บทที่ 41: ตาต่อตา

บทที่ 41: ตาต่อตา

หลินเฟยอวี้มองไปที่โม่เฟยด้วยสายตาที่ดูบูดบึ้ง

“หลินเฟยอวี้ เป็นคนไม่ดี ถึงเขาจะน่าประทับใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะแซงหน้าเขาไม่ได้! เขาจะช่วยซูจื่อหานใส่ร้ายโม่เฟยได้อย่างไร”

"ในหัวใจของเขา เขาควรจะเป็นที่ 1”

“ไม่เคยคิดเลยว่าโม่เฟยจะโชคดีขนาดนี้ ฉันหวังว่าฉันจะโชคดีเหมือนเขา”

…

เมื่อได้ยินคำตำหนิของเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่รอบๆ หลินเฟยอวี้ก็ขมวดคิ้ว คู่หมั้นที่มีความสามารถแย่ๆ ที่มเหสีของจักรพรรดิเลือกให้หลัวอวี้ทำให้เขาอับอายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

โม่เฟยมองดูซูจื่อหาน เขาไม่เคยกินพายที่ต่ำต้อย

ตอนนี้ซูจื่อหานเริ่มจัดการกับสมุนไพรในมือของเขา ทักษะในการทำโพชั่นของเขาไม่ได้โดดเด่นนัก แต่มากเกินพอที่จะทำโพชั่นรักษาระดับ 1 ได้

โม่เฟยแอบปล่อยพลังวิญญาณบางส่วนของเขาเพื่อขัดขวางการทำงานของซูจื่อหาน

ซูจื่อหานไม่ได้สังเกตอะไรเลยเมื่อเขาล้มเหลวในครั้งแรก และขมวดคิ้วในครั้งที่สอง แต่รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเขาล้มเหลวในครั้งที่สาม และสี่ครั้งที่ซูจื่อหานล้มเหลวก่อนที่โม่เฟยจะได้ลงมือทำอะไร

นักเรียนมอบยาที่พวกเขาลงมือทำอย่างบ้าคลั่งอย่างต่อเนื่องและเสร็จสิ้นการทดสอบ ซึ่งส่วนใหญ่มองไปที่ซูจื่อหานอย่างแปลกใจ

แน่นอนว่าซูจื่อหานเห็นพวกเขา เขาโกรธในใจ แต่เขาไม่กล้าออกหน้าจัดการพวกเขาเพราะเพื่อนร่วมชั้นในชั้นเรียนนี้รวยมากหรือมีอำนาจมาก

ซูจื่อหานมองไปที่สมุนไพรแห่งดวงดาวสุดท้าย แสดงความแน่วแน่ในดวงตาของเขา

โม่เฟยขดริมฝีปากของเขา เมื่อทำผิดต่อ โม่เฟย เขาจะไม่มีโอกาส

ครั้งที่ห้าซูจื่อหานก็ล้มเหลวอีกครั้ง ตอนนี้ทั้งชั้นเริ่มนินทาเรื่องนี้

“เขาแพ้อีกแล้ว! เขาแพ้อีกแล้ว!”

“ไม่ใช่วันของเขาในวันนี้!”ร

“ด้วยทักษะการกลั่นที่ไม่ดีนั้น เขาจะเจาะช่องคนอื่นได้อย่างไร! ไร้ยางอายมาก!”

…

เมื่อเห็นซูจื่อหานแพ้อีกครั้งเหยียนเฉินก็ดูตื่นเต้นทุกครั้ง “เยี่ยมมาก! ยอดเยี่ยม! ใครบางคนจะอยู่ข้างฉันแม้ว่าฉันจะแพ้ก็ตาม” เหยียนเฉินหน้ามุ่ยและพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “น่าเสียดาย! เราเข้ากันไม่ได้ หรือฉันสามารถยืมการวิจารณ์ตนเองของเขาได้”

โม่เฟยเหลือบมองที่เหยียนเฉิน

“คุณยังมีโอกาสอีกสองครั้ง ใจเย็น ๆ. บางทีคุณอาจจะผ่านก็ได้”

เหยียนเฉินเหลือบมองโม่เฟยและขมวดคิ้ว “ด้วยโชคของคุณ บางทีฉันอาจจะผ่าน”

โม่เฟยยิ้ม “อย่ากังวล ดาวนำโชคอยู่ที่นี่ คุณจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน”

เหยียนเฉินกระพริบตาและพยักหน้าอย่างหนัก

โม่เหยแอบจัดการยาของเหยียนเฉินด้วยพลังทางจิตวิญญาณของเขา

จากนั้นเหยียนเฉินก็มองไปที่ยาที่เขาทำและตะโกนว่า

“โม่เฟย ดูนี่สิ! มันเป็นสีฟ้า! ยาที่ฉันกลั่นเป็นสีน้ำเงิน! แม้ว่าความบริสุทธิ์จะต่ำกว่า 60% แต่ก็ดีพอสำหรับฉันที่จะทำโพชั่นสีน้ำเงิน!”

โม่เฟยมองไปที่ยาที่น่ากลัวในมือของเหยียนเฉิน

“มาเลย ดูซิว่าคุณจะผ่านหรือไม่”

เหยียนเฉินพยักหน้าและส่งมอบให้ครูทันที หลังจากที่ครูวางมันไว้ใต้เครื่องตรวจจับ มันก็อ่านว่า “65!”

ครูมองไปที่เหยียนเฉินด้วยคิ้วขมวด “ด้วยความบริสุทธิ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไปหากเป็นคนอื่น แต่เนื่องจากเป็นคุณ ฉันจะลดมาตรฐานลง ยินดีด้วย คุณผ่าน!”

เหยียนเฉินเพิกเฉยต่อถ้อยคำของอาจารย์โดยสิ้นเชิง และกระโดดอย่างตื่นเต้น

“ดีมาก! ฉันผ่าน!”

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ร่าเริงของเหยียนเฉินครูก็ส่ายหัว “สำรวมกิริยาหน่อย!”

เหยียนเฉินเกาศีรษะ ใบหน้าแดงก่ำ

และตอนนี้ซูจื่อหานรู้สึกละอายใจตัวเองมากขึ้น แม้แต่หยานเฉินก็ยังผ่าน! น่าอายจริงๆ!