27 - ที่นั่นมีผี!
27 - ที่นั่นมีผี!
ไอ้บ้าพวกนี้สร้างเรื่องอีกแล้ว
"วันนี้สุขภาพจิตของฉันค่อนข้างดี มาเถอะพวกนายจะมาไม้ไหนก็มาเถอะ"
หลี่อั้งอวดยิ้มและเดินไปที่ วอร์ด 666
พวกเขายังหลับอยู่หรือไม่?
"กลิ่นหอมจังเลย"
ผู้เฒ่าจางกัดขาสุนัข เนื้อของมันชุ่มฉ่ำมากมันทำให้ปากของเขาเต็มไปด้วยน้ำมัน
"อืม ดีมาก"
หลินฟ่านหิวมากจริงๆ เขาแทบจะกลืนเนื้อพวกนี้ลงไปโดยไม่เคี้ยวด้วยซ้ำ
วอร์ด 666
ไฟดับแล้ว
ดูเหมือนพวกเขาจะกำลังหลับอยู่
หลังจากประสบเหตุครั้งสุดท้าย เขารู้สึกว่ามันต้องเป็นปัญหาของเขาเอง เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งบอกเขาว่าผู้ป่วยทั้งสองใน วอร์ด 666 นั้นดีมาก
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ป่วยที่มีความอันตรายมากที่สุดในโรงพยาบาลจิตเวชนี้ แต่ในความจริงแล้วพวกเขาไม่เคยทำอันตรายต่อผู้คน
ผู้คนกลัวพวกเขาเพราะว่าไม่รู้จักพวกเขาดีเท่านั้น
หลี่อั้งต้องการทำความเข้าใจผู้ป่วยทั้งสองนี้ เขาไม่ได้ต้องการจะคลุกคลีกับทั้งสองมากเกินไป แต่ต้องการทำความเข้าใจบางอย่าง
เมื่อเขามาถึงหน้าต่าง เขาเห็นร่างสองร่างอยู่ข้างใน ด้วยความช่วยเหลือของแสงไฟในทางเดิน เขาสามารถมองเห็นร่องรอยของโครงร่างได้ ราวกับว่าพวกเขากำลังรับประทานอาหารอยู่
หลี่อั้งอยากจะเข้าไปข้างในและบอกพวกเขาอย่างอ่อนโยนว่าการกินตอนกลางคืนไม่ดีต่อกระเพาะอาหาร แต่สุดท้ายเขากลับลังเล
ความตื่นตระหนกที่เขาคิดว่าหายไปแล้วได้กลับมาอีกครั้ง ความตื่นตระหนกนั้นก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา
"ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรมาก"
เขาให้กำลังใจตัวเอง
ผู้ที่สามารถทำงานในโรงพยาบาลจิตเวชมีความสามารถที่แตกต่างจากคนทั่วไป อย่างน้อยๆพวกเขาก็มีความมั่นคงทางจิตใจมากกว่าคนปกติ
เขายืนที่ประตูและรวบรวมความกล้าเพื่อเปิดประตูเบาๆ
เมื่อยืนอยู่หน้าความมืดเขาใช้แสงจากไฟฉายเข้าไปในห้อง
"พวกคุณ…"
หลี่อั้งอยากจะบอกว่านี่มันดึกแล้วทำไมพวกคุณถึงยังไม่นอน
แต่ภาพที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้านั้นทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว
ในความมืด.
ลำแสงส่องบนใบหน้าของหลินฟ่าน
หลินฟ่านถือหัวสุนัขไว้ในมือและอ้าปากพร้อมที่จะกลืนหัวสุนัขในคำเดียว
เมื่อไฟสว่างขึ้น เขาก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและจ้องมาที่หลี่อั้งอย่างว่างเปล่า ในขณะที่สุนัขที่ตายแล้วสีหน้าของมันยังคงเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและไม่เต็มใจ
คุรุ!
อวัยวะตรงส่วนกลางร่างกายของหลี่อั้งขยับ แผ่นหลังของเขาหนาวเหน็บ ภาพลวงตา ทุกอย่างเป็นภาพลวงตา เขาเหวี่ยงไฟฉายส่องไปที่ใบหน้าของผู้เฒ่าจาง
และภายใต้แสงไฟ ใบหน้าของผู้เฒ่าจางก็ซีดขาว
หัวใจของเขาเต้นเร็ว สีหน้าของเขาเย็นชา และเหงื่อเย็นหยดลงบนหน้าผากของเขา เขาค่อยๆขยับไฟฉายและแสงก็ส่องไปที่ใบหน้าของหลินฟ่าน
หลินฟ่านจับหัวสุนัขและยิ้ม จากนั้นก้มศีรษะลงและกัดหัวสุนัขคำใหญ่
แปรง!
แสงเลื่อนไปที่ใบหน้าของผู้เฒ่าจาง
ผู้เฒ่าจางยิ้มและกัดขาสุนัขของตัวเองโดยไม่สนใจหลี่อั้ง
ติ๊ก!
ติ๊ก!
หลี่อั้งถือไฟฉายยืนตัวแข็ง ดวงตาของเขาตื่นตระหนก ขาของเขาสั่นและมีของเหลวที่ไม่รู้จักไหลลงมาที่ต้นขาของเขา
เขากลัวจนฉี่แตก!
แต่เขาไม่รู้ตัว!
"อยากกินไหม" หลินฟ่านถาม
อะไร!
หลี่อั้งกรีดร้องด้วยความตกใจ โบกมืออย่างบ้าคลั่ง เขาโยนไฟฉายในมือทิ้งแล้ววิ่งล้มลุกคลุกคลานออกไปข้างนอก
"ช่วย."
"ช่วยด้วย!!..."
หลี่อั้งวิ่งไปจนสุดทาง ร่างกายของเขาชนเข้ากับผนังทางเดิน เขามองย้อนกลับไปเป็นครั้งคราวและเห็นหลินฟ่านยืนอยู่ที่ประตูในขณะที่โบกมือให้เขาเบาๆ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เสียงที่น่าสะพรึงกลัวก็ดังขึ้นในหูของเขา
“มานี่…มานี่…”
หลินฟ่านหยิบไฟฉายขึ้นมา เขามองไปที่ร่างที่ตื่นตระหนกในระยะไกลก่อนจะส่ายหัวด้วยความสับสน เขารีบซ่อนไฟฉายไว้ที่เป้าของเขา และกลับไปที่วอร์ดเพื่อรับประทานอาหารต่อ
หลี่อั้งกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งราวกับคนเสียสติในทางเดิน
แพทย์คนหนึ่งเห็นหลี่อั้งตื่นตระหนกก็รีบวิ่งเข้ามาช่วยเหลือ
"คุณเป็นอะไรไป?"
หลี่อั้งเห็นเพื่อนร่วมงานของเขาราวกับว่าเขาเห็นพระผู้มาโปรดให้รอด เขากำแขนเพื่อนร่วมงานแน่น แล้วชี้ไปที่ระยะไกล
"มีผี ที่นั่นมีผี..."
"เป็นบ้าอะไร เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่ คุณยังสติดีหรือเปล่า?"
เพื่อนร่วมงานขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหลี่อั้ง ที่นี่คือโรงพยาบาลจิตเวช ไม่ใช่โรงเก็บศพ ถึงจะมีผู้ป่วยโรคจิตแต่ก็ไม่เคยได้ยินว่ามีผีสักครั้ง
“จริงๆ...” หลี่อั้งโบกมืออย่างกังวลใจ
“ผมเห็นแล้ว ผมเห็นแล้วจริงๆ คุณต้องเชื่อผม”
"เฮ้!" พยาบาลชายพูดอย่างหมดความอดทน “ผีอยู่ที่ไหน พาผมไปดูหน่อย”
"666 วอร์ด 666" หลี่อั้งตื่นตระหนก
พยาบาลชายเพิ่งยกเท้าขึ้น แต่เมื่อได้ยินว่าเป็น วอร์ด 666 เขาก็ค่อยๆ หย่อนเท้ากลับลงไปที่พื้น เขาหยิบวิทยุสื่อสารที่ด้านหลังออกมาพร้อมกับรายงานไปที่ห้องอำนวยการในทันที!
" นี่คือเสี่ยวเหอ ผู้ป่วยสองรายใน วอร์ด 666 สร้างเรื่องอีกแล้ว เสี่ยวหลี่ก็อยู่ที่นี่ ผมต้องการความช่วยเหลือด่วน”
ห้องอำนวยการ
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยกำลังดูซีรีย์เรื่อง My Little Sister-in-law พล็อตเรื่องนั้นน่าตื่นเต้นมาก เขาหัวเราะคิดครับในขณะที่ดูโทรศัพท์ของตัวเอง และเสียงก็ดังมาจากอินเตอร์คอม
"ทราบแล้ว" เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ
แต่ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาหยิบวิทยุขึ้นมาแล้วตะโกนกลับไปว่า
“คุณว่าวอร์ดไหนนะ”
ซีซี่!
"วอร์ด 666"
โครม!
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยลุกขึ้นและเก้าอี้ของเขาก็ล้มลงไปที่พื้น
ถ้าอยู่ในวอร์ดอื่นเขาคงไม่กังวลเท่าไหร่ แต่ผู้ป่วยในวอร์ด 666 นั้นน่ากลัวมาก หากพวกเขาไม่ดูแลให้ดีไอ้บ้าทั้งสองคนนั่นคงทำให้ตัวเองตายจริงๆสักวัน
เขากดหมายเลข
120
"มีเรื่องมีราวทุกวัน.."
เจ้าหน้าที่ที่ทำหน้าที่เข้าเวรของโรงพยาบาลกลางบ่นอย่างเหนื่อยนาย
แต่อีกฝ่ายยังคงเซ้าซี้ไม่หยุดเขาจึงตอบไปตรงๆ
“ฉันรู้ โรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน เดี๋ยวพวกเราจะไป”
โรงพยาบาลจิตเวชมีปัญหาอยู่ตลอดเวลา และคนขับรถของโรงพยาบาลกลางประจำเมืองได้จดจำหมายเลขของโรงพยาบาลจิตเวชชิงซานได้นานแล้ว
