊ะแบบวงกลมที่ทุกคนสามารถเห็นหน้ากันได้ คนที่ 1 ทางด้านขวาชื่อ โฮน่า เป็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลสวมแวน ผิวสีขาว นัยตาสีฟ้า กำลังสวมชุดไหม้แบบพ่อค้าผู้ชายสีเหลือ และเธอคนนี้ก็เป็น ประธานสมาคมการค้าระหว่างทวีป เป็นองค์กรพ่อค้าที่ใหญ่พอตัว

คนที่ 2 ทางด้านซ้ายของผม เซนต์ เป็นผู้ชายรุปร่างเล็กผิวสีออกไปทางน้ำตาลหน่อยๆ สวมชุดไหม้สีขาว ผมสีดำ ตำแหน่งของเขาคนนี้ก็คือ ประธาณกลุ่มการค้าเซนต์

คนที่ 3 เอลริค ผู้ชายตัวใหญ่สวมชุดไหม้สีทอง ผิวสีดำสนิท บนหัวไม่มีผมสักเส้น ตำแหน่งก็คือ ประธานองค์กรพ่อค้าแห่งอณาจักร

ทั้งสามคนต่างเป็นพวกที่มีเงิน และเส้นสายกระจายสิ้นค้าของผมออกไปได้ทั่วทุกประเทศของมนุษย์ได้ อณาจักร สหราชอณาจักร ราชอณาจักร หรือแม้แต่จักวรรดิ พวกนี้ก็สามารถขายให้พวกนั้นได้

" ท่านไมล์ท่านให้พวกข้า 3 คน มาทำอะไรกันคะ "

โฮน่าถามออกมาด้วยความสงสัย ระหว่างที่พูดออกมา เธอก็กาดสายตามองเซนต์กับเอลริคไปด้วย แล้วผมก็ตอบไปว่า

" ประมูล! "