King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 255 ของที่ให้เตรียมเอาไว้

ตอนที่ 255 ของที่ให้เตรียมเอาไว้

“ท่านพ่อนี่มันหมายความว่ายังไงครับ!!!”

เสียงเทนีสันตะโกนถามด้วยน้ำเสียงที่ดังลั่น

จากนั้น

“ใช่แล้วครับท่านพ่อ เรื่องทั้งหมดมันจบไปแล้วทำไมถึงได้เอาพวกทหารองครักษ์ที่ทำหน้าที่ไม่ดีเข้ามาอีก พวกมันสมควรโดนประหารไปแล้วตั้งแต่วันนนั้น”

เวนเดฟินก็เสริมด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“หยุดพูดได้แล้ว!!!”

น้ำเสียงที่ตะโกนออกมาของดิวนีสันต์ทำให้ทั้งสองคนต่างเงียบแล้วก้มหน้าลง ในใจของเจ้าสองหมายเลขตอนนี้คงกำลังเป็นกังวลสุดๆ ไม่ผิดแน่

ระหว่างที่ผมกำลังสะใจกับท่าทางที่ได้ยินของเจ้าสองคนนั้นอยู่ เสียงของดิวนีสันต์ก็ดังขึ้นมา

“แล้วเจ้าจะคุกเข่าอีกนานไหม?”

เฮ้อ~

ถึงเวลาของข้าแล้วสินะ

เมื่อคิดได้ผมก็ลุงยืนขึ้นแล้วมองไปยังพวกทหารที่พาผมเข้ามาในห้อง ก่อนจะพูดออกไป

“พวกเจ้ามาทำหน้าที่ด้วย เอาตัวองค์ชายทั้งสองที่ต้องสงสัยว่าสังหารทั้งพี่ซิคฟรีสและใส่ร้ายข้าไปคุกเข่าต่อหน้าราชาสะ”

หลังพูดจบพวกทหารต่างก็มองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาหรือเริ่มเคลื่อนไหวอะไร

จนกระทั่ง

“ไม่ได้ยินคำสั่งขององค์ชายหรือไง ห่ะ!!!”

ดิวนีสันต์ตะโกนใส่พวกทหารที่ผมได้พูดไปเมื่อครู่ จากนั้นพวกทหารก็ไม่รอช้าต่างก็รีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าพวกมายเลขทั้งสองคนและประกบตัวเอาไว้

เห็นแบบนั้นผมก็พูดออกไปอีก

“ใส่กุญแจมือด้วย”

“แต่ว่า…”

ทหาตอบผมดด้วยเสียงอ่อนๆ

แล้ว

“ทำตามที่หมอนั่นบอกสะ”

ดิวนีสันต์เสริมขึ้นมาอีกครั้ง ทหารที่ได้ยินก็ทำตามแบบไม่ได้พูดอะไรอีกส่วนเจ้าหมายเลขทั้งสองต่างก็โดนบังคับใส่กุญแจมือแล้วไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าของผมแทน

สลับตำแหน่งกันแล้ว หึ!

แต่ว่าถึงแม้เวลานี้สถานการณ์จะเอนเอียงมาทางผมแล้วก็ตาม พวกมันทั้งสองคนกลับไปไม่ได้แสดงท่าทางต่อต้านหรือกังวลอะไรมากกว่าเมื่อกี้เลยสักนิด แถมเจ้าหมายเลขสี่เหมือนกับว่ากำลังยิ้มออกมาด้วย

ถ้าให้เดาตอนนี้มันก็คงยังคิดว่าเรื่องทั้งหมดยังอยู่ในหารควบคุมของมันอยู่แน่ เพราะงั้นเลยแสดงท่าทางออกมาแบบนั้น

ระหว่างที่ผมกำลังมองหน้าหมายเลขสี่แล้วกำลังคิดถึงเรื่องสนุกว่าถ้ามันได้เจอเรื่องต่อจากนี้แล้วจะเป็นยังไงเสียงทารอนด้านข้างก็ดังขึ้น

“องค์ชายให้ข้าไปเอาสิ่งนั้นมาเลยไหม?”

“เดี๋ยวก่อนครับ”

หลังตอบไปทารอนเสร็จผมก็หันไปพูดกับดิวนีสันต์ที่นั่งด้านหลังต่อ

“องค์ราชาก่อนจะเริ่มข้าขอถามอะไรก่อนได้ไหม”

“ได้! ว่ามา”

หลังได้รับคำตอบผมก็ชี้นิ้วไปยังพวกทหารทั้ง 20 คน ที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ด้านหลังของเจ้าหมายเลขทั้งสองก่อนจะถามออกไป

“ทหารพวกนั้นทำความผิดอย่างเรื่องปล่อยให้ท่านพี่โดนสังหาร แถมยังหนีกลับมาโดยใช้ข้ออ้างว่าปกป้ององค์ชายที่ตัวเองไม่ได้รับหน้าที่แบบนั้นพวกมันต้องได้รับโทษแบบไหน”

“เรื่องนั้นข้ากำลังตัดสินอยู่เพราะถึงแม้ว่าจะเป็นแบบที่เจ้าพูดแต่ทหารเหล่านั้นก็ยังปกป้องรัชทายาทลำดับที่ 4 กลับมาได้ แถมทหารพวกนั้นต่างก็มาจากตระกูลอัศวินที่รับใช้ราชวงศ์มานานคงจะประหารทิ้งไม่ได้กับความผิดแค่หนีมา ถ้าอย่างมากก็น่าจะส่งไปชายแดนหรือไม่ก็ถอดยศเท่านั้น”

ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้

คิดไม่ผิดจริงๆ ที่ให้ทารอนเตรียมสิ่งนั้นเอาไว้ให้ เพราะถ้าถามแบบปกติหลังจากที่พวกทหารได้ยินสิ่งที่ดิวนีสันต์พูดพวกนั้นต้องไม่ตอบอะไรกันแน่

“ถ้างั้นถ้าร่วมเรื่องพูดโกหกเกี่ยวกับการตายไปด้วยละครับ”

“แน่นอน! ถ้าพูดเรื่องโกหกตระกูลของพวกมันทั้งหมดก็ต้องรับผิดชอบต่อความผิดครั้งนี้ไปด้วย”

“ครับ ถ้างั้นข้อขอทำตามสอบสวนด้วยตัวเองเลยนะ”

“ได้!”

เมื่อผมคุยกับดิวนีสันต์จบผมก็หันกลับไปหาทารอนด้านข้างต่อ

“ท่านลุงถึงเวลาแล้วครับ”

“อ่า”

แปล๊ก!

หลังจากทารอนพูดกับผมจบก็เริ่มดีดนิ้วหนึ่งครั้ง จากนั้นประตูทางเข้าของห้องโถงก็เปิดออกแล้วมีจอมเวทย์ที่สวมผ้าคลุมสีขาวเดินเข้ามาจำนวนเท่ากับพวกทหารทั้งยี่สิบคนที่นั่งคุกเข่าอยู่

สำหรับจอมเวทย์ที่สวมผ้าคลุมสีขาวจะถูกเรียกว่าจอมเวทย์แห่งการรักษา ยิ่งเป็นจอมเวทย์ที่อยู่ในพระราชวังด้วยแล้วก็ไม่ต้องสงสัยในความสามารถเลย

“-ท่านดรารอน์จะทำอะไรเอาจอมเวทย์รักษาเข้ามาทำไม???”

“-นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีก ไม่ใช่ว่าคนที่ต้องโดนสอบส่วนมันองค์ชายเหรอ???”

“-เรื่องแบบนี้มันอะไรกัน

พวกขุนนางต่างพากันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสงสัย

และ

“-นั้นมันเครื่องมือทรมาน!!!”

ก็ได้มีขุนนางหนึ่งคนตะโกนขึ้นมาด้วยเสียงที่ดังลั่น จากนั้นทุกสายตาในห้องต่างก็มองไปที่เครื่องมือเหล่านั้นที่โดนทหารเข็นเข้ามาตามหลังจอมเวทย์เป็นสายตาเดียวกัน ยกเว้น ทารอนและดิวนีสันต์ที่รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว

ส่วนพวกเครื่องมือทรมานแล้วก็จอมเวทย์รักษาที่เดินเข้ามาตอนนี้ก็คือของที่ผมขอทารอนก่อนหน้านี่นั่นเอง

ได้เวลาเริ่มการสอบสวนแล้ว!