32 - พวกมันมากันอีกแล้วเหรอ?
32 - พวกมันมากันอีกแล้วเหรอ?
"เกิดอะไรขึ้น?"
ผู้เฒ่าจางเกาหัว เขาสับสนมาก ระบบจักรวาลครึ่งขั้นไม่ควรเป็นแบบนี้
เขามองลงไปที่เข็มเงินในมือ
มันเกิดความผิดปกติจากส่วนไหน
ผู้เฒ่าจางกังวลอย่างมาก ทุกอย่างเป็นไปตามทฤษฎีของเขาเหตุการณ์เช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?
หลังจากนั้นเขาถือเข็มเงินและสอดเข็มเข้าไปในหัวของตัวเอง
ไม่รู้สึก.
ไม่มีอะไรทั้งนั้น.
เข็มที่สอง!
ยังไม่รู้สึก
เข็มที่สาม!
อืม รู้สึกมึนๆนิดหน่อย
เข็มที่สี่!
เขารู้สึกปวดหัวเล็กน้อยตามที่คาดไว้
...
เข็มที่สิบสาม!
บูม!
ผู้เฒ่าจางนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นโดยไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
ที่ม้านั่ง พวกเขาสามคนไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย
เมื่อเห็นสถานการณ์ในที่เกิดเหตุ พยาบาลก็รีบวิ่งเข้ามาดูพวกเขา หลังจากที่เห็นเข็มเงินปักอยู่ที่ศีรษะของพวกเขาหลายเล่ม พยาบาลก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว
"ช่วยด้วย"
"เรียกรถพยาบาลเร็ว!"
"ผู้ป่วยในวอร์ด 666 เอาอีกแล้ว"
ไม่ไกล
นิ้วของผอ.ฮ่าวที่วางอยู่เหนือปุ่มโทรออกก็กดลงไปเบาๆ
"อีกแล้วเหรอ."
“ครั้งนี้ส่งรถพยาบาลมา 2 คัน เพราะว่ามีผู้ป่วย 3 คน” ผอ.ฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ตกลง”
ผอ.ฮ่าวไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ กล่าวอีกนัยหนึ่งทั้งหมดนี้เป็นไปตามที่คาดไว้
ทั้งสามจะตายมั้ย?
เขาไม่รู้.
แต่ตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลจิตเวชและดำรงตำแหน่งผอ. เขาก็มองเห็นความตายเปรียบเสมือนกันการกลับสู่มาตุภูมิตั้งนานแล้ว
หลังจากนั้นไม่นานเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
วี้หว่อ! วี้หว่อ! วี้หว่อ!
เสียงนี้บีบหัวใจเป็นอย่างมาก ต่อให้เป็นคนสุขภาพดีที่สุดเมื่อได้ยินเสียงนี้พวกเขาก็ยังรู้สึกจิตใจไม่มั่นคง
รถพยาบาลทั้งสองคันขับเต็มแรงม้าและดรีฟเข้าสู่โรงพยาบาลจิตเวชชิงซานด้วยความเร็วที่ไม่ลดลง
เมื่อหมอเห็นคนไข้ทั้งสามคนพวกเขาก็ถอนหายใจ
นี่เป็นเรื่องที่อยู่ในการคำนวณอยู่แล้ว!
คนสติดีที่ไหนจะใช้เข็มปักหัวตัวเอง?
"ขอบคุณทุกคนที่ทำงานหนัก"
ผอ.ฮ่าวยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่แสดงสีหน้าอะไร เขาเพียงกล่าวขอบคุณแพทย์และพยาบาลจากโรงพยาบาลกลางเท่านั้น
อย่างรวดเร็ว.
แพทย์ได้ผลักเปลฉุกเฉินเข้าไปในรถพยาบาล
วี้หว่อ! วี้หว่อ! วี้หว่อ!
รถพยาบาลทั้งสองคันบินออกจากโรงพยาบาลจิตเวชด้วยความเร็วอีกครั้ง สำหรับคนขับเขาคุ้นเคยกับที่นี่มากราวกับว่ามันเป็นบ้านของเขาเอง
เขาไม่ได้มีทักษะการขับรถพิเศษอะไร เพียงแต่ว่าเขามาที่โรงพยาบาลนี้บ่อยมาก เขาเชื่อว่าหากไม่มีรถคันอื่นสวนมาเขาสามารถหลับตาขับรถมาที่นี่ได้เลย
"เฮ้อ!"
ผอ.ฮ่าวถอนหายใจขณะที่มองดูไฟท้ายรถพยาบาลที่หายไป
"เยี่ยม!"
การมาถึงของสัตว์ประหลาดตาเดียวทำให้ระดับอันตรายของ วอร์ด 666 เพิ่มขึ้นมาก
โรงพยาบาลกลาง
หมอรีบลงจากรถแล้วตะโกนเข้าไป: "มาช่วยด้วย คนไข้ 3 คนจากโรงพยาบาลจิตเวชชิงซานกำลังต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน หนึ่งในนั้นหายใจไม่สะดวก และอีก 2 คนกำลังน้ำลายฟูมปาก"
"เตรียมห้องผ่าตัด"
แพทย์และพยาบาลของโรงพยาบาลมีความคุ้นเคยกับคนไข้จากโรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน ในอดีตผู้ป่วยสองคนมักมาที่โรงพยาบาลของพวกเขาในทุกๆ 2-3 วัน พวกเขาทั้งสองถือเป็น “ลูกค้า” ประจำของโรงพยาบาลกลางไปแล้ว
พยาบาลคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า
“คงจะเป็นสองคนที่เราคุ้นเคยใช่ไหม?”
ณ ขณะนี้.
รองผอ.หลี่กำลังเดินตรวจตราโรงพยาบาลด้วยความพอใจ แพทย์และพยาบาลของที่นี่เป็นมิตรกับผู้ป่วยมาก นี่คือทัศนคติที่ควรเป็นของหมอและพยาบาลของโรงพยาบาลระดับ A
“เสี่ยวเหอที่นี่คือโรงพยาบาล ทำไมคุณถึงรีบร้อนขนาดนั้น” รองผอ.หลี่กล่าวตักเตือน
“รองผอ. ฉันกำลังจะไปห้องกู้ภัย ตอนนี้มีผู้ป่วย 3 คนถูกส่งตัวมาจากโรงพยาบาลจิตเวชแล้วและพวกเขาทั้งหมดต้องได้รับการช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน” เสี่ยวเหอกล่าวอย่างกังวล
ใบหน้าของรองผอ.หลี่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“พวกมันมาอีกแล้วเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ คราวนี้ดูเหมือนจะมีคนมาเพิ่มเติมด้วย” เสี่ยวเหอกล่าวแล้วรีบอำลารองผอ.หลี่เพื่อไปที่ห้องกู้ภัย
ใบหน้าของรองผอ.หลี่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือบรรพบุรุษเหล่านี้ พวกมันสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้น
ในรอบ 10 ปีที่ผ่านมาหมอที่ดีที่สุดของเขาลาออกไปกี่คนแล้ว?แม้แต่เขาก็ยังขี้เกียจนับ
พูห์!
ทันทีที่เขามีความคิดนี้ รองผอ.หลี่ก็เบ้ปากด้วยความโกรธ
ฉันจะมีความคิดเช่นนี้ได้อย่างไร
เป็นหน้าที่ของแพทย์ที่จะต้องกอบกู้ชีวิตของผู้คน นี่เป็นความคิดที่น่ารังเกียจมาก มันเป็นการทำลายเกียรติของคนที่สวมเสื้อคลุมสีขาวเช่นพวกเขา
หลังจากนั้นรองผอ.หลี่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาผอ.ฮ่าวโดยตรง
เสียงบี๊บสองครั้ง
“พี่ฮ่าว นี่มันจะมากเกินไปแล้ว ผมไม่เชื่อว่าคุณไม่ได้สอดส่องพฤติกรรมของพวกเขา แต่คุณก็ยังเพิกเฉยและปล่อยให้พวกเขามาจบที่โรงพยาบาลของเรา”
“โอ้ น้องชายที่รัก คุณก็รู้ว่าคนพวกนี้เป็นยังไง ผมไม่สามารถควบคุมเขาได้จริงๆ เอาอย่างนี้ก็แล้วกันผมจะให้ของขวัญพิเศษกับคุณสัก 200 เป็นไง”
“พี่ฮ่าว นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน”
รองผอ.หลี่บ่นด้วยความไม่พอใจแต่เขาก็เปิดดูข้อความแจ้งเตือนเงินเข้าด้วยความชำนาญ
“ผมเห็นใจคุณมากนะน้องชาย ฝากดูแลพวกเขาสักสองสามวันด้วยถ้าไม่อยากให้เรื่องสินบนแดงขึ้นมา”
“ไอ้สาระเลวเฒ่า”
รองผอ.หลี่คำรามด้วยความโกรธ แต่เมื่อมองดูเงิน 200 ที่เข้ามาในบัญชีใบหน้าของเขาก็กลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง
“พี่ฮ่าว นายหน้าด้านมาก”
