ตอนที่ 409+410 เจตนา

ตอนที่ 409 เจตนา

“คราวนี้คุณหลอกฉันไม่ได้หรอก” เจียงเหยากลอกตาไปที่ลู่ชิงสี

แม้จะโน้มน้าวเจียงเหยาล้มเหลว ทว่าลู่ชิงสีก็ยังพยายามแย่งชิงเอาซองจดหมายคืนกลับมา

เธอซ่อนมันไว้ใต้ร่างกายของเธอ หลบการจู่โจมจากลู่ชิงสี แม้จะเหนื่อย แต่เมื่อมองไปยังท่าทางที่น่ากลัวของเขา เธอก็พบว่ามันน่าขบขันเสียเหลือเกิน

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นลู่ชิงเป็นแบบนี้ เขาดูเขินอาย ใบหน้าแดงก่ำ ทั้งหมดเป็นเพราะซองจดหมายฉบับนี้

“มีอะไรอยู่ข้างในคะ” เจียงเหยาถาม “เป็นจดหมายรักสำหรับผู้หญิงคนอื่นของคุณหรือเปล่า? หรือเธอเขียนถึงคุณ? เป็นคนรักเก่าเหรอ? ฉันได้ยินว่าตอนเรียนวิทยาลัยเตรียมทหาร คุณดังมากเลยนี่ คงจะมีสาว ๆ มารุมล้อมล่ะสิ!”

“ไร้สาระน่า!” ลู่ชิงสีโต้กลับทันที เขาไม่มีอะไรต้องปิดบัง

ไม่มีผู้หญิงคนไหนนอกจากเจียงเหยาที่เคยสบตากับเขา ทำไมเขาจะต้องเขียนจดหมายรักถึงคนอื่น หรือรับจดหมายรักมาเก็บซ่อนไว้ด้วย

เขาไม่ใช่คนตื้นเขิน ไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวข้องกับจดหมายรักจากผู้หญิงคนอื่นทั้งนั้น

“แล้วทำไมถึงไม่ให้ฉันอ่านล่ะคะ” เจียงเหยายึดติดกับจดหมายนั่นอย่างแน่วแน่ “ว่าแต่ คุณเอาขวดโหลดาวพับมาจากบ้านฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วแม่ของฉันให้สมุดโน้ตเก่า ๆ ของฉันกับคุณได้ยังไงกัน?”

“ผมแอบหยิบขวดโหลนั่นมาในวันที่คุณได้รับจดหมายตอบรับ ส่วนสมุดพวกนั้น...จะอยู่กับผมก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ผมจะเอาของของภรรยามาด้วยไม่ได้เหรอ?” เขารู้ว่าไม่มีเหตุผลที่จะต้องอธิบาย อาจจะดูไร้ยางอายไปเสียหน่อยก็เถอะ

“ฉันแน่ใจว่าแม่ฉันต้องไม่ได้เต็มใจมอบให้คุณแน่!” เจียงเหยาพูดออกมาด้วยท่าทางครุ่นคิด “บอกฉันหนอ่ยว่าคุณขโมยมันมาได้ยังไง?”

“เดี๋ยวสิ ทำไมต้องใช้คำว่า ‘ขโมย’ ด้วยล่ะ?” ลู่ชิงสีรู้สึกไม่พอใจอยู่เล็กน้อย “ท่านมอบให้ผมเอง ผมแต่งเรื่องบอกท่านว่าว่าคุณอยากได้น่ะสิ”

เจียงเหยานอนอยู่อยางเงียบ ๆ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“การโกหกกับการขโมยมันต่างกันยังไง” เจียงเหยาหัวเราะมากเกินไปจนน้ำตาแทบจะไหล “บอกมาเดี๋ยวนี้ คุณมีเจตนาอะไรกันแน่”

ลู่ชิงสีคว้าโอกาสนี้แบเข้าไป และคว้าซองจดหมายจากเจียงเหยามาจนได้ เมื่อมองดูท่าทางประหลาดใจของเธอ เขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีชัย

เจียงเหยาไร้เดียงสาเกินไป ไม่เหมาะที่จะรับมือกับเขา

เขาจงใจเปิดเผยตัวเองต่อการล้อเล่นของเจียงเหยา เป็นเรื่องที่ง่ายมากี่เขาจะฉวยเอาสิ่งที่เขาต้องการได้ทันทีที่ยามที่เธอเผลอ และมัวแต่ใส่ใจกับการหัวเราะ

“เด็กดี สิ่งที่เป็นของคุณก็เป็นของผมด้วย เราแต่งงานกันแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เลย” ลู่ชิงสีนอนลงอย่างพึงพอใจ ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก อาจเป็นเพราะออกแรงอย่างกะทันหัน ในที่สุดก็สงบลงหลังจากหายใจเข้าลึก ๆ

“ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง? คุณยังอยากออกจากโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดอยู่ไหม?” เจียงเหยากังวลมากเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดลงของลู่ชิงสี

“ร่างกายเอ๋ยร่างกาย เมื่อไหร่จะฟื้นตัวได้เป็นปกติเสียที” ลู่ชิงสีเริ่มที่จะรำคาญ เขามักจะออกไปเดินเล่นในตอนเช้า ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง จนเขารู้สึกราวกับว่าเขาพร้อมที่จะกลับไปทำกิจวัตรตามปกติได้แล้ว ดูเหมือนยังเร็วไปที่จะทำเช่นนั้นในตอนนี้ เพราะอีกนานกว่าที่ร่างกายของเขาจะฟื้นตัว

__

ตอนที่ 410 จดหมายรัก

คำพูดของลู่ชิงสีดูไม่สบอารมณ์อยู่ในที ไม่น่าแปลกใจที่เจียงเหยาปฏิเสธว่าร่างกายของฟื้นตัวอย่างก้าวกระโดด

แต่อย่างนั้น ลู่ชิงสีก็ยังฟื้นตัวได้เร็วกว่าที่เจียงเหยาคาดการณ์ไว้ ยาที่คิดค้นขึ้นในห้องปฏิบัติการนั้นมีประสิทธิภาพมากกว่ายาที่ทางโรงพยาบาลจัดเตรียมให้

ตอนแรกเธอคิดว่าจะใช้เวลาสองเดือนกว่า เขาถึงจะหายสนิท แต่ดูจากอาการของเขาแล้ว คงใช้เวลาอีกไม่เกินครึ่งเดือนก็คงได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ยังคงต้องกลับไปนอนพักฟื้นต่อที่กองทัพ บางทีเขาอาจจะค่อย ๆ กลับเข้าสู่การฝึกประจำวันของเขาได้ในอีกหนึ่งเดือน

“อีกครึ่งเดือนผู้พันหลินก็จะได้กลับไปพักฟื้นที่บ้านแล้ว ส่วนผมยังต้องจมปลักอยู่ที่นี่เพียงลำพังอีกสองเดือน” ลู่ชิงสีโอดครวญออกมา

“ดู ๆ ไปแล้ว คุณก็น่าจะออกราว ๆ นั้นเหมือนกันค่ะ” เจียงเหยากล่าว “ถ้าคุณกลับไปที่กองทัพแล้ว ฉันขอกลับไปที่มหาวิทยาลัยนะคะ”

ลู่ชิงสีรู้สึกยินดีที่ได้ยินว่าเขาสามารถกลับไปที่เมืองจินได้ แต่ความหวังก็ต้องพังทลายจากคำพูดประโยคถัดมาของเธอ

“คุณจะไม่อยู่กับผมเหรอ?” ลู่ชิงสีถาม

“เว้นกิจกรรมหนัก ๆ และการออกกำลังการ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงค่ะ” เจียงเหยาลดเสียงของเธอลง “ฉันต้องกลับไปเรียนแล้ว”

ลู่ชิงสีมองเจียงเหยาด้วยสายตาอ้อนวอนว่าเขาอยากให้เธออยู่เคียงข้างเขาเสมอ

“อย่าพูดถึงเรื่องที่ยังมาไม่ถึงเลย ฉันอยากรู้ว่าในจดหมายนั้นเขียนว่าอะไร” เหมือนเล่นมายากล เจียงเหยาหยิบกระดาษยู่ยี่ออกจากกระเป๋าของเธอแล้วเปิดออก เธอเหลือบมองเนื้อหาและแสดงสีหน้าที่แปลกประหลาดที่สุดออกมา

จดหมายเริ่มต้นด้วยบทกลอน ดูคล้ายกับเด็ก ๆ นัก และคำที่ใช้ดูเหมือนว่าจะไม่สอดคล้องกับคำแรกของแต่ละบรรทัดนัก โดยให้แต่ละบรรทัดอ่านออกมาได้ว่า ‘เจียงเหยา ผมรักคุณ’

ในตอนท้ายของบทกลอนคือการสารภาพรัก เจียงเหยารู้สึกตกใจอย่างแท้จริงหลังจากอ่านจบ

เธอไม่เคยคิดว่ามันคือจดหมายรักที่ลู่ชิงสีเขียนถึงเธอ!

ผู้ชายอย่างลู่ชิงนี่นะ จะเขียนจดหมายรัก?!

นี่คือข้อความที่เขาเขียน แม้ว่าเนื้อหาจะดูขบขันที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ก็ถือว่าเป็นผลงานชิ้นเอกว่าเขาเขียนจดหมายรักได้

เจียงเหยาอ่านคำสารภาพรักซ้ำ ๆ รู้สึกคุ้น ๆ เหมือนเคยอ่านเจอที่ไหนมาก่อน

ในที่สุดเมื่อเธอมองไปที่ลู่ชิงสี สีหน้าของเขาดูเคอะเขินอย่างที่ควรเป็น ด้วยความประหลาดใจที่เขียนอยู่ทั่วใบหน้าของเขา เขาไม่ได้ฉกซองกลับมาแล้วหรอกหรือ? หรือว่าซองนั้นมันว่างเปล่าตั้งแต่แรก!

เจียงเหยากระแอมในลำคอของเธอและเริ่มอ่านข้อความ “สาวน้อย ตั้งแต่ที่เราพบกันครั้งแรก ก็ไม่มีคืนไหนเลยที่ผมจะไม่คิดถึงคุณ ช่างเป็นอะไรที่สวยงามและเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตของผม ผมจะจดจำไว้เสมอว่าวันนั้นคุณงดงามเพียงใด ไม่ว่าจะเป็นยามพลบค่ำ หรือยามเช้า ก็สู้ความงามของคุณไม่ได้ แม้แต่ดอกไม้ที่บานสะพรั่งในสวนยังดูซีดเมื่อเทียบกับ...”

“หยุด หยุด!” ลู่ชิงสีตะโกน “ถ้ามีโอกาส ฉันต้องบีบคอเจ้าเหวยฉีและซวีเหยา เจ้าพวกนี้มายัดเยียดความคิดที่น่าขยะแขยงอะไรแบบนั้นให้ฉันเนี้ย!”

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงสด สายตาของเขามองไปรอบ ๆ จนกระทั่งมันตกลงบนจดหมาย

และเปลี่ยนเป็นสายตาที่มืดมิดขึ้นมาทันที ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณโจวเหวยฉีและซวีเหยา!