ตอนที่ 20
พวกที่แสดงการตอบสนองรุนแรงที่สุดเมื่อก็อดวอร์เปิดตัวก็คือกลุ่มที่เกลียดการเล่นเกม
พวกเขากรีดร้อง ตะโกน และประท้วงทันทีที่มีก็อดวอร์ถูกประกาศเปิดตัวราวกับว่าพวกเขารอคอยวันนี้มานานแล้ว
“คุณจะรับผิดชอบต่อทุกคนที่เสียชีวิตจากการติดเกมในขณะที่เล่นเกมนี้หรือไม่!?”
สิ่งที่แปลกประหลาดเกี่ยวกับก็อดวอร์ก็คือมันไม่ได้จบลงด้วยการขัดแย้งกับกลุ่มไหน
หลายคนสงสัยเกี่ยวกับความปลอดภัยของก็อดวอร์และแคปซูล แม้ว่ามันจะได้รับการรับรองว่าปลอดภัยอย่างสมบูรณ์สำหรับการใช้งานผ่านการทดสอบของคลินิกต่างๆ และการอนุญาการขายจากประเทศรวมถึงสถาบันส่วนใหญ่ทั่วโลก
“ข้อจำกัดดังต่อไปนี้จะถูกเพิ่มเข้าไปในการใช้ก็อดวอร์”
ในท้ายที่สุด ก็อดวอร์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเพิ่มเงื่อนไขการใช้งานเกมที่เข้มงวดมากขึ้น
สำหรับตอนนี้สามารถเล่นได้ครั้งละ 5 ชั่วโมงเท่านั้น
หลังจาก 5 ชั่วโมง ผู้ใช้ต้องเชื่อมต่อใหม่หลังจากออกจากระบบ
นอกจากนี้ มันยังไม่สามารถเล่นนานกว่า 14 ชั่วโมงต่อวัน
ยิ่งไปแกว่านั้น มันจะถูกปิดทันทีหากตรวจพบความผิดปกติกับสภาพร่างกายของผู้ใช้
ความผิดปกติที่พวกเขากล่าวถึงอาจมีหลายรูปแบบ
ปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพเป็นเรื่องหลัก หากมีเงื่อนไข เช่น การลดระดับน้ำตาลในเลือด หัวใจเต้นผิดปกติเป็นต้น
นั่นคือเหตุผลที่ผู้เล่นมืออาชีพรักษาร่างกายของตนให้อยู่ในสภาพวะสูงสุดผ่านการควบคุมอาหารและการตรวจสุขภาพเป็นประจำหากมีการจู่โจมที่สำคัญ เช่น นักศิลปะการต่อสู้ซึ่งเตรียมตัวสำหรับการแข่งขัน
‘บัดซ* ฉันอยากตรวจสอบเรื่องนั้น…. ’
มันเห็นได้อย่างชัดเจน แต่ไม่มีวิธีไหนเลยสำหรับจุงฮยอนวูที่ใช้เพียงห้องแคปซูลจะสามารถเพิ่มเวลาที่กำหนดได้
‘เนื่องจากเครื่องหมายคำถามโผล่ขึ้นมาบนหัวของลูกสุนัขตัวนั้น มันจึงไม่ใช่โอกาสทั่วไป’
แม้จะผ่านไป 5 ปีนับตั้งแต่ที่เขาเริ่มเล่นก็อดวอร์ จุงฮยอนวูก็ไม่มีทางที่จะแก้ปัญหาในสถานการณ์ที่เขาเห็นเป็นครั้งแรกได้
‘วันพรุ่งนี้ฉันจะเชื่อมต่อกับเกมอีกครั้ง แต่หากมันหายไปล่ะ?’
นอกจากนี้ ภารกิจในก็อดวอร์ไม่ได้อยู่ตลอดไปใช่มั้ย?
มันเป็นกรณีที่เขาไม่รู้ว่าจะมีคนมาแย่งภารกิจนั้นไปตอนที่เขาหลับหรือเปล่า
ยิ่งเป็นสถานที่ที่อยู่ในอาณาเขตของกิลด์นักสำรวจที่ผูกขาดภารกิจ
(ผู้แปลอิ้งเปลี่ยนจากกิลด์นักผจญภัยเป็นกิลด์นักสำรวจนะครับ ผมจึงจะขอเปลี่ยนตาม)
ในหลากหลายด้าน จุงฮยอนวูทำได้เพียงแค่ขมวดคิ้วเท่านั้น
“พี่ ลูกอมนี้ให้พี่นะ พี่ทำงานหนักพอแล้ว วันนี้พี่ใช้เวลาไปหมดแล้วใช่มั้ย?”
ลีฮยอกจูผู้ที่มอบลูกอมให้เขาทันทีหลังจากที่เขาออกมานั้นได้กล่าวหลังจากเห็นสีหน้าอันบูดบึ้งของจุงฮยอนวู
“พี่มีปัฯหาอะไรมั้ย? หน้าของพี่ดูแย่มาก”
จุงฮยอนวูตอบคำถามนั้นในขณะที่รับลูกอม
“ฉันกำลังสร้างตัวละครที่สอง มันแปลกหากอารมณ์ฉันดี”
“แล้วทำไมจู่ๆ พี่ถึงสร้างตัวละครที่ตัวขึ้นมาล่ะ?”
ลีฮยอกจูเริ่มโกรธ
เขารู้ว่าจุงฮยอนวูเพิ่งสร้างตัวละครใหม่ แต่มันเป็นเพราะเขากำลังสร้างตัวละครใหม่ขึ้นมาเหรอ?
“ทำไมพี่ถึงทิ้งตัวละครเดิมล่ะ?”
ต้องเป็นโอกาสที่หายากสำหรับผู้เล่นมืออาชีพอย่างจุงฮยอนวูที่จะสร้างตัวละครที่สอง
“อย่าบอกนะว่าโดนระงับการใช้งาน?”
สำหรับคำถามต่อเนื่อง สีหน้าของจุงฮยอนวูกลายเป็นเคร่งครึมแทนที่คำตอบของคำถาม
ลีฮยอกจูประหลาดใจกับความเงียบของจุงฮยอนวู
“โอ้พระเจ้า พี่โดนแบนจริงเหรอ?”
“เฮ้ หุบปาก อย่าไปเล่าให้ใครฟัง”
“พะ-พี่!”
“เงียบ ตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี”
จุงฮยอนวูผู้ที่กล่าวออกมาก็เริ่มที่จะใส่ชุดทันทีหลังจากที่เขาออกมาจากแคปซูล
จากนั้นเขาก็ทำการคำนวณอย่างรวดเร็วและเริ่มจินตนาการสถานการณ์บางอย่างในหัวของเขา
‘ฉันควรซ่อนความสามารถที่ฉันได้รับมา ฉันควรทำให้สถานการณ์ในปัจจุบันของฉันดูแย่ที่สุดเท่าที่จะทำได้’
สิ่งที่จุงฮอยนวูตระหนักในชีวิตของเขาก็คือเขาไม่ควรเปิดเผยโชคชะตาของเขากับคนอื่น
โลกที่จุงฮยอนวูอาศัยอยู่นั้นเป็นเวทีที่ผู้คนมากมายเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา
หากมีคนประสบความสำเร็จ หากมีคนโชคดี เวทีที่เต็มไปด้วยผู้คนซึ่งแทบจะอดอยากจะโอบกอดต้นขาของคุณเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
ในเวทีแบบนั้น จุงฮยอนวูไม่ได้มีเจตนาแม้แต่น้อยกัดเนื้อปลาย่างแสนอร่อยที่เขาอยากจะกินมาก
‘จนกว่าฉันจะไปถูกทาง ฉันต้องอดทนกับมันอย่างเงียบๆ’
เนื่องจากเขาไม่กล้ากัดเนื้อแสนอร่อยนี้ เขาจึงตัดสินใจระวังจนกว่าเขาจะแข็งแกร่งขึ้น
“วันพรุ่งนี้ฉันจะกลับมาอีก ดังนั้นเหลือที่ให้ฉันด้วย”
ดังนั้นในขณะที่จุงฮยอนวูทำสีหน้าโกรธอย่างสุดขีด เขาก็หันหลังกลับหลังจากที่กล่าวกับลีฮยอกจู
และหลังจากนั้น ไหล่ของเขาก็หย่อนลงแสดงถึงความโศกเศร้าอันไร้ที่สิ้นสุดของเขา และเขาก็ออกจากห้องแคปซูล
ลีฮยอกจูผู้ที่เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมา
“ว้าาาา พี่ฮยอนจูโชคร้ายรุมล้อมมาก เขาช่างน่าสงสาร เขาดูเหมือนว่าจะเดินอยู่บนเส้นทางแห่งขวากหนาม”
มันเป็นช่วงเวลาที่สีหน้าของเขาชัดเจนมาก
Fanpage : ผีเสื้อกลางคืน
