ตอนที่ 15 อัจฉริยะเปียโน (RE)
หลินฟาน แทบเลือดกำเดาทะลัก ..วันนี้เรียกได้ว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี และน่า ..ตื่นเต้นมากๆ
หลินฟาน รีบก้มหน้าลง พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง แล้วยื่นถุงใส่อาหารส่งไปให้เธอ : “ช่วยมารับเอาอาหารของคุณด้วยครับ”
“หลินฟาน!”
คนที่อยู่อีกด้านตะโกนขึ้นด้วยความประหลาดใจ
เสียงนั้นค่อนข้างคุ้นเคย หลินฟาน เงยหน้าขึ้นมองไป และเห็นว่า เธอ.. คือ หลิว เหมิงเจี๋ย ที่เขาพบเมื่อวานนี้!
ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะมีหุ่น.. รูปร่างดีถึงขนาดนี้ หลักจากเปลี่ยนไปใส่ชุดโยคะแล้ว ..เขาแทบจำเธอไม่ได้
ในเรื่องนี้ก็จะโทษเขาไม่ได้นะ รูปร่างของเธอดีมากขนาดนี้ อีกทั้งยังดูโดดเด่นกว่าใบหน้าของเธอซะอีก
“ไอไอ อะแฮ่ม.. ที่แท้ก็เป็น พี่สาว นั้นเอง” หลินฟาน พูดด้วยรอยยิ้มออกมา เขาเองยังไม่กล้ามอง หลิว เหมิงเจี๋ย โดยตรง แสงจากความงามในฤดูใบไม้ผลิตรงหน้านี้ มัน.. ระเบิดเกินไป อีกอย่างเขาเองเกรงว่าจะทนไม่ไหว
หลิว เหมิงเจี๋ย พูดอย่างกระตือรือร้นว่า : “ดูเหมือนพวกเราจะชะตาต้องกันนะ ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนมาส่งอาหารให้ฉัน ไงก็เข้ามาก่อนเถอะ”
หลินฟาน กล่าวว่า : “นี่.. เหมือนไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก”
หลิว เหมิงเจี๋ย ยิ้มแล้วพูดว่า : “นี่ไม่ดียังไง? คุณเป็นผู้มีพระคุณของฉัน อีกอย่างเมื่อวานคุณก็ได้ช่วยฉันสั่งสอนไอ้สารเลวนั่นไป ฉันเองก็ยังไม่ทันได้ขอบคุณคุณด้วยซ้ำ”
พูดพลาง หลิว เหมิงเจี๋ย ก็จับมือของ หลินฟาน แล้วดึงเขาเข้าไปในห้อง และพาเขาไปนั่งลงที่โซฟา
หลินฟาน ที่นั่งลง และวางถุงอาหารไว้บนโต๊ะกาแฟ
หลิว เหมิงเจี๋ย หันไปเทน้ำแก้วหนึ่ง แล้วนำมาให้ หลินฟาน : “เอานี่คุณดื่มน้ำก่อน ลําบากคุณแล้ว ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณครับ”
หลินฟาน ที่รับแก้วน้ำมายกดื่ม แล้วเงยหน้าขึ้น
พรวด!
เลือดกำเดาแทบพุ่ง เฮ้อ.. ให้ตายเขาไม่น่าเงยหน้าขึ้นดูเลย เริ่มจะรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยแล้ว
“หลินฟาน คุณนั่งก่อนนะ ฉันเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ เหงื่อออกเต็มไปหมด ฉันจะขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
หลิว เหมิงเจี๋ย กล่าว แล้วเธอก็เดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำ
ไม่นานก็มีเสียงน้ำดังมาจากข้างใน
หลินฟาน จินตนาการโดยไม่ได้ตั้งใจถึงท่าทางของเธอที่กำลังอาบน้ำ.. อยู่ และเลือดกําเดาก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้
โอ๊ยย.. ให้ตายเหอะ นี่มันหายนะชัดๆ!
หลินฟาน รีบตั้งสติ เงยหน้ามองไปรอบๆ พยายามหาอะไรเบี่ยงเบนความสนใจ เขาเห็นแต่ภายในบ้านหลังนี้ตกแต่งอย่างประณีต และหรูหรามาก ในห้องมีเครื่องดนตรีมากมาย และชั้นวางหนังสือก็เต็มไปด้วยแผ่นเสียง
จะเห็นได้ว่า หลิว เหมิงเจี๋ย เป็นคนชอบดนตรี
เปียโนที่วางอยู่ใกล้ระเบียงดึงดูดความสนใจของ หลินฟาน ในทันที
หลินฟาน ลุกขึ้นยืน และเดินตรงไป
เดิมทีเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับดนตรี แต่ในขณะนี้ จู่ๆ เขาก็ดูเหมือนจะได้รับพรบางอย่าง และมันตรงเข้าถึงจิตใจของเขา ความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างแปลกประหลาดนี้ …มันก็ได้เข้ามาอยู่ในใจเขา
เขานั่งลง และวางนิ้วลงไป ..โดยไม่ได้ตั้งใจ
เสียงเปียโนอันไพเราะเริ่มโลดแล่นออกมา…
เสียงเปียโนที่ยอดเยี่ยมเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
เสียงเปียโนดังมาจากระเบียง ผู้คนในอาคารหลายหลังรอบๆ เองก็ได้ยิน
และทุกคนที่ได้ยิน ต่างก็พากันตกใจมาก…
“โอ้.. พระเจ้า เทพธิดาองค์ใดกันกำลังเล่นเปียโนอยู่ เพราะมาก!”
“นี่มันเพลงอะไรเนี่ย? เพราะมาก!”
“ฉันไม่เคยได้ยินเสียงเปียโนที่ไพเราะขนาดนี้มาก่อนเลย เดี๋ยวนะ.. มีใครบางคนในโลกนี้ที่สามารถเล่นเสียงที่ไพเราะขนาดนี้ได้จริงๆ เหรอ? ทั้งเสียงนี้แม้แต่ซุปเปอร์สตาร์เปียโนก็สู้เขาไม่ได้!”
“โอ้แม่เจ้า! ฉันกำลังจะบ้า แม้ว่าฉันจะถูกปลุกให้ตื่น แต่ฉันก็ไม่โกรธเลย และต้องขอบคุณ ขอบคุณสวรรค์ที่ทําให้ฉันได้ฟังเสียงเพลงที่ไพเราะมากขนาดนี้!”
“เพลงนี้สมบูรณ์แบบจริงๆ แต่ดูเหมือนฉันจะไม่เคยได้ยินมาก่อน.. หรือว่าเป็นการด้นสด?”
“เช่นนั้น.. นี่มันก็วิเศษเกินไปแล้วมั้ง! ไม่คิดเลยว่าในชุมชนของเราจะมีอัจฉริยะเปียโนอาศัยอยู่!”
คําชมเหล่านี้ แน่นอนว่า หลินฟาน ..ย่อมไม่ได้ยิน เขาหมกมุ่นอยู่กับการสร้างสรรค์
เพลงจบลงแล้ว ไปพร้อมกับการดื่มด่ำกับความสุข!
นิ้วของ หลินฟาน ละออกจากแป้นคีย์บอร์ด โลกทั้งใบเอง ..ก็เงียบลงทันที!
บรรดาผู้ที่ได้ยินเสียงบรรเลง ต่างตกตะลึง และไม่สามารถหลุดออกจากท่วงทำนองเพลงที่ไพเราะนี้ไปได้ ..ชั่วขณะหนึ่ง
หลินฟาน หันศีรษะมา และก็ได้เห็นว่า หลิว เหมิงเจี๋ย กําลังยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้า และท่าทางประหลาดใจ
เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอน แต่ผมของเธอยังเปียกอยู่ และไม่มีเวลาจะเป่ามันให้แห้ง โฉมสะคราญที่เพิ่งเดินออกมาจากอาบน้ำ ช่างเป็นภาพที่สวยงามเกินไปจริงๆ… ซึ่งยากมากสำหรับเขาที่ละสายตาออกไปได้
“ขอโทษครับ ผมมือคันไปหน่อย คือ.. ผมไม่ควรไปแตะต้องเปียโนของคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต” หลินฟาน ขอโทษ และคิดว่า หลิว เหมิงเจี๋ย คงกําลังจะกล่าวโทษเขาที่ไปแตะเปียโนของเธอ
จริงๆ แล้ว เขาไม่ควรแตะต้องโดยไม่ได้รับอนุญาต เพียงแต่เมื่อกี้นี้.. เขาเองก็ไม่รู้ว่าทําไม เขาถึงควบคุมตัวเองไม่ได้
ทั้งหมดนี้ต้องโทษระบบเลย ที่ให้รางวัลความสามารถทางด้านดนตรีระดับบนสุดแก่เขา
หลิว เหมิงเจี๋ย ที่เพิ่งได้สติกลับมา เธอก็อุทานออกมาอย่างเกินจริงว่า : “โอ้.. พระเจ้า เมื่อกี้ฉันเพิ่งได้ยินอะไรไป นี่มันเป็นเพลงอะไร?”
หลินฟาน หัวเราะแล้วพูดว่า : “ผมก็ไม่รู้ แค่เล่นๆ ไปอย่างนั้น.. เท่านั้น”
หลิว เหมิงเจี๋ย เกือบจะล้ม
แค่เล่นๆ ไปอย่างนั้น แล้วเล่นเพลงเทพขนาดนี้ขึ้นมาได้?
นี่.. หลินฟาน เขาไม่เพียงแต่มีทักษะเปียโนในระดับที่สุดยอดเท่านั้น แต่เขากลับยังมีความสามารถในการด้นสดในระดับสุดยอดมากอีกด้วย และนี่คุณเป็นเทพแบบไหนอะไรกันแน่!
หลิว เหมิงเจี๋ย มีความรู้สึกเหมือนเธอได้เก็บสมบัติล้ำค่ามาจริงๆ และมันก็ยังเป็นสมบัติที่เลอค่ามากอีกด้วย!
“หลินฟาน คุณเป็นใครกันแน่?” หลิว เหมิงเจี๋ย อดไม่ได้ที่จะถาม
หลินฟาน กล่าวว่า : “ผมเหรอ ก็.. เป็นเด็กส่งอาหารเดลิเวอรี่คนหนึ่ง!”
หลิว เหมิงเจี๋ย ส่ายศีรษะ : “ไม่ คุณไม่ใช่ คุณเป็นคนที่เก่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย นอกจากมีเงินแล้ว คุณยังมีพรสวรรค์ทางดนตรี ในเรื่องแบบนี้ต่อให้มีเงินเยอะแค่ไหนก็ไม่สามารถหาได้!”
หลินฟาน เองแอบรู้สึกเขินอายเล็กน้อยแล้ว : “เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ทั้งหมดพูดได้แค่ว่าเป็นเพราะระบบยอดเยี่ยมเกินไป รางวัลใดๆ ที่ให้มาก็วิ่งไปอยู่จุดสูงสุด ทั้งหมด!
หลิว เหมิงเจี๋ย กล่าวว่า : “คุณเก่งขนาดนี้ หลินฟาน แล้วคุณรู้ไหมว่าวันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี”
หลินฟาน กล่าวว่า : “ผมรู้ คุณเองบอกอยู่ในหมายเหตุ”
หลิว เหมิงเจี๋ย ใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อย และเธอกล่าวว่า : “แล้วคุณรู้ไหมว่าทําไมฉันถึงอารมณ์ไม่ดี นั่นเป็นเพราะว่าอาจารย์สอนเปียโนคนเก่งของฉันลาออก แต่แล้วเมื่อกี้นี้ที่ฉันเห็นคุณเล่นเปียโน อารมณ์ของฉันก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว”
หลินฟาน ยิ้มแล้วพูดว่า : “ผมก็คิดว่าคุณเห็นว่าผมหล่อ เลยอารมณ์ดีขึ้นมา”
หลิว เหมิงเจี๋ย ยิ้มอย่างอายๆ แล้วพูดว่า : “นั่น.. มันก็ใช่ ฉันเห็นคุณมาแล้ว อารมณ์ของฉันก็เริ่มดีขึ้น… มะ.. ไม่ใช่ ฉันแค่เห็นคุณเล่นเปียโนอารมณ์ของฉันเลยดีขึ้น และอีกอย่างมันก็ไม่ง่ายขนาดนั้น แต่มันกลับเต็มไปด้วยเป็นความประหลาดใจ และความตื่นเต้น…”
หลินฟาน ถามอย่างสงสัยไปว่า : “พี่สาว อาจารย์สอนเปียโนของคุณที่พูด หมายความว่าไง? คุณทํางานอะไร?”
หลิว เหมิงเจี๋ย ยิ้ม แล้วพูดว่า : “ขอโทษนะ ฉันลืมบอกคุณไปว่าฉันเป็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัยดนตรีหยุนเฉิง”
หลินฟาน ตกตะลึง
หลิว เหมิงเจี๋ย เป็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัยดนตรีหยุนเฉิง!
และมหาวิทยาลัยที่ หลิน ซานซาน ต้องการเข้าสอบก็คือ มหาวิทยาลัยดนตรีหยุนเฉิง
นี่ก็บังเอิญเกินไปแล้วมั้ง!
หลินฟาน อดคิดไม่ได้ว่าจะช่วยน้องสาวพูดดีไหม แต่แล้วเขาก็ปฏิเสธความคิดนี้ทันที เขาเชื่อว่า หลิน ซานซาน สามารถสอบผ่านได้ด้วยกําลังของตนเอง แทนที่จะพึ่งพาความสัมพันธ์
หลิว เหมิงเจี๋ย กล่าวว่า : “หลินฟาน ฉันอยากจะเชิญคุณให้มาเป็นอาจารย์สอนเปียโนที่มหาวิทยาลัยของเรา คุณมีความคิดเห็นอย่างไร?”
ตั้งแต่ฟัง หลินฟาน เล่นเปียโน เธอก็ลืมอาจารย์สอนเปียโนที่ลาออกคนนั้นไปแล้ว ถ้าสามารถเชิญ หลินฟาน มาเป็นอาจารย์ได้ก็จะเป็นอะไรที่ดีมากๆ
หลินฟาน เหงื่อตกอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า : “ลืมมันไปเถอะ ผมไม่มีใบประกอบวิชาชีพครู แล้วนับประสาอะไรกับที่จะให้ผมไปเป็นอาจารย์สอน พี่สาว ผมเองอยู่ที่นี่นานแล้ว ยังต้องส่งอาหารอีก งั้นผมขอตัวก่อนนะ”
การปฏิเสธของ หลินฟาน ทําให้ หลิว เหมิงเจี๋ย ผิดหวังเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม เธอเองก็ค่อนข้างกะทันหันเกินไป
หลิว เหมิงเจี๋ย คิดในใจว่า เรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้ ได้แต่ค่อยเป็นค่อยไป ต่อไปก็ค่อยหาโอกาสโน้มน้าว หลินฟาน อีกครั้งในภายหลัง
หลินฟาน ออกจากบ้านของ หลิว เหมิงเจี๋ย และมาถึงชั้นล่าง
เห็นเพียงชาวบ้านในชุมชนกลุ่มหนึ่งรวมตัวพูดคุยกันอยู่
“พวกคุณได้ยินเมื่อกี้ที่มีคนเล่นเปียโนไหม?”
“ได้ยินแล้ว ฉันเองตกใจมาก ไม่รู้ว่าเป็นเทพองค์ใด?”
“ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าชุมชนของเราจะมีเสือหมอบมังกรซ่อน ฉันชักอยากพบปรมาจารย์เปียโนคนนี้จริงๆ”
พอดีกับที่ หลินฟาน เดินผ่านพวกเขา เขายิ้ม และพยักหน้าให้กับพวกเขา
เมื่อชาวบ้านเห็นว่าเป็นเด็กส่งอาหารก็ไม่ได้สนใจนัก พวกเขาเพียงเหลือบมอง หลินฟาน แวบหนึ่งเท่านั้น และหันไปพูดคุยเรื่อง ‘ปรมาจารย์เปียโน’ กันต่อ
แต่พวกเขากลับไม่รู้เลยว่า ‘ปรมาจารย์เปียโน’ ที่พวกเขากำลังชื่นชมอยู่นั้นอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว
หลินฟาน ขึ้นนั่งบนมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าตัวเก่ง และกำลังจะออกจากชุมชนลี่จิง
เขาเพิ่งขับรถมาถึงหน้าประตูทางเข้าชุมชน ทันใดนั้นก็เห็นว่ามีสาวน่ารักในชุดเดรสคนหนึ่งอยู่ข้างหน้า กำลังลากโซฟาตัวหนึ่ง ก้าวเดินไปอย่างลําบาก
สายตาของทั้งคู่สบกัน
“เฉิน หลิงหลิง!”
“พี่ชาย!”
ทั้งคู่จํากันได้ และผู้หญิงคนนี้ก็คือ เฉิน หลิงหลิง สาวสวยเหมือนราวกับหลุดออกมาจากการ์ตูนเมื่อวานนี้!
