จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ บทที่ 513

บทที่ 513: การคริติคอลและความเสียหายจากการเผาไหม้

หลังจากที่พวกเขาได้พูดคุยกันจบแล้ว พนักงานเสิร์ฟสาวเองก็ได้ผละตัวออกมาจากผู้เล่นคนอื่นได้สำเร็จ ซึ่งเธอก็ได้เห็นลูหลี่กับแฟรี่น้ำนั่งด้วยกันอยู่และนั้นทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจมาก แต่การแสดงออกของเธอก็ยังปกติอยู่และไม่มีใครจับได้

ในฐานะที่เป็นนักฆ่าระดับสูงแล้ว ผ้าคลุมหน้าของแฟรี่น้ำไม่มีผลอะไรกับเธอเลย

นอกจากนี้แล้ว มันยังมีทักษะทั่วไปในเกมที่มีชื่อเรียกว่า ตรวจจับ ซึ่งสามารถใช้ได้จากทุกอาชีพ ทักษะนี้จะทำการตรวจสอบเป้าหมายที่กำลังสวมผ้าคลุมหน้าอยู่ กลายร่างหรือกำลังล่องหน

แน่นอนว่าอัตราการดรอบของมันค่อนข้างต่ำมาก ลูหลี่เคยได้ยินว่ามันมีแค่ในตำนานเท่านั้นเอง

"คุณต้องการอะไรคะ?"พนักงานเสิร์ฟสาวถาม

"ไวน์"

"ไวน์"

ทั้งคู่เลือกไวน์และตอบแทบจะเป็นเวลาเดียวกันเลย

การแสดงออกที่ดูมืดมนของพนักงานเสิร์ฟสาวได้หายไป เพราะทั้งคู่ต่างก็เลือกไวน์ที่เธอชอบ

เธอชอบการเลือกเครื่องดื่มของผู้เล่นสองคนนี้และความทุกข์ที่เกิดจากการคิดว่าผู้เล่นสองคนนี้หลอกเธอก็ได้หายไป

ผู้ชายคนอื่นๆในเกมมักจะไม่เลือกไวน์เพราะมันไม่แรงพอ ส่วนผู้หญิงก็มักจะไม่เลือกมันเพราะมันค่อนข้างแปลกและรสชาติก็เหมือนหญ้าอีก

"เกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน?"แฟรี่น้ำถามออกมาอย่างนุ่มนวล หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟสาวได้ออกไปแล้ว

"เธอคงจะรู้สึกแย่มาก บางทีเธออาจะรู้แล้วก็ได้ว่าฉันเป็นคนพาเธอเข้าไปยังสมาคมนักฆ่า "ลูหลี่ให้ความสนใจกับเรื่องนี้มาก เพราะพนักงานเสิร์ฟสาวเป็นคนให้เควสกับเขา ยิ่งพวกเขามีปฏิสัมพันธ์กันมากเท่าไหร่ ความสำคัญของเควสก็มากขึ้นเท่านั้น

"ไม่มีทางที่เธอ ... เธอเป็นแค่ ... " แฟรี่น้ำรู้สึกประหลาดใจ

"ใช่ มี NPC ที่เป็นแบบนี้มากมายอยู่ในเกมรุ่งอรุณ" ลูหลี่ไม่คิดว่าความคิดของแฟรี่น้ำผิดอะไรนัก เพราะในตอนนี้ ผู้เล่นแทบทุกๆคนคิดเพียงแค่ว่า NPC ก็เหมือนกันหมดทุกคน

แต่หลังจากที่พวกเขาได้พบกับ NPC มากกว่านี้แล้วล่ะก็ พวกเขาคงจะพบว่า NPC นั้นซับซ้อนมากเสียยิ่งกว่ามนุษย์เสียอีก

"แล้วยังไงต่อล่ะ?"แฟรี่น้ำนั้นไม่กลัวผู้เล่นเลยสักคน แต่เธอกลับกลัวที่จะทำให้ NPC เสียใจซะงั้น

"พูดว่าขอบคุณสำหรับไวน์ ว่าแต่ทำไมเธอถึงสั่งไวน์กันล่ะ?"ลูหลี่พูดออกมาพร้อมกับคิดว่าภัยคุกคามที่อาจจะเกิดจากพนักงานเสิร์ฟสาวได้ผ่านไปแล้ว

พนักงานเสิร์ฟสาวไม่คิดที่จะจัดการกับพวกเขา บางทีการหาเครื่องประดับมาให้เธอคงจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขากลับคืนมาเหมือนเดิมก็ได้มั้ง

"เพราะมันมีรสชาติของหญ้านะ ไม่มีใครเลยที่อยากจะเล่นกับฉันตอนยังเด็ก ฉันจึงมักล้มตัวลงบนพื้นหญ้าและนอนหลับลงไป แม่และพ่อของฉันก็พูดเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่สามารถเลิกนิสัยแบบนี้ได้เลย"แฟรี่น้ำพูดออกมา

พนักงานเสิร์ฟสาวได้นำไวน์มาเสิร์ฟให้กับลูหลี่อย่างรวดเร็วพร้อมกับแก้วไม้ มือของเขาเองก็เอื้อมไปข้างล่างของถ้วย จากนั้นกระดาษแผ่นหนึ่งก็ได้มาอยู่บนมือเขา

แฟรี่น้ำเองก็ทำตามเขา แต่ก็ถูกหยุดไว้โดยลูหลี่ หลังจากที่การกระทำของเธอทำให้เกิดเสียง

"นี่มันอะไรงั้นเหรอ?"แฟรี่น้ำทำตามลูหลี่และดูเหมือนว่าเธอจะได้รับกระดาษแผ่นหนึ่งมา

"เธอเคยได้รับเควสจากสมาคมนักฆ่าหรือเปล่าล่ะ?"ลูหลี่ถาม

"ไม่เลย ... พนักงานเสิร์ฟสาวไม่คิดที่จะคุยกับฉันเลย หลังจากที่ฉันทำเควสสำเร็จแล้ว เธอก็ไม่สนใจฉันเลย "แฟรี่น้ำเป็นคนฉลาดและก็ตระหนักถึงเรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว" นี่เป็นวิธีที่เราควรจะได้รับเควสงั้นสินะ?"

แน่นอนว่าหากเข้ามาสมาคมแล้วไม่รู้วิธีรับเควส มันคงจะเลวร้ายที่สุดเลย

"ชู่ นี่เป็นความลับนะ ดังนั้นแล้ว อย่าให้ใครรู้ล่ะ ค่อยไปดูเควสก็ได้ตอนที่เธอออกไปจากที่นี้ "ลูหลี่กล่าวออกมาขณะที่เธอเก็บกระดาษไว้ในกระเป๋าและเริ่มดื่มไวน์

"นายรู้มากเลยนะ" แฟรี่น้ำไม่ได้จะสอบสวนอะไรลูหลี่ เธอแค่รู้สึกประทับใจก็เท่านั้นเอง

กว่าที่เธอจะมาได้ถึงขนาดนี้ เธอพึ่งพาตัวเองอย่างเดียวและไม่ได้เอาภูมิหลังของเธอมาใช้ประโยชน์มากนัก ไม่อย่างนั้นแล้ว เธอก็คงจะไม่แตกจ่างพวกเด็กคนรวยคนอื่นๆหรือพวกลูกคนรวย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอใช้ความสามารถของเธอเอง

ลูหลี่เป็นหนึ่งในคนที่ทำให้เธอประทับใจได้ ซึ่งก็มีไม่มากนักที่เธอเคยรู้จัก ในช่วงที่ได้พูดคุยกัน ภายในจิตใจของเธอบอกได้เลยว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ เขาก็เหมือนกับเธอ และมันก็คงจะคุ้มค่าไม่น้อยหากมีเขาเป็นเพื่อนด้วย

"เวลาแทบจะไม่เหลือแล้ว เอาเป็นว่าค่อยไปคุยกันครั้งหน้านะ ถ้าเควสยากเกินไป เธอจะขอให้ฉันช่วยก็ไม่เป็นไรนะ "ลูหลี่หยุดพูดชั่วคราว ก่อนที่จะกล่าวต่อ" แต่ราคาของการช่วยเหลือนั้นไม่ถูกหรอกนะ"

แฟรี่น้ำรู้สึกมึนงงในขณะที่เธอมองลูหลี่เดินออกไป

หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง เธอก็ก้มหน้าลงและถอนหายใจ เขาไม่เคยที่จะหยุดพูดเรื่องเงินเลยสักครั้ง เธอเริ่มที่จะตั้งคำถามกับตัวเองแล้วว่า เธอหน้าเกลียดเกินไปหรือเปล่าหรือว่าวันพรุ่งนี้เธอควรจะไปส่องกระจกตอนเช้าดี

อย่างไรก็ตาม การโหยหาเงินของลูหลี่นั้นไม่ใช่สิ่งที่น่ารังเกียจอะไรมากนักสำหรับคนทั่วไป

เขาไม่ได้ขโมยใครมา ไม่ได้เป็นโจร และก็ปฏิบัติตามกฏของเกมและสังคมอย่างเคร่งครัด

เป็นผู้ชายที่มีเป้าหมายในชีวิตที่มีเสน่ห์ซะจริง

ในวันนี้ก็พอจะมีเวลาเหลืออยู่บ้าง ผู้เล่นส่วนใหญ่ก็จะไปเพิ่มระดับกันหรือไม่ก็ลงดันเจี้ยน ส่วนผู้เล่นที่เหนื่อยจากการเพิ่มระดับก็จะไปฝึกทักษะอาชีพกัน แต่ตรงกันข้ามกับลูหลี่เลย เขาในตอนนี้ต้องการแค่ที่จะนั่งอยู่ข้างนอกห้องพยาบาลคอยน้องสาวของเขาเท่านั้นเอง

เขาได้ออกมาจากเกมและไปนั่งอยู่ข้างนอกห้องพยาบาล

เขาใช้เงินเป็นล้านๆ ดังนั้นแล้ว โรงพยาบาลแห่งนี้จึงจัดสถานที่ๆดีให้กับเขา ลูหลี่สามารถสังเกตุเห็นสิ่งต่างๆมากมายได้จากกระจกบานเล็กๆที่อยู่ด้านหน้าเขานี้

ใบหน้าของเธอซีดและตามร่างกายของเธอก็มีสายระโยงระยาง

ความรู้สึกเจ็บปวดของลูหลี่นั้นมีสองอย่างที่อยู่บนโลกใบนี้

อย่างแรกคือความหิว และอีกอย่างคือต้องคอยนั่งเฝ้ามองน้องสาวของตัวเองที่กำลังทุกข์ทรมาน

แต่ช่างโชคร้าย ในชีวิตนี้มักจะมีหลายๆสิ่งที่เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงไปได้

ในบัญชีของเขามีเงินอยู่ 5 ล้านดอลลาร์ ซึ่งเป็นเงินที่ได้จากการยืม ลูหลี่นั้นกังวลว่าจะเกิดอะไรบางอย่างขึ้นและกลัวว่าจะไม่มีเวลาให้ไปยืมเงิน แต่ด้วยเงินที่ยืมมาจากแฟรี่น้ำแล้ว เขาจึงไม่ต้องกังวลอะไรอีก

ในวันที่สอง ลูซินก็ต้องผ่าตัดอีกเล็กน้อย มันทำให้ลูหลี่กังวลและไม่ได้เข้าไปในเกมเลยทั้งวัน

เจ้าของบ้านเช่าสาวได้บอกว่าสมาคมกฏแห่งดาบได้พ่ายแพ้ต่อสมาคมสวรรค์ชั้นเจ็ดไปแล้ว โชคทางใต้แห่งเปอร์เซียได้เป็นคนนำทีมในครั้งนั้นและก็ได้ใช้แผนการที่ดูไร้ยางอายมาก

เขาใช้ประโยชน์จากความอดทนอันน้อยนิดของแฟรี่น้ำและก็ได้ฆ่าเขาเป็นคนแรก เมื่อเขาได้ออกห่างจากทีมมากเกินไป

แต่ในรอบบ่ายพวกเขาก็ไม่ได้แพ้ เพราะทีมที่พวกเขาต้องเจอนั้นค่อนข้างที่จะธรรมดา คนส่วยใหญ่ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมสมาคมจักรวรรดิฉินถึงเข้ารอบ 16 ทีมมาเจอกับทีมของลูหลี่ได้

อย่างไรก็ตาม หลังจากรอบนั้นผ่านไป โชคของพวกเขาก็ได้หมดลง แต่ลิงอ้วนที่กำลังอารมณ์เสียอยู่กลับสร้างชื่อให้กลับตัวเองในการแข่งขันรอบนี้

ด้วยตำแหน่งของเขาและทักษะต่างๆมากมายมันทำให้เกิดปัญหากับโจรและนักรบของฝ่ายศัตรู ซึ่งจากที่เขาได้เป็นเป้าหมายของการล่า กลับกลายเป็นให้ลิงอ้วนแสดงฝีมือซะงั้น

อัตราคริติคอลของลิงอ้วนและความเสียหายจากการเผาไหม้นั้นสูงมาก และด้วยอุปกรณ์ตามตัวของเขาอย่างรองเท้าที่มีทักษะทำให้เคลื่อนที่ไปได้ไกลๆ มันก็ทำให้เขาแข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีก ซึ่งนักเวทย์ไฟแทบทุกๆคนที่เห็นเขาทำแบบนั้น ต่างก็รู้สึกยินดีด้วย เพราะในที่สุดพวกเขาก็ค้นพบวิธีแนวทางในการเล่นนักเวทย์ไฟแบบ PVP ซักที

ลูหลี่ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรกับผลลัพธ์นี้นัก เพราะหินที่ข้างในเป็นเพรชสักวันย่อมต้องถูกกระเทาะออกมาแน่