จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ บทที่ 536

บทที่ 536: คำโกหกแสนเล็กน้อย

"ฉันเหนื่อยมากเลย ฉันไม่ต้องการที่จะขยับสักกะนิดเดียว" หลังจากการต่อสู้ได้จบลง อาเซอร์ซีบรีสก็ได้นั่งลงบนพื้นที่สกปรกพร้อมกับถอนหายใจ

คนอื่นๆต่างก็รู้สึกเหมือนกัน มีเพียงความฝันที่เหลืออยู่ที่เดินไปลูทของจากบอส

การต่อสู้กินระยะเวลานานมาก เพราะพวกเขาจำเป็นที่จะต้องลดค่าความเสียหายที่สร้างได้ เผื่อว่าพวกเขาจะถูกเสกให้กลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่า ถึงแม้ว่าจะไม่สูญเสียใครไป แต่พวกเขาก็เหมือนกับล้าทั้งร่างกายและจิตใจ

"พวกนายคิดว่าอะรูเกิลทำผิดหรือเปล่า?"ดอกไม้อ้างว้างถามออกมาเงียบๆ

ทุกๆคนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำถามของเขา

ดอกไม้อ้างว้างไม่ใช่คนที่พูดมาก เขามักจะเป็นคนเงียบๆที่ยืนอยู่ใกล้น้องสาวของเขาและทำตัวเหมือนกับผู้พิทักษ์

"โว๊ว ดอกไม้ จู่ๆทำไมนายถึงถามคำถามที่ดูลึกซึ้งแบบได้กันล่ะ!"อาเซอร์ซีบรีสพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะ

ดอกไม้อ้างว้างไม่ได้หัวเราะด้วย แต่เขาก็ยังถามต่ออีกว่า "ดาลารันคือที่ไหนงั้นเหรอ? ถ้าตอนนี้มันถูกทำลายไปแล้ว ยังคงมีนักเวทย์คิรินทัวร์เหลืออยู่หรือเปล่า?"

ผู้เล่นบางคนในกลุ่มทหารรับจ้างซินซินก็ได้มีนิสัยในการอ่านมาจากลูหลี่ เพราะลูหลี่ได้นำกลยุทธมากมายมาจากการอ่านหนังสือพวกนั้น

ดอกไม้อ้างว้างเองก็เป็นคนที่ค่อนข้างประหลาด เขามักจะใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือ โรงแรมหลายแห่งมีหนังสือให้อ่านและด้วยความที่มีเมืองใหญ่ๆเพิ่มเข้ามาอีก จึงทำให้มีหนังสือมากมายให้เลือกสรรค์

ซึ่งสำหรับดอกไม้อ้างว้างแล้ว นักเวทย์คิรินทัวร์คงจะเหมือนกับต้นตำรับเวทย์มนต์สุดท้ายเลย

"ถ้านายไปที่ห้องสมุดของเมืองลมวายุ นายลองหาหนังสือที่มีชื่อว่า 'สมุดบันทึกของโรแลนด์' ดู หนังสือเล่มนั้นจะอธิบายถึงเหตุการณ์ที่นายอยากจะรู้ได้ "ลูหลี่กล่าว" ดาลารันเป็นเมืองหลวงของเวทมนตร์ แต่มันก็ได้ถูกยึดครองโดยอาทัสและเคลทาซัส อย่างไรก็ตาม นักเวทย์ไม่ได้ยอมแพ้เลยสักนิด พวกเขาใช้พลังเวทย์มนต์ที่แข็งแกร่งพาตัวเองลอยขึ้นเหนือท้องฟ้า ตอนนี้พวกเขาคงจะอยู่ห่างไกลจากกองทัพศัตรูแล้วแหละ "

"งั้นพวกเขาก็มีแคมป์เล็กๆอยู่บนฟ้ากันสินะ?"ดอกไม้อ้างว้างถาม

"อืม ... อาจจะเป็นแบบนั้น ... " ลูหลี่พูดออกมาอย่างไม่แน่ใจ อาชีพเดิมของเขาคือดรูอิดและเขาสนใจแค่เรื่องของอาชีพโจร ดังนั้นแล้ว เขาจึงจำได้แต่สิ่งที่เขาอยากจะจำ

นั้นทำให้เขาไม่รู้เรื่องของอาชีพนักเวทย์นัก

ดาลารันเป็นสถานที่ลึกลับอันเป็นสวรรค์ของเหล่านักเวทย์ แม้แต่ลูหลี่ก็ยังไม่รู้วิธีไปเลย

"ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปที่แคมป์ของคิรินทัวร์" ดอกไม้อ้างว้างพูดออกมาด้วยความมุ่งมั่น เวทย์มนต์ของเหล่านักเวทย์ได้สร้างความสนใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก

นอกจากนี้แล้ว คำพูดของอะรูเกิลก็เหมือนกับสะกิดเขามายังในใจของเขา

ตัวของดอกไม้อ้างว้างเองนั้นชื่นชมในความสามารถของอะรูเกิลในการผสมเผ่ามอนสเตอร์เข้าด้วยกัน เขาได้แต่จินตนาการถึงความสามารถของอะรูเกิลที่เป็นเพียงข้ารับใช้ของนักเวทย์แห่งดาราลัน งั้นบางทีเขาก็อาจจะสามารถเป็นข้ารับใช้ของจอมเวทย์ยูอาร์ที่ค้นคว้าเรื่องมนุษย์หมาป่าก็ได้

ซึ่งเขาก็ได้แต่จินตนาการถึงภาพของอะรูเกิลที่ได้แต่หอบวัสดุเวทย์มนต์ไปมาระหว่างโรงแปรธาตุในดาลารัน ในขณะที่เขาเดินอยู่ เขาคงจะเห็นภาพนักเวทย์ชั้นสูงมากมายที่โอ้อวดเรื่องความสำเร็จของตน ในตอนนั้นอะรูเกิลคงจะคิดว่าเขาไม่อยากที่จะใช้ชีวิตแบบนี้อยู่อีกแล้ว

เขาพร้อมที่จะใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ โดยไม่สนใจคำพูดของใคร!

ซึ่งมันดูเป็นความคิดที่ดูธรรมสำหรับคนธรรมดาคนอื่นๆ คนมากหน้าหลายตาต่างก็เคยมีความคิดนี้กันทั้งนั้น จากนั้นมันก็ได้หายไป เมื่อเวลาได้ผ่านไป แต่อะรูเกิลนั้นแตกต่างออกไป เขาไม่พอใจในชีวิตของเขา เขาจึงได้เชื่อในสิ่งที่เขาเชื่อ

"นายลองไปที่ป่าเทเรมอสฟอลและลองไปทำเควสที่นั้นดูก็ได้นะ ถ้านายได้รับชื่อเสียงสักประมาณหนึ่ง นายก็อาจจะสามารถคุยกับไจน่าก็ได้ "ลูหลี่แนะนำ" เธอน่าจะเป็นผู้รับคนของนักเวทย์คิรินทัวร์อยู่"

แต่สำหรับ NPC นักเวทย์นั้น มีเพียงเอกวินที่ลูหลี่สนใจ

แต่น่าเสียดายที่เอกวินได้ตายลงไปแล้วและเมดีฟที่เป็นลูกชายของเธอก็แปลกๆไปบ้าง

"เฮ้ พวกนายไม่สนใจเรื่องของอุปกรณ์พวกนี้เลยเหรอ? ฉันกำลังจะลูทมันนะ"ความฝันที่เหลืออยู่กล่าวขณะที่กำลังวาดวงกลมอยู่ที่พื้น

เมื่อเด็กสาวกำลังลูทของอยู่ ควรจะไม่มีใครพูดอะไรสิ ถ้าพวกเขาจดจ่อกับสิ่งที่เธอทำอยู่ล่ะก็ มันเหมือนกับว่าเธอได้ทำสิ่งที่ดูยิ่งใหญ่เลยทีเดียว

"ลูทสักทีเถอะ ถ้าเธอลูทได้ของดีๆ ฉันอาจจะให้รางวัลเธอก็ได้นะ "ลูหลี่พูดขึ้นมาขณะที่เฝ้ารอคอยความฝันที่เหลืออยู่ลูทของ

"ใครโกหกเป็นสุนัข" ความฝันที่เหลืออยู่กล่าวพร้อมกับมองไปที่ลูหลี่ด้วยความกังขา

"ใครจะไปโกหกกัน? ทำๆไปเถอะน่า "ลูหลี่พูดขึ้นมา เขาอยากที่จะมีแส้อยู่ในมือเขาซะจริง

"ชิ บังคับเด็กให้ทำอะไรพวกนี้ ... " ความฝันที่เหลืออยู่พึมพำในขณะที่นั่งอยู่หน้าบอส

เธอคว้าไปรอบๆและหยิบไอเท็มออกมาพร้อมกับพูดว่า "หนังสือของยูอาร์ ... "

"จริงๆงั้นเหรอ?"ลูหลี่สะดุ้งโหยงในทันที

"ฮ่าฮ่า ได้ทีฉันละ" ความฝันที่เหลืออยู่หัวเราะขณะที่เธอดูเหมือนจะภูมิใจมากกับไอเท็มที่ส่ายไปมาบนมือของเธอ "ที่จริงมันเป็นหนังสือทักษะของ 'ภาพสะท้อนในกระจก' มันดูคล้ายกันมากเลยนะ พี่ชายดอกไม้ พี่ต้องให้รางวัลฉันแล้วแหละ ... "

ดอกไม้อ้างว้างก็ดูค่อนข้างจะภูมิใจมากและก็ได้โยน 5 เหรียญทองให้กับเธอ

ความฝันที่เหลืออยู่เป็นสมาชิกที่จนที่สุดในทีม เธอไม่ชอบการแข่งขัน แต่เธอกลับยังเลี้ยงสัตว์อีกเป็นฝูง ด้วยความที่เธอมีสัตว์เลี้ยงและจะต้องให้อาหารมันทุกวัน สมาชิกคนอื่นๆจึงคอยช่วยเธอ

ภาพสะท้อนในกระจก มันเป็นความสามารถของนักเวทย์ที่อยู่ในระดับ 1 ซึ่งสามารถสร้างร่างแยกของผู้ร่ายได้ ร่างแยกนี้สามารถใช้เวทมนตร์และโจมตีได้เป็น 20% ของพลังโจมตีของผู้ร่ายและมีระยะการใช้งานอยู่ที่ 14 วินาที

มันถือว่าเป็นทักษะที่ดีมากและการที่ดรอบในดันเจี้ยนที่กักเก็บเขี้ยวแห่งความมืดก็ถือว่าเหมาะสมแล้ว

อย่างไรก็ตาม ลูหลี่รู้สึกหงุดหงิดมาก เขาอดไม่ได้อีกแล้วที่จะแกล้งความฝันที่เหลืออยู่เพิ่มอีก แต่โชคดีไปที่เขาไม่อยากจะตีผู้หญิง ตะกี้เขาเกือบเชื่อจริงๆว่าหนังสือยูอาร์มันดรอบลงมา

หลังจากที่หัวเราะมาพักใหญ่ นักล่าตัวน้อยก็ได้ลูทไอเท็มต่อ

"หนังสือของยูอาร์!"ตาของความฝันที่เหลืออยู่กระพริบไปมาในขณะที่ลูหลี่จ้องไปที่เธอด้วยความโกรธ จากนั้นเธอก็ได้โน้มตัวมาข้างหน้าและหัวเราะออกมา เพียงเพื่อแสดงให้เห็นว่ามันเป็นแค่วัสดุหายากเท่านั้นเอง มันไม่ใช่แม้แต่กุญแจมือของคนตะกละที่ลูหลี่ต้องการเลยสักนิด

มันคือ ชิ้นส่วนวิญญาณเวทย์มนต์ มันใช้สำหรับสร้างอุปรณ์นักเวทย์ที่สำคัญมาก

แม้ว่าจิตใจของลูหลี่จะจดจ่ออยู่กับหนังสือของยูอาร์ แต่เขาก็ไม่ได้ดูถูกวัสดุหายากชิ้นนี้ที่มีมูลค่าถึง 100-200 เหรียญทองหรอกนะ นักล่าตัวน้อยคนนี้ต้องการที่จะแก้แค้นลูหลี่ ซึ่งก็มีแต่ลูหลี่คนเดียวเท่านั้นที่เธอจะต้องแก้แค้นให้ได้

"อืม นี้มันหนังสือของยูอาร์" ความฝันที่เหลืออยู่พูดออกมาเป็นครั้งที่สาม

ลูหลี่พุ่งมาในทันที เด็กสาวคนนี้จำเป็นต้องมีวินัยหน่อยแล้ว มันจะมากเกินไปแล้วนะ เธอได้ยินว่าไอเท็มที่ลูหลี่พูดออกมานั้นเป็นไอเท็มพิเศษ แต่เธอไม่รู้จริงๆเลยสักนิดว่ามันดีมากแค่ไหนกัน

"เห้ นายจะทำอะไรนะ?"นักล่าตัวน้อยที่เห็นลูหลี่วิ่งพรวดเข้ามา ก็ได้กรีดร้องออกมาและวิ่งไปหลบหลังคนอื่นๆ

"อย่าวิ่งสิ ฉันจำเป็นที่จะต้องสอนเธอถึงอะไรบางอย่างนะ การโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ดีสำหรับเด็กนะรู้ไหม "

ลูหลี่ไล่ตามเธอไปเรื่อยๆขณะที่คิดถึงว่าพ่อแม่เธอจะคิดยังไงถ้าเขาแตะต้องเธอ

เมื่อเห็นการเล่นหนูไล่จับแมวกัน คนอื่นๆต่างก็คิดแค่ว่านี้มันเป็นการเล่นกันเท่านั้นเอง