บทที่ 143 ฉันไม่ได้น่าสงสารขนาดนั้น
บทที่ 143 ฉันไม่ได้น่าสงสารขนาดนั้น "เก็บขยะ!" หลิวฟานขี่รถสามล้อของเขาและได้ยินเสียงของลำโพงในทุกซอย หมาป่าน้อยเห่าอยู่หลังรถสามล้อและพูดคุยกับสุนัขในหมู่บ้านเป็นครั้งคราว มันเหมือนกับว่ามันมาเยี่ยมญาติ "มานี่สิ" เสียงที่ชัดเจนมาจากตรอกซอกซอย หลิวฟานมองไปเห็นเด็กหญิงอายุ 15-16 ปีในบ้าน เธอสวมกางเกง...
