บทที่ 39 เพิ่มความมั่นใจ
“เอาล่ะโรเบิร์ต นั่นเป็นเรื่องของอนาคต เราต้องตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับเขาตอนนี้ เราควรให้รางวัลเขาเป็นคะแนนดีไหม?” ชาร์ล็อตต์ลากโรเบิร์ตผู้ดื้อรั้นกลับเข้ามาในที่นั่งของเขา
“แค่ให้คะแนนเขา 200 เพราะเขาใช้สมองและเจอช่องโหว่ เราไม่สามารถลงโทษที่เขาอาศัยไหวพริบได้ เราคงเป็นตัวตลกของทุกตระกูลธุรกิจถ้าเราทำอย่างนั้น”
"ตกลง" “แน่นอน เขาไม่ได้แหกกฎ”
"เฟลิกซ์เราตัดสินใจว่าคุณจะได้รับรางวัล 200 คะแนนแทนที่จะเป็น 100 เดิมเป็นรางวัลโบนัส" อับราฮัมยิ้มด้วยแววตาที่ซ่อนเร้น
เฟลิกซ์เห็นแต่ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ดังนั้นเขาจึงหยุดคิดและยอมรับคะแนนฟรี
.....
2 นาทีต่อมา
รุ่นน้องครึ่งหนึ่งมาถึงโดยไม่เหนื่อย เพราะพวกเขาใช้ลิฟต์และไม่ต้องวิ่งมากนัก แม้ว่าพวกเขาจะเต็มไปด้วยเลือดและรอยขีดข่วน บางคนถึงกับฟันหัก พวกเขาต่อสู้อย่างหนักเพื่อ 100 แต้มนั้น
แต่พวกเขายังทำได้ดีกว่าคนอื่น ๆ ที่อาจยังอยู่ในห้องหรือปีนบันไดกลับ พวกเขาถูกทุบตีแต่ยังทำภารกิจไม่สำเร็จ
ทุกคนที่ไปถึงก็เห็นเฟลิกซ์ยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมจ้องมองที่เพดานอย่างเฉยเมยราวกับว่าเขากำลังใคร่ครวญทางเลือกในชีวิตของเขา
แต่พวกเขาไม่ได้รู้สึกแปลก เพราะคิดว่าเขาเพิ่งมาถึงจากลิฟต์อีกตัวหนึ่งเหมือนกัน สิ่งเดียวที่น่าสงสัยเกี่ยวกับเขาคือความจริงที่ว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บเหมือนพวกเขา
ในไม่ช้าพวกเขาก็เริ่มตั้งคำถามว่าใครไปกับเฟลิกซ์
“ฉันขึ้นลิฟต์ตัวแรก ไม่มีนะ”
"ฉันลิฟต์ตัวที่ 2 ฉันไม่เห็นเขาอยู่กับเราแน่นอน"
"เชี่ย? เขาไม่ได้ขึ้นตัวที่ 3 ด้วย"
"....."
สุดท้ายพวกเขาก็จ้องไปที่เฟลิกซ์โดยไม่พูดอะไร พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ทำภารกิจนี้ ความคิดที่ว่าเขาใช้บันไดนั้นไม่อยู่ในสมองเลย ไม่ว่าเฟลิกซ์จะเหมือนพระเจ้าแค่ไหนเมื่อเขาทุบตีพวกเขามาก่อน แต่นั่นยังอยู่ในสามัญสำนึก
5 นาทีต่อมา
รุ่นน้องที่ใช้บันไดก็มาถึง น่าแปลกที่เคนนี่และโอลิเวียอยู่ในหมู่พวกเขา สำหรับโอลิเวียร์นั้นสามารถเข้าใจได้ เนื่องจากเธอไม่ได้มีส่วนร่วมในการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม สำหรับเคนนี่ซึ่งเป็นรุ่นน้องที่ค่อนข้างแข็งแกร่งและเฉลียวฉลาด การไม่สามารถคว้าตำแหน่งในลิฟต์ได้ มันค่อนข้างแปลก
ผู้อาวุโสไม่รีบเร่งหลังจากเห็นสภาพของรุ่นน้องเหล่านั้น เปลือกตาของพวกเขากระตุก 2-3 ครั้ง เพราะพวกเขาสังเกตเห็นว่าเด็ก 2-3 คนอ้วกเอาอาหารเช้าออกมาที่มุมห้อง
เหตุผลสำหรับงานง่าย ๆ นี้คือการค้นหาเพียงสองสิ่งเท่านั้น นั่นคือความโหดเหี้ยมและความฟิต พวกเขาค่อนข้างพอใจกับอย่างแรก แต่อย่างหลังค่อนข้างน่าผิดหวัง
หลังจากนั้นไม่นานอับราฮัมก็ปรบมือสองครั้งเพื่อดึงความสนใจมาที่เขา
"เนื่องจากทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว ก็ถึงเวลาประเมินผลงานของคุณ" เขาคลิกที่สร้อยข้อมือ จากนั้นโฮโลแกรมก็โผล่ขึ้นมา "พวกคุณ 21 คนสามารถผ่านภารกิจได้สำเร็จ ฉันจะเรียกชื่อผู้ที่ผ่าน หากคุณไม่ได้ยินชื่อของคุณ แสดงว่าคุณล้มเหลว" เขาอ่านชื่อผู้ที่ผ่านจากรายการโฮโลแกรม "แจ็ค เดวิด โอเว่น ลุค ซาร่าห์... โนอาห์ เฟลิกซ์..."
บรรดาผู้ที่ได้ยินชื่อของตนกำหมัด ส่วนผู้ที่ไม่ได้ยินก็ร้องไห้อย่างน่าสงสารเพราะสูญเสียคะแนนไป 100 คะแนน พวกเขาไม่มีคะแนนแม้แต่น้อยและยังติดลบ ความคิดเรื่องการถือศีลอดเข้ามาจิตใจของพวกเขาทันที
ทันใดนั้นก็มีคนเอะใจว่าฟลิกซ์ก็ทำงานสำเร็จเช่นกัน นั่นค่อนข้างแปลกเพราะเขาเชื่อว่าเฟลิกซ์ไม่ได้มีส่วนร่วมตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ
ท้ายที่สุดเขาไม่ได้อยู่ในลิฟต์ และไม่ได้ใช้บันไดอย่างแน่นอน ทำไมเขาถึงผ่าน?
เขาเข้าหาลูกพี่ลูกน้องกลุ่มที่แพ้ และพูดเรื่องเฟลิกซ์โดยไม่สะทกสะท้าน
'ให้เขาถามผู้อาวุโส ฉันไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามกับการตัดสินใจของพวกเขา ฉันยังคงต้องการชีวิตของฉัน แต่พวกปัญญาอ่อนเหล่านั้นจะกล้าเผชิญหน้ากับผู้ใหญ่เกี่ยวกับความลำเอียงที่โจ่งแจ้งนี้' เขาถอยกลับไปยังตำแหน่งของเขาและยังคงนวดแก้มที่ช้ำต่อไป
ไม่นานข่าวก็ส่งผ่านจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง จนกระทั่งเสียงกระซิบเงียบ ๆ ก้องกังวานในห้องโถง ดังมากจน แม้แต่ผู้อาวุโสก็รู้สึกได้
“พอแล้ว เกิดอะไรขึ้น! อธิบายมา ไม่งั้นทุกคนจะถูกหัก 20 คะแนน” อับราฮัมทุบกำปั้นบนโพเดียมเพราะสีหน้าดูหมิ่นเหยียดหยามอย่างโจ่งแจ้งบนใบหน้าของพวกเขา
จู่ ๆ ความเงียบก็ครอบงำทั้งชั้น ทุกคนกลัวเกินกว่าจะผายลมต่อหน้าผู้อาวุโสที่โกรธเคือง พวกเขาอาจจะสุภาพและอ่อนโยนเกือบตลอดเวลา แต่เมื่อพวกเขาโกรธ
เขาจะตายอย่างรวดเร็ว
หากพวกเขาไม่มีบุคลิกที่ดุร้าย พวกเขาก็คงไม่สามารถรักษาตำแหน่งของพวกเขาในฐานะผู้อาวุโสของตระกูลอาณาจักรธุรกิจได้
"พูด!"
อับราฮัมไม่มีเวลาหมกมุ่นอยู่กับความเงียบงัน เนื่องจากเรื่องที่สำคัญกว่านั้นกำลังรอเขาอยู่
“ผู้อาวุโส เรากำลังคุยกันเกี่ยวกับเฟลิกซ์ เราพบว่าเขาผ่านการทดสอบโดยไม่ทำอะไรเลย เราแค่สงสัยว่าเขาทำได้ยังไง เพื่อเราจะได้เรียนรู้จากเขาในครั้งต่อไป” รุ่นน้องสวมแว่นก้มหัวลงด้วยความเคารพและอธิบายโดยไม่พูดติดอ่าง
ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ยิ้มอย่างเห็นด้วยกับคำอธิบายของเขา พวกเขาชื่นชมความจริงที่ว่าเขาฉลาดพอที่จะตั้งคำถามกับการตัดสินใจของพวกเขาโดยไม่ต้องพูดตรง ๆ ว่า 'ทำไมเขาถึงผ่านทั้งที่ไม่ทำอะไรเลย แต่ไม่ใช่เรา'
“ง่าย ๆ เขาเป็นคนเดียวที่ค้นพบความลับที่เราทิ้งไว้ระหว่างภารกิจ ถ้าคุณใช้สติปัญญาของคุณเหมือนที่เราสอนคุณ และไม่วิ่งเหมือนลิงในขณะที่เราออกคำสั่งคุณ คุณอาจจะเห็นมันเช่นกัน”
ผู้อาวุโสและรุ่นพี่ที่เหลือต่างพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อพวกเขาฟังอับราฮัมพูดจาไร้สาระอย่างเคร่งขรึม
“ความลับนี้มีขึ้นเพื่อดูว่าใครจะใช้ประโยชน์จากกลไกปกป้องครอบครัวที่เรากล่าวไปก่อนหน้านี้ เพื่อผ่านภารกิจนี้ไปโดยไม่เสียเหงื่อ หากคุณใช้สมองสักวินาที คุณอาจจะรู้ว่าการให้สายเลือดของคุณแก่เรา คุณไม่จำเป็นต้องวิ่งไปที่ห้องของคุณตั้งแต่แรกเหมือนที่เฟลิกซ์ทำ”
“คราวหน้าก็ใช้สมองสิ”
ผู้อาวุโสอับราฮัมไม่พอใจและผิดหวัง เขาดุพวกเขาโดยไม่สนใจว่าผู้อาวุโสที่อยู่ข้างหลังเขากำลังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ทำลายการกระทำของเขา
คนเดียวที่รู้ว่าอับราฮัมโกหกแต่ไม่ตลกคือเฟลิกซ์
เขาเบิกตากว้างมองผู้อาวุโสอับราฮัมที่บิดเบือนข้อเท็จจริงว่ามันแผนของพวกเขามาโดยตลอด แทนที่จะเป็นช่องโหว่ที่เขาค้นพบ
ตอนนี้เขารู้เหตุผลของความเอื้ออาทรและแววตาซ่อนเร้นของอับราฮัมแล้ว เขาขมวดคิ้วกับความพยายามโง่ ๆ ของพวกเขาที่จะติดสินบนเขา เป็นที่ชัดเจนว่าผู้อาวุโสไม่ต้องการเสียศักดิ์ศรีในภารกิจแรกของค่ายฝึก
หากงานแรกมีช่องโหว่ขนาดใหญ่เช่นนี้ มันจะกลายเป็นเรื่องตลกในสายตาของรุ่นน้อง และพวกเขาไม่ยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
ในขณะเดียวกันเด็กเหล่านั้นก็เปลี่ยนสายตาไปมาระหว่างอับราฮัมกับเฟลิกซ์ด้วยดวงตาเบิกกว้าง ไม่กล้ายอมรับความจริงที่ว่าไอคิวของพวกเขาต่ำกว่าเฟลิกซ์ อันธพาลของครอบครัวที่โดดเรียนทุกคลาส
ในสายตาของพวกเขา การยอมรับมันก็เหมือนกับการยอมรับว่าเวลาที่พวกเขาใช้เรียนรู้เพื่อที่จะฉลาดขึ้นนั้นเปล่าประโยชน์
ในไม่ช้าความตกใจของพวกเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความมึนงง เมื่อพวกเขาหยุดคิดอคติ เฟลิกซ์ก็มีความกล้าหาญ มองการณ์ไกล และฝีมือต่อสู้กับความแข็งแกร่งก็เหนือกว่าพวกเขาไปแล้ว มันคงแปลกที่เขาจะไม่เอาชนะพวกเขาด้วยสติปัญญา
'ฉันคิดว่าฉันตายดีกว่า ถ้าการดำรงอยู่ของฉันมีไว้เพื่อให้ผู้อาวุโสเปรียบเทียบเขากับฉัน อย่างนั้นก็ควรจบเสียมันตอนนี้เลยดีกว่า'
'ฉันถูกตี และวิ่งขึ้นลงบันได 15 ชั้น เพียงเพื่อจะถูกตบด้วยความจริงที่ว่าฉันไม่ต้องทำทั้งหมดนั่นก็ได้ ฉันควรจะโยนตัวเองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อกู้หน้าพ่อแม่กลับมา'
...
ทันใดนั้นทั้งชั้นก็เย็นลงเมื่อรุ่นน้องครึ่งหนึ่งจ้องมองเพดานด้วยความคิดอยากฆ่าตัวตาย
อับราฮัมตระหนักทันทีว่าแผนของเขาได้ผล หลังจากเห็นท่าทางยอมรับความพ่ายแพ้ของรุ่นน้อง
เขาพยายามกอบกู้สถานการณ์โดยเร็วด้วยการประจบพวกเขา "แม้พวกเราเหล่าผู้อาวุโสอาจไม่ได้แสดงให้เห็น แต่เราชื่นชมจริง ๆ ที่คุณไม่ยอมแพ้กับงานนี้ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะผ่าน"
“ตั้งสติให้ดี ค่ายฝึกเพิ่งเริ่มต้น เชื่อฉัน มีหลายร้อยวิธีที่จะแสดงความสามารถของคุณ พวกคุณบางคนอาจปลุกสายเลือดได้เร็วกว่าเฟลิกซ์ ในขณะที่พวกคุณบางคนอาจได้รับความสามารถที่ดีกว่าเขา คุณแค่ต้องหาทางเอาชนะเขาให้ได้”
อับราฮัมไม่หวั่นไหวเลยที่ใช้เฟลิกซ์เป็นหินให้พวกเขาเหยียบย่ำ ตราบใดที่ความมุ่งมั่นของพวกเขายังคงจุดประกาย เขาจะตบเฟลิกซ์ด้วยคะแนนเป็นค่าตอบแทน
“ฉันพูดถูกไหมเฟลิกซ์?” เขาตัดสินใจใส่เฟลิกซ์เข้าไปในปริศนาของเขาหลังจากเห็นว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ได้ผล
เฟลิกซ์ถอนหายใจเมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาไม่รู้ว่าทำไมอับราฮัมถึงพยายามช่วยเศษขยะเหล่านั้นที่สูญเสียเป้าหมายตั้งแต่ครั้งแรกที่พ่ายแพ้ แต่เขาทำได้แค่เล่นตามน้ำเท่านั้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้เงิน
“อันที่จริง ฉันไม่ใช่คนที่ดีที่สุดหรือใกล้เคียงเลย เมื่อวานนี้ฉันเห็นใน UVR มนุษย์หลายคนมีความสามารถเฉพาะตัวที่แตกต่างกัน ฉันอยากได้มันมาก” สีหย้าเขาทรุดลงและเสริมว่า “น่าเสียดายที่ทำไม่ได้ เพราะมันเป็นความสามารถเฉพาะตัวพวกเขาเท่านั้น และไม่มีใครสามารถเอามันไปจากพวกเขาได้”
“คุณได้ยินไหม คุณเพียงแค่ต้องค้นหาพรสวรรค์ที่ไม่เหมือนใครของคุณ และจากนั้นจะไม่มีใครดีเท่าคุณเมื่อคุณมีมัน ดังนั้นจงเงยหน้าขึ้น มันเร็วเกินไปที่จะรู้สึกท้อแท้ การฝึกฝนเพิ่งเริ่มต้นขึ้น และฉันไม่อนุญาตให้คุณยอมแพ้ในตอนนี้”
อับราฮัมสนับสนุนเฟลิกซ์อย่างรวดเร็วด้วยเสียงที่ทะลุทะลวง ซึ่งทำให้หัวใจของผู้แพ้ที่กำลังสิ้นหวังจุดประกาย
นี่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ค่อนข้างมาก เนื่องจากไม่มีใครอยากมีชีวิตเหมือนตัวประกอบเพื่อเปรียบเทียบให้ผู้อื่นดูดี
พวกเขาเพียงหวังว่าตนจะเป็นตัวละครหลักในชีวิตและเรื่องราวของพวกเขาเอง และสิ่งที่อับราฮัมและเฟลิกซ์กล่าวถึงคือการจุดไฟเพื่อช่วยให้พวกเขาบรรลุเป้าหมาย
บรรยากาศที่หนาวเย็นหายไปทันที มันจะไม่หายไปได้อย่างไร? ในเมื่อดวงตาของผู้แพ้เหล่านั้นเต็มไปด้วยเปลวไฟที่ลุกโชนราวกับคบไฟ กระตือรือร้นที่จะค้นหาพรสวรรค์เฉพาะตัวที่จะทำให้พวกเขาแตกต่างจากคนอื่น ๆ
เฟลิกซ์เกาแก้มขณะสังเกตผลลัพธ์ของการเพิ่มความมั่นใจ 'มาดูกันว่าพวกนายจะทนได้นานแค่ไหน'
'ไม่ว่ายังไงตราบใดที่ฉันได้รับค่าตอบแทนจากการให้กำลังใจ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะทำมันอีกครั้ง'
----------------------------------
เปิดให้อ่านฟรีวันล่ะตอน (ลงตอนใหม่วันละ 2 ตอน)
