จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ บทที่ 416
บทที่ 416: การเดินทางไปกับแฟรี่น้ำ
"นายอยู่ที่ไหน?"
ลูหลี่เพิ่งจะจัดการกับเสบียงที่อยู่ในกล่องจดหมายเขาเสร็จ แฟรี่น้ำก็ส่งข้อความมาถึงเขาแล้ว
คุณผู้หญิง คุณใจร้อนเกินไปไหม
ลูหลี่มองลงไปที่เขี้ยวพิษแห่งนรกในมือของเขาและบอกตำแหน่งของเขาแก่แฟรี่น้ำพร้อมยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
นักธุรกิจสาวนั้นสวมใส่ผ้าคลุมหน้าที่มีผีเสื้อสีม่วงปักอยู่ข้างบนมัน มันดูคล้ายกับของดาษดื่นทั่วไป แต่ใครจะรู้ว่าเธอใช้เงินไปแค่ไหนในการชื้อมันมา?
"กริชอยู่ที่ไหน?"
แฟรี่น้ำได้กล่าวออกมาอย่างตรงๆ ความสนใจทั้งหมดของเธออยู่ที่กริชแล้วตอนนี้ ว่าแต่ผู้หญิงแบบนี้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกได้ยังไงกันฟ่ะ?
"อยู่นี่" ลูหลี่กล่าวในขณะที่เขาเอากริชเข้าช่องแลกเปลี่ยน
"ว้าว กริชนี้สวยจริงๆและค่าสถานะของมันก็ดีด้วย" แฟรี่น้ำนั้นสนใจในรูปลักษณ์ภายนอกของมันมากเลยทีเดียว
"ฉันขอยืมกริชที่เธอกำลังจะเปลี่ยนออกก่อนได้ไหม?"ลูหลี่ได้เอากริชสำรองของเขาที่ได้จากในดันเจี้ยนส่งไปยังคลังของสมาคมแล้ว และเขาก็ไม่รู้ว่ามีโจรคนไหนในสมาคมเอามันไปหรือยัง
ในฐานะที่เป็นผู้ก่อตั้งสมาคมผู้ทรงเกียรติ เขาคงจะไม่มีหน้าไปขอไอเท็มคืนจากคนในสมาคม
"นายไม่มีอุปกรณ์สำรองจริงๆงั้นเหรอ?"ดวงตาของแฟรี่น้ำส่องประกาย ราวกับว่าเธอมีความสุขเล็กๆน้อยๆกับความทุกข์ของลูหลี่
"ฉันมีอยู่หนึ่งเล่ม แต่ฉันยังใช้มันไม่ได้" ลูหลี่กล่าว
"ถ้างั้นแล้ว ศิลาสังเคราะห์ที่นายต้องการก็เพื่อกาลดระดับของอุปกรณ์บางอย่างสินะ ... " แฟรี่น้ำคิดได้ในทันที จากนั้นเอง เธอก็กระพริบตาสักพักหนึ่ง ก่อนที่จะพูดออกมาว่า "ฉันขอดูอาวุธสำรองของนายได้หรือเปล่า?"
"... " ลูหลี่มองไปที่เธออย่างหมดคำพูด
แม้ว่าพวกเขาจะค่อนข้างสนิทกันแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่ได้สนิทกันพอจะสามารถแสดงความลับของเขาออกมาอย่างไร้เหตุผลได้
เหตุผลที่เขาได้แชร์ค่าสถานะของกริชสองเล่มนั้น ก็เพื่อจุดประสงค์ในการแลกเปลี่ยน
"นายอยู่ในระดับ 31 แล้วและนายก็จะสามารถใช้กริชเล่มนั้นได้ในเร็วๆนี้ ซึ่งนั้นหมายความว่า กริชเล่มนั้นจะต้องมีระดับเดิมอยู่ที่ 40 เมื่อลดระดับความต้องการของอุปกรณ์ลง 20% นายจะสามารถใช้อุปกรณ์ได้ในตอนที่ระดับ 32 ฉันอยากที่จะรู้เกี่ยวกับมันจริงๆนะ ให้ฉันดูมันเถอะนะ "เธอกล่าวออกมาราวกับว่าเป็นคำสั่ง คงเป็นเพราะว่าเธอเกิดมามีช้อนเงินช้อนทองแต่เกิน และคงจะมีคนนับไม่ถ้วนห้อมรอบเธอตลอดเวลาพร้อมกับเชื่อฟังเธอด้วย
ในตอนนี้ คำพูดของเธอดูเหมือนกับเป็น เด็กเหลือขอใจแตก เลยทีเดียว [เด็กเปxร]
เธอไม่ได้ตระหนักถึงตัวของลูหลี่เลย ว่าเขาจะกล้าเอามันขึ้นมาให้เธอดูหรือเปล่า
บางทีลูหลี่นั้นแข็งแกร่งมากเกินไป เหมือนกับว่าเขานั้นเท่าเทียมหรือแกร่งพอจนได้เข้ามาอยู่ในใจของเธอโดยที่ไม่รู้ตัว
"มันไม่ได้ดีไปกว่าสิ่งที่เธอมีหรอกนะ" ลูหลี่พยายามลดความสำคัญของมันลงเรื่อยๆ
"ลูหลี่ นายน่ารำคาญมากจริงๆเลยรู้ไหม นายปฏิบัติกับผู้หญิงแบบขอไปทีและนี้ก็เห็นได้ชัดเลย นายรู้ไหมว่านายโดดเดี่ยวแค่ไหน?"แฟรี่น้ำรู้สึกรำคาญมากเลย แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้
"ใครโดดเดี่ยวกัน ฉันไม่ยักกะรู้ว่าฉันเป็นแบบนั้นเลย"
ลูหลี่สวมใส่กริชที่แฟรี่น้ำมอบให้กับเขาและพูดว่า "ถ้าไม่มีอะไรอีก ฉันขอตัวไปฟาร์มก่อนนะ"
"ฉันจะไปด้วย" แฟรี่น้ำตอบกลับไปในขณะที่เธอส่งคำขอเข้าร่วมปาร์ตี้ของเขา "ฉันระดับ 30 แล้ว ดังนั้น ฉันคงจะไม่เป็นตัวถ่วงนายหรอกนะ "
ลูหลี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะคิดถึงผลที่ตามมาจากการปฏิเสธเธอ เขาทำมันไปสองครั้งแล้ว และเขาก็ไม่ต้องการที่จะทำมันอีกครั้ง เขายอมรับอย่างไม่เต็มใจขณะที่กล่าวย้ำว่า"ฉันไม่ชอบพูดในตอนที่ฉันกำลังฟาร์มอยู่ ประสิทธิภาพถือว่าเป็นอันดับหนึ่ง ดังนั้นแล้ว ฉันหวังว่าเธอจะตามฉันมาทันนะ"
"ขอให้นายอยู่โดดเดี่ยวไปตลอดทั้งชีวิตเถอะ" แฟรี่น้ำตามเขาไปขณะที่ทั้งคู่ออกจากพื้นที่ปลอดภัย
การเก็บค่าประสบการณ์ค่อนข้างที่จะน่าเบื่อ แต่แฟรี่น้ำเองก็ทำได้เกินกว่าที่ลูหลี่คาดไว้ เทคนิคของเธอดีมากและเธอก็ยังเงียบเหมือนกับที่ลูหลี่บอกด้วย มันจึงทำให้เขารู้สึกทึ่งในเรื่องนี้นิดหน่อย
หลังจากจัดการฝูงมอนเตอร์ไปแล้ว แฟรี่น้ำก็ได้ใช้เชปช็อตใส่มอนเตอร์อีกตัวและมันก็เป็นค่าประสบการณ์ให้กบพวกเขาอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าเขาจะใช้เวลาในการหามอนเตอร์ประมาณหนึ่ง แต่เขาเองก็ยังต้องใช้เวลาอีก 5 นาทีในการฆ่ามันตัวหนึ่ง
ซึ่งการที่แฟรี่น้ำมาช่วยเขา มันจึงง่ายกว่าการฟาร์มคนเดียวอยู่แล้ว
สามชั่วโมงครึ่งผ่านไป ลูหลี่ก็เริ่มที่จะทำภารกิจและเขาก็ขาดค่าประสบการณ์เพียงแค่ 12% เท่านั้นที่จะไปยังระดับ 32
ในบอร์ดจัดอันดับตอนนี้ อันดับสองคือดอกไม้อ้างว้างที่ยังไม่ได้ถึงระดับ 31 เลย
"ฉันรู้จักที่ๆหนึ่งที่เราสามารถฟาร์มได้เร็วกว่านี้ นายอยากจะไปด้วยกันไหมในวันพรุ่งนี้?"แฟรี่น้ำนั้นมีที่ๆฟาร์มได้สบายกว่านี้ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะชวนเขาไปด้วย
"ที่ไหนงั้นเหรอ?"ลูหลี่ถาม
"เทมอสฟอล"
ลูหลี่มองไปที่นักธุรกิจสาวด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คิดเลยว่าจะได้ยินชื่อนี้ออกมาจากปากของเธอ
แน่นอน เขารู้เรื่องมอนเตอร์โคลนระดับ 35 ในเทมอสฟอลดี พวกมันให้ค่าประสบการณ์ EXP สูงและในฝูงๆหนึ่งมีพวกมันอยู่เจ็ดถึงแปดตัว
อย่างไรก็ตาม มอนเตอร์พวกนี้ไม่ได้จัดการได้ง่ายนัก พวกมันมีอัตราเกิดใหม่ที่รวดเร็ว ดังนั้นแล้ว มันจึงยากมากสำหรับผู้เล่นธรรมดา ซึ่งก็มีความเป็นไปได้ที่มันจะระเบิด หลังจากที่มันตาย ซึ่งความเสียหายนั้นสูงมาก
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ มอนเตอร์พวกนี้เต็มไปด้วยโคลนและกลิ่นก็เน่าเหม็นพอสมควร แฟรี่น้ำนั้นคิดอะไรอยู่ถึงไปฟาร์มมอนเตอร์แบบนั้นกัน?
"นายจะไปด้วยหรือเปล่า? ถ้าไม่ ฉันจะได้ไปหาคนอื่นแทน"แฟรี่น้ำกล่าวออกมาอย่างไม่สนใจ
"ฉันจะไป ติดต่อฉันพรุ่งนี้เช้าด้วย แต่ตอนนี้ทำเควสของฉันกันก่อน"
ลูหลี่ไม่ได้ปฏิเสธไป เพราะมันเป็นเรื่องที่ยากอย่างมากที่จะมีคนมาเป็นพันธมิตรกับสมาคมกฏแห่งดาบ
มีเฉพาะโจรเท่านั้นที่สามารถฟาร์มในเทมอสฟอลได้
โจรทั้งสองคนสามารถใช้ทักษะสตันใส่มอนเตอร์ได้ เพื่อป้องกันไม่ให้มันระเบิด เมื่อมันจะตาย
บนใบหน้าของแฟรี่น้ำเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นในเควสที่ลูหลี่กำลังจะพาเธอไปทำ ซึ่งจุดที่พวกเขาอยู่ตอนนี้คือซากปรักหักพังของปราสาทดันโฮลที่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของทาเรนมิล ซึ่งมันเคยเป็นจุดที่ ชาร์ เติบโตขึ้นมา แต่มันพังทลายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ล่องหน"ลูหลี่กระซิบขณะที่เขาส่งสัญญาณให้แฟรี่น้ำที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด
"เราต้องทำอะไรบ้างงั้นเหรอ?"แฟรี่น้ำเข้ามานั่งใกล้ลูหลี่และอยากรู้เกี่ยวกับเควสของเขามาก ถ้าคนๆนี้ต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่น ย่อมแน่นอนว่ามันจะต้องไม่ง่ายแน่
"เราจะเข้าโจมตียามอารักขาของซินดิเคทกันก่อน จะมีนักเวทย์อยู่ด้วยและความเป็นไปได้ว่ามีโจรก็มี เราจำเป็นต้องร่วมมือกันเพื่อฆ่าพวกเขาอย่างเงียบๆ "ลูหลี่กล่าวอย่างจริงจังและกล่าวต่อว่า" เควสนี้มีความสำคัญมาก อย่าพลาดล่ะ"
"พวกเขาจะไม่เรียกเพื่อนออกมาช่วยงั้นเหรอ?"แฟรี่น้ำกล่าวออกมาในทันทีที่เธอเข้าใจในจุดประสงค์ของเขาแล้ว
"นั่นก็มีความเป็นไปได้อยู่" ลูหลี่ไม่ได้เข้าร่วมกับสมาคมนักฆ่าในชีวิตก่อนหน้านี้ ดังนั้นแล้ว เขาจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับภารกิจนี้เลย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามอนเตอร์ที่พวกเขากำลังจะต่อสู้ด้วยเป็นตัวยังไง
มันจะดีที่สุดถ้ามันเป็นแค่มอนเตอร์ธรรมดา ถ้าพวกมันเป็นระดับหัวหน้า พวกเขาคงจะมีปัญหาเสียเอง
มอนสเตอร์หัวหน้าระดับ 35 จะมีระดับสูงกว่าลูหลี่สี่ระดับ ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาคงจะต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเพิ่มอย่างแน่นอน
ทั้งสองคนแอบเคลื่อนที่ผ่านซากปรักหักพังไปและพบเข้ากับเป้าหมายของพวกเขาอย่างรวดเร็ว มีพวกมันเพียงไม่กี่ร้อยคนที่นี่และพวกมันก็กำลังตั้งค่ายพักแรมอยู่ในพื้นที่แถบนี้ ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรที่ดูเหมือนว่าพวกมันจะย้ายไปที่อื่นด้วย
เมื่อพวกเขาวิ่งเข้าไปท่ามกลางคนพวกนั้น ผู้เล่นทั้งสองคนก็ได้หยุดลง คงเพราะลูหลี่เคยกล่าวไว้ว่า อาจจะมีโจรอยู่ในหมู่คนพวกนี้ก็เป็นไปได้
มีเพียงโจรเท่านั้น ที่สามารถสร้างความกลัวให้โจรอีกคนได้
"นายมายืนอยู่ข้างหลังฉัน" แฟรี่น้ำส่งข้อความไปหาเขา
การแชทด้วยข้อความเป็นการป้องกันไม่ให้โจรที่อยู่ใกล้ๆได้ยินเสียงจากพวกเขา ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ การกระซิบเบาๆ อาจจะหมายถึงความตายได้เลยทีเดียว
"ทำไมเธอต้องอยู่ข้างหน้าด้วย? ฉันมีระดับที่สูงกว่าเธอนะ "ลูหลี่ไม่ไว้ใจเธอเลย
"ก็แค่หนึ่งระดับ แต่อุปกรณ์ของฉันดีกว่านาย" แฟรี่น้ำแข็งแกร่งมากและเธอคงจะไม่สามารถคอยอยู่เบื้องหลังของใครสักคนได้ นั้นหมายความว่าเธอไม่ต้องการที่จะเป็นแค่คนคอยสนับสนุน
"หยุดจู้จี้ได้แล้ว เธอคิดว่าอุปกรณ์ของเธอดีกว่าของฉันงั้นเหรอ?"ลูหลี่ถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว
