ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 25 ระเบิด

" ไม่ต้องกลัว เสียงเมื่อคู่เป็นอาวุธของข้าเอง "

ผมเริ่มพูดให้ชไนนเดอร์ที่กำลังมอบลงกับพื้นด้วยความกลัวสบายใจขึ้น ชไนน์เดอร์เมื่อได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย มองมาทางผม แล้วพูดมา " ท่านกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ นี่ท่านสามรรสร้างฟ้าร้องได้งั้นเหรอ "

สร้างเสียงฟ้าร้องเหรอ ช่างเอาคำมาเปรียบเทียบจริงๆ แต่เสียใจด้วยนะสิ่งที่ได้นายยินเมื่อกี้มันเป็นระเบิดต่างหาก

ระเบิดที่ดังออกมาเมื่อกี้เป็นระเบิดที่ผมสั่งผลิตออกมาเป็นจำนวนมาก เพราะดูจากสถาณการณ์แล้วพวกมอนเตอรร์ที่อึดหรือพวกที่ตายยากมันต้องมีแน่่นอนอย่างพวกโอเกอร์ ที่พวกมันสามารถรักษาตัวเองได้ด้วย

ขนาดแบบปกติความสามารถรักษาตัวเองของมันยังดีขนาดนั้น ผมก็เลยต้องเตรียมระเบิดเอาไว้เพื่่อความแน่นอน พลังการทำลายของมันมากกว่าปืนหลายสิบเท่า เพียงแต่ว่าจะหวังอะไรกับระยะการโจมตีของมันไม่ได้ แต่มีมันไว้ก็อุ่นใจกว่าเยอะ

" นั่นไม่ใช้เสียงฟ้าร้องอะไรทั้งนั้น มันคือระเบิดอาวุธใหม่ของข้า "

" อาวุธ... เหรอครับ " ' เอาจริงดิ! เสียงดังขนาดนั้นพลังทำลายของมันจะขนาดไหนกัน? '

" ใช่ เจ้าลองมองไปยังจุดที่เสียงดังมาสิ! "

ผมพูดโดยชี้นิ้วไปทางจุดที่ระเบิดถูกใช้ไป ชไนน์เดอร์เองก็หันมองตามไปทันที แล้วก็พบกับว่าจุดที่ระเบิดเมื่อคู่มันกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่กว่า 10 เมตร เศษดิน เศษหิน กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณตรงนั้น พวกต้นไม่ใบหญ้าต่างก็กระเดนหายไปจนหมด

สมแล้วที่เป็นระเบิดที่เราคาดหวัง แบบนี้ก็ไม่ต้องเป็นห่วงพวกมอนเตอร์ที่มันตายยากแล้ว ต่อให้เป็นโอเกอร์ก็เถอะ โดนไปลูกเดียวกระจายหาชิ้นส่วนไม่เจอแน่ หึหึ!

" ท่านบารอนท่านมีระเบิดเยอะขนาดไหน ถึงได้เอามันมาใช้ซ้อมแบบนี้ได้?"

" 100 - 120 ลูก ข้าเองก็จำมันไม่ได้เหมือนกัน เพราะตอนนี้มันก็สามารถผลิตเพิ่มได้วันละ 10 - 20 ลูกต่อวัน "

" ท่านพูดจริงเหรอ "

ชไนน์เดอร์ถามมาอีกครั้งเพื่อต้องการจะยืนยันให้แน่ใจ แต่ก็ไม่รู้หรอนะว่าหมอนนี้กำลังจะถามไปเพื่ออะไร แต่จำนวนที่ผมบอกออกไปมมันก็ไม่ใช่จำนวนจริงหรอก

ระเบิดที่ผมมีอยู่ตอนนี้สามารถแจกให้พวกทหารใช้ได้คนละ 2 - 3 ลูก ได้แบบสบายๆ แถมมันยังสามารถผิตออกมาได้ง่ายกว่าปืนเยอะ จำนวนของมันก็เลยมีเยอะมาก แต่ปัญหาตอนี้ก็คือวัตถุดิบการสร้างมัน ด้วยความคิดที่ว่าจะใช้ปืนสู้ในเดือนปีศาจอย่างเดียว ผมก็เลยมีแต่วัตถุดิบทำกระสุนสะส่วนใหญ่

' อำนาจกองทัพขนาดนนี่ถ้าท่านไมล์คิดจะยึดอณาจักรคงไม่ใช่เรื่องยากนัก ทั้งอาวุธปืน ระเบิด แถมยังสามารถเอาชาวบ้านมาฝึกเป็นทหารได้อีก เมื่อตอนเรามาถึงที่เมืองแห่งนี้ทหารมีเพียง 300 คน แต่ตอนนี้กลับมีเข้าไปที่ 2,500 คน เข้าไปแล้ว ต้องรีบเอาเรื่องนี้ไปเตือนองค์หญิงให้เร็วที่สุด ' ชไนน์เดอร์คิดในใจ

" ท่านไมล์ถ้าเช่นนั้นข่าขอตัวกลับไปหาองค์หญิงก่อนนะครับ "

" ได้เลย "

เมื่อชไนน์เดอร์พูดจบก็เดินออกไป ก็ไม่รู้หรอกนะว่าหมอนั่นจะรีบไปหาเวโรนิก้าทำไม แต่ก็คงเอาเรื่องอาวุธเราไปบอกแล้วละ 1 เรื่อง แต่ข้อมูลที่ได้ไปมันก็ไม่ถูกต้องหรอก

ในตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าใครเป็นมิตรหรือศัตรู เวโรนิก้าเองก็เหมือนกัน ถึงตอนนี้เธอยังเงียบไม่แสดงอะไรออกมา แต่เธออาจมีแผนอะไรอยู่ก้ได้เพราะงั้นเรื่องข้อมูลอาวุธเก็บเป็นความลับดีสุด

เอาละ! ผลของระเบิดก็เห็นแล้ว ถ้างั้นเราก็น่าจะกลับได้แล้วเหมือนกันต้องไเตรียมตัวกับงานเลี้ยงที่ต้องจัดอีก เดี๋ยวจบงานเลี้ยงคงต้องมีหลายเรื่องให้เราทำอีกแน่ บางที่ก็แอบคิดเหมือนกันว่าเลิกพัฒนาแล้วใช้ชีวิตแบบขุนนางปกติทั่วไปที่ใช่ชีวิตกันดีไหม ยังไงตอนนี้ก็มีเงินที่ทั้งชาติก็ใช่ไม่หมดแล้ว

แต่พอคิดถึงเรื่องแบบนั้น หน้าตาของพวกนักการเมือง สส. สจ. ที่พวกมันโกงกินประเทศที่เราทำงานรักษาความปลอดภัยให้กับพวกมันก็โผ่ลขึ้นมาทันที และเมื่อเห็นหน้าของพวกมัน ความคิดที่จะใช้ชีวิตสุขสบายมันก็หายไปเลย เหอะๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้อยากฆ่าพวกมันด้วยตัวเองจริงๆ ที่เราตายต้องเป็นหนึ่งในพวกมันปิดปากเราแน่ เพราะรู้ความลับของพวกมันมากเกินไป คิดแล้วก็รู้สึกแค้นแต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ เฮ้อ~