Chapter 29: พบกับลั่วลั่ว (2) Re-edit
ทันใดนั้นฝูงชนก็เกิดโกลาหล เด็กสาวชุดแดงที่เกรี้ยวกราดเมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานน่ารัก เธอขยิบตาให้เย่เป่ยเฉิงและยิ้มอย่างอ่อนหวาน
อย่างไรก็ตามออร่าเย็นชาของชายหนุ่มและท่าทางไม่แย่แสใคร กันให้ทุกคนอยู่ห่างจากตัวเขา เขาเดินตรงไปยังพี่เลี้ยงหยูและเอ่ยถามว่า
“คุณพูดว่ามีคนลักพาตัวเด็กไปรึเปล่า?”
พี่เลี้ยงหยูรู้สึกตกใจที่จู่ๆก็มีชายหนุ่มตรงเข้ามาหาเธอ
“ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ขอบคุณมาก!”
แต่ลั่วลั่วที่ยังอยู่ในอ้อมแขนเธอตะโกนขึ้นมาว่า
“คุณลุงฮะ พี่สาวชุดแดงคนนั้นนิสัยไม่ดี เขาจะพาตัวลั่วลั่วไป”
เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กชาย เย่เป่ยเฉิงเบนสายตาไปที่เขา
พูดตามตรงแล้ว เย่เป่ยเฉิงมีความอดทนต่อเด็กค่อนข้างต่ำ จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ ตัวชายตัวน้อยที่มีดวงตากลมโตและใบหน้าเล็ก ๆ นั้นดึงดูดความสนใจจากเขาได้ ดวงตาสีเข้มของเด็กน้อยดูเหมือนจะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูด
เย่เป่ยเฉิงคิดว่าเขาน่ารัก นักแสดงหนุ่มจึงเอ่ยถามว่า
“เด็กน้อย ทำไมพี่สาวถึงต้องการพาตัวหนูไปล่ะ?”
ลั่วลั่วมองไปที่ชายหนุ่ม เขารู้สึกได้ทันทีว่าชายผู้นี้ไม่ใช่คนไม่ดี เขาจึงตอบว่า
“คุณลุงฮะ ผมกระซิบให้ลุงฟังได้ไหมฮะ?”
เย่เป่ยเฉิงพยักหน้า
ลั่วลั่วเอนตัวไปใกล้เย่เป่ยเฉิง เอาหน้าเล็กแนบไปที่หูของเขา แล้วกระซิบว่า
“ป้าคนนั้นพูดไม่ดีให้แม่ของผม ผมเลยโยนเปลือกกล้วยไปที่พื้นให้เธอล้ม ใครให้เธอมารังแกแม่ผม”
เสียงของเด็กน้อยนั้นเล็กๆน่าฟัง ลมหายใจของเด็กน้อยคลอเคลียที่ข้างหูของเขา เขารู้สึกว่าหัวใจตัวเองอ่อนยวบ
เขาหันมาถามลั่วลั่วว่า “ก็เลยแก้แค้นแทนแม่?”
เด็กน้อยไม่รู้ว่า แก้แค้น หมายถึงอะไร เขาเงยหน้าขึ้นมองคุณลุงด้วยความสับสน
เย่เป่ยเฉิงยืนนิ่งใช้ความคิดก่อนอธิบายให้เด็กน้อยฟัง
เขาอธิบายให้เด็กน้อยฟังเข้าใจง่ายๆว่า
“เมื่อมีคนมารังแกแม่ของหนู หนูก็จะช่วยแม่ของหนูรังแกเขากลับ”
เด็กน้อยเข้าและพยักหน้ารับ เมื่อเห็นว่ามีคนเข้าใจเขา เขาจึงหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ ทำให้ดวงตาของเขาเปล่งประกายสดใสและโค้งเหมือนพระจันทร์เสี้ยว
เมื่อเห็นประกายระยิบระยับในดวงตาของเด็กชาย เย่เป่ยเฉิงนึกถึงวันที่เขาเห็นเฉียวโม่หยูยืนอยู่ข้างแม่น้ำเหม่อมองไปทางขวา ดวงตาของเธอดูแวววาวราวกับจะเติมเต็มโลกนี้ด้วยความสว่างไสว
เขาก้มลงมองไปที่ลั่วลั่ว “เด็กดี ตอนนี้หนูไม่ควรช่วยแม่ของหนูด้วยการรังแกคนอื่นกลับ เพราะหนูยังเด็กอยู่ เหมือนอย่างวันนี้พวกเขาจะเอาตัวหนูไปแต่หนูยังไม่มีกำลังพอจะต่อต้าน รอโตขึ้นกว่านี้อีกหน่อย เมื่อหนูโตขึ้นและแข็งแรง พวกเขาก็ไม่กล้ารังแกแม่ของหนูอีกแน่”
ลั่วลั่วฟังเขาอย่างตั้งใจ คิ้วเล็กๆของเขาขมวดย่นขณะใช้ความคิด
ไม่ว่าเด็กคนนี้จะเข้าใจคำพูดของเขาหรือไม่ เย่เป่ยเฉิงเกิดประหลาดใจขึ้นมา วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา? ทำไมเขาต้องพูดอะไรมากมายกับเด็กคนนี้?
เขาหันไปหาเด็กสาวชุดแดงและเอ่ยขึ้นว่า
“เธอยังติดใจเรื่องนี้อยู่ไหม?”
เด็กสาวส่ายหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“ราชาเย่ ฉันไม่ติดใจอะไรแล้วค่ะ ฉันเข้าใจผิดพวกเขาไปเอง เด็กคนนี้น่ารักมาก ฉันชอบเขามากจริงๆค่ะ!”
“ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายซะ” เย่เป่ยเฉิงพูดด้วยท่าทีเมินเฉย
