บทที่ 234 คนแรกในรอบสามร้อยปี
หนิงเทียนกวาดสายตามองรอบ ภาพธารน้ำสีทองและพื้นนภาสีครามสว่างได้หายไปเหลือเพียงแต่ ผนังถ้ำหินสีน้ำตาลอ่อนปะปนด้วยสีเขียวของตะไคร้น้ำ “ข้าหมดสติไปกี่วันแล้ว?” ลวี่เซ่อไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับ นางเพียงแต่ยกมือชี้ไปยังผนังถ้ำที่ถูกขีดด้วยมีดจนเป็นแนวยาวถึงสามเส้น จากนั้นนางเปิดปากออกด้วยประกายตาแห่งความสงสัย...
