38

Ep.38

ขณะเดียวกัน ภาพโฮโลแกรมขนาดใหญ่ของทั้งสองได้ปรากฏขึ้นเหนือเวที พร้อมมีข้อมูลรายละเอียดเขียนเอาไว้

เจิ้งสุ่ย , สถานะ : ผู้สืบทอด , เลเวล 4

ซ่งจื่อจิน , สถานะ : ผู้ใช้พลัง , เลเวล 4

“ผู้สืบทอด?”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่เซวียนได้ยินชื่อนี้ เขาอดอุทานออกมาเบาๆไม่ได้

ในเวลานั้นเอง ชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งถัดจากฉู่เซวียนได้เอ่ยขึ้นว่า “สหาย นายไม่เคยได้ยินเรื่องพวกผู้สืบทอดจริงดิ? ตัวตนของพวกเขาน่ะ หายากยิ่งกว่าผู้ใช้พลังระดับสูงซะอีกนะ”

ได้ยินประโยคนี้ ฉู่เซวียนยิ่งรู้สึกสนใจ ตอบกลับว่า “อา จะว่าอย่างงั้นก็ได้ ถ้าให้ดีนายช่วยอธิบายเพิ่มเติมให้ฉันจะขอบใจมาก”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ได้สิ ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเก็บเป็นความลับอยู่แล้ว ฉันจะอธิบายให้คร่าวๆละกัน” ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นคนช่างพูดกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ตั้งแต่วันสิ้นโลกมาเยือน มนุษย์บางส่วนพบว่าตัวเองสามารถปลุกอบิลิตี้ขึ้นมาได้ พวกเขากลายเป็นคนที่เราเรียกกันว่าผู้ใช้พลัง ความแข็งแกร่งของคนเหล่านี้ สามารถเพิ่มขึ้นได้โดยการฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง”

ฉู่เซวียนพยักหน้า เรื่องพวกนี้เขารู้อยู่แล้ว

แต่ประโยคต่อมา เสียงของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป “แต่ก็ยังมีมนุษย์บางส่วนที่ต่างจากผู้ใช้พลัง พวกเขาได้รับความทรงจำของผู้อื่นแทรกเข้ามาในสมอง”

“เหมือนพวกได้รับการสืบทอดวิชาจากในนิยายกำลังภายในน่ะหรอ?” ฉู่เซวียนเอ่ยถาม

“ใช่” ชายหนุ่มพยักหน้า “คนจำพวกนี้สามารถใช้วิชาในความทรงจำเพื่อฝึกฝนได้ ดังนั้นจึงมีพลังรบแข็งแกร่งมาก”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้” ฉู่เซวียนพยักหน้าว่าเข้าใจ

มองไปยังเจิ้งสุ่ยที่ถือกระบี่ยาว  คาดว่าเขาคงได้รับการสืบทอดจากผู้ใช้กระบี่

งั้นของฉันล่ะ? ตัวฉันถือเป็นประเภทไหน? ผู้สืบทอด? หรือซอมบี้? ฉู่เซวียนอดนึกไม่ได้  แต่ไม่นานก็ส่ายหัว โยนความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นไว้เบื้องหลัง

ฉู่เซวียนมองไปยังทั้งสองบนเวที เอ่ยถามว่า “ว่าแต่ทำไมสองคนนั้นถึงต้องมาประลองเป็นตายกันด้วยล่ะ? เพราะเอาจริงๆ เลเวล 4 จะไปที่ไหนก็มีแต่คนต้อนรับนี่?”

“เหอ เหอ ว่ากันว่าที่ทั้งคู่ตัดสินใจประลองเป็นตาย ต้นเหตุมาจากเรื่องผู้หญิง” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนส่ายหัว ถอนหายใจแล้วพูดว่า “นับแต่โบราณกาล วีรบุรุษมักเพลี่ยงพล้ำต่อสาวงาม ทั้งๆที่ตัวอย่างจากเหล่าบรรพชนก็มีให้เห็นแท้ๆ เฮ้อ ...”

ฉู่เซวียนส่ายหัว โต้กลับไปว่า “ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เอาจริงๆพวกเขาก็แค่โชคร้ายรักคนคนเดียวกันก็เท่านั้นเอง”

“ที่นายพูดมันก็จริง” ชายหนุ่มถอนหายใจ “ในวันสิ้นโลก แม้การรักใครซักคนจะเป็นเรื่องง่าย แต่การดูแลกลับเป็นเรื่องยาก ในเมื่อเป็นแบบนั้น มันจะดีกว่าไหมถ้าพวกเขามาเข้าร่วมกับทางกองทัพ สร้างชื่อเสียงและประสบความสำเร็จในชีวิต”

ระหว่างสนทนา ทั้งสองคนบนเวทีได้ประมือกันแล้ว

เจิ้งสุ่ยในชุดขาวเริ่มจู่โจมก่อน กุมกระบี่ในมือวิ่งเข้าหาซ่งจื่อจิน ทั้งคนทั้งร่างหายวับไป ทิ้งภาพติดต่อไว้เบื้องหลัง

ซ่งจื่อจินเห็นแบบนั้น เขาแค่นเสียงเย็น  สะบัดแส้ยาวในมือ บังเกิดเสียบเพี๊ยะ! แส้ยาวฟาดตัดอากาศอย่างรุนแรง

และจุดที่ฟาดไป เป็นตำแหน่งที่เจิ้งสุ่ยอยู่พอดี

เห็นแค่เพียงเจ้าตัวใช้กระบี่ตั้งขนานไว้ตรงหน้าอก ต้านทานการโจมตีนี้

ซ่งจื่อจินเห็นอีกฝ่ายถูกเผยตัว มุมปากเขาขดเป็นรอยยิ้ม พลังวิญญาณที่มองไม่เห็นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายเขา

คล้ายตระหนักถึงสถานการณ์อันตราย ม่านตาของเจิ้งสุ่ยหดลีบลงทันที หมุนตัวพุ่งถอยไปด้านหลังทันที

“คิดหรือว่าจะหนีไปได้?” ซ่งจื่อจินพึมพำเสียงต่ำ ต่อมา แส้ยาวที่ปกคลุมไปด้วยหนามหลุดออกจากฝ่ามือเขา มันเคลื่อนไหวด้วยตัวเองคล้ายมังกรว่ายน้ำโจมตีเจิ้งสุ่ย

“วิชากระบี่ ...” มองไปยังการโจมตีที่ประชิดเข้ามา เจิ้งสุ่ยพึมพำเบาๆ

กระบี่ในมือสาดแสง เจตต์กระบี่ที่มองไม่เห็นลุกฮือจากร่างเขา