เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 57 เรื่องไม่คาดคิด

หลังจากที่หยางเฉินเลื่อนระดับพลังให้หลงเย่าขึ้นเป็นมังกรวานีได้สำเร็จ โดยอัดพลังฉีของตัวเองเข้าไปในตัวของหลงเย่าเป็นจำนวนมากเป็นเวลากว่า 30 นาที บนตัวของหลงเย่าก็ส่องแสงสีทองออกมา ' เรียบร้อยแล้วสินะ ' หยางเฉินคิดในใจขณะกำลังมองร่างของหลงเย่าที่กำลังส่องประกายออกมาอยู่

" สุดยอด! สุดยอดจริงๆ ตอนี้ข้ากำลังจะได้เป็นมังกรวารีแล้ว ความฝันของข้านับ 1,000 ปี กำลังจะเป็นความจริงแล้ว " หลงเย่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจ

...

....

.....

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักหลงเย่าที่ลอยอยู่ด้านหน้าของหยางเฉินก็เปลี่ยนเป็นมังกรวารีสำเร็จ รูปร่างที่เปลี่ยนไปก็คือบนตัวของหลงเย่าตอนนี้ก็เกล็ดงอกออกมาปกคลุมร่างกาย ซึ่งเกล็ดพวกนี้มีคุณสมบัตรมากในการป้องกันการโจมตีทุกรูปแบบ แล้วส่วนใบหน้าเองก็เปลี่ยนเป็นกลายเป็นมังกรโดยมีเขาทั้งสองงอกออกมาจากส่วนหัวทั้งด้านซ้าย และด้านขวา ช่วงปากเองก็มีฟังแหลมคมงอกออกมาพร้อมกับนวดสองเส้นเหมือนกับเขาขึ้นบริเวฌมุมปากเหมือนกัน

บริเวณส่วงลำตัวเองก็เปลี่ยนไปเหมือนกันกลายเป็นสีแดงเข้มพอมองแล้วให้ความรู้สึกน่าเกรงขามได้ทันทีเมื่อเห็น หลังจากที่หลงเย่าเปลี่ยนร่างเป็นมังกรวารีสำเร็จก็เริ่มจำแรงร่างเป็นมนุษย์ทันที และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจในร่างมนุษย์พร้อมกับก้มหัวทำความเคารพหยางเฉินอย่างดีใจ " ขอบคุณท่านผู้เป็นอมตะที่ช่วยให้ข้าสามารถกลายเป็นมังกรวารีได้ "

" อื้ม " หยางเฉินตอบกลับ แล้วก็เริ่มเดินต่อเข้าไปในป่าอีกครั้ง

หลงเย่าที่จำแรงร่างเป็นมนุษย์ตอนนี้มีูปร่างคล้ายชายอายุ 40 ปี ตัวสูงประมาณ 2 เมตร ร่างกายกำยำผมสียาวขาวถึงเอวบนตัวเปลือยป่าวไม่มีเสื้อผ้าใส่สักชิ้น ผิวสีขาวเนียลเหมือนกับคนไม่เคยโดนแดดหน้าตาคมตาสองชั้น เรียกได้ว่ากลายเป็นคนที่ไม่ต่างจากดาราเลย และเมื่อทางหลงเย่าเห็นหยางเฉินเริ่มเดินก็ได้เริ่มออกเดินตามทันที

ณ ค่ายฝึกหน่วยมังกรคลั่ง

ตอนนี้เหล่าทหารที่ฝึกจนระดับพลังของตนอยู่่ระดับกลางได้สำเร็จทุกคนกำลังยืนตั้งแถวเรียง 1 ตอนลึแถวละ 10 คน กำลงยืนตรงเอามือไค้วหลังเอาไว้อยู่ด้วยท่าทางมั่นใจเป็นระเบียบเรียบร้อย แล้วคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเหล่าทหารก็คือแองเจลล่าที่ยืนอยู่ตรงกลางด้านหน้าแถวทั้งหมด แล้วก็มีริวเอนยืนอยู่ข้างๆ

' ไมน่าเชื่อเลยจริงๆ เพียงแค่ 7 วัน ไม่สิ! ไม่ถึงด้วยซ้ำแต่เธอสามารถทำให้พวกเราก้าวเข้าสู้ขั้นระดะบกลางของผู้บ่มเพราะได้แบบนี้ สุดยอดจริงๆ ' ริวเอนมองไที่แองเจลล่าที่ตนยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับคิดชื่นชมไปด้วย และทางแองเจลล่าก็พูดขึ้นมา " ตอนนี้พวกนายคนที่มีพลังน้อยที่สุดก็คือ ขั้นกลาง ระดับ 2- ถือว่าการฝึกทั้งหมดที่ผ่านมาทำได้ดีมากเท่านี้หน้าที่ของฉันก็หมดแล้ว "

เมื่อแองเจลล่าพูดจบเหล่าทหารที่ยืนอยู่ด้านหน้าก็พกันพูดออกมาพร้อมกับด้วยน้ำเสียงที่ดังออกมาแบบพร้อมเพียง ในถ้าที่โค้งคำนับอย่างสวยงาน " ขอบคุณครับครูฝึก!!!! "

" แต่ว่านะ! พวกนายทุกคนตอนนี้ยังไม่จบการฝึกกับฉันหรอก เพราะถึงจะบอกว่าหมดหน้าที่แต่ฉันก็ยังอยากที่จะลองสู้กับพะ- " ระหว่างที่แองเจลล่ากำลังพูดอยู่เสียงของเธอที่กำลังพุดออกมาด้วยน้ำเสียงอยKDแกล้งทหารด้วยใบหน้ากำลังดีใจก็ดับลง เมื่อเธอสัมผัสพลังอะไรได้บ้างอย่างใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนมาเคร่งเครียดทันที ' พลังนี้มันอสูร 1,000 ปี- นี้มันโผ่ลมาจากไหนกันเนี่ย? ' แองเจลล่าคิดในใจขณะที่เธอหยุดพูดไป

แองเจลล่านั้นเป็นเผ่านางฟ้าที่เป็นศัตรูโดยธรรมชาติกับผู้ใช้วิชาแห่งความมืดอยู่แล้ว ซึ่งมันก็รวมถึงพวกสัตว์อสูรด้วยที่เผ่านางฟ้าต้องกำจัดเพราะพวกนี้มีพลังมืดอยู่ในตัวเยอะทำให้เผ่านางฟ้าสามารถสัมผัสได้ง่ายถ้าเกิดมีสัตว์อสูรเข้ามาใกล้กับตนเองโดดยเฉพราะสัตว์อสูรระดับสูง

" ครูฝึกเป็นอะไรไปครับ??? " ริวเอนถามออกมาด้วยน้ำเสียงสงสัย หลังจากที่เห็นแองเจลล่าหยุดพูดไปพร้อมกับทำหน้ากำลังเคร่งเครียดอยู่ ' เธอเป็นอะไรไป? เมื่อกี้ตอนเธอกำลังจะพูดออกมาอยู่ดีๆ เธอก็หุดพูดไปแล้วทำสีหน้าแบบนั้นเลย ' ริวเอนคิดในใจขะที่มองหน้าของแองเจลล่าที่มีความกล้วอยู่

ส่วนทางด้านพวกทหารเองก็พากันซุบซิบออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

"-ครูฝึกเป็นอะไรไปทำหน้ายังกับกลัวอะไรเลย? "

"-ถ้ามีสิ่งที่ทำให้คนอย่างเธอกลัวได้พวกเราก็คงไม่รอดหรอก! "

"-หน้าตาแบบนั้นยังไงมันก็ต้องมีอะไรแน่ "

" ริวเอน! " แองเจลล่าพูดออกมาขณะที่เธอมอไปทางทิศตะวันตกที่สัมผัสพลังของสัตว์อสูร 1,000 ปี ได้อยู่ ออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

" ครับครูฝึก! " ริวเอนรีบตอบรับันทีด้วยน้ำเสียงสงสัย

" สั่งให้ลูกน้องของนายสร้างค่ายกลเกล็ดมังกรเอาไว้เลย เพราะตอนนี้สัตว์อสูร 1,000 ปี กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ "

" สะ- สัตว์อสูร พะ- พันปีเหรอครับ... " ริวเอนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตระกุกตระกักหลังจากที่ได้ยินแองเจลล่าพูดออกมา และในระหว่างนั้นเสียงของแองเจลล่าก็ตะคอกออกมาอย่างสุดเสียงด้วยหน้าตาจริงจัง " มั่วตกใจอะไรอยู่รีบไปเตรียมค่ายกลสิ! "

" ครับ! " ริวตอบกลับมา แล้ววิ่งไปหาพวกทหารทัทที

' เวลาแบบนี้มันโผ่ลมาจากไหนกันเนี่ย! ถ้าเป็นเราในพลังปกติละก็คงสามารถสู้กับมันได้แบบสูสีแต่ตอนนี้พลังของเราเหลือไม่ถึง 50% ด้วยซ้ำ เพราะรักษาให้พวกทหารตลอด 6 วัน ที่ผ่านมา- ตอนนี้นายท่านเองก้ไม่อยู่ด้วย ' แองเจลล่าคิดใน้วยอารมณ์ระวนกระวายกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ในระหว่างนั้นเอก็ได้ยินเสียงของหางเฉินส่งเข้ามาในหัว { แองเจลล่า! }

{เอ่ะ!- นายท่านนั้นท่านใช่ไหมคะ } แองเจลล่าถามกลับด้วยน้ำเสียงแปลกใจโดยส่งเสียงอยู่ภายในหัวตัวเอง

{ ใช่! เธอรีบออกมาจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้เลย- }

{ ไม่ได้นะคะนายท่านตอนนี้มีสัตว์อสูร 1,000 ปี กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้อยู่ถ้าฉันไปทหารพวกนี้ตายมะ- }

{ นี่ลืมหน้าที่ของตัวเองแล้วหรือยังไง! ฉันสั่งให้เธอแค่ฝึกพวกนั้นให้อยู่ระดับกลางเท่านั้น และอีกอย่างเรื่องสัตว์อสูรก็ไม่ต้องห่วงฉันเป็นคงส่งไปทดสอบพวกนั้นเอง }

{เอ่ะ!!!! } แองเจลล่าร้องออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แล้วก็ด้ถามต่อทันทีด้วยน้ำเสียงแปลกใจ { ท่านหมายความว่ามีสัตว์อสูร 1,000 ปี ที่ท่านสามารถสั่งได้อยู่เหรอ } หลังจากที่แองเจลล่าถามกลับมาก็ไม่ได้ยินเสียงตอบอะไรจากหยางเฉิน แล้วเธอก็พูดต่อทันที { รับทราบคะ! ฉันจะรีบไปหาท่านเดี๋ยวนี้ }

ฐ{ อื้ม! มาแบบไม่ให้พวกนั้นรู้นะว่าจะมีคนไปช่วย ฉันอยากเห็นพลังของพวกนั้นแสดงออกมาแบบเต็มที่ตอนที่กำลังกลัวตาย }

{ ค่ะ !}

หลังจากที่แองเจลล่าคุยกับหยางเห็นจบเธอก็เริ่มบินไปหาหยางเฉินที่คุยกับเองทันทีโดยไปทางพลังที่ส่งมาเมื่อกี้ ส่วนทางริวเอนที่กำลังสร้างค่าบกลอยู่ก็คิดในใจขณะที่มองแองเจลล่าบินไป ' นั้นเธอกำลังงจะไปไหน? เมื่อกี้บอกว่ามีสัตว์อสูร 1,000 ปี กำลังมาไม่ใช่หรือยังไง จะทิ้งพวกเราเหรอ??? '

และคนที่คิดว่าแองเจลล่ากำลังหนีก็ไม่ได้มีแค่ริวเอนคนเดียวเท่านั้น เพราะทหารทุกคนตอนนี้ต่างก็คิดเหมือนกัน และพากันทำสีหน้าหมดหวังกันออกมา ' แย่ละปล่อยเอาไว้แบบนี้กำลังใจของทหารเราไม่เหลือแน่- คงไม่มีทางเลือกยังไงตอนนี้ก็ต้องหาทางทำให้พวกนี้สบายใจกันก่อน ชิ! ไม่คิดเลยว่าเราต้องทำแบบนี้กับลูกน้องของเรา " ริวเอนคิดในใจขณะที่มองเหล่าทหารที่ยืนอยู่รอบๆ ตัวเอง