ตอนที่ 111 ทำไมฉันไม่รู้ว่าตัวเองกินข้าวอ่อนอยู่

“ผางเหว่ย!” เย่เทียนตะโกนด้วยความโกรธ ผางเหว่ยที่กลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่เงียบลงทันที!

เมื่อพ่อเย่เห็นว่าเด็กน้อยที่เขาเลี้ยงมากลายเป็นอันธพาลที่ให้เพื่อนหัวเราะไม่ได้ด้วยซ้ำ พ่อเย่จึงให้รางวัลเกาลัดแตกไปอีกที

เย่เทียนเอามือกุมหัวตรงจุดที่โดนเขกทั้งสองแล้วรีบเข้าไปในบ้านเพื่อรักษาระยะห่างจากพ่อ “พ่อเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมต้องตีผมด้วย? ช่วยไว้หน้าผมตอนอยู่กับเพี่อนหน่อยเถอะ”

ตอนนี้เย่เทียนอายุ 25 ปีแล้ว ตั้งแต่จำความได้พ่อแม่ของเขาไม่เคยตีหรือดุด่าเขาเลย

เหตุผลข้อแรกคือ เขามีผลการเรียนดีมาตั้งแต่เด็กแถมไม่มีปัญหาที่โรงเรียน ดังนั้นพ่อแม่จึงไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง

เหตุผลข้อสองคือ แม้ครอบครัวเขาจะยากจนแต่ก็ให้กำเนิดลูกชายอย่างเขา

แต่เขาคิดไม่ถึงว่าหลังจากพ่อแม่กลับมาจากหมู่บ้านหยิ่นหลงเมื่อเช้าจะเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนแบบนี้ ถ้าเขาเดินผิดแม้แต่นิดเดียวเกรงว่าชีวิตน้อยๆของเขาคงเลือนหายไปด้วย

พ่อเย่ที่เห็นเย่เทียนวิ่งหนีเข้าบ้านก็เดินไปหยิบร่มจากข้างประตูแล้วรีบวิ่งตามไป เย่เทียนที่เห็นพ่อวิ่งตามาเขาจะกล้าหยุดวิ่งได้ยังไง

พ่อเย่ที่มีสุขภาพไม่ดีวิ่งตามจนหมดแรงแต่ก็ไม่อาจตามเย่เทียนที่มีสุขภาพแข็งแรงได้ เขาหยุดพักหายใจแล้วชี้ร่มไปทางเย่เทียนด้วยความโกรธ “เจ้าเด็กตัวเหม็นรีบมานี่เลย คอยดูแล้วกันว่าวันนี้ฉันจะหักขาสุนัขของแกไหม แกกล้าดียังไงถึงซื้อรถใหม่ รีบเอารถไปคืนเพื่อนแกเดี๋ยวนี้”

เดิมทีเขาต้องการให้เพื่อนร่วมชั้นของเย่เทียนเอารถกลับไปแต่อีกฝ่ายตอบปฎิเสธ เขายังบอกด้วยว่าเย่เทียนจ่ายเงินซื้อรถคันนี้ไปแล้วและรถคันใหม่นี้เป็นการแสงความกตัญญูต่อพวกเขา

ถ้าไม่เป็นเพราะเงินจากการขายเครปทั้งวัน เขาจะซื้อรถใหม่ที่กว้างแบบนี้ได้ยังไง คนแก่ๆอย่างพวกเขาคงไม่โชคดีขนาดนั้น....

เหมือนพ่อเย่จะมีบางอย่างที่ไม่สามารถพูดต่อหน้าผางเหว่ยได้ พ่อเย่จึงหันไปบอกผางเหว่ยที่พยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิตอยู่ “เสี่ยวผาง ครอบครัวเรามีเรื่องสำคัญจะพูดกับเสี่ยวเทียน เธอขึ้นไปรอเขาข้างบนเถอะเดี๋ยวฉันให้อางกวงชงชาขึ้นไปให้ ถ้าเราคุยกับเขาจบแล้วฉันจะปล่อยตัวเขาไปให้”

หน้าผางเหว่ยที่กลมเป็นปลาปักเป้าค่อยๆยิ้มกว้างขึ้นจนหน้ากลายเป็นสีตับหมู เขาขอตัวขึ้นไปข้างบนแล้วรอรับการลงโทษจากเย่เทียน เมื่อเขาขึ้นไปถึงชั้นบน “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

เย่เทียนด่าผางเหว่ยอยู่ในใจในขณะที่ฟังเสียงหัวเราะบ้าๆที่ดังก้องตรงบันได “ไอ้คนทรยศ!”

เย่เทียนเผชิญหน้ากับพ่อเย่เพียงลำพัง เขาไม่เข้าใจ เขาซื้อรถใหม่กว้างๆก็เพื่อความสบายของพ่อแม่ เขาทำอะไรผิด?

หรือว่าพวกเขานั่งบนโรลส์-รอยซ์ของชุมชนแล้วไม่อยากเปลี่ยนเป็นรุ่นอื่น?

หรือมีเหตุผลอื่นใดที่ทำให้เขาอยากคืนไมบัคเอส600ที่เพิ่งซื้อมาใหม่?

อู๋ตี๋ทำดีมากที่ไม่เอารถกลับคืนไป!

“เสี่ยวเทียน พ่อจะถามลูกอีกครั้ง ลูกจะเอารถใหม่ไปคืนไหม 100,000 หยวน ลูกจะใช้ประโยชน์จากรถแสนหยวนได้มากแค่ไหนกันเชียว? รถสามล้อของลูกก็พอให้พวกเราใช้แล้ว”

ต้องรีบเอาเงิน 100,00 หยวนไปคืนลูกสะใภ้ หรงหรงได้เป็นผู้จัดการตั้งแต่อายุยังน้อยแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย กว่าเธอจะมีเงินได้ขนาดนี้คงต้องเก็บนานมากแน่

ผู้หญิงดีๆแบบนี้พวกเราเห็นแล้วถูกใจมาก ลืมเรื่องรถใหม่นั่นไปเลย ต้องไปขอบคุณสำหรับความเมตตาของเธอแล้วชวนมากินข้าวเย็นที่บ้าน

นอกจากนี้ต่อให้มีงานมากแค่ไหนเธอก็ต้องกลับบ้านและบ้านหลังนี้เป็นบ้านของเธอที่ซื้อมา มันคงไม่ดีที่รับคนแก่อย่างพวกเขามาอยู่ด้วยแต่เธอจะไล่พวกเขาไปเหรอ?

“ถ้ายังอยู่ในบ้านพ่อแม่แล้วจะพัฒนาความรู้สึกได้ยังไง ถ้าไม่พัฒนาความรู้สึกกันแล้วเธอจะมอบหลานตัวอ้วนให้พ่อกับแม่ได้ไงล่ะ?”

พ่อเย่มองเย่เทียนด้วยความตะลึง เมื่อรู้ว่าลูกชายรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่เขาก็ละอายใจจนไม่พูดไม่ออก พ่อเย่วางล่มที่ชี้เย่เทียนลงและพูดต่อด้วยความเกลียดชังที่เหล็กไม่ใช่เหล็กกล้า

“ลูกอย่าโทษที่พ่อแม่หัวรั้นเลย ลูกมีแฟนที่สวยและอ่อนโยนเหมือนหรงหรงแล้วแถมยังช่วยลูกได้ด้วย ลูกเป็นคนแรกในหมู่บ้านที่จบมหาวิทยาลัยนะเสี่ยวเทียน ครอบครัวเรายอมทุบหม้อเหล็กขายเพื่อให้ลูกได้เรียนจบมหาลัย4ปี ทำไมลูกไม่ยอมไปหางานทำหลังเรียนจบแต่ไปกินข้าวอ่อนกับผู้จัดการสาวอย่างหรงหรงแทน?”

ถ้าชาวบ้านรู้เรื่องนี้คงได้หัวเราะพวกเขาแน่ พวกเขาเสียหน้าไม่ว่าแต่ลูกเป็นผู้ชายที่มีความภาคภูมิใจนะ ลูกอยากโดนคนอื่นแทงข้างหลังหรือไง? ไม่ว่าครอบครัวเย่จะจนแค่ไหนทายาทก็ห้ามสูญเสียความทะเยอทะยาน

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปลูกห้ามทำแบบนี้อีก ถึงจะไม่ได้เป็นผู้จัดการแบบหรงหรงแต่ก็ห้ามมีตำแหน่งต่ำเกินไป ถ้าลูกทำเงินได้แล้วพวกเราจะทุบหม้อเหล็กขายมาเป็นสินสอดให้เอง พอถึงตอนนั้นคงเติมเต็มความปราถนาของเจ้าตัวน้อยวัยสองขวบได้แล้ว พ่อรู้แล้วนะว่าลูกแต่งงานกับเซียวหรงแล้ว ตอนนั้นที่พาสะใภ้คนสวยอย่างหรงหรงกลับหมู่บ้านไม่รู้ว่ามีคนอิจฉากันกี่คน...”

พ่อเย่พูดจนปากแห้ง เย่เทียนที่อยู่ไม่ไกลดูเหมือนเป็นคนโง่ที่ถูกตรึงอยู่กับที่ เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่พ่อพูด!

เมื่อพ่อเย่เห็นเย่เทียนนิ่งไปไม่ตอบอะไรกลับ ความโกรธที่ระงับก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง “แกเป็นใบ้หูหนวกไปแล้วหรือไง? แกฟังฉันอยู่ไหม ตั้งแต่กลับมาจากหมู่บ้านฉันกับแม่แกก็จะตายเพราะความเศร้าอยู่แล้ว ตอนนี้แกไม่ต่างจากหมูตายไม่กลัวน้ำเดือด ไม่เข้าใจจริงๆว่าหรงหรงชอบอะไรในตัวแก”

“ถ้าแกไม่หางานทำอย่างจริงจังเพื่อทำคะแนนให้เธอเห็น ก็ระวังพระเจ้าส่งสายฟ้ามาฆ่าแกแล้วกัน ส่วนรถคันใหม่ก็ไม่ต้องพูดแล้ว ในเมื่อแกซื้อมาแกก็ต้องรับผิดชอบคืนสินค้า”

“อย่าลืมคืนเงิน 100,000 หยวนให้หรงหรงโดยเร็วที่สุดด้วย เดี๋ยวฉันจะไปถามหรงหรง ถ้าฉันรู้ว่าแกเก็บเงินไว้ฉันจะกลับมาหักขาแกทั้งสองข้าง”

พระเจ้า ให้สายฟ้าผ่ามาฆ่าฉันตอนนี้เลยเถอะ

พ่อพูดเรื่องอะไร?

ใช้เงินของเซียวหรง?

กินข้าวอ่อน?

ก่อนหน้านี้อู๋ตี๋บอกพ่อแม่ว่าไมบัคเอส600ราคา 100,000 หยวนใช่ไหม?

ถ้าพวกเขารู้ว่ารถคันใหม่มีราคา 10 ล้าน พวกเขาจะหักขาฉันตรงนี้เลยรึเปล่า?