ตอนที่แล้ว15 - ร้องออกมาแล้วจะหายเจ็บไหม?
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป17 - พวกเราต้องการนี่?

16 - การกลับมา


16 - การกลับมา

โรงพยาบาล.

หลินฟ่านยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาลและมีเสียงดังอยู่ภายในสมองของเขา

ภารกิจเสร็จสิ้น

[หมายเหตุ: ผู้สร้างพันวิธีบ่มเพาะพอใจเป็นอย่างมาก เฉินหยางผู้เป็นทายาทของรุ่นที่ 199 ในที่สุดก็กลายเป็นผู้ชายเต็มตัว

[รางวัล: พันวิธีบ่มเพาะ (สำเร็จ)

[โบนัสพิเศษ: วิธีการฝึกลมปราณ

[เดินทางครั้งต่อไป: 1 เมษายน

กลับ!

พลังลึกลับลากวิญญาณของหลินฟ่านให้ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ความรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้กลับมาที่โรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน ทำให้เขารู้สึกสบายใจมาก

เฉินหยางค่อยๆตื่นขึ้นอย่างช้าๆ

"ฉันเป็นใคร?"

"ฉันอยู่ที่ไหน?"

รอยยิ้มแปลกประหลาดและดวงตาที่สดใสหายไป เขากลับมาเป็นเฉินหยางอีกครั้ง เฉินหยางที่ถูกควบคุมโดยหลินฟ่านหายไปแล้ว

เฉินหยางมองไปรอบๆด้วยความสับสน

เขาจำได้ว่านอนอยู่ที่บ้าน แต่ตอนนี้เขามาโผล่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง

เขายกมือขึ้นเกาหัวด้วยความสับสน

"อะไร!"

ความเจ็บปวดที่รุนแรงจู่โจมหัวใจของเขา

เฉินหยางตกตะลึง เมื่อเขามองไปที่แขนขวาใบหน้าของเขาก็ขาวซีด

“แม่จ๋า หนูเจ็บ แม่อยู่ที่ไหน...”

……………

โรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน

วอร์ด 666

หลินฟ่านตื่นขึ้นมาและนั่งอยู่บนเตียงในช่วงเที่ยงคืน

00:01.

"ช่างเป็นความฝันที่ตลกจริงๆ น่าเสียดายที่มันสั้นเกินไป"

หลินฟ่านนอนลงคลุมผ้าห่มด้วยรอยยิ้มที่มุมปากก่อนจะผลอยหลับไปอีกครั้ง

เมืองเอี๋ยนไห่ แผนกพิเศษเอี๋ยนไห่

ที่ตั้งของแผนกอยู่ในย่านใจกลางเมือง ในสายตาของคนภายนอกนี่คืออาคารพาณิชย์ทั่วไป

แต่ในความเป็นจริงมันเป็นสถานที่รักษาความปลอดภัยของสิ่งของบางอย่างรวมทั้งความลับระดับสูงของประเทศ สถานที่แห่งนี้ไม่อนุญาตให้คนภายนอกเข้ามาอย่างเด็ดขาด

แผนกพิเศษอยู่ที่ชั้นบนสุดของอาคาร

ในเวลานี้ในห้องเต็มไปด้วยควันจากบุหรี่ มีผู้คนนั่งอยู่ภายในห้องมากมายในขณะที่พวกเขาพลิกเปิดแฟ้มรายงานด้วยหน้าตาเคร่งเครียด

“คลื่นที่อยู่ข้างหน้าคุณคือคลื่นที่ตรวจพบเมื่อเกิดวิกฤตการณ์ภูเขาไท่ซานเมื่อไม่กี่วันก่อน จากข้อมูลมีคลื่นของสิ่งชั่วร้ายกำลังมุ่งหน้ามาหาเราที่เอี๋ยนไห่”

"ต่อให้พวกเราไม่พร้อมพวกเราก็จำเป็นต้องทดสอบในขั้นตอนต่อไป"

ชายชราคนหนึ่งที่สวมผ้าปิดตาสีดำกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้เขาจำเป็นต้องหนักแน่นให้มากที่สุด

“ทิ้งเรื่องนี้ไว้กับข้า แผนกเหมาซานของเราสามารถติดตามสิ่งชั่วร้ายได้ดี ในส่วนของนักเรียนที่เพิ่งจบจากวิทยาลัยเหมาซานก็มีประสิทธิภาพการทำงานดีเยี่ยม ปีนี้พวกเราควรเปิดรับคนเพิ่ม”

ชายชราที่มีผ้าพันคอสี่เหลี่ยมและสะพายกระบี่สีเงินกล่าวเบาๆ

เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในแผนกเหมาซาน เขามีนามว่าหลินเต้าหมิง

“ไร้สาระ ลูกศิษย์ของเจ้าล้วนเป็นพวกนอกคอก ต่อให้พวกที่เรียนจบเต็มหลักสูตรก็ยังเป็นพวกนอกคอก พวกที่เรียนมาครึ่งครึ่งกลางกลางจะกลายเป็นนักพรตที่ดีได้อย่างไร”

คนที่พูดก็เป็นนักพรตเฒ่าเช่นกัน เขาสวมผ้าพันคอฮั่นหยวนและเสื้อคลุมนักพรตสีน้ำเงินเข้ม เขามองไปที่หลินเต้าหมิงที่สวมชุดนักพรตสีเหลืองอย่างดูถูกเหยียดหยาม

ความหมายนั้นชัดเจนมาก เขาไม่ได้มองหลินเต้าหมิงเป็นนักพรต ในห้องนี้มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่เป็นนักพรตซึ่งศรัทธาต่อปรมาจารย์เต๋าที่แท้จริง

หลินเต้าหมิงแค่นเสียงอย่างเย็นชาพร้อมกับม้วนแขนเสื้อขึ้น

"เจ้าคิดจะตีกับข้าอย่างนั้นเหรอ กลุ่มเหมาซานของเราไม่ยอมรับการดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้"

นักพรตเฒ่าหัวเราะและกล่าวท้าทายออกไปว่า

“ใช่ กลุ่มของพวกเจ้าซึ่งก่อตั้งขึ้นในสมัยราชวงศ์ชิงเท่านั้น พวกเจ้าเป็นเพียงพวกนอกคอก ลูกศิษย์ของเจ้าก็เป็นพวกนอกคอก ไม่เหมือนกับพวกเราลัทธิเต๋าที่ก่อตั้งสำนักมาตั้งแต่ราชวงศ์เหนือใต้”

ปัง!

ชายชราที่มีผ้าปิดตาสีดำกระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะไม้จนขอบข้างนึงของมันแตกออก

“หุบปาก เรื่องนี้สำคัญมากสำหรับเมืองเอี๋ยนไห่ ไม่ว่าจะเป็นเหมาซาน เต๋า หรือพุทธทุกคนควรเก็บความขัดแย้งไว้ในใจ หากว่าสิ่งชั่วร้ายพวกนี้ออกอาละวาดภายในเมือง พวกเจ้าก็บอกลาตำแหน่งของตัวเองได้เลย เลิกประชุมได้!”

เอี๋ยนไห่ไม่ใช่เมืองใหญ่ แต่ก็ไม่เล็ก ที่นี่มีประชากรมากกว่า 8 ล้านคน หากสิ่งชั่วร้ายลงมือภายในเมืองได้สำเร็จความเสียหายต่อประชาชนทั่วไปนั้นจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายมาก

วันนี้ แผนกพิเศษของเมืองเอี๋ยนไห่เป็นที่รวมตัวกันของยอดฝีมือจากกลุ่มต่างๆ ในเวลาเดียวกันทุกๆปีนักเรียนที่สำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยของกลุ่มต่างๆก็จะมารายงานตัวที่นี่เพื่อทำงาน

วิทยาลัยระดับสูงของประเทศจีนตอนนี้มีอยู่เพียงไม่กี่แห่ง และนักเรียนของพวกเขาก็จะกระจายตัวไปยังเมืองต่างๆเพื่อปราบปรามอาชญากรรมซึ่งเกิดขึ้นจากสิ่งชั่วร้าย

วิทยาลัยเหมาซาน วิทยาลัยลัทธิเต๋า โรงเรียนมัธยมพุทธ โรงเรียนมัธยมแพทย์

ทั้ง 4 วิทยาลัยถูกเรียกรวมกันว่า 4 วิทยาลัยหลงกั่ว (ลูกแก้วมังกร) ซึ่งการเรียนการสอนของพวกเขาแตกต่างจากมัธยมปลายทั่วๆไป

วันถัดมา!

ผู้เฒ่าจางลืมตาและเห็นหลินฟ่านนั่งอยู่บนเตียง เขาจึงเปิดที่หัวเตียงของตัวเองและหยิบนมถั่วเหลืองซึ่งญาติของเขาซื้อมาให้เอามาแบ่งปันกับหลินฟ่าน

"ดื่มสไปรท์หน่อย"

เขาโยนนมถั่วเหลืองทั้งหมดให้หลินฟ่าน

"โอ้!"

หลินฟ่านรับมาดื่มก่อนจะส่งเสียงดังว่า

“เมื่อคืนผมฝันร้าย ผมฝันว่าผมกลายเป็นคนอื่นและทำหลายสิ่งหลายอย่าง ผมได้เจอกับเพื่อนนักเรียนมากมาย แต่ดูเหมือนพวกเขาจะแตกต่างจากเรา พวกเขาเป็นคนที่แปลกมาก”

ผู้เฒ่าจางกระพริบตาแล้วพูดอย่างไม่พอใจ

“ทำไมคุณไม่พาผมไปด้วย พวกเราตกลงกันไว้แล้วนี่ว่าคุณจะพาผมไปด้วย”

“ขอโทษด้วยจริงๆผมไม่มีเวลาเรียกคุณ ครั้งต่อไปผมจะไม่ลืมเรียกคุณอย่างแน่นอน” หลินฟ่านสัญญา

“ดีมาก อย่าโกหกผมล่ะ” หลังจากนั้นดวงตาของผู้เฒ่าจางก็หรี่ลงและกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า

"คุณดูอ้วนขึ้นนะ?"

หลินฟ่านมองลงไปที่หน้าท้องของตัวเอง

ใช่แล้ว ดูเหมือนที่ท้องของเขาจะมีไขมันเพิ่มขึ้นเล็กน้อย!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด