ตอนที่ 401+402 นิดหน่อย

นั่นเป็นเพราะเสียงที่ซ้ำซากจำเจของเขาเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อเธอ

“คุณไม่ชอบให้ผมเรียกคุณแบบนี้รึเปล่า?” ลู่ชิงสีถามหลังจากที่ไม่ได้รับคำตอบจากเธอ “ถ้าคุณไม่ชอบ ผมจะไม่เรียกแบบนี้อีก”

เขาหยุดชั่วครู่ แล้วอธิบายต่อ “ผมได้ยินพ่อแม่ของคุณเรียกคุณแบบนั้น ฟังดูน่ารักดี”

“ก็เอาสิ”

เมื่อจมอยู่ในความมืด ลู่ชิงสีไม่สามารถมองเห็นดวงตาที่ยิ้มแย้มของเจียงเหยาได้ เสียงของเธอสงบนิ่ง แต่เธอก็ตอบรับออกมาทันที นั่นก็เพียงพอสำหรับลู่ชิงสี เธอชอบที่เขาเรียกเธอด้วยชื่อเล่นของเธอ

เมื่อรู้ว่าเธอมองไม่เห็น เขาจึงยิ้มกว้างออกมา

“ผมรู้ว่าครั้งนี้ ผมทำให้คุณลำบากมาก ขอโทษด้วยนะ” ลู่ชิงสีอยากจะขอโทษมาระยะหนึ่งแล้ว สุดท้ายเขาจึงเลือกที่จะใช้ประโยชน์จากความมืด

โดยไม่รอคำตอบจากเจียงเหยา เขากล่าวเสริมว่า “ขอบใจที่ช่วยผู้พันหลินนะ”

เจียงเหยาต้องการตอบ แต่เมื่อได้ยินลู่ชิงสีพูดถึงผู้พันหลิน เธอจึงปิดปากของเธอเงียบ เพราะเธอรู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไร

“เหยาเหยา คุณคงจะมีความลับมากมาย บางทีครอบครัวของคุณเองก็คงจะไม่รู้เสียด้วยซ้ำ ถ้าคุณไม่อยากจะพูด ผมก็ไม่บังคับ” ลู่ชิงสีคิดและรู้สึกว่าเป็นการดีที่สุดที่จะเปิดใจพูดออกไปเสียตอนนี้ “เมื่อไหร่ที่คุณพร้อมจะบอก ผมจะรอฟัง จนกว่าจะถึงตอนนั้น ผมจะไม่ถามอะไรคุณ”

ถ้าเธอยินดีที่จะพูด เขาก็ยินดีที่จะฟัง เขาจะช่วยปกป้องความลับของเธอ

เขาให้เกียรติและไว้วางใจเธอ โดยเชื่อว่าเธอไม่มีวันใช้ความลับของเธอทำร้ายเขา

“ผมรู้สึกว่าคุณมีความรู้ความสามารถด้านการแพทย์เท่ากับหมอในโรงพยาบาล ดูเหมือนคุณคงมีแผนบางอย่าง ตั้งแต่ที่คุณอยากได้โรงพยาบาลจากตระกูลฉี”

ลู่ชิงสีตระหนักหลังจากที่เจียงเหยาได้ช่วยชีวิตทั้งผู้พันหลินและตัวเขาจากความตาย ว่าเธอต้องมีเหตุผลของตัวเองในการซื้อโรงพยาบาลเฉิงอ้ายและหุ้นภายในโรงพยาบาลทั้งหมดด้วย

แม้แต่ยาที่เธอให้เขาก็ยังเป็นความลับของเธอ เขารู้ว่ามันได้ผลดีอย่างน่าทึ่ง เพราะมันช่วยชะลอการสูญเสียเลือดของเขาได้อย่างมาก ถ้าไม่ใช่เพราะยา เขาคงเสียชีวิตจากการสูญเสียเลือดมากเกินไประหว่างที่ถูกส่งมายังเมืองจินโด

“เหยาเหยา ผมไม่คิดที่จะสืบเรื่องระหว่างคุณกับโรงพยาบาลเฉิงอ้ายหรอกนะ ตราบใดที่มันไม่ใช่เรื่องผิดกฎหมาย ผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับการตัดสินใจของคุณ ผมมีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้น” ลู่ชิงสีหยุดครู่หนึ่งและเรียกหญิงสาวที่ไม่ได้พูดโต้ตอบกับเขาเลย “เหยาเหยา คุณต้องสัญญากับผมอย่างหนึ่ง”

เจียงเหยาถาม “อะไรคะ?”

“หลังจากที่คุณเรียนจบ คุณต้องอยู่เคียงข้างผม อย่าไปไหนไกล”

เขากลัวว่าเขาจะไม่สามารถปกป้องเธอได้ ถ้าเธอไปอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ห่างไกล

เขามีความรู้สึกว่าสักวันหนึ่งเธอจะทะยานสู่ที่สูง จนเขาเอื้อมไม่ถึง

“ฉันสัญญาคะ” เจียงเหยาตอบตกลงอย่างไม่ลังเล เธอไม่มีวันลืมว่าตอนนี้ เขาคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ

เธอได้รับโอกาสในการเกิดใหม่ เพื่อที่จะอยู่เคียงข้างเขา

หลังจากได้รับคำตอบจากเธอ ลู่ชิงสีรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

“พักผ่อนเถอะ” เขากล่าว

__

ตอนที่ 402 ดูเอาเอง

เจียงเหยาพยักหน้าตามสัญชาตญาณ แต่รู้สึกเหมือนคนโง่ หลังจากทำลงไปเช่นนั้น

ลู่ชิงสีจะสามารถมองเห็นสิ่งที่เธอทำได้อย่างไรกัน? แล้วเธอก็พึมพำตอบกลับเขา

หลังจากนั้นทุกอย่างก็แน่เงียบไประยะหนึ่ง ทว่าเธอรู้ว่าเขายังไม่หลับ

“ชิงสีคะ ฉันจะบอกคุณทุกอย่างหลังจากที่ฉันคิดคำพูดดี ๆ กับคุณได้ เพราะสิ่งที่ฉันจะพูดนั่น มันอาจจะฟังดูเหลวไหล” เจียงเหยายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เธอไม่รู้ว่าลู่ชิงสีจะเชื่อเรื่องการเกิดใหม่ของเธอและระบบการแพทย์หรือไม่ นอกจากนี้ ทุกคนยกเว้นเจียงเหยา ถูกห้ามไม่ให้รู้เกี่ยวกับระบบการแพทย์

“ผมไม่รีบ” เขาสามารถรอมาได้ตั้งหลายปี เพื่อให้เธอตอบรับความรักของเขา ไม่ต้องพูดถึงความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอหรอก

เจียงเหยาคิดว่าลู่ชิงสีจะเงียบไปอีกครั้งก่อนที่จะได้ยินเสียงเขาพูดขึ้นในทันใดและกวักมือเรียกให้เธอเข้ามาหา

“เข้าใจฉันหน่อยนะคะ” เธอตอบ และกำลังจะเปิดไฟ ทว่าลู่ชิงสีหยุดเธอไว้ เธอคิดว่าคงมีบางอย่างเกิดขึ้น แต่ก็ทำตามสิ่งที่เขาแนะนำ

แม้แต่ในความมืด ทัศนวิสัยของเธอก็ค่อนข้างดี เพราะเธอสามารถเดินไปที่เตียงของลู่ชิงสีได้โดยไม่พลาด และถามว่า “คุณอยากได้อะไรหรือเปล่าคะ”

ลู่ชิงสีหัวเราะขึ้นมาทันทีทันใด “ไม่มีอะไร ผมแค่อยากมองหน้าคุณ”

เจียงเหยายิ้มกว้างที่สุด ราวกับมีผีเสื้อกระพือปีกอยู่เต็มท้องของเธอ

“ดูให้พอใจเลยก็แล้วกัน” เธอนั่งลงที่ข้างเตียงและยิ้ม “อยากให้ฉันเปิดไฟไหมคะ”

เธอไม่ได้ทำสิ่งใด เพียงแค่ขยับเข้ามาใกล้และจูบลงที่ริมฝีปากของเขา

ความมืดช่วยเสริมความกล้าให้กับเธอได้อย่างสมบูรณ์ เธอทำลงไปโดยไม่รู้สึกเขินอายเลยสักนิด

ท้ายที่สุด ลู่ชิงสีก็ดูมีเสน่ห์อย่างมากในสายตาของเธอ เป็นเรื่องปกติที่เธอจะหลงเสน่ห์เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ลู่ชิงสีพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาชอบที่ภรรยาของเขาแสดงความรักออกมาอย่างมั่นใจ

“อีกทีได้ไหม” เจียงเหยาชี้นิ้วไปที่ลู่ชิงสีและกระดิกไปมา เมื่อได้ยินคำตอบของเขา เธอหัวเราะเบา ๆ และจูบเขาอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ

“ผมไม่คิดว่าคุณจะได้เจอใครที่น่าดึงดูดไปกว่าผมอีกแล้วบนโลกใบนี้” ลู่ชิงสีถอนหายใจทันที “ดูคุณสิ ไม่ลึกซึ้งเลย นี่ขนาดตกหลุมรักกับหนุ่มฮอดนะเนี้ย ถ้าเป็นคนทั่วไปจะเป็นยังไงเนี้ย”

เจียงเหยาไม่รู้จะพูดอะไร เขายกยกตัวเองในขณะที่ล้อเลียนเธอ?

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะมองแค่คุณเท่านั้น” เจียงเหยาหัวเราะเบา ๆ สัมผัสมือของเขาด้วยนิ้วของเธอ

“มานอนกับผมสิ” ลู่ชิงสีพยายามขยับเพื่อสร้างพื้นที่เพิ่มให้กับเจียงเหยา แต่เธอก็หยุดเขาเสียก่อน

“อย่าขยับ คุณก็รู้ว่าฉันนอนเป็นยังไง”

เธอไม่ได้มีท่านอนที่ดีนัก นอกเหนือจากนั้น เธอเคยชินกับการนอนในอ้อมแขนของเขา มันจะมีประโยชน์อะไรหากเธอทำอย่างนั้นไม่ได้ในตอนนี้?