King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 223 เวลา???

ตอนที่ 223 เวลา???

“-ท่านหัวหน้าเผ่าท่านให้ระยะเวลามันมากเกินไปแล้ว ข้าคิดว่าไม่ถึง 5 นาที มันคงโดนอิคริสจัดการเรียบร้อยแล้ว ฮาฮาฮา”

หลังคนที่หนึ่งพูดจบอีกคนข้างๆ มันก็ขึ้นตามต่อ

“-ข้าก็คิดว่าแบบนั้นแหละ ฮาฮาฮาฮา”

“-ใช่แล้ว! ยอมแล้วออกจากเมืองของพวกเราไปสะ แล้วก็รับผิดชอบเรื่องที่แกทำกับท่านทาร์เลียด้วยโดยทิ้งแขนเอาไว้เป็นการขอโทษ”

พวกมันกำลังกวนประสาทอยู่ชัดๆ แต่ที่เป็นแบบนี้ก็พอเข้าใจอยู่หรอกว่าใครเป็นคนต้นคิดเพราะอิคริสมันกำลังยิ้มแบบแสยะมองมาทางผมอยู่ ไม่ต้องคิดมากเลยว่ามันเป็นความคิดของใครนึกว่ามันไม่ค่อยมีสมองสะอีก แต่แบบนี้ก้แปลว่าเราคิดพลาดไปสินะ

“ท่านลุงข้าว่าสิ่งที่พวกนั้นพูดออกมาก็ถูกนะ”

อิคริสก้าวออกมาด้านหน้า แล้วชี้มาทางผม

ส่วนลุงที่มันกำลังพูดถึงอยู่ก็น่าจะเป็นทาร์รอสนั่นแหละ มาดูถูกกันแบบนี้ต้องสั่งสอนไอเด็กนี้สักหน่อยแล้ว รอก่อนเถอะ...

“เจ้าหมายความว่ายังไงอิคริส จะให้ทำตามพวกที่พูดโดยลดเวลางั้นเหรอ?”

“ถูกต้องแล้วครับ เท่าที่ข้าได้ข้อมูลมาพลังของมันมีเพียงขั้นตำนานช่วงตนเท่านั้นถึงจะไม่ได้ต่างจากข้ามากมาย แต่ยังไงมันก็ไม่มีทางจะชนะเทคนิคของของข้าได้แน่นอน”

ระหว่างพูดอิคริสก็มองมาทางผมด้วยสีหน้ายิ้มอ่อนๆ

มันคงกำลังคิดว่าตัวเองชนะแล้วสินะใบหน้าแบบนั้น ชักหมดความอดทนกับมันแล้วสิ เดี๋ยวแกได้รู้เลยแต่ยังไงตอนนี้ก็ต้องใจเย็นเอาไว้ก่อนตัวเรา

“งั้นก็-”

“อย่าเลยท่านหัวหน้าเผ่า!

ก่อนที่ทาร์รอสจะพูดจบทอมมอลก็เอ่ยขึ้นมาก่อน “ถ้าท่านจะลดเวลาข้าว่าไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นักหรอก”

ระหว่างพูดทอมมอลก็มองผมด้วยแววตาแบบจริงจัง หมอนั่นสำรวจผมตั้งแต่แรกที่เห็นกันแล้วและพยามมองส่วนต่างๆ อยู่ตลอดเวลา เรียกได้ว่าเป็นคนที่รอบคอบมากตอนนี้มันคงสังเกตเห็นอะไรแน่ๆ ถึงได้พูดแบบนั้นออกมา

“เจ้าหมายความว่ายังไงทอมมอล เจ้ากลัวแพ้หมอนั่นเหรอ”

อิคริสตะโกนอย่างสุดเสียงแล้วชี้นิ้วมาทางผมอีกครั้ง

พวกโง่ไม่ว่ายังไงมันก็โง่ไปยันค่ำสินะ เฮ้อ~ ถ้ายังเถียงกันอยู่แบบนี้วันนี้ก็คงไม่ได้สู้กันสักทีหรอก จัดให้มันสักหน่อยก็แล้วกัน ‘บอลเวทย์’

หลังจากที่ตัดสินใจได้ผมก็เริ่มใช้บอลเวทย์ ที่ด้านหน้าของผมก็ปรากฏบอลเวทย์ทั้ง 6 ธาตุ ที่มีขนาดประมาณเท่าหัวคนขึ้นในทันที ตอนแรกก็จะว่าไม่โชว์อะไรเก็บเอาไว้ให้พวกมันตกใจเล่นระหว่างสู้สักหน่อย แต่มันเหลืออดจริงๆ

ทางด้านของพวกราเมียข้างสนามที่เห็นเวทย์ของผมต่างก็ทำหน้าอึ้ง บางก็อ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น

“-นะ นั้นมันเวทย์หกธาตุ…”

เออๆ ใช่แล้วแกเห็นธาตุเดียวหรือไง

“-เรื่องจริงงั้นเหรอ ร่างพระเจ้าที่มีหนึ่งในล้านทำไมถึง…”

“-ไม่ผิดแน่ หมอนี่เป็นร่างพระเจ้าพลังแบบนั้นคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้ว!”

อะไรของพวกมัน [ร่างพระเจ้า!] มันคืออะไร ไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนั้นมาก่อนเลย???

“เฮ้อ~”

หนึ่งราเมียด้านหน้าของผมที่ชื่อแซกซอนถอนหายใจออกมา แล้วยกมือขวาขึ้นสบัดไปมาช้า “ข้าขอถอนตัวแล้วกัน ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ข้าไม่อยากเจ็บตัว”

พูดจบมันก็เดินออกไปจากสนามประลองทันที อะไรของมัน ถึงจะแสดงพลังออกไปให้ดูแล้วก็เถอะแต่พลังของมันก็เหนือกว่าเราไม่ใช่หรือไง ยอมแบบกันแบบนี้ก็ได้เหรอ

“แซคซอน!!! เจ้ากลัวมันหรือไง”

อิคริสตะโกนด้วยเสียงที่ดังลั่นอีกครั้ง ไอ้บ้านี้มันถนัดเรื่องใช้เสียงจริงๆ เจอครั้งแรกก็เหมือนกันตะโกนใส่เราแบบนี้เลยตั้งแต่ที่อยู่หน้าประตูเมืองเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

“กลัว! ฮาฮาฮาฮา …มันจะไปเป็นแบบนั้นได้ยังไง ข้าก็แค่ไม่อยากสู้เท่านั้นเองเจ้าลองคิดดูหน่อยทำไมข้าต้องสู้กับชายคนนั้นด้วย ในเมื่อไม่เคยมีเรื่องผิดใจหรือปัญหากันมาก่อน”

พูดดีๆ ความคิดของนายมันได้จริงๆ

“ก็เพื่อท่านทาร์เลียที่โดนมะ-”

“เป็นบ้าหรือไง ที่ข้ามาก็เพราะหัวหน้าเผ่าเรียกมาทาร์เลียจะไปแต่งงานอะไรกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับข้าสักหน่อย”

“เจ้า…”

อิคริสกัดฟันแน่นแล้วกำมือทั้งสองของมันเพราะน่าจะกำลังโกรธ หมอนั่นพูดออกมามีเหตุผลมากเพราะทางนี้เองก็ไม่ได้อยากแต่งงานสักหน่อย ข้าก็แค่จะเอาตัวเธอไปเพื่อความปลอดภัยชีวิตของเธอเท่านั้นเอง ไม่ได้มีความคิดอยากแต่งงานเลยสักนิด

“หยุดได้แล้วอิคริส!”

ทาร์รอสพูดขึ้นแล้วเอามือขวาขวางตัวอิคริสเอาไว้ “แซคซอนถ้าเจ้าไม่ต้องการสู้เจ้าก็ไปเถอะ”

“ขอบคุณท่านหัวหน้าเผ่า”

แซกซอนก้มหัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไป พวกราเมียตามทางเดินก็เปิดทางให้ไม่มีใครขวางทาง แต่ถึงมันจะเหมือนสถานการณ์จะดีขึ้นก็จริงอยู่หรอกที่ศัตรูที่ต้องประลองด้วยหายไปหนึ่งคน แต่ตอนนี้ทอมมอลมันกำลังยิ้มอ่อนๆ แล้วมองมาทางผมอยู่พร้อมแววตาที่มองอย่างชอบใจนะสิ

แววตากับใบหน้าแบบนั้นผมเข้าใจดีเลยเพราะมันคือแววตาของพวกบ้าการต่อสู้ ยิ่งเก่งยิ่งชอบ แล้วก็เป็นพวกที่จัดการยากมากด้วย ชิ! ดันมาเจอตัวปัญหาสะได้ แถมพลังมันเหนือกว่าเราอีก

งานนี้ชักไม่ง่ายแล้วสิ!

“เอาละเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็มาเริ่มกันเลย ข้าจะไม่เปลี่ยนแปลงกฎหรืออะไรทั้งนั้นและจะสู้ในแบบเดิมที่บอกเอาไว้”

ทาร์รอสตะโกนเสียงดังแล้วเดินออกจากสนามประลองไป จากนั้นทอมมอลก็เดินตามออกไปนทิ้งไว้เพียงผมกับอิคริสยืนอยู่ด้านในสนามสองคน

ได้เวลาจัดการกับเจ้าเด็กปากดีแล้วสิ หึหึ!