ตอนที่ 399+400 อย่าฝืนให้มากเกิน

เธอจะทำอะไรได้อีก? เธอเลือกเขาแล้ว

หลังจากล็อคประตู เธอเดินไปหาเขาและเลิกผ้าห่มของเขาออก เมื่อพับเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอวางลงบนหน้าอกของเขา อากาศมันหนาว เธอไม่อยากให้เขาเป็นหวัด

เธอเลือกที่จะเพิกเฉยต่อเสียงหัวเราะของเขา และถอดกางเกงของเขาออกในคราวเดียว บีบผ้าเช็ดตัว เธอมองไปยังพื้นที่ส่วนนั้นของเขา บีบมือตัวเองแน่น และเริ่มเช็ด

เมื่อได้ยินการหายใจแปลก ๆ ของลู่ชิงสี เธอรีบเช็ดเขาให้สะอาดและเปลี่ยนชุดชั้นในสะอาดให้เขาใหม่

ขอบคุณพระเจ้าสำหรับชุดชั้นในสำหรับตอนนี้ เจียงเหยารู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยด้วยการปกปิดพื้นที่ส่วนตัวของเขาไปแล้วส่วนหนึ่ง

แม้ว่าเธอจะรู้สึกเป็นเกียรติที่เคยได้ใช้งานส่วนนั้นของเขา แต่เธอก็ไม่มีสิทธิที่จะได้เห็นมันอย่างใกล้ชิดในทุก ๆ วัน มันน่าอายเกินไปสำหรับเจียงเหยา

เมื่อมองดูส่วนที่นูนออกมาของเขา เธออดไม่ได้ที่จะเริ่มแหย่มัน พร้อมกับพึมพำ “น่าเกลียด น่าขยะแขยงอะไรแบบนี้”

จำได้ว่าลู่ชิงสีเคยทำให้เธอมีช่วงเวลาที่ยากลำบากไม่น้อยอยู่บนเตียง เธอกล่าวเสริมว่า “ทำไมถึงได้ใหญ่มากแบบนี้นะ?”

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งเธอได้ยินเสียงคร่ำครวญของลู่ชิงสี ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่าการแหย่ของเธอได้ปลุกมังกรให้ตื่นเสียแล้ว

เธอรีบสวมกางเกงให้เขาและยกอ่างออกไป

มันทรมานมากที่ให้เจียงเหยาเป็นคนเช็ดตัวให้กับเขา เขาเพิ่งคิดได้ในตอนนั้น และคิดว่าให้พยาบาลเป็นคนทำน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เขาทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อหักห้ามใจไว้ตอนที่เจียงเหยากำลังเช็ดทำความสะอาดมัน สุดท้ายเพียงเพราะเธอเริ่มจิ้มมันเท่านั้น อารมณ์พลุกพล่านก็ยากที่จะห้าม

เจียงเหยาซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำจนกว่าเธอจะอาบน้ำและซักผ้าของลู่ชิงสีเสร็จ

เมื่อมองดูคนไข้ที่ห่มผ้าอยู่ครึ่งตัว เธอสาปแช่งตัวเองที่เป็นคนงี่เง่าถึงเพียงนี้

“คุณเป็นใบ้รึไง? ทำไมไม่บอกว่าห่มผ้าคลุมไม่ทั่ว เกิดเป็นหวัดจะทำยังไง?” เจียงเหยาโกรธตัวเองที่ดูแลลู่ชิงสีได้ไม่ดี

“ก็ผมคิดว่าคุณกำลังตกใจกับความใหญ่ของผมน่ะสิ” ลู่ชิงสียังมีหน้ามาหยอกล้อเธอได้ก่อนที่จะยิ้มให้กับเธอและพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ในนี้ค่อนข้างอุ่น”

“ลู่ชิงสี ฉันเตือนคุณแล้วนะ หากคุณยังพูดจารังแกฉันอีก ฉันจะเมินคุณไปตลอดชีวิต!” เจียงเหยาต่อว่าลู่ชิงสีที่ทำให้เธอเขินอาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเขาพูดหยอกล้อเพียงเล็กน้อย ด้วยความตื่นตระหนก เธอเสียสมาธิและมองข้ามรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ไป

หลายครั้งที่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้นก่อให้เกิดอันตรายถึงชีวิต

โชคดีที่เธอไม่ได้ใช้เวลาในห้องน้ำนานจนเกินไป หากเขาเป็นหวัดขึ้นมาจริง ๆ เรื่องราวมันคงเลวร้ายไปใหญ่

“ตอนนี้คุณดูดีขึ้นแล้ว” เจียงเหยาจัดเตียงของเธอและเตือนลู่ชิงสีว่า “ถ้าคุณง่วงก็นอนซะ! อย่าฝืนตื่นอยู่แบบนี้ มันไม่ดีต่อการฟื้นตัวของคุณ”

__

ตอนที่ 400 เหยาเหยา

เธอรอสักครู่ก่อนที่จะได้ยินเสียงครวญครางของเขาเป็นการตอบรับ

เธอแอบมองไปที่ลู่ชิงสี แล้วรีบหันหลังกลับและจัดเตียงเตรียมตัวที่จะนอนในคืนนี้

“โทรบอกเหวยฉี ให้เขาส่งคุณกลับไปนอนที่บ้นเถอะ เตียงที่นี่ไม่สะอาด ใครจะรู้ว่ามีคนนอนบนนั้นมาแล้วกี่คน” เขารู้จักภรรยาของเขาเป็นอย่างดี โดยรู้ว่าเธอไม่ชอบความสปรกไม่ว่าจะเล็กน้อยก็ตาม นั่นเป็นลักษณะทั่วไปของหมอ ยิ่งโดยเฉพาะหมอที่อายุมาก

“ฉันไม่ได้แย่อย่างที่คุณคิดเสียหน่อย” เจียงเหยาพึมพำ “ภายใตสถานการณ์และเงื่อนไขที่สามารถเอื้ออำนวย ฉันก็จะจู้จี้จุกจิกเท่าที่จะทำได้เท่านั้น แต่ถ้าสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย ฉันก็รู้จักยืดหยุ่นน่า”

เธอหยุดชั่วคราว เมื่อเห็นท่าทางเยือกเย็นของลู่ชิงสี เธอหัวเราะและนอนลงบนเตียงของเธอ ในขณะที่มั่นใจว่าเธออยู่ที่นี่ได้อย่างสบาย ๆ

“คุณต้องการการดูแลตลอดเวลา ฉันยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่ของคุณเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของคุณเลย เพราะงั้นฉันต้องอยู่ที่นี่เพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะหายดีโดยเร็ว จริง ๆ แล้ว โจวเหวยฉีบอกให้สลับเวรกับเขา แต่ฉันไม่ว่างใจที่จะอยู่ห่างคุณ” เจียงเหยาอธิบาย

เธออมงไปรอบ ๆ และพบสวิตช์ไฟ หลังจากปิดไฟแล้ว เธอพูดว่า “หลับตา รีบนอนซะ”

เพียงคลิกเดียว ไฟก็ดับลง ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด

โรงพยาบาลเงียบสนิท โดยเฉพาะหอผู้ป่วยหนัก ซึ่งมีคนผ่านไปมาน้อย

เจียงเหยารู้สึกว่าการได้ยินของเธอดีขึ้น เมื่อห้องเงียบลง เธอก็ได้ยินเสียงหายใจของลู่ชิงสีอย่างชัดเจน

ฟังเสียงหายใจของเขา เธอก็รู้ว่าเขายังไม่หลับ

ท่ามกลางความเงียบไม่มีใครพูดอะไรสักคำ เจียงเหยาสันนิษฐานว่าลู่ชิงสีพยายามจะเข้านอนเหมือนกับเธอ

ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดโชยเข้ามาจากภายนอก ดวงจันทร์ที่มีส่วนโค้ง จ้องมองลงมาด้วยแสงจ้า ราวกับเด้กขี้เล่นที่กำลัค้นหาเปลือกหอยบนชายหาด เจียงเหยาหันร่างของเธออกจากหน้าต่างและมองไปที่ผู้ป่วยในห้อง

จู่ ๆ เขาก็เรียกเธอ

“เหยาเหยา”

เมื่อได้ยิน เธอก็ตกตะลึง

ลู่ชิงสีเรียกเธอด้วยชื่อเต็มว่าเจียงมาตลอด ในทำนองเดียวกัน เธอก็เรียกเขาว่าลู่ชิงสีเช่นกัน

เธอไม่รู้สึกแปลกที่คู่สามีภรรยาคู่หนึ่งจะเรียกกันด้วยชื่อของกันและกันอย่างเต็ม ๆ เช่นนี้

บางทีพวกเขาก็เคยชินกับมัน บางทีชื่อของเธออาจจะสั้นเกินไป – เป็นตัวอักษรที่สั้นกว่าชื่อปกติ เป็นเรื่องปกติที่จะเรียกเธอพร้อมกับนามสกุลของเธอ

เหยาเหยาเป็นชื่อเล่นของเธอที่คนในครอบครัวเรียกเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินลู่ชิงสีเรียก เธอไม่ได้คาดหวัง แต่รู้สึกว่ามันช่างน่ารัก

คำพูดสองคำ ที่มีความหมายเดียวกันของเขาทำให้ความรู้สึกแตกต่างออกไป

อาจเป็นเพราะเขาเสียงเพราะ หรืออาจเป็นเพราะคนที่พูดคือลู่ชิงสี