ตอนที่ 34 ของขวัญจากตระกูลเจิ้น
ตอนที่ 34 ของขวัญจากตระกูลเจิ้น
แต้นสงครามครั้งนี้ถูกรวมเข้ากับแต้มก่อนหน้า
มีแต้มสงครามทั้งหมดเจ็ดร้อยแต้ม
เช่นเดิม เฉิงชงยังคงเก็บมันไว้และยังไม่คิดจะทำอะไร
เขาหันไปมองเจิ้นเจียงพร้อมเผยรอยยิ้ม
“แม่นางเจิ้น สงครามจบลงแล้ว พวกกบฏโพกผ้าเหลืองพ่ายแพ้ และภัยทั้งหมดถูกคลี่คลาย”
เจิ้นเจียงพยักหน้า
ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
นางยังคงรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน!
เหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่เดินทางมาขอความช่วยเหลือ ฟังแผนการของเฉิงชงจนไปถึงการเอาชนะกบฏโพกผ้าเหลือง
เวลาที่ผ่านมานั้นสั้นอย่างมาก!
จากมุมมองของนาง กบฏโพกผ้าเหลืองเปรียบเสมือนฝูงหมาป่าโหดเหี้ยม
แต่ในสายตาของเฉิงชง พวกเขาเป็นเพียงลูกแกะที่สามารถฆ่าให้ตายได้อย่างง่ายดาย!
บุรุษผู้นี้เก่งกาจและล้ำลึกเกินไป!
แม้แต่เจิ้นเจียงก็มองไม่ออก
ก่อนที่นางจะรู้ตัว ร่างของเฉิงชงก็ประทับอยู่ในใจไปแล้ว!
ด้านข้างตู้ซือได้กล่าวพร้อมรอยยิ้ม นางยกมือขึ้นตบไหล่เจิ้นเจียงเบา ๆ
หลังจากคบกันได้ไม่กี่วัน ความสัมพันธ์ทั้งสองก็ดีขึ้นมาก
พวกนางหยอกเล่นกันเหมือนกับพี่น้อง
“พี่เจิ้นเจียงคิดอะไรอยู่ เหตุใดถึงไม่รีบขอบคุณคุณชายข้าล่ะ?”
จากนั้นเจิ้นเจียงก็ตอบสนองและหันไปโค้งคำนับเฉิงชง
“แม่ทัพเฉิงชงอู๋ฮวยมีกลอุบายแยบยล เป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของเมืองจงซานและตระกูลเจิ้น!”
“แม่ทัพเฉิงกรุณารอสักครู่ ข้าจะไปรายงานท่านพ่อและเจ้าเมืองเดี๋ยวนี้!”
“พวกเราจะตอบแทนบุญคุณอย่างแน่นอน!”
เมื่อพูดจบแล้วเจิ้นเจียงก็รีบจากไป
ภายในเมืองจงซาน
เจ้าเมืองจงซานและหัวหน้าตระกูลเจิ้นต่างก็มองเจิ้นเจียงด้วยท่าทีไม่เชื่อ
“เจียงเอ๋อ ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริงงั้นหรือ?”
“เฉิงชงอู๋ฮวยคนนั้นฉลาดจริง ๆ หรือ?”
“ทั้งจัดการกองทัพและวางแผนเอาชนะกบฏโพกผ้าเหลืองทั้งสามหมื่นคนได้อย่างง่ายดาย?”
เจิ้นอี้สูดหายใจลึกและกล่าวอย่างลำบากใจ
สิ่งนี้มันเหลือเชื่อเกินไป
แม้แต่แม่ทัพของราชสำนักยังถูกกดดันอย่างหนักหลังจากปะทะกับพวกกบฏโพกผ้าเหลือง
ตีกลองและฆ้องเพื่อล่อเสือลงจากเขา จากนั้นใช้ทหารม้าอ้อมไปจู่โจมจากด้านหลัง
เป็นแผนการที่น่าทึ่งอย่างแท้จริง!
การที่เขาคิดว่าเฉิงชงไม่มีความสามารถในตอนแรกนั้นกลายเป็นเรื่องน่าขัน
ตอนนี้ดูเหมือนนอกจากเฉิงชงจะฉลาดแล้ว เขายังมีความสามารถพอที่จะกอบกู้โลกได้อีกด้วย!
เจิ้นเจียงพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ท่านเจ้าเมือง ท่านพ่อ ข้าพูดไม่ผิดอย่างแน่นอน”
“วันนี้ข้าติดตามเฉิงชงมาตลอด ข้าได้เห็นเขาจัดกองทหารและวางแผนโดยรวมเป็นการส่วนตัว!”
“เขาช่วยเมืองจงซานไว้ทั้งหมด!”
“ตอนนี้พวกเขารออยู่นอกเมือง ข้าคิดว่าพวกเราไม่ควรปล่อยให้ผู้มีพระคุณรอนาน พวกเราควรจะจัดการต้อนรับอย่างอบอุ่น!”
เจ้าเมืองจงซานและเจิ้นอี้พยักหน้า
“นั่นเป็นเรื่องปกติที่ข้าต้องขอบคุณเขา!”
พวกเขาติดต่อร้านอาหารในเมืองทันทีเพื่อจัดงานเลี้ยง และให้รางวัลแก่กองทัพของเฉิงชง
ทุกคนได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น
เฉิงชงได้รับเชิญโดยตรงไปยังบ้าของตระกูลเจิ้น
เจิ้นอี้คิดว่าเฉิงชงมาที่จงซานเพราะคำขอของเจิ้นเจียง และเพื่อช่วยเหลือตระกูลของตน
ตระกูลเจิ้นจึงไม่อยากจะปล่อยคนอย่างเฉิงชงหลุดมือไป!
“ท่านแม่ทัพเฉิง ขอบคุณสำหรับความเมตตาในครั้งนี้”
“ตระกูลเจิ้นของเราเป็นหนี้บุญคุณแล้ว”
“ดังนั้นข้าจึงได้เตรียมของขวัญพิเศษเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ แม่ทัพเฉิงคงไม่คิดปฏิเสธ!”
“นี่คือรายการของขวัญ ท่านแม่ทัพโปรดดูด้วยตัวเอง!”
เจิ้นอี้ยิ้มและกระดาษให้เฉิงชง
เฉิงชงถือไว้ในมือและมองดู
เขาอดไม่ได้ที่จะตกใจ
พิเศษถึงเพียงนี้เรียกว่าของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ?
หินหนึ่งแสนก้อน เงินหนึ่งหมื่นตำลึง ม้าสามพันตัว เมล็ดพันธุ์และเสบียงอาหาร อีกทั้งยังมีบ้านขนาดใหญ่ในลั่วหยาง
มั่งคั่งขนาดไหนกัน!
ตระกูลเจิ้นช่างมั่งคั่งร่ำรวย และมีน้ำใจเหมาะสมกับที่ร่ำลือ!
“เนื่องจากเป็นของขวัญจากใจจริง เช่นนั้นข้าคงไม่ปฏิเสธ”
เฉิงชงยิ้มเล็กน้อยและยอมรับคำขอบคุณของตระกูลเจิ้น
ทรัพยากรนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อเฉิงชง
นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าเป็นการผูกมิตรอันดีกับตระกูลเจิ้น
ถ้าเขาปฏิเสธจะทำให้ตระกูลเจิ้นไม่มีความสุข
เมื่อเห็นเฉิงชงรับของขวัญ เจิ้นอี้ก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ
“แม่ทัพเฉิง ตระกูลเจิ้นของเราอาศัยอยู่ในจงซานมาหลายชั่วอายุคน และในพื้นที่นี้ถือได้ว่ามีอิทธิพลบ้าง”
“ถ้ามันพอจะมีประโยชน์อันใดต่อแม่ทัพเฉิงในอนาคตโปรดบอกได้เลย”
“ตระกูลเจิ้นของเราจะไม่มีวันปฏิเสธ!”
เฉิงชงพยักหน้าราวกับว่าจำอะไรบางอย่างได้
“เช่นนั้นข้าก็มีเรื่องต้องรบกวนตระกูลเจิ้นแล้ว”
“ข้ามีอุตสาหกรรมบางอย่างในอำเภอจงหลิง ซึ่งอาจจะขยายไปยังจี้โจวในอนาคต หากมีปัญหาใด ๆ ข้าหวังว่าตระกูลเจิ้นคงพอจะช่วยได้”
เฉิงชงพูดความจริง
กุยแกที่อยู่ในจงหลิงทำหน้าที่รับผิดชอบและกระจายเครือข่ายการขายเกลือเพื่อสร้างความมั่งคั่งให้เฉิงชง
ปัจจุบันเกลือชั้นดีนี้มีแค่ในปิ้งโจวเท่านั้น
เมืองและแคว้นอื่น ๆ ยังไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง
และเกลือชั้นดีเป็นเพียงจุดเริ่มต้น
เฉิงชงจะสร้างสิ่งดี ๆ อีกแน่นอนในอนาคต ซึ่งทั้งหมดนี้จะต้องขายและแลกเป็นเงิน
ตระกูลเจิ้นเป็นตระกูลธุรกิจเก่าแก่และมีอุตสาหกรรมอยู่หลายแห่ง ช่องทางและการติดต่อสื่อสารก็มีมากมาย
หากสามารถขอความช่วยเหลือจากตระกูลเจิ้นได้ เช่นนั้นกุยแกก็จะทำสิ่งต่าง ๆ ง่ายขึ้น
“เนื่องจากเป็นเรื่องของแม่ทัพเฉิง ข้าย่อมตกลง!”
เจิ้นอี้ตกลงทันที
ที่ด้านข้าง เจิ้นเจียงขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน
“อุตสาหกรรมในจงหลิง?”
“มันเป็นชายแดนที่หนาวเย็น ดูเหมือนจะไม่มีธุรกิจอะไรมากนัก”
“มีก็เพียงธุรกิจเกลือชั้นดีที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อไม่นานนี้...”
ขณะกล่าวถึงสิ่งนี้ ดวงตาของเจิ้นเจียงก็เบิกกว้างและมองไปทางเฉิงชง
“แม่ทัพเฉิง อุตสาหกรรมที่ท่านพูดถึงคือเกลือชั้นดีในจงหลิงใช่หรือไม่?”