26 - มันต้องเป็นภาพลวงตาอีกแน่ๆ!
26 - มันต้องเป็นภาพลวงตาอีกแน่ๆ!
“ผมชอบเนื้อสุนัขผัดพริกไทย”
ผู้เฒ่าจางจินตนาการในขณะที่น้ำลายของเขาไหลออกมาจากมุมปาก
“มันต้องหอมมากแน่ๆ”
"ผมชอบหม้อไฟมากกว่า" หลินฟ่านกล่าวความคิดของเขา
"เนื้อผัดพริกก็อร่อย ตุ๋นซีอิ๊วก็อร่อย"
"หม้อไฟดีกว่า"
"เต้าหู้ตุ๋นเนื้อก็ดีเหมือนกันนะ"
โดยไม่สนใจการมีอยู่ของสุนัขคร่ำครวญ พวกเขากำลังเลือกเมนูอาหารด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันปากของพวกเขาก็เต็มไปด้วยน้ำลายและท้องของพวกเขาก็ส่งเสียงครวญไม่หยุด
"น่าเสียดายที่เราไม่มีหม้อ" ผู้เฒ่าจางกล่าวด้วยความเศร้า
"พวกเราไม่มีไฟด้วย" หลินฟ่านรู้สึกหดหู่ใจเช่นกัน
ทั้งสองรู้สึกผิดหวังมาก แต่ไม่นานก็ดูเหมือนพวกเขาคิดถึงเรื่องบางอย่าง ทั้งสองมองหน้ากันอย่างแน่วแน่และพร้อมเพรียง
“มันมีวิธีอยู่?”
"ฮ่าๆๆ!"
"ฮ่าๆๆ"
พวกเขาหัวเราะ.
ในเวลานี้ สุนัขคร่ำครวญเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว แต่อีกฝ่ายคว้าเนื้อที่หลังคอของของมันไว้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหลุดจากการควบคุมของหลินฟ่าน
แต่มันไม่ยอมตายแบบนี้ มันพยายามส่งเสียงร้องขู่!
อึก!
หลินฟ่านเห็นว่าสุนัขกำลังจะตะโกน เขารู้สึกตกใจมากเขายัดแขนของเขาเข้าไปในปากของมัน
“หุบปาก!”
“อย่าตะโกนไม่เช่นนั้นผู้ดูแลจะมาเห็น ถ้าผู้ดูแลมาเห็นชะตากรรมของเจ้าจะเลวร้ายเป็นอย่างมาก”
หลินฟ่านกระซิบกับสุนัขในสิ่งที่อีกฝ่ายอาจไม่เข้าใจ
สุนัขคร่ำครวญเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างถึงที่สุด
ไอ้สาระเลว!
ฉันเป็นสัตว์ร้ายระดับสอง พวกแกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง เอาแขนสกปรกของแกออกจากปากฉัน แล้วสุนัขคร่ำพยายามใช้กรามของมันเพื่อกัดแขนของหลินฟ่าน
แต่ไม่ช้ามันก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ
แขนของมนุษย์นั้นแข็งมาก แม้ว่ามันจะเป็นถึงปีศาจร้ายระดับ 2 แต่พลังของมันดูเหมือนจะไม่สามารถสร้างแม้แต่รอยขีดข่วนให้กับแขนของเขา
ผู้เฒ่าจาง พลิกกล่องและพยายามหาไฟแช็คและไม้ขีดไฟ แต่หลังจากค้นหาเป็นเวลานาน เขาก็ไม่พบมัน
"ไม่พบ"
"มันน่าเศร้า อาหารที่น่ารักเช่นนี้อยู่ตรงหน้าเราแล้วแท้ๆ แต่เรากลับไม่สามารถทำอะไรได้"
เขาเศร้ามาก
จากนั้นเขาก็ลูบขนสุนัขเบาๆ และกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าโศกว่า
“เจ้าหมา น่าเสียดายที่เราไม่พบเครื่องมือจุดไฟ ถ้าเราจุดไฟได้ เราก็กินเจ้าได้”
สุนัขคร่ำครวญมีความงงงุนเป็นอย่างมาก มนุษย์พวกนี้ทำราวกับว่ามันต้องเสียใจไปด้วยที่มันไม่สามารถอุทิศเนื้อให้พวกเขากิน
ไอ้พวกสาระเลว
มันเป็นสิ่งชั่วร้าย มนุษย์จะกินสิ่งชั่วร้ายได้อย่างไร? มันเป็นไปไม่ได้.
"แล้วคุณกำลังมองหาอะไร?" ผู้เฒ่าจางถาม
หลินฟ่านเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างสงบ
"ผมกำลังดูหลอดไฟอยู่"
ผู้เฒ่าจางยังมองเขาด้วยความสงสัย หลังจากดูไประยะหนึ่งแล้ว เขารู้สึกว่าดวงตาของเขาพราวเล็กน้อยและไม่สบายใจเลย
"แล้วหลอดไฟมีประโยชน์อะไร?"
“ไฟฟ้าสามารถย่างเนื้อสัตว์ให้สุกได้หรือไม่” หลินฟ่านถามคำถามร้ายแรง
ผู้เฒ่าจางเกาหัวของเขา เขาไม่เข้าใจว่าหลอดไฟจะย่างเนื้อได้อย่างไร มันมีความร้อนถึงขนาดนั้นเลยหรือ?
หลินฟ่านพูดกับตัวเอง: “ผมจำได้ว่าตอนฝึกฝนร่างกายด้วยไฟฟ้าผมได้กลิ่นเนื้อไหม้ เราก็น่าจะใช้หลักการนี้ได้เหมือนกัน”
"ถ้าอย่างนั้นก็ลองกันเลย" ผู้เฒ่าจางกล่าว
IQ ของสุนัขคร่ำครวญนั้นไม่ต่ำ และรูปแบบการสื่อสารและพฤติกรรมระหว่างมนุษย์มันสามารถเข้าใจได้
แต่ตอนนี้.
มันต้องการจะบอกว่ามันไม่เข้าใจสิ่งที่ทั้งคนสองคนกำลังพูดถึง
ทุกคำที่พวกเขาพูดมันเข้าใจทั้งหมด แต่เมื่อเอามารวมกันเป็นประโยคก็ทำให้มันมึนงงเป็นอย่างมาก
"เริ่มกันเลย"
หลินฟ่านยืนอยู่บนเตียง แต่ยังไม่ถึงหลอดไฟ เขาเอาเก้าอี้พลาสติกข้างประตูมาตั้งบนเตียงพร้อมกับถอดหลอดไฟออกมาก่อนที่จะมองเห็นรูมรณะทั้งสองรู
“คุณต้องการความช่วยเหลือจากผมไหม” ผู้เฒ่าจางถาม
หลินฟ่านส่ายหัวและพูดว่า "ไม่ ผมทำเองได้"
จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นและปล่อยให้สุนัขเข้าใกล้รูมรณะอย่างช้าๆ
สุนัขคร่ำครวญตระหนักได้ว่ามนุษย์กำลังจะฆ่ามัน มันดิ้นรน พยายามตะโกน แต่มันส่งเสียงไม่ได้ มันทำได้เพียงกรีดร้องอยู่ในใจ
“ไอ้พวกสารเลว!”
"หยุดนะ!"
ซีซี่!
ทันใดนั้น กระแสไฟฟ้าก็ไหลเข้ามาทำให้ขนของสุนัขตั้งขึ้น ร่างกายของมันสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่อยู่เหนือธรรมชาติ แต่เรื่องนั้นก็ไม่ได้ทำให้มันไม่กลัวไฟฟ้า
ร่างกายของหลินฟ่านก็สั่นเทาเช่นกัน
"ช่างเป็นกระแสอันทรงพลัง แข็งแกร่งกว่าในโรงเรียนนั้นมาก"
ในไม่ช้ากลิ่นเนื้อไหม้ก็ลอยออกมา ครึ่งชีวิตที่เหลืออยู่ของสุนัขคร่ำครวญแทบจะถูกทำลายลงในพริบตา
"นี่! มันยอดเยี่ยมจริงๆ"
หลินฟ่านรู้สึกสดชื่นจากการบำบัดด้วยไฟฟ้าช็อต จากนั้นเขาก็เปลี่ยนตำแหน่งและเหยียดสุนัขออกไปอีกครั้ง
ซีซี่!
ไฟฟ้าที่เกิดการช็อตระเบิดอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ได้ทำให้ปณิธานของหลินฟ่านสั่นคลอน
ขนของสุนัขติดไฟไปแล้ว และเนื้อของมันก็เริ่มส่งกลิ่นหอมมากขึ้น
ผู้เฒ่าจางตั้งตารอด้วยความปรารถนา มันมีกลิ่นที่ดี
มันมีกลิ่นที่ดีจริงๆ
ในเวลานี้สุนัขคร่ำครวญเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย เมื่อกระแสน้ำไหลผ่านร่างกาย มันก็อยู่ไม่ไกลจากความตายสักเท่าไหร่ และลมหายใจของมันก็อ่อนลงเรื่อยๆ
ในขณะเดียวกันมันก็รู้สึกว่าเนื้อของมันหอมจริงๆ
แต่มันไม่ยอมแพ้ มันคำรามอย่างไม่เต็มใจ
"เจ้าพวกเดรัจฉาน!"
………….
หลอดไฟในโรงพยาบาลจิตเวชสั่นไหว มันทำให้บรรยากาศดูคล้ายกับบ้านผีสิงพิกล
วันนี้หลี่อั้งคอยดูแลกะกลางคืน
ตอนนี้เขาอารมณ์ดีและชีวิตของเขามาถึงจุดสูงสุดแล้ว แฟนของเขาน่ารักมาก เธอเป็นคนดีและอ่อนโยน แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่พวกเขาก็ผ่านขั้นตอนทุกอย่างมาแล้ว ยกเว้นขั้นตอนสุดท้าย
ในช่วงกลางวันของวันนี้พวกเขามีโอกาสได้ไปดูหนังด้วยกัน
“ฉันรู้ว่าคุณต้องการอะไร แต่ฉันเป็นผู้หญิงหัวโบราณ ฉันต้องการมอบความสมบูรณ์แบบให้คุณในวันแต่งงาน และตอนนี้ฉันสามารถให้รางวัลอย่างอื่นกับคุณ...”
ขณะที่หลี่อั้งรออย่างตื่นเต้น แฟนสาวของเขาก็เปิดซิปและก้มศีรษะลงเงียบๆ
เขารวบผมของเธอขึ้นในทันที
มันเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมที่สุด!
ตั้งแต่นั้นมาเขาสาบานว่าจะทำงานหนัก เขาจะต้องเก็บเงินเพื่อแต่งงานกับเธอให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
ในทางเดิน
"เกิดอะไรขึ้นกับหลอดไฟ ทำไมมันถึงกะพริบ" หลี่อั้งมองไปที่หลอดไฟแล้วส่ายหัว
"ช่างไฟฟ้าทำงานไม่ได้เรื่องจริงๆ!"
เขาไม่สนใจเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ แต่ลาดตระเวนตามทางเดินต่อไป
ด้านหน้าคือ วอร์ด 666
เขาคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น
เขารู้สึกว่าเขาต้องอ่านผิดแน่ๆ มันต้องเป็นภาพลวงตาอีกครั้ง มันคงเป็นภาพลวงตาที่เกิดจากการทำงานหนักเกินไป
เขาเพิ่งไปดูคนไข้ทั้งสองในวอร์ด 666 และเห็นพวกเขานอนหลับอยู่ มันจะเกิดเรื่องขึ้นอีกได้ยังไง!
