ตอนที่ 2
ปี๊บ!
ด้วยเสียงสั้นๆ แคปซูลสีขาวขนาดเท่าเตียงก็เปิดออกมา และร่างของชายคนหนึ่งก็ปรากฎขึ้นมา
หุ่นสูง 180 ซม. ของชายคนนั้นดูแข็งแรงมากราวกับว่าเขาสวมชุดว่ายน้ำเต็มตัว
จะเห็นได้ว่าร่างกายนี้ผ่านการเล่นกีฬาบางประเภทมาแล้ว
ชายคนนั้นถอดหมวกกันน็อคที่หัวของเขา
ชายในชุดพนักงานเดินเข้ามาและยื่นลูกอมให้เขา
“พี่ฮยอนวู งานผ่านไปได้ด้วยดีมั้ย?”
จุงฮยอนวูตอบกลับพนักงานพาร์ทไทม์ลีฮยอกจูในขณะที่เอาลูกอมเข้าปาก
“ก็ดี ในที่สุดฉันก็เสี่ยงชีวิตทำงานนอกเวลาเป็นโล่เนื้อสำหรับ 300,000 วอน”
“แล้วคราวนี้ที่ไหนล่ะ?”
“กิลไคโรโค่”
“กิลด์ไคโรโค่? พี่เข้าร่วมการจู่โจมเต่าสิงโตหลังน้ำเงินเหรอ?”
“ใช่แล้ว”
ทัศนคติที่เย็นชาซึ่งทำให้แม้แต่คนที่ได้ยินก็รู้สึกแย่
อย่างไรก็ตาม ดวงตาของลีฮยอกจูกลับส่องประกายเจิดจ้าให้กับคำพูดของจุงฮยอนวู
“พี่ ผมไม่สนหรอกว่าฉันต้องจ่ายแพงแค่ไหน แต่ผมอยากเข้าร่วมการจู่โจมแบบนั้นมาก”
จุงฮยอนวูอดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าขมขื่นให้กับสีหน้าหมดหวังของลีฮยอกจู
จุงฮยอนวู เขาเป็นเอ็กตร้าอย่างแน่นอน
ไม่สิ เขาไม่สามารถูกเรียกว่าเอ็กตร้าได้
กิลด์และบริษัทเกมจ้างเขา ทิ้งเขาไปหลังจากใช้งานเขาหนึ่งครั้ง เขาเป็นแค่เครื่องมือใช้แล้วทิ้ง
เขาไม่ต่างอะไรจากการเป็นเชื้อเพลิงมนุษย์
“ผมกำลังลงทุนเงินทั้งหมดที่ได้รับจากงานพาร์ทไทม์เพื่อให้สามารถถูกจ้างเป็นผู้ช่วย แม้ว่าจะไม่ใช่การจู่โจมบอส แต่เป็นการล่าทั่วไปก็ตาม”
อย่างไรก็ตาม โลกเต็มไปด้วยผู้คนที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นเชื้อเพลิงมนุษย์ซึ่งถูกโยนทิ้งหลังจากใช้งานเพียงครั้งเดียว
“ผมไม่ได้ฝันที่จะเป็นเหมือนพี่ด้วยซ้ำ ผมแค่อยากไม่ต้องใช้เงินในขณะที่เล่นก็อดวอร์”
ในความเป็นจริง ในบรรดาผู้เล่น 1.5 พันล้านคน ผู้เล่นมืออาชีพที่หาเลี้ยงตัวเองด้วยการเล่นก็อดวอร์มีจำนวนน้อยกว่า 15 ล้านคน
มันเป็นข้อพิสูจน์ว่าจุงฮยอนวูไม่ได้ขาดแคลนพรสวรรค์
‘ไม่มีอะไรน่าสมเพชไปกว่าการมีพรสวรรค์ปานกลาง
แต่จุงฮยอนวูรู้ดีกว่าใครว่าคนที่มีพรสวรรค์ปานกลางนั้นน่าสมเพชมากแค่ไหน
เพราะเขามีประสบการณ์
‘ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม มันคือเวทีที่สร้างขึ้นมาเพื่อเหล่าผู้มีพรสวรรค์ ไม่ว่าจะเป็นเบสบอลหรือเกม’
มันไม่ใข่แค่ครั้งเดียว แต่เป็นถึงสองครั้ง
“ใช่แล้ว ขอบใจที่อย่างน้อยก็แบบนั้น นายทำงานหนักเช่นกันและต้องทำสำเร็จแน่นอน”
แน่นอนว่าจุงฮยอนวูไม่ได้ทำให้ลีฮยอกจูท้อ
ไม่จำเป็นต้องดับฝันของเขา
‘มันจะเป็นไปได้เหรอ? สุดท้ายคนที่เริ่มก่อนก็จะกลืนกินทุกอย่างอยู่ดี’
แม้ว่าเขาจะไม่ทำแบบนั้น แต่คนทั้งโลกก็ดูเหมือนจะมีความคิดเพ้อฝันเช่นเดียวกับลีฮยอกจูไปแล้ว
‘แม้ว่าผู้คนจะใช้เงินจากการถูกล็อตเตอร์รี่ไปจนหมด พวกเขาก็ไม่สามารถเป็นแรงเกอร์ได้’
มันเป็นเวลา 5 ปีแล้วที่ก็อดวอร์เริ่มเปิดใช้บริการ ดังนั้นกลุ่มชนชั้นสูงของก็อดวอร์จึงได้สร้างบรรทัดฐานที่ชัดเจนไว้แล้ว
พวกเขาได้สร้างฐานที่มั่นอันสมบูรณ์ซึ่งแข็งแกร่งพอที่จะป้องกันไม่ให้คนที่เริ่มเล่นทีหลังไม่กล้าที่จะข้ามเส้น และมีแม้กระทั่งการร่วมมือกันเพื่อสร้างอาณาจักร
นั่นเป็นเหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมจุงฮยอนวูจึงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ในปัจจุบันของเขาโดยไม่สามารถเริ่มต้นใหม่ได้
‘ใช่แล้ว คนที่ฟาร์มตัวละครของพวกเขาในตอนนี้จะไม่สามารถขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดได้แม้ว่าจะทุ่มเงินจนหมดก็ตาม ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีพรสวรรค์’
จุงฮยอนวูทุ่มเงินและเวลา 5 ปี ให้กับตัวละครของเขาซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
มันเป็นเรื่องยากที่จะได้อาชีพในก็อดวอร์
‘ฉันใช้เงินไปเกือบ 5 ล้านวอนในการเลือกนักเวทย์แห่งอิฟริท’
อาชีพของตัวละครจะถูกตัดสินตั้งแต่วินาทีแรกที่ตัวละครถูกสร้างขึ้นในก็อดวอร์
ปัญหาก็คือวิธีการตัดสินอาชีพเป็นแบบสุ่ม
ผู้เล่นก็อดวอร์ต้องเลือกการ์ดหนึ่งใบจากหนึ่งพันใบเมื่อสร้างตัวละครซึ่งเป็นเวลาที่อาชีพถูกตัดสิน
นอกจากนี้ยังมีระดับภายในอาชีพ
ตั้งแต่ระดับทั่วไปจนถึงระดับตำนาน
ดังนั้นเพื่อที่จะได้อาชีพที่ต้องการ มีแม้กระทั่งคนที่ลงทุนหลายร้อยล้านเพื่อสร้างตัวละครต่อไป
‘การเริ่มต้นใหม่ไม่ใช่ทางแก้ปัญหา’
จุงฮยอนวูคิดเกี่ยวกับข้อเท็จจริงนั้นและกัดฟัน
‘ถูกต้อง นี่เป็นสิ่งเดียวสำหรับฉันในตอนนี้ สิ่งที่สามารถเลี้ยงดูพี่ชายของฉันแลฮเยรินที่น่ารักได้’
เขายอมรับความจริงของตัวเอง
“ฉันต้องทำมันอีกครั้งในอีก 3 วัน ดังนั้นจองให้ฉันด้วยล่ะ”
“ครับ แต่อย่าลืมอัดวิดีโอการจู่โจมให้ผมด้วย”
“โอเค ฉันจะให้วิดีโอกับนาย หวังว่านายจะดูถึง 10 วิวในวอร์ทูบ”
(Wartube หรือ วอร์ทูบ ก็ youtube ในนิยายเรื่องนี้แหละ)
กรับ!
พร้อมกับคำพูดเหล่านั้น จุงฮยอนวูก็เคี้ยวลูกอม
หลังจากนั้นเขาก็กล่าวในขณะที่ขมวดคิ้วกับรสชาติของลูกอมที่กระจายอยู่ในปากของเขา
“เฮ้ นี่มันลูกอมอะไรกัน? ทำไมรสชาติเป็นแบบนี้?”
“ลูกอมกลูโคส”
“กลูโคส?”
“ผมเห็นมันในนิยายแนวเกมเมื่อก่อน ตัวละครหลักดินลูกอมกลูโคสเพราะมันดีต่อสมอง”
เมื่อได้ยินคำตอบนั้น จุงฮยอนวูก็ป้องกันตัวเองจากการเยาะเย้ยของเขา
“แล้วตัวละครหลักของนิยายเรื่องนั้นยิ่งใหญ่ได้ยังไงล่ะ? เขาได้รับอาชีพลับหรืออะไรเหรอ?”
“หืม ฉันคิดว่าเขาโดนรถบรรทุกชนแล้วย้อนเวลากลับไปเล่นเกมในฐานะเนโครแมนเซอร์”
(ใครเคยเห็นนิยายที่มันพูดกันช่วยบอกที)
ในการอธิบายนั้น จุงฮยอนวูโบกมือราวกับว่าไม่สนใจที่จะพูดเรื่องนี้ต่อแล้ว
“นั่นเป็นนิยายปัญญาอ่อน”
“นั่นเป็นเหตุผลที่มันสนุกมาก อ่า! ถ้าผมสามารถย้อยเวลากลับไปในอดีตได้ ผมจะเล่นก็อดวอร์ แม้ว่าจะหมายถึงการขายอวัยวะของผมก็ตาม พี่ก็เหมือนกันใช่มั้ย?”
เมื่อได้ยินคำพูดของลีฮยอกจู จุงฮยอนวูก็กลั้นหัวเราะ
“ฉันจะบ้าทำแบบนั้นทำไม? ถ้าฉันยอมอดีตได้ ฉันจะรวบรวมเงินและลงทุนในหุ้นที่เกี่ยวข้องกับก็อดวอร์ หลังจากนั้นก็จะนอนเกาพุงในบ้านของฉัน แต่คนที่ไม่มีพรสวรรค์ ไม่มีเงิน และไม่มีโชคก็ไม่ควรย้อนอดีตอยู่ที”
พร้อมกับคำพูดเหล่านั้น จุงฮยอนวูก็ออกจากห้องแคปซูลไป
จุงฮยอนวูถอนหายใจยาวในขณะที่ลมหายใจบดบังการมองเห็นของเขา
โลกที่เงียบสงัดแม้จะมีตึกระฟ้าจำนวนมาก
เปาะแปะ!
เม็ดฝนโปรยลงมาทักทายเขา
“อ๊าคค บัดซ* ฝนตก”
จุงฮยอนวูหย่อนหมวกเบสบอลลงท่ามกลางสายฝนและเดินไปด้านหน้า
แต่ในขณะนั้นเอง
เอี๊ยดดดด!
‘หืม?’
รถบรรทุกที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วซึ่งเสียหลักท่ามกลางสายฝนนั้นกำลังพุ่งตรงมายังเขาอย่างบ้าคลั่ง
Fanpage : ผีเสื้อกลางคืน
