28 - ถ้าฉลาดขนาดนี้ เป็นบ้าได้ยังไง?

28 - ถ้าฉลาดขนาดนี้ เป็นบ้าได้ยังไง?

สถานการณ์ของหลี่อั้งแย่มาก เขาขดตัวอยู่ที่มุมโดยฝังหัวไว้ที่ซอกหนึ่ง เขาได้รับความกระทบกระเทือนใจอย่างหนัก เขาหยิบมือถือออกมาแล้วโทรหาแฟนสาวเพื่อความสบายใจ

หลังจากนั้นไม่นานอาการของเขาก็ค่อยๆสงบลง

"ที่รัก อย่ากินไอศกรีมตอนกลางคืนนะ มันไม่ดีต่อสุขภาพ"

อาการของหลี่อั้งดีขึ้นมาก และเขาก็ส่งเสียงตอบกลับไปเล็กน้อยก่อนจะวางสาย

หลังจากนั้นไม่นานเพื่อนร่วมงานหลายคนก็มาถึง ที่นำหน้ามาคือหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย

วอร์ด 666

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยมองเข้าไปข้างในผ่านหน้าต่างและพบว่าข้างในนั้นเงียบสงบ

ทุกคนนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง เขาเปิดประตูและกดสวิตช์เพื่อเปิดไฟ แต่หลอดไฟไม่ตอบสนอง

แปลก!

"เปิดไฟฉายซิ"

แปรง!

พยาบาลเปิดไฟฉายและไม่เห็นฉากสยองขวัญที่เสี่ยวหลี่กล่าว แต่หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพบสิ่งผิดปกติในรายละเอียด

พื้นรกไปหน่อย

และเขาเห็นแสงสว่างบนเตียงของหลินฟ่าน

พยาบาลรู้สึกกลัวต่อผู้ป่วยทั้งสองใน วอร์ด 666

ฉากในอดีตตลอดหลายปีที่ผ่านมายังคงสดใสภายในใจของพวกเขา

“คุณหลับอยู่หรือเปล่า” หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยถาม

"หลับอยู่"

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยสูดหายใจเข้าลึกๆ การสื่อสารครั้งต่อไปจะซับซ้อนมากและต้องใช้ความรู้มากมาย

เช่น:

วิธีการพูดคุยกับผู้ป่วยทางจิตด้วยคำศัพท์ทางเทคนิคของผู้ป่วยทางจิต

ณ ขณะนี้.

หลินฟ่านและผู้เฒ่าจางลุกขึ้นนั่งบนเตียงและกล่าวว่า

"เราเหนื่อย เราอยากนอน พวกคุณมีอะไร"

แม้ว่าทั้งสองจะบอกว่าเหนื่อยมากแต่คราบน้ำมันยังคงเปรอะเปื้อนเต็มปากของพวกเขา

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยถามว่า: "คุณทำอะไรอยู่ตอนนี้?"

หลินฟ่าน "นอน"

ผู้เฒ่าจาง "นอน"

“หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย พวกเขาไม่ได้นอน ผมสาบานได้ ตอนนั้นมันน่ากลัวจริงๆ เขากำลังถือหัวอยู่ในมือและถือขาอยู่ในมือ เขาต้องกินคนแน่ๆ”

หลี่อั้งไม่เชื่อว่าทุกอย่างเป็นเรื่องโกหก พวกเขากำลังโกหก ฉันเห็นมันจริงๆ

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยขมวดคิ้ว การปฏิเสธคำพูดของผู้ป่วยทางจิต มันไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาด

“เสี่ยวหลี่ ภาพหลอนล้วนเป็นภาพหลอน” หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยแตะไหล่เสี่ยวลี่เพื่อปลอบโยน

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยกำลังเฝ้าดูสถานการณ์ภายในห้อง หลอดไฟถูกถอดออกและมีร่องรอยการไหม้บนหลังคา เขารู้ว่าเสี่ยวหลี่ไม่ได้โกหก ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่

เขารู้ แต่เขาไม่สามารถบอกออกมาต่อหน้าทุกคน

เขาก้าวไปข้างหน้า ก้าวนี้ระมัดระวังมาก มีเสียงเอี๊ยดอ๊าด เขาเหยียบอะไรบางอย่างใต้ฝ่าเท้า เมื่อก้มมองดูมันน่าจะเป็นกระดูกของอะไรบางอย่าง

เมื่อคิดได้แบบนั้นเขาก็อยากจะถอนตัวออกจากห้องนี้ไปทันที

แต่เขาเป็นคนควบคุมสถานการณ์ที่นี่ เขาต้องทำใจเย็นๆ

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรเรียกผอ.ฮ่าว

ตุ๊ด!

ไม่กี่อึดใจโทรศัพท์ของอีกฝั่งก็มีคนรับ

“ผอ.คุณหลับอยู่หรือเปล่า ถ้ายังไม่หลับโปรดมาที่ วอร์ด 666”

“มันสำคัญมากคุณต้องมาดูด้วยตาตัวเอง”

“ใช่ ผมแก้ไขไม่ได้ คุณต้องมาดูเอง”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่คุยกับผอ.ทางโทรศัพท์ เขายืนอยู่ที่ประตูโดยไม่อนุญาตให้พวกหลินฟ่านออกไปจากห้องอย่างเด็ดขาด

“ผอ.จะมาเร็ว ๆ นี้”

ผอ.ฮ่าวอาศัยอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช

เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จและเตรียมจะนอนดูหนัง แต่ถูกโทรศัพท์เรียกอีกครั้ง

ใช้เวลาไม่นาน

ผอ.ฮ่าวก็เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ศีรษะของเขาขาวโพลนทำให้เขาดูแก่กว่าวัยมาก สาเหตุของเรื่องนี้ก็เป็นที่ทราบกันอยู่

วอร์ด 666 เป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโรงพยาบาลจิตเวช และเป็นวอร์ดที่อันตรายที่สุดด้วย

คนธรรมดาไม่สามารถสื่อสารกับพวกเขาได้เลย

มีเพียงเขาผอ.เท่านั้นที่สามารถยับยั้งไม่ให้พวกเขาทำอะไรคุ้มคลั่ง

"ผอ.."

"ผอ.."

ผอ.ฮ่าวพยักหน้า จากนั้นมองไปที่หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย

“สถานการณ์เป็นอย่างไร?”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยกระซิบเบาๆและชี้ไปที่กองกระดูกสุนัขบนพื้น

ผอ.ฮ่าวเดินเข้าไปในห้อง เขาหยิบกระดูกขึ้นมาแล้วถูนิ้ว เขาสามารถยืนยันได้ว่าสิ่งเหล่านี้คือฟันของสุนัข แต่ไม่ใช่สุนัขธรรมดา ฟันเหล่านี้หนาและแหลมคมมาก

เขาใส่ฟันไว้ในกระเป๋าแล้วเดินมาที่เตียง

แม้ว่าจะอยู่ใกล้กันมากแต่ระยะห่างยังคงอยู่ในระยะที่ปลอดภัย

"เมื่อกี้คุณทำอะไรอยู่?"

ผอ.ฮ่าวควบคุมน้ำเสียงได้ดีมาก เขาพูดช้าๆไม่เร่งรีบ ทำให้ทั้งสองคนไม่ได้รู้สึกว่าถูกคุกคาม

"นอน"

"นอน"

หลินฟ่านกล่าวพร้อมกับผู้เฒ่าจาง

กินเนื้อ?

ไม่มีทางที่พวกเราจะยอมรับ

ผอ.ฮ่าวรู้อยู่แล้วว่าทั้งสองจะตอบแบบนี้ เขาได้กลิ่นเนื้อในห้องราวกับว่ามันเป็นเนื้อสุนัข เมื่อคิดถึงฟันในกระเป๋าเขาก็พยักหน้าด้วยความเข้าใจ

“อือ นอนได้แล้ว”

ผอ.ฮ่าวยิ้ม เขามองเห็นหลอดไฟที่วางอยู่บนพื้น มองดูรอยไหม้บนหลังคา และคราบน้ำมันบนปากของทั้งสองคน

นี่คือรายละเอียด

ผอ.ฮ่าว ได้จินตนาการเรื่องทุกอย่างสำเร็จเป็นที่เรียบร้อย แต่เขาก็ยังยากที่จะเชื่อความคิดของตัวเอง

พวกเขาปรุงอาหารด้วยไฟฟ้าโดยไม่คาดคิด?

มันคล้ายกับงานวิจัยที่ไม่เปิดเผยของเขามาก

ผู้ป่วยทางจิตจำนวนมากมีไอคิวสูงกว่าคนทั่วไป

ไอคิวสูงขนาดนั้น ทำไมถึงเป็นบ้า?

เนื่องจากมีนักธุรกิจที่มีสติปัญญาต่ำจำนวนมาก และนักธุรกิจที่มีสติปัญญาสูงมีน้อยเกินไป นักธุรกิจที่มีสติปัญญาสูงจึงมักจะลงเอยที่โรงพยาบาลจิตเวช

เขาไม่ต้องการเผยแพร่งานวิจัยนี้

เพราะเขาเองก็กลัวเช่นกัน

ผอ.ฮ่าวพบว่าเป้าของหลินฟ่านมีความผิดปกติเล็กน้อย เขายื่นมือออกไปและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“เอามันคืนมา”

หลินฟ่านพูดอย่างใจเย็น: “ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร”

ผอ.ฮ่าว ไม่ได้พูดต่อ แต่ชี้ไปที่เป้าของหลินฟ่าน

หลินฟ่านก้มศีรษะลงและมองไปที่เป้า

"มันเรืองแสง?"

"อืม เอาคืนมาให้ผม"

หลินฟ่านเปิดเป้าของเขา หยิบไฟฉายออกมาแล้วยื่นให้ ผอ.ฮ่าว

หัวใจของผอ.ฮ่าวนิ่งเป็นน้ำโดยไม่มีความผันผวน คราวที่แล้วเขาซ่อนค้อน แต่คราวนี้เขาซ่อนไฟฉาย สำหรับผู้ป่วยสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่อันตราย

คุณไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไร

แม้แต่กรรไกรตัดเล็บก็อาจจะเป็นอันตรายต่อพวกเขา