จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ บทที่ 152
ติดตามผลงานของผู้แปลและนิยายทุกตอนได้ที่แฟนเพจ:แปลNiyay
บทที่ 152: ชิงทรัพย์
นั่นเร็วมาก!
สัญชาตญาณของนักรบบอกกับเขาว่าเขากำลังมีปัญหา
หากพูดอย่างมีเหตุผล ด้วยเกราะแผ่นของนักรบคลั่งที่เขามีอยู่อาจจะทำให้ชนะโจรคนนี้ได้ เขาไม่ควรมองในแง่ร้าย แต่เห็นได้ว่าลูหลี่นั้นเหี้ยมโหด มันทำให้หัวใจของเขารู้สึกหนาวเย็น โจรคนนี้ได้ฆ่าคนที่ไม่มีทางตอบโต้อย่างไร้ความปราณี
“เดี๋ยวก่อน!” นักรบได้ตะโกนไปหาลูหลี่"ฉันเป็นสมาชิกคนหนึ่งของสมาคมเมืองหลวงแห่งความรุ่งโรจน์ วันนี้สมาชิกของสมาคมของเรากำลังทำภารกิจในแผนที่หลายคน คุณจะได้พบกับผู้เล่นสมาคมเมืองหลวงแห่งความรุ่งโรจน์มากยิ่งขึ้น ... "
“แล้ว?” ลูหลี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ในขณะที่ผู้เล่นธรรมดานั้นไม่ได้มีความกล้าหาญในการทำเควสเพิ่มระดับอาชีพ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสมาคมต่างๆไม่ได้มีความกล้าด้วย
พวกเขาจะต้องการให้สมาชิกของพวกเขาไปเป็นกลุ่มเพื่อที่จะได้รับรางวัล 100 รางวัลอันดับแรก นี่เป็นวิธีที่ดีสำหรับสมาคมที่มีชื่อเสียง - สามอันดับแรกของผู้เล่นที่ประสบความสำเร็จจะถูกกล่าวถึงในแชทกาศโลกและเป็นที่สะดุดตา
"มันจะไม่เป็นการดีนะถ้าคุณจะฆ่าฉัน มีพวกเราอีกหลายสิบคนอยู่ในพื้นที่นี้ ทำไมเราไม่ทำลายกันและจากกันไปด้วยความสงบ? " นักรบถามขณะพยายามโน้มน้าวให้ลูหลี่เชื่อ
"ฉันคิดว่าฉันจะปล่อยคุณไป สำหรับวัสดุหายากสามชิ้น "
ลูหลี่ชูนิ้วขึ้นมาและโบกมือให้เขา
นักรบที่เคยแสดงพลังของเขาจะไม่มีจ่ายค่าไถ่ชีวิตของตัวเอง เขาโกรธและโจมตีลูหลี่โดยทันทีด้วยเจตนาที่จะฆ่าเขา
"คุณไม่ใช่ศัตรูที่คู่ควรของฉัน ถ้าฉันโจมตีคุณจะตายอย่างรวดเร็ว "ลูหลี่กล่าวเตือนเขา
"คุณไม่รู้หรอกว่าใครจะเป็นผู้ชนะ" นักรบถ่มน้ำลายก่อนที่จะกัดฟัน
"โอ้ คุณไม่เห็นด้วยงั้นเหรอ หรือมันแย่เกินไปกันนะ ... "
ขณะที่ลูหลี่กล่าวเสร็จแล้วเขาก็หายตัวไปในเงามืด
นักรบรัดกุมแขนของตัวเองและสั่งให้ผู้ติดตามพาลาดินร่ายทักษะอุทิศ
อุทิศ:สกิลใช้งาน เวลาคูลดาวน์ 30 วินาที ใช้มานา 7% เทพลังศักดิ์สิทธิ์ลงบนพื้นที่เท้าของผู้สร้างและสร้างความเสียหาย 90 หน่วยแก่ทุกคนที่เข้ามาในพื้นที่เป็นเวลา 9 วินาที
ความเสียหายนี้ไม่สูงเกินไป แต่ก็เพียงพอที่จะป้องกันไม่ให้โจรเข้ามาใกล้ได้ ลูหลี่ไม่กล้าเข้ามาใกล้พวกเขา
"คุณกำลังร่ายอุทิศทันที คุณกลัวใช่ไหม?"
การได้ยินเสียงนุ่มนวลของลูหลี่นี้มันแปลกประหลาด ด้วยสภาพแวดล้อมในพื้นที่นี้ลูหลี่เหมือนกับวิญญาณที่น่ากลัว
ทักษะอุทิศมีผลเพียง 9 วินาทีและจะสิ้นสุดลง นักรบจะต้องรอ 30 วินาทีก่อนที่จะใช้ทักษะอีกครั้ง อย่างไรก็ตามประเด็นสำคัญคือเขาจะมีโอกาสครั้งที่สองที่จะทำเช่นนั้นไหม
"โยนสามวัสดุหายากลงบนพื้นดินและคุณก็มีอิสระที่จะหนีไป."
เสียงของเขาเหมือนกับปีศาจที่เจาะเข้าไปในจิตใจนักรบ
"ถ้าฉันให้ไปแล้ว คุณก็จะฆ่าฉันไหมละ?"
นักรบแอบลูบเหงื่อจากฝ่ามือของเขา เขาไม่มีกระจิตกระใจที่จะเก็บคำพูดของเขา
จริงๆแล้วเขาไม่ได้เป็นมือใหม่ เขาได้เข้ามาในแผนที่ระดับยากนี้แล้วก็ออกมาจากบึงได้
ไม่ใช่เพราะเขากลัวที่จะสู้ด้วย แต่ด้วยการกระทำก่อนหน้านี้ของลูหลี่ มันเลยบ้าเกินไปที่เขาจะสู้ได้
โจรที่เคยมากับเขาได้ช่วยเขามาตลอดทั้งทาง ระดับทักษะของโจรคนนั้นเหมือนกับนักรบ มิฉะนั้นพวกเขาคงจะไม่ได้ตัดสินใจที่จะทำงานร่วมกันเพื่อเอาชนะอุปสรรคที่มีร่วมกันของพวกเขา
สำหรับพาลาดิน เขาไม่สามารถแสดงความแข็งแกร่งของเขาได้เลยด้วยซ้ำ นอกเหนือจากการด่าลูหลี่ เขาก็แค่กรีดร้องเหมือนไก่เท่านั้น
"ถ้าฉันฆ่าคุณ คุณจะสูญเสีย EXP และไอเท็ม แต่ที่สำคัญที่สุดคือคุณจะไม่สามารถที่จะทำเควสนี้ได้อีกครั้งเป็นเวลาสามวัน "
ลูหลี่ไม่รีบเร่งในการโจมตี เขาพยายามโน้มน้าวให้นักรบเชื่อ หากอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันเขาจะเป็นเหมือนที่ปรึกษาแนะนำเรื่องชีวิต
"อุปกรณ์ของฉันแย่กว่าคุณมากและฉันก็เป็นนักรบ!"
นักรบได้สูญเสียความกล้าหาญทั้งหมดของเขาในขณะที่เขาพยายามที่จะขับไล่ลูหลี่ออกไปด้วยคำพูดของเขา
"แน่ใจเหรอว่าอุปกรณ์ของคุณแย่ อุปกรณ์ของคุณนั้นดีจริงๆ คุณกำลังสวมใส่กำแพงที่เสื่อมสลายใช่ไหม? "
ลูหลี่เหลือบมองแสงสีน้ำเงินที่เรืองแสงออกมาจากอุปกรณ์ของนักรบ การดูถูกในหัวใจของเขาทำให้ริมฝีปากของเขาหดตัว มันแย่จังที่เขามีอุปกรณ์ที่ดี
“แล้วคุณชื่ออะไร? ฉันต้องการที่จะพ่ายแพ้อย่างมีเกียรติและชัดเจน.”
นักรบเดินเข้ามาสองก้าวและพาลาดินที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาตามหลังเขามาอย่างเหมาะสม
"อย่าทำฉันเป็นคนโง่ ฉันรู้ว่าคุณกำลังพยายามจะไล่ล่าฉัน มันดูน่ารักมาก! เส้นทางบนแผนที่นี้ทำให้เกิดความสับสน แม้ว่าเพื่อนของคุณจะคุ้นเคยแผนที่นี้ แต่ก็ไม่มีทางใดที่ใครจะได้พบคุณในเวลาอันสั้น ฉันจะให้เวลา 10 วินาทีในการคิดถึงเรื่องนี้ หลังจากนั้นเพื่อนของคุณก็จะมาเก็บซากศพของคุณที่ตรงนี้ "ลูหลี่กล่าวอย่างเลือดเย็นในขณะที่เขาปรากฏตัวขึ้นหลังนักรบในสถานะล่องหนและใช้แซปใส่ตัวเขา
สกิลแซปสตัน 20 วินาที มันเป็นเวลามากพอที่เขาจะฆ่านักรบและผู้ติดตามได้
"ไอ้คนน่ารังเกียจ ไหนคุณบอกว่า 10 วินาที! "
นักรบได้รับผลกระทบจากแซป แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาไม่สามารถพูดได้
"ฉันหมายความว่าคุณจะตายภายใน 10 วินาที" ลูหลี่พูดอย่างเย็นชาขณะที่ดาบของเขาพลิ้วไหวในมือของเขา
เพียงโจมตีผู้ติดตามธรรมดาไม่กี่ครั้ง เลือดของผู้ติดตามก็เกิอบจะลดลงทันที่ครึ่งหนึ่ง
"หยุด!" นักรบได้ตะโกนออกมา"ฉันเข้าใจแล้ว!"
ถ้าไม่มีผู้ติดตามความแข็งแกร่งของเขาจะลดลงอย่างมาก แม้ว่าเขาจะหนีจากเงื้อมมือลูหลี่ได้ แต่เควสที่เหลือก็จะเป็นเรื่องยากมาก
"อย่ายุ่งกับฉันและปล่อยให้พาลาดินรักษาตัวเองเถอะ"
ลูหลี่หยุดและออกจากสถานะล่องหน เขายืนอยู่ตรงหน้านักรบรอให้เขาทิ้งวัสดุหายาก
"ฉันมีวัสดุหายากไม่มาก" นักรบพูดผ่านฟันที่ขบเน้น เขาสามารถใช้ชารจ์ได้ใตอนนี้ แต่เขาก็ไม่กล้าทำ
การฆ่าลูหลี่นั้นไม่ได้มีผลตอบแทนดีมาก มากที่สุดที่เขาจะได้รับก็จะเป็นอุปกรณ์และคะแนนบางจุด ซึ่งเขาไม่ทราบว่าการทำงานของมัน อย่างไรก็ตามถ้าเขาถูกฆ่าโดยลูหลี่ เขาจะสูญเสียอะไรมากกว่านั้น
สมาคมเมืองหลวงแห่งความรุ่งโรจน์ ได้สัญญากับเขาว่าถ้าเขาทำภารกิจสำเร็จ เขาจะได้รับการส่งเสริมภายในสมาคมและผลตอบแทนทางการเงินที่น่าสนใจเป็นจำนวนมาก
ตอนนี้เขาเป็นแค่สมาชิกเต็มรูปแบบ การทำเควสนี้สำเร็จอาจทำให้เขากลายเป็นสมาชิกระดับสูงสุด ถ้าเขาโชคดีและกลายเป็น 100 คนแรกการเป็นสมาชิกหลักอาจเป็นไปได้
"ถ้าคุณไม่มีวัสดุที่หายากคุณสามารถโยนหินอัพเกรดมาได้ อย่าเพิ่งบอกฉันว่าคุณไม่มีอะไร ถ้าเกิดอย่างนั้นขึ้นฉันควรจะได้คะแนนมากขึ้น "ลูหลี่หัวเราะเบาๆ เขาคิดว่านักรบจะเสนออย่างอื่นนอกเหนือจากวัสดุหายากทั้งสามชิ้น
นักรบไม่กล้าโต้เถียงกับเขาและโยนวัสดุหายากสองชิ้นพร้อมกับหินอัพเกรดหนึ่งชิ้นลงบนพื้นทันที จากนั้นเขาก็รีบถามว่า "ฉันสามารถออกไปเดี๋ยวนี้ได้ไหม?"
เขาไม่รู้ว่าลูหลี่จะเก็บวัตถุดังกล่าวไปแล้วฆ่าเขาหรือไม่ แต่ถึงลูหลี่จะทำเช่นนั้นเขาก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดไปได้
“แน่นอน ฉันหวังว่าการเพิ่มระดับอาชีพของคุณจะประสบความสำเร็จ”
ลูหลี่หยิบวัสดุขึ้นมาและเดินสองก้าวกลับไปพร้อมแสดงความปรารถนาดีของเขา
"ฉันหวังว่าคุณจะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้"
หากสมาคมของเขาค้นพบว่าเขาทิ้งวัสดุที่หายากเพื่อรักษาชีวิตตัวเอง เขาอาจจะยังคงเป็นสมาชิกธรรมดาและไม่มีทางที่จะได้เป็นสมาชิกระดับสูงสุด
"ไม่มีใครจะรู้ได้" ลูหลี่กล่าวอย่างมั่นใจ
