เมื่อเห็นสภาพของดาโรว์เชียในตอนนี้ ลูหลี่ได้แต่หวังว่าจะมีคนช่วยเธอไปยังที่ๆปลอดภัย บางที อาจจะเป็นอัศวินที่ผ่านทางมาหรือไม่ก็นักเวทย์ที่ทรงพลังแบบเมดีฟ

แต่ช่างน่าเสียดาย ลูหลี่กลับพบกับคนที่เขากำลังตามหาอยู่

เธอมีผมสีบลอนด์ที่เหมือนกับที่บอกในเควสและรอยยิ้มที่แสนน่ารัก แต่ใบหน้าของเธอกลับขาวซีด สายตาเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นคนแปลกหน้า

ลูหลี่เดินตรงไปและสัมผัสกับใบหน้าของเด็กสาว

เธอไม่แน่ใจว่านี้ใช่คนที่มาช่วยเธอหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายหรือถูกข่มขู่โดยลูหลี่แล้ว เพราะด้วยสายตาอันแสนจริงใจของเขา เธอเดินเข้าไปใกล้ๆกับมือของลูหลี่ในขณะที่มือของเขาสัมผัสแก้มเธอเบาๆ

ลูหลี่ไม่รู้สึกถึงอะไรเลย!

เธอตายไปแล้ว!

นี่เป็นเหมือนกับสิ่งที่ลูหลี่ย้ำเตือนน้องสาวเขาไม่ให้ทำงานหนักเสมอ

เขาไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะพบกับพาเมล่าในสภาพนี้

นี่เป็นภารกิจพิเศษจากคฤหาสน์เรเวนฮอล์ ซึ่งไม่เคยถูกผู้เล่นในอดีตพูดถึงเลย

ลูหลี่คิดว่าภารกิจนี้เรียบง่ายและคงไม่ได้มีอะไรซับซ้อนมากนัก

"พี่ชายค่ะ พี่เป็นคนเลวเหรอคะ?"เด็กหญิงตัวน้อยๆไม่ได้กลัวลูหลี่เลย เพราะเธอยังคงเด็กอยู่ เธอตัวเล็กมากๆ เทียบเท่ากับเด็กอายุ 4-5 ขวบเลย

ก่อนที่เธอจะเข้าใจว่าความตายนั้นเป็นอย่างไร เธอก็ได้ไปพบเข้ากับยมทูตเสียแล้ว

"ไม่ ข้าเป็นคนดี"ลูหลี่คุกเข่าลงและจ้องมองไปที่นัยน์ตาของเด็กสาวตัวน้อยขณะที่ถามว่า "หนูชื่ออะไรงั้นเหรอ? ทำไมหนูถึงอยู่ที่นี้ตัวคนเดียวล่ะ?"

"ชื่อของหนูคือพาเมล่า หนูกำลังรอพี่สาวของหนูอยู่ พี่รู้ไหมว่าพี่เจสสิก้าอยู่ที่ไหน? เธอทิ้งหนูไปตอนที่หนูยังเด็กมากๆ ... "ผีสาวน้อยไม่ได้เจอใครมานานแล้ว ดังนั้น เธอจึงมีความสุขมากที่ได้พูดคุยกับลูหลี่ เธอร่าเริงและสนุกสนานเหมือนกับเด็กสาวคนอื่นๆที่อยู่ในวัยเดียวกับเธอ

เสียงของเธอดูชัดเจนและอ่อนหวานมาก ซึ่งเธอก็ดูคล้ายกับพี่สาวของเธอเลยทีเดียว

"เมื่อตอนที่เธอทิ้งหนูไป เธอทั้งเสียใจมากและร้องไห้ออกมา หนูไม่รู้เลยว่า ทำไม เธอถึงร้องไห้ออกมา บางทีเธออาจจะเหยียบเท้าของเธอเองก็ได้ ในตอนที่เจสสิก้ายังอยู่ที่นี่ เรามักจะเล่นด้วยกัน เต้นด้วยกันและเก็บดอกไม้ด้วยกัน บางครั้งเมื่อคุณพ่อกลับมาที่บ้าน เราจะก็จะซ่อนตัวและพยายามหลอกเขา "เด็กสาวตัวน้อยๆคิดถึงภาพความหลังและร้องไห้ออกมา

"กลับมาเถอะพี่เจสสิก้า ถ้าพี่กลับมาแล้ว คุณพ่อก็จะกลับมาเหมือนกันและเราก็จะสามารถเล่นเหมือนก่อนได้ ... "

"พ่อของหนู... หนูรู้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน?"ลูหลี่พยายามกลั้นน้ำตาของเขาและทำตัวสงบไว้

เขารู้สึกเกลียดชายคนหนึ่งที่ทิ้งครอบครัวและปล่อยให้ลูกสาวอยู่ตัวคนเดียวมาก

"ป้าเลนบอกให้หนูคอยอยู่ที่บ้านและรอพ่อกลับมาจากสงคราม พ่อของหนูเป็นคนที่กล้าหาญที่สุดในโลก แต่หนูรอพ่ออยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานมากแล้ว บางครั้ง ก็จะมีคนไม่ดีมาพูดคุยกับหนูและหนูก็ได้แต่หวังว่าพ่อจะมาไล่พวกเขาไป ... "เสียงของเด็กสาวดูน่าหดหู่มาก

ลูหลี่นึกถึงภาพเด็กสาวตัวเล็กๆ ที่นั่งอยู่หน้าประตู รอคอยเป็นวัน เป็นสัปดาห์และเป็นเดือน ที่พ่อของเธอจะกลับมา

ความเจ็บปวดและความโศกเศร้าที่ลูหลี่พยายามจะเก็บไว้มานับตลอดหลายปี ได้กลับมาอีกครั้ง เพราะเรื่องราวของเด็กสาวตัวน้อยๆคนนี้ เขาจำได้ว่า เมื่อตอนที่พ่อแม่ของเขาได้เสียชีวิตลงไป เขาไม่สามารถที่จะหาที่พักพิงหรือคนช่วยเหลือได้เลย

เงินช่วยเหลือที่ได้มาจากทางรัฐบาลก็มักจะถูกขโมยไปโดยพวกแก๊งค์นักเลง เพื่อที่จะทำให้ตัวเองรอดมาได้ ลูหลี่จึงต้องขอเศาเงินจากคนอื่น

ตอนที่เขาออกไปหาเงิน ลูซินก็จะนั่งอยู่ที่หน้าประตูบ้านเหมือนกับพาเมล่า เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน ลูซินก็ยังคงนั่งรออยู่ที่ๆเดิม มีครั้งหนึ่ง เขาได้ตัดสินใจที่จะคอยสังเกตน้องสาวของเขาจากระยะไกลและเห็นว่าเธอรออยู่ที่ๆเดิมเป็นชั่วโมง เพื่อรอให้พี่ชายของเธอกลับมายังบ้านอย่างปลอดภัย

เธอคอยมองพี่ชายของเธอจากไปจนสุดสายตาและนั่งรอคอยเขากลับมา

"บางครั้ง เมื่อยามค่ำคืนมาถึง หนูชอบเล่นกับตุ๊กตาของหนูเอง แต่หนูทำมันเสียตอนที่อยู่ในเมือง พี่ชายช่วยหามันให้หนูหน่อยได้ไหมคะ?"พาเมล่าถามขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองลูหลี่

"งั้นรอที่นี่แหละ ข้าจะกลับมาที่นี่อย่างรวดเร็วพร้อมกับตุ๊กตาของหนูนะ "ลูหลี่นึกขึ้นมาได้ว่า ระหว่างทางที่ไปยังดารโรว์เชีย เขาพบกับตุ๊กตัวหนึ่งอยู่

เด็กหญิงตัวน้อยๆพยักหน้าและคิดว่าลูหลี่เป็นคนที่ดีที่สุดที่เธอเคยพบมา

ด้วยหัวใจที่แสนหนักหน่วง ลูหลี่จึงได้กลับไปยังเมืองและค้นหาตามซากปรักหักพัง ในที่สุด เขาก็พบเข้ากับเศษชิ้นส่วนตุ๊กตา

"อา! พี่พบมันแล้ว! พี่พบตุ๊กตาของหนูแล้ว ... "เด็กสาวตัวน้อยๆที่ได้เห็นตุ๊กตาอยู่บนมือของลูหลี่ ก็ได้กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ" ขอบคุณมากเลยค่ะ! ขอขอบคุณค่ะ! เย้! ตุ๊กตาของหนูจะได้ช่วยไล่คนไม่ดีไป"

ลูหลี่มอบตุ๊กตาไปให้เธอ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีอะไรนัก เพราะมันมีสภาพที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้กันละ?"เด็กสาวตัวน้อยก็เริ่มที่จะร้องไห้ออกมา เมื่อเห็นตุ๊กตาของเธอเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

"อย่าเศร้าเลย ข้าจะช่วยทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมเอง "ลูหลี่กล่าวปลอบโยน เพราะเขามีสิ่งที่ใช้แทนด้ายสำหรับปักเย็บอยู่ในกระเป๋าที่เขาไม่ใช้อยู่

ตะขอสามารถใช้แทนเข็มเย็บผ้าได้และสายเบ็ดก็สามารถใช้แทนด้ายได้

ลูหลี่มีความมั่นใจในฝีมือการตัดเย็บของตัวเองมาก เพราะเขามักจะถูกยกย่องจากน้องสาวของเขาเองอยู่เสมอๆ ในเรื่องของการตัดเย็บและซ่อมแซมเสื้อผ้าเก่าๆ

"พี่ชาย พี่เย็บได้ดีมากเลย" พาเลม่ากล่าวขณะที่เธอยิ้มและมองไปที่ลูหลี่อย่างชื่นชม

"พาเมล่า หนูคิดจะรออยู่ที่นี้ต่อไปงั้นเหรอ?"ลูหลี่พยายามบังคับให้ตัวเองยิ้ม นี่เป็นภารกิจที่เหมือนกับทำลายหัวใจของเขามากที่สุด เท่าที่เขาเคยทำมา

"แน่นอนสิค่ะ หนูจะยังรออยู่ที่นี่ต่อไป ไม่อย่างนั้นแล้ว ถ้าพ่อกับพี่เจสสิก้ากลับมาถึง พวกเขาคงจะห่วงหนูแย่ หากหนูหายตัวไป"เด็กสาวตัวน้อยๆกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่ดูทุกข์" แต่หนูก็ยังรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ ป้าเลนบอกให้หนูคอยอยู่ที่นี่ แต่เธอยังไม่ได้กลับมาเลย พี่คิดว่าป้าเลนรู้ไหมว่าพวกเขาไปที่ไหน"

เด็กสาวตัวน้อยเริ่มไว้ใจในตัวของลูหลี่แล้ว แต่เขาไม่รู้เลยว่าจะตอบคำถามแสนไร้เดียงสานี้อย่างไรดี

"พี่เจสสิก้าเคยบอกหนูมาว่า ป้าเลนอาศัยอยู่ที่บ้านใกล้กับทางใต้ของแอนโดฮอล พี่ชาย พี่คือเพื่อนใหม่ที่ดีที่สุดของหนู พี่ช่วยหนูตามหาป้าของหนูได้ไหม?"พาเมล่าถาม

"ได้สิ ข้าจะไปหาป้าของหนูให้ ดูนี้สิ ตุ๊กตาของหนูสวยงามเหมือนเดิมแล้ว "ลูหลี่กล่าวขณะที่มอบตุ๊กตาให้กับเธอ

"มันกลับมาสวยเหมือนเดิมแล้ว! นี่เป็นตุ๊กตาแสนรักของหนูเลย หนูจะคอยอยู่ที่นี้นะ แต่สัญญาที ว่าพี่จะกลับมา "พาเมล่าพูดออกมาอย่างมีความสุข

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด