จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ บทที่ 508
บทที่ 508: โชคชะตาที่พลิกผัน
แฟรี่น้ำก็อยากรู้อยากเห็นเหมือนกันว่าลูหลี่นั้นจัดการกับกองทัพขนาดใหญ่นี้ได้ยังไง
แต่ลึกลงไป เธอรู้สึกเหมือนนี้เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว เพราะเมื่อเธอนึกถึงตอนที่เขาคิดแผนการ มันก็ดูเหมือนว่าเขาจะทำอะไรก็ตามได้สำเร็จอยู่เสมอๆ
เมื่อเธอมองไปที่เขา เขาก็ดูเหมือนกับคนธรรมดาๆ แต่กลับมีอะไรที่แสนจะลึกลับ
ด้วยคำพูดของผู้บังคับบัญชาการ ไร้สาระและแฟรี่น้ำ หัวใจแห่งสงครามก็เริ่มที่จะนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นได้ พวกเขานั้นไม่แม้แต่จะเห็นคนของสมาคมกฏแห่งดาบ ก็ได้พ่ายแพ้ไปเสียแล้ว
"ไร้สาระ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราทำงานร่วมกันนะ" หัวใจแห่งสงครามพูดด้วยความโกรธ "มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน? นายคงจะมีคำอธิบายดีๆนะ "
ความล้มเหลวนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่เขานั้นอยากที่จะโชว์กล้ามดากต่อหน้าแฟรี่น้ำ ใครมันจะไปรู้ว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นห่างไกลจากความเป็นจริงมามากโข
"ตอนนั้นเราประมาทเกินไป" ไร้สาระถอนหายใจ "แต่งานนี้ก็ยากเกินไปเหมือนกัน เราต้องเผชิญกับหายนะหลายครั้งต่อหลายครั้ง แม้แต่ตอนนี้ มันยังทำให้พี่น้องเราหลายคนไม่กล้าเข้าเกมเลย"
การเจอเรื่องแบบนี้ก็ส่งผลไปถึงสุขภาพจิตด้วย ไร้สาระเป็นผู้เล่นมือฉมัง เขาจึงเข้าใจเรื่องพวกนี้ดี
"นายกำลังจะบอกว่ามีคนลากมอนสเตอร์ไปกันทางไว้ นั้นเป็นการกระทำของลูหลี่งั้นเหรอ?"หัวใจแห่งสงครามกล่าวออกมาด้วยความสงสัย
เขาไม่เคยเชื่อในเรื่องบังเอิญและคิดเสมอว่าจะต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลังทุกเหตุการณ์ ไร้สาระไม่ได้เป็นผู้บังคับบัญชาการที่โง่เขลา เขานั้นทำภารกิจมาหลายภารกิจโดยการจ้างจากสมาคมใหญ่ๆ แม้กระทั่งสมาคมเปียเรสซิตี้ยังเคยตกอยู่ในอุ้งมือของพวกเขาเลย
"การกระทำของลูหลี่ ... ? ท่านหัวใจ คุณคงจะไม่ได้แค้นจนเพ้อไปหรอกนะ?"แฟรี่น้ำกล่าวเยาะเย้ย
ในความเป็นจริง เธอก็เชื่อว่ามันเป็นความจริงอยู่เล็กน้อยนะ แต่เธอก็ไม่ได้พูดออกมาดังๆ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ลูหลี่คงจะตกอยู่ในอันตรายมากกว่าเดิมแน่
ซึ่งหากเกิดจริงๆล่ะก็ ปัญหาเล็กๆจะบานปลายจนกลายเป็นปัญหาใหญ่ที่ยากจะแก้ไข
หากสมาคมใหญ่ๆพวกนี้เลิกที่จะเสแสร้งล่ะก็ พวกนี้ก็ทำได้แทบจะทุกอย่างเลย
การที่พวกเขาฆ่าระหว่างที่ผู้เล่นกำลังฟาร์มอยู่ นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่เบามาก บางทีอาจจะมีแม้แต่การทำอะไรบางอย่างในชีวิตจริงขึ้นมาก็ได้ [ลอบฆ่า]
ในฐานะที่เป็นพันธมิตร แฟรี่น้ำคิดที่จะช่วยลูหลี่ เพราะเห็นว่ามันก็ไม่ได้เป็นผลเสียอะไรกับเขา ซึ่งด้วยเหตุนี้ เธอก็ไม่คิดที่จะจ่ายเงินสำหรับโคโดสีขาวอยู่ดี
เพราะยังไงมันก็ถูกมอบให้กับเธอ เธอไม่ได้ชื้อมันมาสักหน่อย
"ผมก็รู้สึกเหมือนกับที่บอสคิดนั้นแหละ แต่มันไม่ได้ดูเหมือนแผนเลยสักนิด" ไร้สาระกล่าวขณะที่เขาเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากและคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น จากสิ่งที่พวกเขาพบแล้ว พวกเขานั้นส่งตัวเองเข้าไปเจอกับ หนอนทะเลทราย ซันร็อคและราชางูหางกระดิ่ง ...
ซึ่งหากคิดดีๆแล้ว มันไม่มีทางเลยที่สมาคมกฏแห่งดาบจะทำแบบนั้นได้
"นายลองใช้เวลาคิดเรื่องนี้ดูล่ะกัน ส่วนฉันจะไปอธิบายเรื่องนี้กับคนอื่นๆเอง "หัวใจแห่งสงครามไม่อาจที่จะทนคุยได้ต่อ เพราะกลัวว่าแฟรี่น้ำจะเยาะเย้ยเขา เขาจึงได้ตัดสายนั้นทิ้งไป
เธอสามารถจินตนาการถึงใบหน้าที่แสนจะเจ็บปวดของเขาได้เลยในตอนนี้
หัวใจแห่งสงครามไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน แต่เขาก็ไม่ได้มีทางเลือกมาก ลูหลี่นั้นไม่ได้ส่งคนมาขัดขวางอะไรพวกเขาเลย ทั้งหมดมันก็แค่กองทัพของพวกเขาไม่ได้ไปถึงตัวของทีมของลูหลี่เท่านั้นเอง
ส่วนแฟรี่น้ำในตอนนี้ก็กำลังนั่งงงๆอยู่บนห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ของเธอ
จากนั้นเอง เธอก็ได้ตัดสินใจติดต่อหาลูหลี่ "ลูหลี่ ฉันได้ไปพูดในนามของนายกับสมาคมใหญ่ๆไม่ให้ไปรบกวนนายแล้ว สู้กับบอสโดยไม่ต้องกังวลอะไรนะ "
คำพูดของเธอดูสง่างามและมีเจตนาดีเหลือเกิน แฟรี่น้ำไม่ได้รู้สึกดีแบบนี้มาเป็นเวลานานแล้ว
เมื่อเธอคิดถึงใบหน้าที่กำลังมึนงงของลูหลี่อยู่ มันก็ทำให้เธอรู้สึกยินดี
ซึ่งเมื่อเธอพูดออกมาแบบนี้แล้วเขาปฏิเสธพร้อมบอกว่าเธอไม่ได้ทำอะไรเลย นั้นก็จะแสดงว่าเขาเป็นคนวางแผนและทำทุกอย่าง
"ว้าว ขอบคุณมาก" ลูหลี่พูดขณะที่เขากัดฟัน เขาเริ่มที่จะค่อยๆคิดแล้วว่าผู้หญิงคนนี้คงจะหาทางที่จะไม่จ่ายเงินเขาแน่
เขาไม่สามารถจินตนาการถึงเหตุผลที่เธอขี้เหนียวเรื่องเงินขนาดนี้ได้เลยสักนิด
ซึ่งสำหรับคนที่ตระหนี่แบบลูหลี่แล้ว ไม่มีอะไรที่น่าเศร้าไปมากกว่านี้แล้ว
"ฉันอยากรู้เกี่ยวกับวิธีการที่นายส่งคนไปยังอ่าวโลสริกเกอร์ นายพอจะบอกฉันได้หรือเปล่า?"แฟรี่น้ำยังไม่ตัดสายไปทันที เพราะเธอยังมีเรื่องที่ต้องคุยกับลูหลี่อีก
"ไม่ได้" ลูหลี่ตอบกลับไปเสียงแห้ง
ทำไมเขาถึงจะต้องบอกเธอด้วย? เธอควรจะภาคภูมิใจกับความเย็นชาและขี้เหนียวของตัวเองไปสิ จะมาถามเขาทำไมกันล่ะ
แน่นอนว่าเขาไม่ได้เกลียดแฟรี่น้ำและเขาก็ไม่ชอบเธอ เพราะเธอสวย ลูหลี่ไม่มีความรู้อะไรแบบนั้นในจิตใจของเขาเลย เขาแค่คิดว่าแฟรี่น้ำนั้นเป็นหนทางหาเงินของเขาก็แค่นั้นเอง
แฟรี่น้ำตั้งใจที่จะทำบางอย่างให้กับเขา แต่เขาไม่ต้องการมันเลยสักนิด
"นายคงจะมีไอเท็มบางอย่างที่ส่งคน 100 กว่าคนไปที่ไหนก็ได้ มันเป็นไอเท็มของนักวิศวกรรมงั้นเหรอ?"แฟรี่น้ำรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก แต่เธอก็ไม่ได้ขอชื้อมันในทันที
"มันเป็นทักษะของพ่อมด" ลูหลี่พูดออกมาพร้อมกับคิดเรื่องของทักษะนี้
ในชีวิตที่ผ่านมาของเขา ทักษะประตูมิตินี้ไม่ได้รับความนิยมมากนัก แต่ทีมส่วนใหญ่ก็ใช้มันบางครั้งเพื่อความสะดวกสบาย
หนังสือทักษะของลูกชิ้นงามาจากดันเจี้ยนความมืดที่หยั่งลึกและมันอาจจะได้แค่ครั้งเดียวด้วย เพราะดันเจี้ยนั้นไม่สามารถเคลียร์ซ้ำได้ ซึ่งนี้อาจจะเป็นหนังสือทักษะประตูมิติชิ้นแรกในเกมเลยก็ได้
"งั้น... เราขอยืมตัวพ่อมดของนายได้หรือเปล่า? มีบอสอยู่ใกล้ๆนี้แล้วเราก็อยากที่จะจัดการกับมันด้วย แต่เส้นทางที่จะไปถึงนั้นก็ลำบากมาก "แฟรี่น้ำถามออกไป
เธอกล้าขอความช่วยเหลือจากเขาในตอนนี้งั้นเหรอ? ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เธอยังเกลียดเขาอยู่เลย
"ฮ่าฮ่า เราคงให้ยืมตัวเขาไปไม่ได้นะ เขาขี้อายมากและถ้าเขาเจอกับตัวผู้หญิงล่ะก็ เขาคงจะใช้ทักษะนี้ไม่ได้หรอก "ลูหลี่ในตอนนี้อารมณ์ไม่ดีและเขาก็คิดหาเหตุผลดีๆไม่ได้เลย แต่ถึงจะหาเหตุผลดีๆไม่ได้ก็ตาม เขาก็จำเป็นที่จะต้องเลือกออกมาสักเหตุผลเพื่อมาอธิบายอยู่ดี
ลูกชิ้นงาเป็นคนขี้อายเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ขี้อายจนถึงขนาดใช้ทักษะต่อหน้าผู้หญิงไม่ได้
"นั่นมันเรื่องไร้สาระมากเลยนะ เราเป็นพันธมิตรกัน จำได้ไหม?"แฟรี่น้ำรู้สึกโกรธเล็กน้อย
"แต่เธอเอาพาหนะฉันไปนะ" ลูหลี่ตอบกลับไป
"นายส่งมาให้ฉันเองและก็ไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องเงินเลย ฉันคิดว่านายให้มันกับฉันซะอีก "แฟรี่น้ำพูดออกมาด้วยความโกรธ" มีหลายคนที่ทำแบบนั้นกับฉันนะ "
โดยปกติเธอจะไม่รับของขวัญพวกนี้และหลังจากสามวันผ่านไป พวกมันก็จะถูกส่งกลับไปยังผู้ที่ส่งมา
"... " ลูหลี่พูดไม่ออก ทำไมเธอถึงเห็นเขาเป็นคนแบบนั้นกัน เขาเป็นคนที่จะยอมเสียเงินเพื่อเธองั้นเหรอ?
"ฉันคืนให้นายไม่ได้หรอกนะ ถึงแม้ว่านายจะต้องการก็ตาม นายต้องการเท่าไหร่ล่ะ?"ในท้ายที่สุด แฟรี่น้ำก็ยอมจ่ายเพื่อโคโด
โคโดมีสีขาวที่เธอชื่นชอบและหลังของมันก็ใหญ่มากด้วย เธอรู้สึกสบายมากเมื่อนอนไปที่หลังของมัน
"ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากที่จะให้เธอ ฉันต้องการแค่ยืมเงินจำนวนหนึ่งเท่านั้นเอง" ลูหลี่กล่าวหลังจากที่เขาเงียบไปครู่หนึ่ง เพราะตะกี้นี้เขากำลังต่อสู้อยู่กับบอสและไม่มีเวลาที่จะมาสนใจกับช่องแชทเลย