ตอนที่ 5
ระหว่างทางกลับบ้านหลังจากออกจากโรงพยาบาล สีหน้าของจุงฮยอนวูนั้นแย่มาก
“ไอ่แก่อัลไซเมอร์”
บทพูดที่เขาควรพูดในหัวตามปกติ แต่จองฮยอนวูกลับพูดกับตัวเองราวกับเสียงสัตว์ป่าคำราม
หลักฐานชี้ให้เห็นว่าเขาไม่ได้รู้สึกดีในหลายๆ ด้าน
‘เกิดอะไรขึ้นกับโชคของฉันกัน?’
มันช่วยไม่ได้
‘มีรถบรรทุกตรงมาที่ฉัน’
เขาประสบอุบัติเหตุจนเกือบชนกับรถบรรทุก
‘ตอนที่ฉันคิดว่าฉันรอดชีวิต ฉันก็ถูกไฟฟ้าช็อต’
หลังจากนั้นเขาก็โชคไม่ดีถูกไฟฟ้าช็อตและต้องไปโรงพยาบาล
‘ยิ่งไปกว่านั้น ชายชราบ้าที่ป่วยเป็นอัลไซเมอร์’
มันไม่ได้หมดเพียงแค่นั้นและยังมีผู้ป่วยอัลไซเมอร์เพิ่มมาอีกด้วย
‘ฉันไม่มีเงินเหลือมากแล้ว… ’
นอกจากนี้ เขายังจ่ายเงินให้โรงพยาบาลด้วยตัวเอง
ด้วยเหตุนี้ บัญชีธนาคารของเขาจึงมีตัวเลขเพียงสี่หลัก
หลังจากนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงครึ่งวัน จองฮยอนวูก็กัดฟันของเขา
‘ฉันจะตั้งตารอวันที่ฉันจะได้รับเงินชดเชย’
เขาจะให้พวกเขาชดใช้สำหรับความโกรธนี้ในทุกวิถีทางที่เป็นไปได้!
สถานที่ที่จุงฮยอนวูหยุดฝีเท้าของเขาหลังจากเดินในขณะที่ตัดสินใจว่าจะทำอย่างนั้นอยู่กลางป่าก่อสร้าง
สถานที่ที่อาคารสูงตระหง่านอยู่บนท้องฟ้าพร้อมกับหน้าตต่างกระจกที่เต็มผนังอาคาร อาคารนั้นเบียดกันอย่างหนาแน่นจนยากที่จะมีแสงส่องถึงบนอาคาร
มันคือย่านที่จุงฮยอนวูอาศัยอยู่
‘สถานที่บัดซ*’
แน่นอนว่ามันเป็นสถานที่ที่สมควรถูกเรียกว่าฟาร์มมากกว่าที่อยู่อาศัย
ฟาร์มที่ใช้เก็บมนุษย์โดยใช้ค่าเช่าราคาถูกเป็นข้ออ้าง
มันเป็นจุดต่ำที่สุดซึ่งได้รับอนุญาตในสังคมเกาหลีสำหรับผู้ที่ไม่มีอะไรเลย
‘ฉันจะออกไปจากที่นี่ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม’
มันเป็นสถานที่ที่จุงฮยอนวูต้องจากไปให้ได้เร็วที่สุด เช่นเดียวกับเหตุผลที่จุงฮยอนวูกำลังดิ้นรนอย่างมาก
หลังจากครุ่นคิดคนเดียวอยู่สักพัก จุงฮยอนวูก็ผ่านประตูหน้าและยืนอยู่หน้าอพาร์ตเมนต์ห้อง 231
จากนั้นเขาก็ขึ้นลิฟต์และยืนอยู๋หน้าประตูแถวอันไร้ที่สิ้นสุด
ห้อง 231
หลังจากยืนยันหมายเลขนั้น จุงฮยอนวูก็จับลูดบิดประตูไว้แน่น
[ไม่ใช่รหัสร่างกายที่ลงทะเบียนไว้]
ข้อความสามารถถูกได้ยินได้ในทันที
“หืม?”
จุงฮยอนวูมองไปที่ฝ่ามือของเขาด้วยความแปลกใจและตรวจสอบหมายเลขห้องอีกครั้ง
‘อะไรกัน นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน? มันเป็นบ้านของฉันใช่มั้ย?’
หลังจากยืนยันสถานการณ์อีกครั้ง จุงฮยอนวูก็วางมือลงบนลูกบิดประตูอีกครั้ง
[ไม่ใช่รหัสร่างกายที่ลงทะเบียนไว้]
ข้อความเดียวกันก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
จุงฮยอนวูเงยหน้าขึ้นมาในขณะนั้นเอง
‘ฉันมาผิดตึกงั้นเหรอ?’
เขานึกถึงสถานการณ์รอบตัวในหัวของเขาระหว่างทางมาที่นี่
ในหัวของเขา เขาได้ผ่านอาคารที่มีรูปร่างเหมือนเมื่อก่อนทุกประการ
มันเป็นสถานที่ที่ไม่แปลกใจเลยหากใครจะหลงทาง
แครก!
ในขณะนั้นเอง ประตูก็เปิดจากด้านใน
“คุณลุง!”
หลังจากนั้น สาวน้อยผมสั้นที่น่ารักอายุประมาณ 7 ขวนก็ทักทายจุงฮยอนวูในขณะที่ตะโกนอย่างร่าเริง
ในที่สุดจุงฮยอนวูก็ยิ้มออกมา
“โอ้ หนูสบายดีมั้ยฮเยริน?”
“ค่ะ!”
จุงฮเยริน
หลานสาวเพียงคนเดียวของจุงฮยอนวู
“แล้วพ่อของหนูล่ะ?”
“ฉันอยู่ที่นี่”
คนที่อยู่ด้านหลังของหลายสาวคนนั้นคือญาติทางสายเลือดเพียงหนึ่งในสองคนของเขาซึ่งก็คือพี่ชายของเขา จุงแทวู
เขาดูเหมือนว่าจุงฮยอนวู แต่เขาเป็นชายที่ดูหล่อเหลากว่าจุงฮยอนวูมาก
ความแตกต่างอย่างมากจนอาจทำให้ทุกคนต้องส่ายหน้าให้กับจุงฮยอนวูหากพวกเขาอยู่ใกล้กัน
อย่างไรก็ตาม ความจริงนั้นไม่ใช่อย่างที่ตาเห็น
มีเพียงสิ่งเดียวที่คนมองเห็นก็คือความจริงที่ว่าจุงแทวูอยู่บนรถเข็น
“ฉันได้ยินมาว่านายไปโรงพยาบาล? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
คำพูดของจุงแทวูเต็มไปด้วยความกังวล จุงฮยอนวูตอบอย่างเฉยเมย
“การเจ็บปวดของคนบ้าเกมจะแค่มากแค่ไหนกัน? ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“นายบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?
จุงฮยอนวูส่ายหัวของเขาหลายครั้งกับคำพูดต่อเนื่องของจุงแทวู
“ผมบอกพี่ว่าไม่เป็นไร ถ้าผมมีปัญหาจริง ผมคงเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล ไม่ได้มาที่นี่”
จุงฮยอนวูที่ผู้ที่กล่าวออกมานั้นนึกถึงโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อ 4 ปีก่อน
พี่ชายของเขาที่กลายเป็นหัวหน้าครอบครัวในตอนที่อายุ 14 ปีเพียงเพราะว่าแก่กว่าเขา 5 ปี หลังจากที่พ่อแม่ของพวกเขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ หลังจากผ่านความยากลำบาดต่างๆ พี่ชายของเขาก็พบความหวังในที่สุด แต่จุงแทวูกลับต้องพบกับความสูญเสียครั้งใหญ่อีกครั้ง
‘ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องนั้นอีก’
จุงฮยอนวูผู้ที่นึกถึงโศกนาฏกรรมครั้งนั้นไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องคิดถึงเรื่องนั้นอีก
เขาไม่ได้เพิ่มอย่างอื่นในหัวของพี่ชายที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันเลวร้าย
“ที่สำคัญ ดูเหมือนว่าอุปกรณ์รับรู้รหัสร่างกายจะเสียเหรอ?”
จุงฮยอนวูเปลี่ยนหัวข้อได้อย่างเป็นธรรมชาติ
จุงแทวูจ้องไปที่น้องชายของเขาอย่างระมัดระวังและตอบกลับ
“มันเสียเหรอ? มันไม่ทำงาน?
“ใช่แล้ว”
“มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก”
มีความมั่นใจอยู่ในน้ำเสียงของจุงแทวู
เขาเคยเป็นนักเขียนโปรแกรมที่เก่งกาจมาก่อนซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมั่นใจได้แบบนั้น
จุงฮยอนวูหัวเราะเยาะความมั่นใจของจุงแทวู
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ? เครื่องมันพังได้นะ”
“อัลกอริทึมที่ใช้ในระบบรักษาความปลอดภัยของย่านนี้เป็นอัลกอริธึมเดียวกับที่ใช้ในแคปซูล บางทีมันอาจจะสมเหตุสมผลหากเครื่องพัง แต่โอกาสที่รหัสร่างกายจะไม่ทำงานมีเพียงหนึ่งในล้านเท่านั้น”
มันไม่ได้ผลสองครั้งในความน่าจะเป็นหนึ่งในล้านใช่มั้ย? นั่นเป็นสิ่งที่จุงฮยอนวูกำลังจะกล่าวออกมา แต่ใบหน้าของเขากลับแข็งทื่อ
“เดี๋ยวก่อน”
“ทำไมล่ะ?”
“พี่กำลังจะบอกว่าระบบรักษาความปลอดภัยของทางเข้าหน้าบ้านเราใช้ในแคปซูลด้วยเหรอ”
แคปซูล
อุปกรณ์เชื่อมต่อความจริงเสมือนสำหรับก็อดวอร์
รหัสร่างกายใช้สำหรับแคปซูลดังกล่าว
“ถูกต้อง”
แน่นอนว่ามันหมายความว่าจะไม่สามารถเชื่อมต่อกับตัวละครของตัวเองได้หากรหัสร่างกายต่างกัน
ความจริงนั้นไม่เคยเปลี่ยนเลย
นั่นคือเหตุผล
“เฮ้ พี่รอก่อนนะ ฉันจะไปห้องแคปซูลใกล้ๆ สักพัก”
จุงฮยอนวูมีลางสังหรณ์อันเลวร้ายอย่างเหลือเชื่อ
และลางสังหรณ์นั้นก็กลายเป็นความจริงในไม่ช้า
Fanpage : ผีเสื้อกลางคืน
